tag:blogger.com,1999:blog-55970926916145488862024-03-05T12:26:13.736-08:00IMPERIUM GAIAγια την γεωπολιτική και την γεωφιλοσοφία της Εποχής μαςJungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.comBlogger65125tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-66468853330904979912011-08-31T15:18:00.000-07:002011-08-31T15:18:11.592-07:00Οι ΗΠΑ κατασκόπευαν τον Καραμανλή , Γιώργος Δελαστίκ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div closure_uid_5xg7t0="135"><br />
</div><div closure_uid_5xg7t0="135">Στο προσωπικό της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα ανήκε αποδεδειγμένα πλέον ένα τουλάχιστον από τα 14 κινητά τηλέφωνα που είχαν χρησιμοποιηθεί για την υποκλοπή και καταγραφή συνομιλιών τού τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή κατά την περίοδο 2004-2005 μέσω του δικτύου της Βόνταφον. Τα στοιχεία που αποδεικνύουν το γεγονός έχουν συλλεγεί στη διάρκεια της προδικαστικής έρευνας του εισαγγελέα Εφετών, σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσίευσε προχθές η "Καθημερινή". Η κατεύθυνση την οποία έδωσε στις έρευνες ο εισαγγελέας Εφετών Δ. Δασούλας και η βοήθεια την οποία παρείχαν οι τεχνικοί της ανεξάρτητης αρχής διασφάλισης του απορρήτου των τηλεπικοινωνιών (ΑΔΑΕ) οδήγησαν σε αυτό το πολιτικά εκρηκτικό αποτέλεσμα.</div><div closure_uid_5xg7t0="135"><br />
</div>Υπενθυμίζεται ότι το 2006 ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης Γιώργος Βουλγαράκης είχε δώσει μια συνέντευξη - ποταμό, όπου είχε καταστήσει σαφέστατο ότι τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή παρακολουθούσε η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα παρέχοντας και σχετικά σχεδιαγράμματα, χωρίς πάντως ούτε αυτός ούτε οι άλλοι παριστάμενοι υπουργοί (Προκόπης Παυλόπουλος, Θόδωρος Ρουσόπουλος) να αναφέρουν τις λέξεις "αμερικανική πρεσβεία" ή "Αμερικανοί".<br />
<div closure_uid_5xg7t0="134">Παρόλα αυτά, όμως, η πρώτη δικαστική έρευνα οδήγησε την υπόθεση στο αρχείο το 2008 ελλείψει στοιχείων για τους δράστες, εν μέσω θύελλας πολιτικών διαμαρτυριών.</div><div closure_uid_5xg7t0="134"><br />
</div><div closure_uid_5xg7t0="133">Ανεξαρτήτως των νομικών πτυχών του σκανδάλου, η κυβέρνηση Καραμανλή κατηγορήθηκε ότι είχε λάβει την πολιτική απόφαση να "κουκουλώσει" την υπόθεση, μην τολμώντας να αποκαλύψει δημοσίως την επαίσχυντη στάση των Αμερικανών, που δεν δίσταζαν να παρακολουθούν προκλητικά τον πρωθυπουργό της χώρας, αλλά και τον τότε διοικητή της ΕΥΠ, τον αρχηγό της αστυνομίας, όλους σχεδόν τους υπουργούς και δεκάδες ή και εκατοντάδες ακόμη Ελληνες που δεν κατείχαν τέτοιου είδους θεσμικά αξιώματα. Δεδομένης δε της εξαιρετικά περίπλοκης από τεχνικής σκοπιάς φύσης του ζητήματος, ήταν προφανές ότι η δικαστική αρχή ελάχιστα πράγματα μπορούσε να κάνει χωρίς την τεχνική συνδρομή υπηρεσιών που υπακούουν σε κυβερνητικές εντολές.</div><div closure_uid_5xg7t0="136">Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η ίδια η κυβέρνηση Καραμανλή ήταν αυτή που πήρε την πολιτική απόφαση να συγκαλύψει την υπόθεση πολύμηνης κατασκοπίας εκ μέρους των ΗΠΑ εις βάρος του ίδιου του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή.</div><div closure_uid_5xg7t0="136"><br />
</div><div closure_uid_5xg7t0="138">Στην επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής ανήκει η τιμή της πρόκλησης της ανάσυρσης από το αρχείο της υπόθεσης από την εισαγγελία του Αρείου Πάγου και την εισαγγελία Εφετών της Αθήνας, όταν προ έτους ζήτησε εγγράφως να συνεχιστεί η δικαστική έρευνα για το κακούργημα της κατασκοπίας. Είναι άγνωστο αν το γεγονός ότι ο τότε πρόεδρος της επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας Μιλτιάδης Παπαϊωάννου είναι σήμερα υπουργός Δικαιοσύνης, συνέτεινε σε πιο αποτελεσματική βοήθεια σε τεχνικό επίπεδο εκ μέρους κυβερνητικών υπηρεσιών προς τη δικαστική εξουσία, με αποτέλεσμα τη θεμελίωση της ενοχής της πρεσβείας των ΗΠΑ.</div><div closure_uid_5xg7t0="138"><br />
</div><div closure_uid_5xg7t0="137">Κατά το ρεπορτάζ της "Καθημερινής", η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι ενήμερη για τα αποτελέσματα της δικαστικής έρευνας από την αρχή του καλοκαιριού. Αν όντως αυτό ισχύει, το γεγονός ότι τίποτε δεν έχει δημοσιοποιηθεί έκτοτε από κυβερνητική σκοπιά και μόνο τώρα έρχονται στο φως μέσω διαρροής άγνωστης σε μας προέλευσης, μάλλον υποδηλώνει διαπάλη στους κόλπους της κυβέρνησης Παπανδρέου γύρω από το αν έπρεπε ή όχι να έρθουν σε γνώση της κοινής γνώμης αυτές οι πολιτικά ευαίσθητες αποκαλύψεις.</div><div closure_uid_5xg7t0="139">Ούτως ή άλλως πάντως η διοχέτευση της είδησης στην εφημερίδα έθεσε οριστικά τέλος σε κάθε προσπάθεια απόκρυψης των ευρημάτων της δικαστικής έρευνας. Εντελώς διαφορετικό θέμα είναι βεβαίως το πώς θα χειριστεί η εισαγγελική αρχή το θέμα της άσκησης διώξεων, καθώς είναι βέβαιο ότι όλοι οι Αμερικανοί πράκτορες που εμπλέκονται στην υπόθεση, αφενός καλύπτονται από διπλωματική ασυλία και αφετέρου έχουν προ πολλού απομακρυνθεί από την Ελλάδα, αν το έχουν κρίνει σκόπιμο οι ανώτεροί τους που διέταξαν τις παρακολουθήσεις.</div><div closure_uid_5xg7t0="139"><br />
</div>ΚΑΘΗΚΟΝ<br />
<strong>Ο στιγματισμός των δραστών</strong><br />
<div closure_uid_5xg7t0="140">Τεράστια πολιτική σημασία έχει ο πολιτικός στιγματισμός και η πολιτική καταδίκη των Αμερικανών για τη δράση τους στην υπόθεση αυτή. Η συστηματική παρακολούθηση των επικοινωνιών του πρωθυπουργού της χώρας είναι όχι μόνο βαρύτατο αδίκημα, αλλά κυρίως βαρύτατη προσβολή κατά της εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας της Ελλάδας. Κανείς δεν έχει αυταπάτες. Ούτε θα βρεθούν οι Αμερικανοί δράστες για να οδηγηθούν στη φυλακή ούτε οι πράκτορες των ΗΠΑ θα πάψουν να παρακολουθούν τις επικοινωνίες όποιου Ελληνα πρωθυπουργού ή αξιωματούχου θέλουν. Ας ξέρει όμως τουλάχιστον και με δικαστική "βούλα" ο λαός μας ότι οι Αμερικανοί "σύμμαχοι" κατασκοπεύουν τους ηγέτες μας!</div><div closure_uid_5xg7t0="140"><br />
</div><div closure_uid_5xg7t0="140">πηγή: εφημερίδα ΄΄ΕΘΝΟΣ΄΄, <a href="http://www.ethnos.gr/">http://www.ethnos.gr/</a> </div></div>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-23403802766023835542011-08-23T06:47:00.000-07:002011-08-23T06:47:18.030-07:00Κοιμόμαστε πάνω σε «τρεις Αλάσκες»! - Ανεκμετάλλευτο φυσ. αέριο νότια της Κρήτης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div id="otherstories"><div id="share"><like class=" fb_edge_widget_with_comment fb_iframe_widget" font="verdana" href="http://www.kavalanet.gr/enimerosi/news_static/1299939794.php" layout="button_count" show_faces="false" width="130"><span></span></like><div style="clear: both;"></div></div><div><div><img src="http://www.kavalanet.gr/enimerosi/images/content_images/GSP-Saturn.jpg" /> </div></div></div><br />
<div closure_uid_820fv2="118">Ενώ ο ελληνικός λαός βυθίζεται στη <strong>φτώχεια</strong> και την <strong>ανέχεια</strong>, με το –υποτιθέμενο- αβάσταχτο χρέος προς τους ξένους, οι ελληνικές κυβερνήσεις για <strong>πάνω από 20 χρόνια</strong> εγκληματικά <strong>κωφεύουν</strong> στις επίσημες <strong>Γεωλογικές Υπηρεσίες ΗΠΑ και Γαλλίας</strong> που έχουν υποδείξει <strong>τεράστιες ποσότητες φυσικού αερίου</strong> στη θαλάσσια περιοχή <strong>νότια της Κρήτης</strong>! Ποσότητες που αντιστοιχούν στην <strong>τριπλάσια παραγωγή της Αλάσκας </strong>και θα μπορούσαν όχι μόνο να μας απαλλάξουν από το χρέος των 250 δισ. ευρώ, αλλά και να <strong>μετατρέψουν</strong> την <strong>Ελλάδα</strong> σε …<strong>Σαουδική Αραβία</strong> και ευεργέτη της Ευρώπης! Αυτά υποστήριξε με <strong>αδιάσειστα στοιχεία</strong> χθες (11/3) το βράδυ, μιλώντας στο <strong>ΤΕΙ Καβάλας</strong>, ο Πανεπιστημιακός –και <strong>ειδικός σύμβουλος</strong> της <strong>καναδικής</strong> κυβέρνησης- <strong>Αντώνης Φώσκολος</strong>!</div><div closure_uid_820fv2="118"><br />
Ο <strong>Ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης</strong> –επί δεκαετία (1975-85) <strong>ειδικός σύμβουλος</strong> για θέματα ορυκτού πλούτου των <strong>Γεν. Γραμματέων του ΟΗΕ</strong>- κάλεσε την Ελλάδα να πάψει να φέρεται ως «επαίτης» και να προχωρήσει άμεσα και τολμηρά στην αξιοποίηση του θησαυρού που κρύβεται κάτω από τα πόδια της, αναβαθμίζοντας αλματωδώς τη γεωστρατηγική της θέση.<br />
«<strong>Η χώρα μας έχει μέλλον!</strong> Υπάρχουν καλύτερες μέρες για την Ελλάδα, αρκεί να εκμεταλλευτεί τον ορυκτό της πλούτο! <strong>Μπορεί στο μέλλον η Ελλάδα να βοηθήσει την Ευρώπη και να σώσει το Ευρώ –κι όχι η Ευρώπη εμάς!..</strong>» κατέληξε στην εντυπωσιακή ομιλία του ο κ. Φώσκολος, ενώπιον του (Καβαλιώτη) <strong>υφυπουργού Υγείας Μιχ. Τιμοσίδη</strong>, του <strong>Αντιπεριφερειάρχη Καβάλας</strong> Αρχ. Γρανά, του <strong>Δημάρχου Καβάλας</strong> Κ. Σιμιτσή και <strong>δεκάδων επιστημόνων</strong> του <strong>ΤΕΙ Καβάλας</strong> και της μοναδικής ελληνικής πετρελαϊκής εταιρίας <strong>KAVALA OIL</strong>!<br />
Στην εκδήλωση, που οργάνωσε το <strong>Τμήμα Τεχνολογίας Πετρελαίου και Φυσικού Αερίου</strong> του ΤΕΙ Καβάλας, χρησιμοποιώντας χάρτες και έγγραφα διεθνών φορέων (εξειδικευμένων σε έρευνες και παραγωγή υδρογονανθράκων) και καταξιωμένων ξένων κι Ελλήνων ειδικών, δορυφορικές απεικονίσεις και επιστημονικές αναφορές, ο Αντώνης Φώσκολος κατέδειξε τη σημασία των υδρογονανθράκων που ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ υπάρχουν στην Ανατ. Μεσόγειο και τους οποίους ήδη εκμεταλλεύεται η Αίγυπτος, ενώ με τη σύμπραξη Κύπρου – Ισραήλ έχει δρομολογηθεί η άμεση αξιοποίηση άλλου ενός μεγάλου μέρους τους.<br />
Ο διεθνούς κύρους Έλληνας Πανεπιστημιακός προέτρεψε την ελληνική κυβέρνηση να σπεύσει να ενταχθεί στη <strong>«συμμαχία» Κύπρου – Ισραήλ</strong> (που τελεί υπό την <strong>αιγίδα</strong> των <strong>ΗΠΑ</strong>) αφενός για να συμπράξει στην εκμετάλλευση του χρυσοφόρου τεραστίου κοιτάσματος φυσικού αερίου -του μεγαλύτερου που έχει ανακαλυφθεί την τελευταία δεκαετία παγκοσμίως- κι αφετέρου για να <strong>προστατευθεί</strong> έναντι τυχόν διεκδικήσεων της <strong>Τουρκίας</strong>!<br />
«Ο <strong>αγωγός «Νετανιάχου – Παπανδρέου»</strong> (όπως τον αποκαλώ εγώ) πρέπει να προχωρήσει άμεσα και θα δώσει –εκτός από το τεράστιο οικονομικό όφελος- και νέα, μεγάλη <strong>γεωστρατηγική σημασία</strong> στην Ελλάδα» επισήμανε ο κ. Φώσκολος. Η υστέρηση της Ελλάδας, μάλιστα, να καθορίσει την <strong>Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη</strong> της φαίνεται ότι στην πράξη έχει ξεπεραστεί με <strong>de facto αναγνώριση</strong> της ζώνης αυτής από το Ισραήλ, την Αίγυπτο και τις ΗΠΑ –περιορίζοντας έτσι το ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή της Ανατ. Μεσογείου.</div><div closure_uid_820fv2="118"><br />
</div><div closure_uid_820fv2="119"><strong>Εννέα λασπο-ηφαίστεια</strong><br />
Όπως εξήγησε ο Αντώνης Φώσκολος, στον θαλάσσιο χώρο <strong>νότια της Κρήτης</strong> (και εντός της Ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης) έχουν χαρτογραφηθεί <strong>εννέα</strong> <strong>«λασπο-ηφαίστεια»</strong>, τα οποία υποδηλώνουν αδιαμφισβήτητα την ύπαρξη υδρογονανθράκων στη συγκεκριμένη περιοχή.<br />
<strong>«Όπου λασπο-ηφαίστειο, εκεί και υδρογονάνθρακες! Είναι ακατάλυτος νόμος της Φυσικής αυτό! Όπως λέμε ότι ο Ήλιος βγαίνει από την Ανατολή και δύει στη Δύση!»</strong> τόνισε με έμφαση ο Έλληνας καθηγητής, αναφέροντας ότι η <strong>Αίγυπτος</strong> –αξιοποιώντας εδώ και χρόνια <strong>πέντε</strong> μόνο λασπο-ηφαίστεια (που βρίσκονται στη δική της Α.Ο.Ζ.)- διαθέτει <strong>2,5 ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ κυβικά μέτρα φυσικού αερίου</strong>. Η ελληνική Α.Ο.Ζ. ξεκινά μόλις 500 μέτρα από το σημείο όπου οι Αιγύπτιοι αντλούν το δικό τους φυσικό αέριο, αλλά οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν έως τώρα διεξαγάγει ΟΥΤΕ ΜΙΑ έρευνα στην αντίστοιχη ελληνική ζώνη! Στη συγκεκριμένη περιοχή («Κώνος του Νείλου» -όπως τον ονομάζουν οι γεωλόγοι) οι <strong>Αιγύπτιοι</strong> έχουν κάνει <strong>1.800 γεωτρήσεις</strong> κι έχουν ανακαλύψει <strong>126 κοιτάσματα</strong>.<br />
Ο κ. Φώσκολος απηύθυνε το ερώτημα (που αναζητεί, φυσικά, απάντηση) <strong>γιατί έχει σταματήσει κάθε έρευνα για υδρογονάνθρακες στην ελληνική επικράτεια από το 1989</strong>, τη στιγμή που η χώρα θα είχε αλλάξει πρόσωπο αν τους αξιοποιούσε όλ’ αυτά τα χρόνια!..<br />
Κάλεσε δε την ελληνική κυβέρνηση να <strong>σπεύσει να κατοχυρώσει</strong> (αγοράζοντας προς 60.000 ευρώ τη μία) <strong>έξι «γραμμές» στην Ανατ. Μεσόγειο</strong>, που έχουν ερευνηθεί κι υποδειχθεί με υψηλότατες πιθανότητες ύπαρξης υδρογονανθράκων από νορβηγικά ερευνητικά σκάφη.</div><div closure_uid_820fv2="119"><br />
</div><div closure_uid_820fv2="120"><strong>Με «χρυσά κουτάλια»!</strong><br />
«Ξέρετε ποιο κράτος αγοράζει, αυτή την εποχή της κρίσης, ελληνικά ομόλογα συστηματικά; Η <strong>Νορβηγία</strong>! Πιστεύετε πως οι Νορβηγοί δεν ξέρουν τι κάνουν αγοράζοντας ομόλογα μιας χώρας, που υποτίθεται είναι υπό πτώχευση; Για ψάξτε το λίγο… Εγώ πιστεύω πως αν αγοράσουμε και ελέγξουμε αυτές τις «γραμμές», με το ελάχιστο <strong>κόστος των 360.000 ευρώ</strong>, όχι μόνο θα βγάλουμε το χρέος μας, αλλά θα φάμε και με <strong>χρυσά κουτάλια</strong>!!!» ανέφερε ο Αντώνης Φώσκολος, εντυπωσιάζοντας το ακροατήριο.<br />
Ο Έλληνας Πανεπιστημιακός εξήγησε ότι ο «<strong>κρυμμένος ελληνικός θησαυρός</strong>» βρίσκεται στη <strong>Λεκάνη του Ηροδότου</strong>, που καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της Ανατ. Μεσογείου και μοιράζεται γεωγραφικά μεταξύ Ελλάδας, Αιγύπτου, Κύπρου, Ισραήλ και Λιβάνου. Εκεί εκτιμάται ότι κρύβονται αποθέματα υδρογονανθράκων που ισοδυναμούν με την <strong>τριπλάσια παραγωγή της Αλάσκας</strong> (περίπου <strong>10 τρισεκατομμύρια κυβ. μέτρα</strong> –σύμφωνα με <strong>υπολογισμούς</strong> της <strong>Γεωλογικής Υπηρεσίας των ΗΠΑ και της αντίστοιχης της Γαλλίας</strong>). Η περιοχή αυτή τους τελευταίους μήνες έχει γίνει αντικείμενο προσοχής όλων των <strong>διεθνών πετρελαϊκών κολοσσών</strong>, που (όπως αποκάλυψε ο κ. Φώσκολος) έστειλαν εκπροσώπους τους τον περασμένο μήνα (23-25 Φεβρουαρίου) στο <strong>Λονδίνο</strong> σε ειδική <strong>σύσκεψη</strong>, η οποία ασχολήθηκε με την έρευνα και την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της Ανατ. Μεσογείου.</div><div closure_uid_820fv2="120"><br />
</div><div closure_uid_820fv2="121"><strong>250 δισ. ευρώ και 100.000 νέες θέσεις!</strong><br />
Με δεδομένο ότι Κύπριοι και Ισραηλινοί προχωρούν άμεσα στην υλοποίηση του σχεδίου παραγωγής και εκμετάλλευσης του μεγάλου κοιτάσματος φυσικού αερίου «Λεβιάθαν» (που ανακαλύφθηκε τον περασμένο Οκτώβριο), η Ελλάδα καλείται να παίξει <strong>καταλυτικό ρόλο</strong> στην προώθηση των τεραστίων ποσοτήτων του στην υπόλοιπη Ευρώπη.<br />
«Οι Ισραηλινοί φοβούνται να κάνουν σταθμούς υγροποιημένου αερίου στο έδαφός τους. (σ.σ.: για λόγους αραβικών επιθέσεων). Θα τους κάνουν στην Κύπρο! Η Ελλάδα μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο σ’ αυτή την προοπτική! Όχι μόνο αντλώντας τεράστιες ποσότητες φυσ. αερίου από το δικό της κομμάτι της Λεκάνης του Ηροδότου (νότια της Κρήτης), αλλά μετέχοντας στην περαιτέρω εκμετάλλευσή του με τον αγωγό που θα διοχετεύει το αέριο στην Ευρώπη. Υπολογίζω πως αν η Ελλάδα αρκεστεί στο μερίδιό της (<strong>20%</strong> για τουλάχιστον τρία τρισεκατομμύρια κυβ. μέτρα) μόνο από την άντληση του φυσικού αερίου, το <strong>κέρδος</strong> της θα είναι τουλάχιστον <strong>250 δισ. ευρώ</strong>! <strong>Το σβήσαμε το χρέος μας</strong>, δηλαδή! Αν προχωρήσει και σε <strong>εκμετάλλευση</strong>, μάλιστα, θα δημιουργηθούν <strong>100.000 άμεσες νέες θέσεις</strong> εργασίας στη χώρα –και «<strong>δορυφορικά</strong>» <strong>άλλες 300.000</strong>! Θ’ αλλάξει η όψη της Ελλάδας… Τα αποθέματα φυσικού αερίου της Ανατ. Μεσογείου είναι ζωτικής σημασίας για την Ευρώπη. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να το «<strong>πουλήσει</strong>» αυτό, <strong>ΤΩΡΑ</strong>, που είναι σε φάση σκληρών διαπραγματεύσεων για το χρέος!» είπε με έμφαση ο Έλληνας επιστήμονας.<br />
Όπως εξήγησε ο κ. Φώσκολος, από το <strong>2015</strong> η <strong>Ευρώπη</strong> θα γνωρίσει <strong>πρωτόγνωρη κρίση πετρελαίου</strong> (καθώς τα παγκόσμια αποθέματα δεν θα είναι αρκετά, πλέον, για την κάλυψη της αυξημένης ζήτησης –κυρίως από ΗΠΑ, Κίνα, Ιαπωνία, Ινδία), επομένως θα είναι <strong>επιτακτική</strong> η ανάγκη της στροφής στο <strong>φυσικό αέριο</strong>. Το οποίο διαθέτει η Ελλάδα στον υποθαλάσσιο χώρο της, αλλά παραμένει στα …<strong>αζήτητα</strong>, λόγω της <strong>ανεξήγητης</strong> τακτικής των ελληνικών κυβερνήσεων!<br />
<br />
<strong>Στο Δελβινάκι Ιωαννίνων</strong><br />
Ο Αντώνης Φώσκολος αναφέρθηκε, επίσης, σε <strong>άλλα σημεία</strong> του ελληνικού χώρου όπου υπάρχουν βεβαιωμένα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, όπως στην <strong>Ήπειρο</strong> (κυρίως στο <strong>Δελβινάκι</strong> Ιωαννίνων μεγέθους <strong>30 δισ. κυβ. μέτρων</strong> –πιστοποιημένο κοίτασμα που «κατεβαίνει» από τη γειτονική Αλβανία, η οποία ήδη έχει αξιοποιήσει τα δικά της κοιτάσματα- στην Άρτα και τη Βόνιτσα), στο <strong>«Κοίτασμα Αχιλλέας»</strong> και στο <strong>«Κοίτασμα Πύρρου»</strong> -<strong>δυτικά</strong> της <strong>Κέρκυρας</strong>, στην Αδριατική-, στα <strong>Γρεβενά</strong> και, φυσικά, στη θαλάσσια περιοχή της <strong>Θάσου</strong>. Κοιτάσματα, όμως, που είναι κατά πολύ μικρότερα εκείνων της Λεκάνης του Ηροδότου, νότια της Κρήτης.<br />
Ακόμα, απηύθυνε το <strong>ερώτημα</strong> προς τη <strong>Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου</strong> (Δ.Ε.Π. , που τώρα έχει αντικατασταθεί από την Ελληνικά Πετρέλαια Α.Ε.), <strong>γιατί σταμάτησε τις έρευνες στον Πατραϊκό Κόλπο</strong>, προ ετών!<br />
Στο τέλος της εκδήλωσης, ο Αντώνης Φώσκολος απάντησε σε ερωτήσεις παρευρισκομένων επιστημόνων (του ΤΕΙ Καβάλας, γεωλόγων, γεωφυσικών κ.α.), ενώ ο υφυπουργός Υγείας Μιχάλης Τιμοσίδης δήλωσε εντυπωσιασμένος από την ανάλυση του Έλληνα πανεπιστημιακού και ανακοίνωσε στο πυκνό ακροατήριο ότι <strong>σύντομα</strong> θα κατατεθεί προς ψήφιση στη Βουλή <strong>νομοσχέδιο</strong> του υπουργείου Περιβάλλοντος (από τον αρμόδιο υφυπουργό Γ. Μανιάτη), που θα δίνει τη <strong>δυνατότητα</strong> <strong>διεξαγωγής συστηματικών ερευνών</strong> για τον <strong>ορυκτό πλούτο</strong> της Ελλάδας.</div><div closure_uid_820fv2="121"><br />
</div><div closure_uid_820fv2="121">πηγή: <a href="http://www.kavalanet.gr/">http://www.kavalanet.gr/</a> </div></div>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-77072742805624731962011-08-17T14:50:00.000-07:002011-08-17T14:50:28.794-07:00Παγκόσμιο πραξικόπημα , Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEildF1Ke_bhmGE90_xZ1M5CA0CHGi4r48eaNJSYxeFRHxTUCISC9D_G5Gt-phBWhgVdBFxRmy0uFFpgTBQPNrl2GJsl7OiQb7cqm9akgjjpJ6zc9hIJjopJTMFM76IohbgcXGEwpN7T-7IH/s1600/take-america-back.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" naa="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEildF1Ke_bhmGE90_xZ1M5CA0CHGi4r48eaNJSYxeFRHxTUCISC9D_G5Gt-phBWhgVdBFxRmy0uFFpgTBQPNrl2GJsl7OiQb7cqm9akgjjpJ6zc9hIJjopJTMFM76IohbgcXGEwpN7T-7IH/s1600/take-america-back.jpg" /></a></div><div closure_uid_92waov="133"><br />
H απόφαση του οίκου Standard and Poors’s να υποβαθμίσει την πιστοληπτική ικανότητα των ΗΠΑ συνιστά τομή στην ιστορία του καπιταλισμού, ολοκληρώνει και αποκαλύπτει ένα κυοφορούμενο από δεκαετιών “πραξικόπημα” στην ιστορία της δυτικής δημοκρατίας, αλλά και αποτελεί μείζονα, πρώτη ρωγμή στη παγκόσμια ηγεμονία της Βόρειας Αμερικής. <br />
<br />
Η Αυτοκρατορία αντεπιτίθεται <br />
<br />
Από την εποχή που ο Οίκος των Ρότσιλντ χρηματοδότησε μαζικά την προσπάθεια της Βρετανίας να νικήσει τον Ναπολέοντα, “τελευταίο Ιακωβίνο” και φορέα του (παραμορφωμένου έστω) δημοκρατικού πνεύματος της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης, ο ανταγωνισμός Δήμου και Χρήματος υπήρξε διαρκής σταθερά της ευρωπαϊκής-δυτικής ιστορίας. Για τους άρχοντες του χρήματος, η ιδέα της δημοκρατίας δεν υπήρξε συχνά τίποτα άλλο από μια αναρχική βασικά ιδέα, που θα επιθυμούσαν να αποτελέσει παρένθεση στην ιστορία. Μετά όμως τη νίκη των ευρωπαϊκών λαών επί του Χίτλερ και του φασισμού, to 1945 και με επικρεμάμενη επί του καπιταλισμού την απειλή του κομμουνισμού, φάνηκε ότι είχαν πια σταθεροποιηθεί οι δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις τουλάχιστον των Ευρωπαίων, όπως είχε ανοίξει και ο δρόμος για την, τυπική τουλάχιστο, ανεξαρτησία των αποικιοκρατούμενων λαών. <br />
<br />
Ουδέν αναληθέστερον, αποδεικνύει τώρα η μαζική επίθεση της “Αυτοκρατορίας του Χρήματος”. Μετά από σαράντα χρόνια επέλασης του νεοφιλελευθερισμού στην καπιταλιστική περιφέρεια, μετά την κατάρρευση του “σοσιαλισμού”, προ είκοσι ετών, ήρθε τώρα η ώρα των λαών και των κρατών της Δυτικής Ευρώπης και των ΗΠΑ, μετά από διαδοχικές “απελευθερώσεις” αγορών, ισοτιμιών, ροών κεφαλαίου και εμπορευμάτων, αποφορολόγησης του κεφαλαίου που μετήλλαξαν σταδιακά τον καπιταλισμό σε νέα φεουδαρχία του χρήματος, οργάνωσαν τη μετανάστευση της παραγωγής εκτός Ευρώπης και αντικατέστησαν την ευρωπαϊκή οικονομία με μια μηχανή παραγωγή χρέους. Τώρα, το χρήμα ετοιμάζεται τώρα να κάνει “ταμείο”, ολοκληρώνοντας την οικονομική και πολιτική κυριαρχία του επί των κρατών που εξασθένησαν. <br />
<br />
Δεν κυβερνά άλλωστε πια το Κογκρέσσο και ο Πρόεδρος στις ΗΠΑ, κυβερνούν και το δείχνουν, οι οίκοι αξιολόγησης, η Goldman Sachs, η JPMorgan, η Merill Lynch. ‘Η, αν δεν κυβερνούν πλήρως ακόμα, θέτουν το πλαίσιο στο οποίο επιτρέπεται η διακυβέρνηση. Τρεις ιδιωτικές εταιρείες, οι οίκοι αξιολόγησης, καθορίζουν μονομερώς τις συνθήκες και τα επιτόκια δανεισμού, και το επίπεδο κερδών των τραπεζών και τις επιβάλλουν ακόμα και στο ισχυρότερο κράτος του κόσμου! ‘Ερχεται το κράτος και τους λέει, ως ανήμπορος συνταξιούχος του ΙΚΑ περίπου, μα κάνατε λάθος δύο τρισεκατομμύρια στους υπολογισμούς σας κι αυτοί, του απαντούν χωρίς αιδώ, κάναμε, είναι αλήθεια, αλλά διατηρούμε το συμπέρασμά μας και σας υποβαθμίζουμε! Την ίδια στιγμή, οι τράπεζες επιτίθενται στην Ιταλία ή την Ισπανία, απαιτώντας από την ΕΕ αυξημένα επιτόκια δανεισμού και από την ΕΚΤ να τους αγοράσει τα ομόλογα στην τιμή που θέλουν. Κι αυτή το κάνει, τα χρεώνει δηλαδή στους Ευρωπαίους φορολογούμενους, μήπως και πέσει λϊγο η κερδοφορία των τραπεζών! Ενώ τρεις από τις μικρότερες χώρες της ΕΕ έχουν μπει σε καθεστώς αποικιακής διοίκησης και λεηλασίας προ πτωχεύσεως, από την περίφημη τρόικα, συλλογικό εκφραστή του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου (και της Γερμανίας και ΕΕ), με τη συνδρομή των τοπικών Κουίσλινγκ. <br />
<br />
Χρηματοπιστωτικός ολοκληρωτισμός <br />
<br />
Τον 19ο αιώνα είχαμε στην Ελλάδα αγγλικό, γαλλικό και ρωσικό κόμμα, τουλάχιστον όμως ξέραμε τι είχαμε. Τώρα, στην Ευρώπη, πλησιάζουμε ή είμαστε στο σημείο που νομίζουμε ότι διαλέγουμε μεταξύ Σοσιαλιστών και Δεξιάς, και διαλέγουμε στην πραγματικότητα μεταξύ εκλεκτών των Ρότσιλντ, των Ροκφέλλερ ή του Νετανιάχου, χωρίς μάλιστα να το ξέρουμε. <br />
<br />
Οι δέκα μεγαλύτεροι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί παγκοσμίως μπορούν να κινητοποιήσουν κεφάλαια ίσα προς το παγκόσμιο χρέος. Αν το κινητοποιήσιμο κεφάλαιο θεωρηθεί μέτρο οικονομικής ισχύος και το χρέος μέτρο οικονομικής αδυναμίας, τότε η Αυτοκρατορία του Χρήματος έχει περισσότερη οικονομική ισχύ από όλα τα κράτη του κόσμου. Εκτός, αν αποφασίσουν να τη θέσουν υπό τον έλεγχό τους, κάτι που ίσως ακόμα σήμερα μπορούν, δεν θα μπορούν όμως να κάνουν αύριο. Το παιχνίδι δεν είναι ακόμα τελειωμένο, αλλά πλησιάζει όλο και πιο πολύ στην αποφασιστική, τελική του φάση. <br />
<br />
Μόνο θέτοντας υπό εθνικό-περιφερειακό, κρατικό, κοινωνικό έλεγχο τη χρηματοδότηση της παγκόσμιας οικονομίας, απαγορεύοντας τα χρηματοπιστωτικά παράγωγα και μόνο επιστρέφοντας στο καθεστώς ρύθμισης και λελογισμένου προστατευτισμού, που χαρακτήριζαν π.χ. τον μεταπολεμικό καπιταλισμό, είναι δυνατό να αντιστραφεί η σημερινή καταστροφική πορεία. Θα πρέπει όμως, για να συμβεί αυτό, μια σειρά λαϊκών εξεγέρσεων, που μπορεί όντως, για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, να προκαλέσει η παρούσα κρίση, να αντικαταστήσει την πολιτική τάξη των Ομπάμα, Σαρκοζί, Παπανδρέου, Μπαρόζο και δεν συμμαζεύεται, τάξη υπαλλήλων τρίτης κατηγορίας των τραπεζιτών, επιπλέον διεφθαρμένων και απολύτως εκβιάσιμων στην πλειοψηφία τους, με νέους Ντε Γκωλ, Ρούζβελτ, Τσώρτσιλ, αν όχι Ροβεσπιέρους. Κάθε νέο επεισόδιο της μεγάλης οικονομικής κρίσης που άρχισε το 2008, επιβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τη σωτηρία του πολιτισμού. <br />
<br />
Από τη Σισάχθεια στην “αντι-Σεισάχθεια”: η δικτατορία των αγορών <br />
<br />
Στην Αρχαία Αθήνα, η διαγραφή των αξιώσεων των πλουσίων από τους φτωχούς, του χρέους δηλαδή, η Σεισάχθεια του Σόλωνα, έβαλε τις βάσεις της Δημοκρατίας, της οποίας ο μεγάλος θεωρητικός, σοφιστής Πρωταγόρας συμπύκνωσε το μήνυμα στο αξίωμά του “Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος”. <br />
<br />
Σήμερα, οι λεγόμενες “αγορές” πραγματοποιούν την αντι-Σεισάχθεια και την αντι-Δημοκρατία με σύνθημα “Πάντων ανθρώπων μέτρον χρήμα”. Χρησιμοποιούν το όπλο του χρέους, στη δημιουργία του οποίου συνέβαλαν με τις οικονομικές πολιτικές και τις θεσμικές αντιμεταρρυθμίσεις σαράντα χρόνων, για να υπαγορεύσουν μια οικονομική πολιτική που θέτει ως πρώτη προτεραιότητα την υψηλή κερδοφορία των τραπεζών και των κατόχων χρήματος, ανεξαρτήτως λοιπόν συνεπειών, όπως της παγκόσμιας ύφεσης, πιθανώς χειρότερης από αυτή του 1929-31, στην οποία ωθούν. Και διαμορφώνουν σταδιακά τις συνθήκες κατάργησης της Δημοκρατίας, ή όσης έχει απομείνει, που είναι ο πολιτικός όρος χωρίς τον οποίο δύσκολα φαντάζεται κανείς την πλήρη κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, τη μαζική φτωχοποίηση του ευρωπαϊκού πληθυσμού, την εξίσωση προς τα κάτω του πρώτου με τον τρίτο κόσμο. ‘Hδη, μια κλωστή έχει απομείνει να κρατάει τη τυπική δημοκρατία πάνω από το νερό σε Ελλάδα, Πορτογαλλία και Ιρλανδία, τα κοινοβούλια των οποίων βρίσκονται προ του διαρκούς διλήμματος είτε να προσυπογράφουν την καταστροφή των χωρών τους, είτε να κάνουν πόλεμο κατά του διεθνούς συστήματος. <br />
<br />
Ολόκληρο το σύστημα του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, αλλά και η Ευρώπη του Μάαστριχτ, έξοχο υπόδειγμα και δοκιμαστήριο των παγκόσμιων τάσεων, στηρίζονται σε αυτό ακριβώς το αξίωμα: μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε εκτός από ένα, να πληθωρίσετε το χρήμα, να θέσετε σε κίνδυνο την αξία και την απόδοση του χρήματος. Στη συνθήκη του Μάαστριχτ αυτό μεταφράστηκε στη σιδηρά αντιπληθωριστική εντολή προς την ΕΚΤ, στον όρο του no bailout και στην αναγόρευση του “ελεύθερου και ανόθευτου ανταγωνισμού” σε ακρογωνιαίο λίθο, θεμελιώδη συντακτική αρχή του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. <br />
<br />
Μια φεουδαρχία του χρήματος <br />
<br />
Δεν υπήρξε άλλο κοινωνικό σύστημα στην ιστορία της ανθρωπότητας που να προκάλεσε το ίδιο μεγαλύτερη αμφισβήτηση του εαυτού του από τον καπιταλισμό. Ωστόσο θριάμβευσε και σταθεροποιήθηκε γιατί συνέπεσε με μια τεράστια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, της επιστήμης και της τεχνολογίας. ¨Εστω κι αν σηκώνει μεγάλη συζήτηση το τίμημα και η αξία αυτής της ανάπτυξης της παραγωγής και το είδος των προϊόντων της, όλο και περισσότερο βλαπτικών (π.χ. όπλα ή μεταλλαγμένα). Με τη μεγάλη όμως Αντεπανάσταση του Χρήματος, το Κράτος των Ραντιέρηδων, κατά την έκφραση του Κρούγκμαν, ο καπιταλισμός μεταλλάσσεται σε καθαρά καταστροφικό σύστημα, αποσυνδεόμενος τελικά από την παραγωγή, έστω και επιβλαβών προϊόντων και κερδίζοντας από τη δημιουργία και καταστροφή φουσκών, περιλαμβανομένης πλέον και της φούσκας του δημόσιου χρέους. Μεταβλήθηκε δηλαδή σε καρκίνο. Προχθές ανακοινώθηκαν νέα στοιχεία για την οικονομία των ΗΠΑ. Είναι όλα χάλια. Εκτός από ένα: την κερδοφορία! Ποια είναι η οικονομική λογική πίσω από την αύξηση της κερδοφορίας σε μια χώρα που πηγαίνει κατά διαβόλου σε όλους τους άλλους οικονομικούς δείκτες; <br />
<br />
Η κερδοσκοπία δεν είναι κερδοσκοπία, κατέληξε κεντρική λειτουργία του συστήματος. Το ποσοστό κερδοφορίας των τραπεζών καθορίζεται από την αδιαφανή και ανεξέλεγκτη αγορά χρηματοπιστωτικών παραγώγων και άλλες μορφές κερδοσκοπίας στα νομίσματα, τις πρώτες ύλες κλπ. Και όχι μόνο. Με τα παράγωγα, οι τράπεζες βρήκαν έναν τρόπο να κερδίζουν σε κάθε περίπτωση! Ενώ με την πολιτική επιρροή που απέκτησαν σε κράτη και κυβερνήσεις, τα υποχρεώνουν να τους καλύπτουν τις ζημιές, περιλαμβανομένου και του κόστους των απατών όπως έγινε με τα ενυπόθηκα δάνεια το 2008. Σε αντίθεση με τον κλασικό καπιταλισμό, που είχε, τουλάχιστο, ως ασφαλιστική δικλείδα, την πολύ οδυνηρή και καταστροφική μέθοδο της χρεωκοπίας και της δι¨αυτής καταστροφής κεφαλαίου, στο σημερινό καθεστώς έχει απαγορευθεί η χρεωκοπία των τραπεζών, αν και συζητείται η χρεωκοπία κρατών. <br />
<br />
Αντιμέτωποι με τέτοιες προκλήσεις, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί συμπεριφέρονται όπως τον Αύγουστο του 1914 και του 1939. Παίζουν εγωϊστικά παιχνίδια στο εσωτερικό της ΕΕ, αντί να οργανώσουν τον κοινό αγώνα της Ευρώπης εναντίον της Αυτοκρατορίας. Συμμαχούν με τις αγορές, όπως ο Φάουστ, σε προγράμματα δολοφονίας χωρών, όπως της Ελλάδας. Και αντιμετωπίζουν με διάθεση κατευνασμού τον σύγχρονο χρηματοπιστωτικό ολοκληρωτισμό, του οποίου άλλωστε συνήθως δεν είναι παρά ποταποί υπηρέτες, όπως κάποτε αντιμετώπισαν, οι Τσάμπερλαιν, Νταλαντιέ και Στάλιν τον Αδόλφο Χίτλερ. Μόνο μια πολύ ευρεία, καθολική εξέγερση των ευρωπαϊκών λαών, στο μέτρο που συνειδητοποιούν το διακύβευμα, μπορεί να σταματήσει αυτόν τον μεταμοντέρνο φασισμό. Είναι τόσο μεγάλη η επίθεση κατά των Ευρωπαίων, που δέχθηκαν και, ακόμα περισσότερο, θα δεχθούν, που δημιουργούνται ίσως, για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, οι προϋποθέσεις μιας τέτοιας εξέλιξης. <br />
<br />
Επίκαιρα, 11.8.2011 <br />
<br />
πηγή: <a href="http://konstantakopoulos.blogspot.com/">http://konstantakopoulos.blogspot.com/</a> </div></div>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-9309472707466077132011-08-06T12:15:00.000-07:002011-08-06T12:15:48.616-07:00Ανατρέποντας τον Αρχοντα των Δαχτυλιδιών, Βαγγέλης Βαγγελάτος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihlEzWg2o5Q3YreGBC_iVaGJt8C-VyksxDk2dcYtvcBTj4r1v49_-UUP61UZDnNz3YGZA4BrTmWrZraY3RaFrg6zfhEYeS4OGg6Ha6BQbZECafdp4iI70j9IG__B4YLvZvki_w0Sb2oZ3e/s1600/baraddur.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="170" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihlEzWg2o5Q3YreGBC_iVaGJt8C-VyksxDk2dcYtvcBTj4r1v49_-UUP61UZDnNz3YGZA4BrTmWrZraY3RaFrg6zfhEYeS4OGg6Ha6BQbZECafdp4iI70j9IG__B4YLvZvki_w0Sb2oZ3e/s320/baraddur.jpg" t$="true" width="320" /></a></div><div class="page-super-title" closure_uid_b8w22j="147"><br />
</div><div class="page-super-title" closure_uid_b8w22j="147"><strong>«Ο Τελευταίος Δαχτυλιδοκουβαλητής» από τον Ρώσο παλαιοντολόγο Κιρίλ Γιέσκοβ</strong></div><br />
Με το «The Hobbit» να έχει πάρει ήδη το δρόμο του προς την κινηματογραφική παραγωγή, ως πρόλογος της τριλογίας «Ο Αρχοντας των Δαχτυλιδιών», δεν θα έβρισκε κανείς καλύτερη εποχή για να σοκάρει τους φαν της Μέσης Γης. <br />
<div closure_uid_b8w22j="130">Με ένα παράλληλο σύμπαν, όπου όσα ξέρετε για το σύμπαν του Τόλκιν είναι... λάθος και οι «καλοί» είναι τα Ορκ και οι λοιποί κάτοικοι της Μόρντορ. </div><div closure_uid_b8w22j="130"><br />
</div>Αυτό ακριβώς είναι το θέμα του μυθιστορήματος «The Last Ringbearer» («Ο Τελευταίος Δαχτυλιδοκουβαλητής») που ο Ρώσος παλαιοντολόγος Κιρίλ Γιέσκοβ ξεκίνησε να γράφει το 1999 στα ρωσικά. Σουξέ στη Ρωσία από το 2000, για χρόνια είχε λίγες αποσπασματικές μεταφράσεις σε ευρωπαϊκές γλώσσες, αλλά κανείς δεν τολμά να το εκδώσει στα αγγλικά, από το φόβο μιας δικαστικής διαμάχης με τους κατόχους των δικαιωμάτων του Τόλκιν, που ήδη αντιδρούν. <br />
<div closure_uid_b8w22j="129">Μέχρι που μερικούς μήνες πριν ο Γίσροελ Μάρκοβ το μετέφρασε και το ανέβασε -ύστερα από συνεννόηση με το συγγραφέα- στο Ιντερνετ, δωρεάν (το κατεβάζετε στο http://ymarkov.livejournal.com/270570.html), αφοπλίζοντας την πιθανή κατηγορία της λογοκλοπής με σκοπό την κερδοσκοπία σε βάρος του Τόλκιν. </div><div closure_uid_b8w22j="129"><br />
</div>Από τότε δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες το διάβασαν και αναπόφευκτα το ανακάλυψαν και οι κριτικοί. Αλλοι ως βαρετά υπερβολική αντιστροφή ενός ήδη παιδαριώδους έργου, άλλοι ως καλογραμμένο και ανώτερο του Τόλκιν, με κλασικό ρωσικό λογοτεχνικό ύφος και την εμμονή με την ιστορική πραγματικότητα του Τολστόι. <br />
Αλχημιστές <br />
<div closure_uid_b8w22j="128">Σε αυτό, η Μόρντορ είναι ένα προοδευτικό κράτος γεμάτο αλχημιστές, φυσικούς επιστήμονες, ποιητές, αστρονόμους, φιλοσόφους, που προωθούν ραγδαία την τεχνολογική εξέλιξη κόντρα στη μαγεία και τις προκαταλήψεις της Μέσης Γης, που επιμένει να θέλει να ζει στην αναχρονιστική φεουδαρχία. </div><div closure_uid_b8w22j="128"><br />
</div>Ο μάγος Γκάνταλφ είναι κάτι ανάμεσα σε Χίτλερ και Ρίγκαν. Θέλει να καταστρέψει την πρωτεύουσα Μπάρα-Ντουρ και τους κατοίκους της με μια «τελική λύση στο Μορντοριανό Πρόβλημα», γιατί ως γνήσιος τεχνοφοβικός πιστεύει πως η πρόοδος της «αυτοκρατορίας του κακού» αναπόφευκτα «καταστρέφει την αρμονία του κόσμου και στεγνώνει τις ψυχές των ανθρώπων». Στην προσπάθειά του αυτή έχει συμμάχους τα ξωτικά, που σχεδιάζουν την παγκόσμια κυριαρχία με βασικό όπλο τους τη μαγεία, τις προκαταλήψεις και τη χειραγώγηση των αμόρφωτων ανθρώπων. <br />
<div closure_uid_b8w22j="127">Η σημειολογική του φόρμουλα είναι αντίστοιχη αυτής του Τόλκιν. Ο Γκάνταλφ και οι άνθρωποι με τους συμμάχους τους είναι οι «Δυτικοί», μόνιμοι εχθροί της Μόρντορ (βλέπε Μητέρας Ρωσίας) που βαδίζει προς την πρόοδο μέσω της εκβιομηχάνισης. Αξεστοι και αμαθείς όσο οι -αγαπημένοι του Τόλκιν- Αγγλοσάξονες του Μεσαίωνα, ειδικά σε σχέση με τους λαούς της Ανατολής και τα ακμάζοντα μουσουλμανικά κράτη της εποχής των Σταυροφοριών. Με τα ξωτικά να βασίζουν την κυριαρχία τους στη μυστικιστική γνώση τους επί των αδαών, ο Σάρουμαν γίνεται αυτομάτως ο ιδανικός εχθρός όταν εισηγείται την υποχρεωτική εκπαίδευση για όλους! </div><div closure_uid_b8w22j="127"><br />
</div><div closure_uid_b8w22j="126">Ο Γιέσκοβ εξηγεί πως ο λόγος που έγραψε το «Δαχτυλιδοκουβαλητή» είναι ο ίδιος για τον οποίο διδάσκει σε σχολεία. Βαριέται, όπως έχει δηλώσει, να προσπαθεί συνεχώς να ανασχεδιάσει από ένα απολίθωμα ένα πλάσμα που έζησε πριν από μερικά εκατομμύρια χρόνια. Ετσι για πλάκα ξεκίνησε να εφαρμόσει την ίδια μεθοδικότητα σχεδιάζοντας έναν πιστό χάρτη του κόσμου του Τόλκιν. Μόλις τον τέλειωσε, τον κοίταξε, εφαρμόζοντας τις γνώσεις του στη γεωπολιτική, τη στρατιωτική ιστορία και τη στρατηγική. Και σκέφτηκε πως ήταν απόλυτα φυσιολογικό τα έρημα τα Ορκ να πολεμάνε για επιβίωση αφού καταδικάστηκαν να ζουν στην έρημο. Η ανάλυση του χάρτη του τον οδήγησε σε ένα αντίστροφο παραμύθι, απόλυτα εκλογικευμένο. Αν ο Τόλκιν σαν φιλόλογος ξεκίνησε τον κόσμο του από τις γλώσσες και τους μύθους, ο Γιέσκοφ τον ερμήνευσε βάσει της γεωπολιτικής δυναμικής του, ρεαλιστικά. Αυτόματα, και σε αντίθεση με τον Τόλκιν, προσθέτει στο μείγμα του την τραγωδία, την ίντριγκα, στοιχεία κωμωδίας, κυνισμού, ακόμα και σεξουαλικές περιπτύξεις, που θα έστελναν τον Τόλκιν για υπογλώσσια. </div><div closure_uid_b8w22j="126"><br />
</div><div closure_uid_b8w22j="125">Αντίστοιχα οι ήρωες του Τόλκιν έγιναν ρεαλιστικά κακοί. Ο Αραγκορν ένας δολοπλόκος σφετεριστής, οι καβαλάρηδες του Ρόχαν άξεστοι κατσαπλιάδες καραβανιών, η Αργουεν μια Μεσαλίνα ξωτικό, τα Τρολ κοντοί ορεσίβιοι χτίστες, τα χόμπιτ και οι νάνοι ανύπαρκτοι και το μαγικό Δαχτυλίδι ένας μύθος, που οι Νάζγκουλ διέδωσαν για να ασχολούνται οι φεουδάρχες των ανθρώπων και να τους αφήσουν ήσυχους. Οι πρωταγωνιστές του Γιέσκοβ είναι πολύ πιο απτοί -ένας Ορκ ιχνηλάτης και ένας στρατιωτικός γιατρός που προσπαθούν να επιβιώσουν από τον πόλεμο. </div><div closure_uid_b8w22j="125"><br />
</div><div closure_uid_b8w22j="124">Για μικρούς επιστήμονες </div>Οι φαν του υποστηρίζουν πως αναστρέφει τα ρατσιστικά στερεότυπα του Τόλκιν, με τα Ορκ να είναι απλώς σκουρόχρωμοι άνθρωποι και όχι κανίβαλοι. Ο ίδιος πάντως αναγνωρίζει την αξία του Τόλκιν, αλλά και την ανάγκη για την αντιστροφή του, που με την άλλη οπτική της αποδίδει βάθος με τον ίδιο τρόπο που η όρασή μας γίνεται τρισδιάστατη προερχόμενη από δύο μάτια. Οπως παραδέχεται, έγραψε το βιβλίο σαν ένα παραμύθι για ένα ειδικό κοινό, τους «μικρούς επιστήμονες», που μεγαλώνουν σαν αγνωστικιστές και σκεπτικιστές που απολαμβάνουν τον Χέμινγουεϊ. Δεν τον ενδιαφέρει η δόξα ή τα λεφτά, αλλά το είδος εκείνο των «πειραγμένων» διάσημων έργων, που ξεκίνησε ο Δίων Χρυσόστομος από την Προύσα όταν ανέστρεψε τον Ομηρο, γράφοντας ότι οι Αχαιοί γύρισαν νικημένοι από τους Τρώες στην Ελλάδα και έστησαν την Ιλιάδα για να ξαναγράψουν την ιστορία υπέρ τους! <br />
<div closure_uid_b8w22j="123">Αλλωστε, το κεντρικό μότο του εξωφύλλου του «Δαχτυλιδοκουβαλητή» είναι το κλισέ: «Η ιστορία γράφεται από τους νικητές». Υπονοώντας πως οι «Ελεύθεροι Ανθρωποι της Δύσης», που αναφέρει ο Τόλκιν, είναι οι Δυτικοί που έφτιαξαν στην περίπτωση του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» τη δικιά τους αρχέτυπη μυθολογία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δαιμονοποιώντας τους υπόλοιπους.* </div><div closure_uid_b8w22j="123"><br />
</div>Κιρίλ Γιέσκοβ <br />
<div closure_uid_b8w22j="156">Γεννημένος το 1956, γνωστός μελετητής αρθρόποδων, με ειδίκευση στην Παλαιοζωική και Καινοζωική περίοδο. Με διδακτορικό στις αράχνες της βόρειας Σιβηρίας, όπου ανακάλυψε δύο άγνωστα είδη τους, στα οποία έδωσε ονόματα από θεότητες της σλαβικής μυθολογίας. Συγγραφέας του εκπαιδευτικού βιβλίου για παιδιά Γυμνασίου «Η Ιστορία της Γης και των Μορφών Ζωής της», διευθυντής του Εργαστηρίου Αρθρόποδων του Παλαιοντολογικού Ινστιτούτου της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, αντιπρόεδρος της Ευρασιατικής Αραχνολογικής Εταιρείας και καθηγητής. Εχει ακόμα γράψει το «The Gospel of Aphranius», ένα δραματικό πορτρέτο του Ιησού, με τα Ευαγγέλια ερμηνευμένα επιστημονικά χωρίς μυθολογικές διαστάσεις. </div><div closure_uid_b8w22j="156"><br />
</div><div closure_uid_b8w22j="156">πηγή: <a href="http://www.enet.gr/">http://www.enet.gr/</a> </div></div>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-79474438967496213912011-08-01T04:45:00.000-07:002011-08-01T04:45:00.645-07:00Όταν η Γερμανία αλληθωρίζει γεωπολιτικά, Λάμπρος Βαίου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div closure_uid_peqv7h="141"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0sib-Nhf4OPkmr5PEZCAtD73s8r1Unhd-PIXbg747Fbsrt3Pyv3NNBVJY-rBWoTN3zg-y0Rshyphenhyphen1dT4JOyJdcQEgmqVr0rYhuDiZm0cqSFW7vAtaaeK8SOr2ItN1J-KRx-gliqb0bD_Qyq/s1600/germany-map.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0sib-Nhf4OPkmr5PEZCAtD73s8r1Unhd-PIXbg747Fbsrt3Pyv3NNBVJY-rBWoTN3zg-y0Rshyphenhyphen1dT4JOyJdcQEgmqVr0rYhuDiZm0cqSFW7vAtaaeK8SOr2ItN1J-KRx-gliqb0bD_Qyq/s320/germany-map.jpg" t$="true" width="259" /></a></div><div closure_uid_peqv7h="141">Η ομφαλοσκόπιση και η ενασχόληση με τα εγχώρια είναι απόλυτα δικαιολογημένες από την τραγική επικαιρότητα. Ωστόσο η απαίτηση μιας "<strong>αυτογνωσίας</strong>" εξυπακούει και το άπλωμα του βλέμματός μας πέρα από τον μικρόκοσμο της Ελλάδος. Γιατί τελικά τα πεπρωμένα μας εξαρτώνται <strong>και</strong> από τα γεωπολιτικά τεκταινόμενα στον Κόσμο. Γνωρίζουμε πλέον (και μάλιστα καλά, χάρις στο <a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.authors&id=58" target="_blank">Γιάννη Βαρουφάκη</a> στο <a href="http://protagon.gr/" target="_blank">protagon.gr</a>) οτι η οριστική Χρεοκοπία ή όχι της Χώρας εξαρτάται από τις αποφάσεις της Ευρώπης. <strong>Γιατί άραγε η Ευρώπη κωλυσιεργεί;</strong> Και μάλιστα όταν εμφανώς διακυβεύεται ολόκληρη η Ε.Ε.;;</div><div closure_uid_peqv7h="141"><br />
</div><div closure_uid_peqv7h="140">Η απάντησή μας στο ερώτημα αυτό είναι γεωπολιτικής φύσεως & όχι οικονομικής. Η Ευρώπη κωλυσιεργεί γιατί η Γερμανία έχει πρόβλημα γεωπολιτικής "απόφασης". Χωρίς καλλωπισμούς: όλη αυτή η δυστοκία στην Ευρωπαϊκή Κρίση Χρέους προέρχεται από το γεωπολιτικό αλληθώρισμα της Γερμανίας, όπου το ένα μάτι βλέπει προς την Ευρωπαϊκή Ένωση & το άλλο προς την αχανή Ευρασία. <em>Η Γερμανία δεν έχει αποφασίσει, <u>τουλάχιστον μέχρι σήμερα</u>, αν τελικά θα παραμείνει στην Ενωμένη Ευρώπη ή αν θα αποχωρήσει για να πλεύσει σε άλλες “θάλασσες”.</em></div><div closure_uid_peqv7h="140"><br />
</div><div closure_uid_peqv7h="139">Πρόκειται για ένα γεωστρατηγικό δίλλημα που άρχισε να τίθεται στη Γερμανία την επαύριο της επανένωσής της . Σήμερα τίθεται οξύτερα, με αφορμή το πρόβλημα της διάσωσης των υπερχρεωμένων Χωρών της Ευρώπης και τις αποφάσεις που συνεπάγεται. Η Γερμανία γνωρίζει οτι τελικά η διάσωση του Ευρώ και της Ε.Ε. είναι εφικτή μόνον με την έκδοση Ευρωομολόγων. Αλλά αυτό σημαίνει πρακτικά την συγχώνευση των προϋπολογισμών των Κρατών-μελών και, με την σειρά του, συνεπάγεται την αμετάκλητη πρόσδεση της Γερμανίας στην Ε.Ε. Από την άλλη μεριά, η ισχύς της Γερμανικής οικονομίας, η κατάρρευση της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας και η προβλεπτή γεωπολιτική & οικονομική αδυναμία της Ρωσίας, δελεάζουν. Δελεάζουν δηλαδή προς την κατεύθυνση μιας αυτονόμισης της Γερμανίας από την ΕΕ και το άνοιγμά της προς τον μεγάλο Ρωσικό-Ευρασιατικό Χώρο. Δέν πρόκειται για τις άγονες στέπες αλλά κυρίως το πλούσιο υπέδαφος</div><div closure_uid_peqv7h="142">Το δίλημμα της Γερμανίας έχει την "θετική", εσωτερική γεωπολιτική λογική του. </div><div closure_uid_peqv7h="142"><br />
</div><div closure_uid_peqv7h="142">Την σχηματοποιούμε ως εξής:</div><div closure_uid_peqv7h="138">(<strong>α</strong>) Η οριστική πρόσδεση της Γερμανίας στην Ε.Ε. συνεπάγεται μια <strong>διαρκή</strong> αναδιανομή των πλεονασμάτων της με τις Χώρες του “Νότου”.<br />
(<strong>β</strong>) Η ηγεμονία της Γερμανίας εντός Ε.Ε θα αμφισβητείται διαρκώς από Γαλλία και τις ad hoc συμμαχίες της. </div><div closure_uid_peqv7h="138"><br />
(<strong>γ</strong>) Η οικονομική εξασθένηση των ΗΠΑ θα τις περιορίσει σταδιακά στο γεωστρατηγικό χώρο του Ειρηνικού.Έτσι ο χώρος της Ευρασίας, με προβλεπτή μια αδύναμη Ρωσία, μένει ανοικτός σε μια νέα ηγεμονία. Δεν πρόκειται απλώς για ηγεμονία του γοήτρου αλλά των εκεί ανεξάντλητων πλουτοπαραγωγικών πηγών, πρώτων υλών και ενέργειας (πετρέλαιο).</div><div closure_uid_peqv7h="138"><br />
(<strong>δ</strong>) Η αυριανή κραταιά Κίνα, διψασμένη για πρώτες ύλες και ενέργεια, θα αρχίσει να έχει διεκδικητικές βλέψεις στούς πόρους της Ρωσίας-Ευρασίας. Έτσι, εύκολα η Ρωσία θα συρθεί σε μιά <strong>ετεροβαρή </strong>σχέση με την Γερμανία και, με αντάλλαγμα π.χ. ένα μίνι σχέδιο Μάρσαλ, θα της εκχωρίσει την “ηγεμόνευση” των πλουτοπαραγωγικών πηγών της.</div>(<strong>ε</strong>) Μια αποχώρηση της Γερμανίας (και προβλεπτών συμμάχων, π.χ. Ολλανδία) από την ΕΕ, θα ανάγκαζε τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες σε Σχέση Εξάρτησης με τον (νέο) Γερμανικό Άξονα.<br />
<div closure_uid_peqv7h="137">'Ολα αυτά συνιστούν την μιά πτυχή του διλήμματος, τη "θετική". Η "αρνητική" άποψη, εξίσου ισχυρή στη Γερμανία, συνοψίζεται ως εξής: </div><div closure_uid_peqv7h="137"><br />
(<strong>α</strong>) Ο φόβος ότι μια τέτοια ανατροπή των συσχετισμών ισχύος στον Ευρωπαϊκό Χώρο θα έθετε αυτόματα σε ενέργεια συσπειρώσεις Ευρωπαϊκών Κρατών και άμεσες επιθετικές απαντήσεις. Τέτοια συσπείρωση-προειδοποίηση ήταν και η ανοιξιάτικη αναγγελία Στρατηγικής Σύμπραξης για τα Πυρηνικά Όπλα μεταξύ Γαλλίας-Αγγλίας.<br />
(<strong>β</strong>) Ο παράγοντας ΗΠΑ δεν έχει πεί ακόμα την λέξη της παραίτησης από την Παγκόσμια Ηγεμονία, έστω και με παραχωρήσεις σε μικρότερες Δυνάμεις. Παράδειγμα η πρόσφατη "παραχώρηση" της Λυβίης στον Αγγλο-Γαλλικό συνασπισμό.<br />
(<strong>γ</strong>) Το κόστος ενός τέτοιου γεωστρατηγικού εγχειρήματος μπορεί τελικά να αποδειχθεί δυσβάστακτο, πέραν των προβλέψεων, από την τεθλασμένη της Ιστορίας, δηλαδή τους απρόβλεπτους παράγοντες, όπως διδάσκει και ο μέγας Θουκυδίδης.<br />
(<strong>δ</strong>) Αν πρόκειται μόνον για τη διασφάλιση των πλουτοπαραγωγικών πόρων της Ευρασίας, μια "διασωσμένη" Ε.Ε. θα μπορούσε αύριο, να προσεται ρισθεί τη Ρωσία και μαζί της να εξασφαλίσει την αχανή Ευρασία απέναντι στην Κινεζική διεκδίκηση.</div><div closure_uid_peqv7h="136">Οι Ελίτ της Γερμανίας, βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε κατάσταση γεωπολιτικού διχασμού. </div><div closure_uid_peqv7h="136"><br />
</div><div closure_uid_peqv7h="136">Θα προτιμούσαν να είχαν περισσότερο χρόνο και ευνοϊκότερες συνθήκες για να αποφασίσουν την Έξοδο από την Ε.Ε. Γι΄αυτό και σχεδίασαν το Ευρώ και την Ε.Ε. με τρόπο που να επιτρέπει την εύκολη & ανά πάσα στιγμή, έξοδο της Γερμανίας - δηλαδή μια Ε.Ε. χωρίς ενιαία οικονομική πολιτική και ενιαίο προϋπολογισμό.</div><div closure_uid_peqv7h="136"> Ωστόσο τους πρόλαβε η Παγκόσμια Οικονομική Κρίση και Ευρωπαϊκή Κρίση Χρέους. Και προσπαθούν να αναβάλλουν την οριστική λύση γι' αργότερα. Ωστόσο οι ΗΠΑ (με τους Οίκους Αξιολόγησης να υποβαθμίζουν διαρκώς Ευρωπαϊκές Χώρες) πιέζουν<strong>μεθοδικά</strong> προς μια οριστική Λύση - λύση, που όπως είπαμε, θα δεσμεύσει οριστικά τη Γερμανία στη Ε.Ε. Και η Καγκελάριος Μέρκελ, πρόσφατα στην Ουάσιγκτον, άκουσε προφανώς σκληρά λόγια για τον υποπτευόμενο (νέο) Γερμανικό Άξονα. Αλλά η κα Μέρκελ δεν δεσμεύθηκε κατηγορηματικά. Γιατί στη Γερμανία οι Ελίτ ακόμα αλληθωρίζουν - και έτσι δεν βλέπουν τίποτα σωστά και ολοκληρωμένα. Το ίδιο όπως και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο...</div><div closure_uid_peqv7h="136"><br />
</div><div closure_uid_peqv7h="143">(Ο Λάμπρος Βάϊου "τρέχει", από το 2008, <a href="http://amesidemocratia.blogspot.com/" target="_blank">το BLOG "ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ</a>".)</div><div closure_uid_peqv7h="143"><br />
</div><div closure_uid_peqv7h="143">πηγή: <a href="http://www.protagon.gr/">http://www.protagon.gr/</a> </div></div>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-80678721883619685182011-07-26T15:59:00.000-07:002011-07-26T15:59:09.063-07:00ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΑΣΙΑΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b><span closure_uid_qrxx0s="119" lang="EL"></span></b> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b><span closure_uid_qrxx0s="119" lang="EL">Η περίεργη επικαιρότητα του βιβλίου του </span>F</b><b><span lang="EL">.</span>Ossendowski</b><b><span lang="EL"></span></b></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
<i><span lang="EL">Θεοί, Άνθρωποι και Κτήνη</span></i><span lang="EL"> είναι ο περιεκτικός όσο και υπαινικτικός τίτλος του βιβλίου του Πολωνού Φερδινάνδου Οσσεντόφσκι (έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις <i>Άγνωστο</i>), όπου ο συγγραφέας του περιγράφει την περιπέτεια της διαφυγής του από τη Σιβηρία τον καιρό που ξέσπασε στη Ρωσία η «τρέλα της επανάστασης», όπως την ονομάζει (δεν είναι εύκολο να φανταστούμε τον αντίκτυπο που είχε το γεγονός την εποχή εκείνη). Υπό την απειλή των διώξεων από τους Μπολσεβίκους, ο συγγραφέας θα αναγκαστεί να περιπλανηθεί στην Κεντρική Ασία αναζητώντας έναν υδάτινο δρόμο επιστροφής στην Ευρώπη. Η παραμονή του στη Μογγολία θα τον φέρει αντιμέτωπο με τις μυστικές δοξασίες της «βασανισμένης καρδιάς της Ασίας», με τον κόσμο των νομάδων και τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής τους καθώς και με τις άγνωστες ψυχικές δυνάμεις τους (ένας Βουδιστής Λάμα θα κάνει μπροστά του μια επίδειξη της τέχνης δημιουργίας ψευδαισθήσεων που θα τον εντυπωσιάσει και θα τον προβληματίσει έντονα). </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Αλλά ο κύριος λόγος που έγραψε το βιβλίο του ήταν για να αφηγηθεί όσα άκουσε και όσα ανακάλυψε σχετικά με αυτό που ονομάζει «Μυστήριο των Μυστηρίων»: το υπόγειο βασίλειο της «</span>Agarthi<span lang="EL">» ή «</span>Agarti<span lang="EL">», που μέσα από ένα δίκτυο στοών εκτείνεται σε ολόκληρο τον πλανήτη, και όπου έχει την έδρα του ο Βασιλιάς του Κόσμου. «...Άρχισα», γράφει, «να καταλαβαίνω πως μέσα σ’αυτόν το θρύλο, είτε πρόκειται για ύπνωση ή για ένα μαζικό όραμα [<i>και το λέει αυτό γιατί γνώρισε από πρώτο χέρι τη δυνατότητα ορισμένων λάμα να προκαλούν στους άλλους τέτοια οράματα</i>], είναι κρυμμένο όχι μονάχα μυστήριο αλλά και μια ρεαλιστική και ισχυρή δύναμη ικανή να επηρεάσει τη ροή της πολιτικής ζωής της Ασίας. Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να κάνω έρευνες...» </span></div><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img alt="" border="0" height="254" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5524747718552419810" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_S-fLIWWk8mSLmhaCcPfUEYX_dKT2TOf9dEeseMKDiRa3Ozs6TgzSJyJgZQeMoJlB57V92ykt-JSWGc-ma4GEXOgZE16iIVLS-X-I9MwEoZWlfVWXCZ4S1-wLbwtw_L_MDSm4f-pgg-0/s320/ossend..jpg" style="display: block; height: 318px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" width="320" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i><span lang="EL"><span style="font-size: 100%;">Η διαδρομή του Οσσεντόφσκι (από τη γαλλική έκδοση του 1924)</span></span></i></td></tr>
</tbody></table><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_S-fLIWWk8mSLmhaCcPfUEYX_dKT2TOf9dEeseMKDiRa3Ozs6TgzSJyJgZQeMoJlB57V92ykt-JSWGc-ma4GEXOgZE16iIVLS-X-I9MwEoZWlfVWXCZ4S1-wLbwtw_L_MDSm4f-pgg-0/s1600/ossend..jpg"></a></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span lang="EL"><span style="font-size: 100%;"></span></span></i><span lang="EL">Αλλά πέρα από τις έρευνες, ο Οσσεντόφσκι έζησε ο ίδιος ένα περιστατικό που του έκανε ακόμα πιο απτή την παρουσία του μυστηρίου. Ανεξήγητο και δύσκολο να περιγραφεί, αναφέρεται σε μια κατάσταση γενικής έκστασης ή καλύτερα δέους των ανθρώπων, της φύσης και των ζώων τη στιγμή κατά την οποία, σύμφωνα με τους ντόπιους, τελούνται οι υπόγειες τελετές της Αγκάρθα, κάτι που, σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, μπορεί να παρομοιαστεί με το «πανικόν δείμα», τον «πανικό» που προέρχεται από τον θεό Πάνα, για τον οποίο μιλούσαν στην αρχαία Ελλάδα ( κάτι ανάλογο περιγράφει και ο Σαιντ-Υβ ντ’Αλβέντρ στο </span><i>Mission</i><i> de</i><i> l</i><i><span lang="EL">’</span>Inde</i><span lang="EL"> –άλλωστε τα αρκετά κοινά σημεία που υπάρχουν ανάμεσα στα δύο βιβλία οδήγησαν ορισμένους να θεωρήσουν ότι εκεί βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό ο Οσσεντόφσκι ). </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Ωστόσο, αν θέλει κάποιος να εντοπίσει τον προβληματισμό που διατρέχει υπόγεια το βιβλίο, πρέπει να σταθεί λίγο στην αινιγματική φιγούρα του Βαρόνου Ούγκερν φον Στέρνμπεργκ, ενός αντι-μπολσεβίκου που ενώ στην αρχή συντάχθηκε στο πλευρό των Λευκών εναντίον των Κόκκινων Ρώσων επαναστατών, στη συνέχεια αυτονομήθηκε με τον δικό του στρατό και, καταλήγοντας στη Μογγολία το 1921, κατάφερε να διώξει τους Κινέζους και να ανακηρύχθεί μονάρχης, θεωρώντας τον εαυτό του μετενσάρκωση του Τζένγκις Χαν (ένα σχεδόν «μυθιστορηματικό» πρόσωπο από κάθε άποψη). </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Στους διαλόγους του με τον Οσσεντόφσκι, ο Τρελός Βαρόνος, όπως έμεινε γνωστός, ξεδιπλώνει την πρόθεση ενός Πανασιατικού Σχεδίου: μια ένωση ασιατικών λαών και φυλών (Μογγόλοι, Θιβετιανοί, Αφγανοί, Τάταροι κ.α.) σε ένα κράτος υπό την εποπτεία της Κίνας, με άμεσο στόχο τον πόλεμο ενάντια στην «άγνωστη Κατάρα» που με όπλο της την επανάσταση κυριαρχεί στη Ρωσία και είναι έτοιμη να βυθίσει τον κόσμο στο χάος. «Εμφανίστηκε, γύρισε τον τροχό της προόδου προς τα πίσω και έκλεισε το δρόμο μας προς την Θειότητα» λέει χαρακτηριστικά σε ένα σημείο. Θα μπορούσε κάποιος να συμπεράνει ότι ο φον Στέρνμπεργκ εκφράζει απλώς τη φοβία ενός συντηρητικού απέναντι στον μοντέρνο κόσμο, ιδιαίτερα αν πάρει υπ’όψιν του ότι ήταν απογόνος Σταυροφόρων και Τευτόνων Ιπποτών. Είναι γεγονός, πάντως, ότι από τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης και έπειτα, έχει εκφραστεί από διάφορες πλευρές και με διαφορους τρόπους η άποψη ότι οι αλλαγές της εποχής είναι τόσο απρόβλεπτες και απότομες που μπορούν να εξηγηθούν μόνο με την υπόθεση ότι υπάρχει μια «δύναμη» (όχι ανθρώπινη) που τους δίνει ώθηση από τα παρασκήνια –αυτό που ο βαρόνος ονομάζει «η άγνωστη Κατάρα» που θα οδηγήσει τελικά, αν δεν εμποδιστεί, στη «σκοτεινή, τρελή καταστροφή της ανθρωπότητας». </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Αλλά και ο ίδιος ο Οσσεντόφσκι, σε ένα από τα πιο ωραία σημεία της αφήγησης της περιπλάνησής του στο βιβλίο του, εκφράζει μια «προφητική» διάθεση : </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">«Πού είμαι; Σε ποιά εποχή ζω; Δεν γνώριζα, αλλά ένιωθα ανεπαίσθητα το αόρατο άγγιγμα μιας μεγάλης ιδέας, ενός πελώριου σχεδίου, μιας απερίγραπτης ανθρώπινης δυστυχίας»</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
<b><span lang="EL">Δ.Τ.</span></b></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"></span></div><div class="MsoNormal" closure_uid_qrxx0s="121" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Από το άρθρο μου <i>Οι Ονειρευτές της Αγκάρθα</i> (</span><i>Strange</i><span lang="EL"><i> 102</i>)</span></div><div class="MsoNormal" closure_uid_qrxx0s="121" style="text-align: justify;"><span lang="EL"></span> </div><div class="MsoNormal" closure_uid_qrxx0s="121" style="text-align: justify;"><span lang="EL">πηγή: <a href="http://diploslogos.blogspot.com/">http://diploslogos.blogspot.com/</a> </span></div></div>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-17315152710254302432011-07-24T15:45:00.000-07:002011-07-24T15:45:05.882-07:00Ο Τσάρος, ταινία του Pavel Lunghin<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/fhwmB6PkYZQ?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div><br />
<div id="watch-panel"><div class="yt-alert yt-alert-warn yt-rounded " id="flash10-promo-div" style="display: none;"><img alt="Εικονίδιο ειδοποίησης" class="icon master-sprite" src="http://s.ytimg.com/yt/img/pixel-vfl3z5WfW.gif" /> </div><div class="hid" id="watch-actions-area-container"><div class="yt-rounded" id="watch-actions-area"><div class="watch-actions-panel hid" id="watch-actions-share"></div><div class="watch-actions-panel hid" id="watch-actions-ajax"></div><div class="close"><img class="close-button" src="http://s.ytimg.com/yt/img/pixel-vfl3z5WfW.gif" /> </div></div></div><div class="yt-rounded" id="watch-info"><div class="watch-expander yt-uix-expander" data-expander-action="yt.www.watch.watch5.handleToggleDescription" id="watch-description"><div id="watch-description-clip"><div id="watch-uploader-info">Μεταφορτώθηκε από το χρήστη <a class="author" href="http://www.youtube.com/user/enoriaAZ" rel="author"><span style="color: #4272db;">enoriaAZ</span></a> την <span class="watch-video-date" id="eow-date">16 Μάρ 2011</span> </div><div id="watch-description-text"><div closure_uid_7c6u6v="148">"Ο Τσάρος"<br />
Συγκλονιστική η νέα ταινία του σκηνοθέτη της ταινίας Ostrov (το Νησί), Pavel Lunghin.<br />
Ο τίτλος της είναι "Ο Τσάρος".<br />
Θέμα της είναι η σύγκρουση του Ιβάν του τρομερού με τον Άγιο Φίλιππο μητροπολίτη Μόσχας, ο οποίος τον ήλεγχε για την σκληρότητά του, με αποτέλεσμα ο τσάρος να διατάξει τη δολοφονία του. Διαβάστε μια συνέντευξη του σκηνοθέτη Pavel Lungin και<br />
δείτε ΟΛΗ την ταινία με ελληνικούς υπότιτλους:<br />
Απ'όλη την περίοδο της ηγεμονίας του Ιβάν του Τρομερού,επικεντρώνεστε σ'ένα μόνο επεισόδιο:τη σύγκρουσή του με τον μητροπολίτη Μόσχας Φίλιππο... </div><div closure_uid_7c6u6v="148"><br />
-Αυτή η σύγκρουση είναι εμβληματική για τον Ιβάν .Στην προσπάθειά του να περιβάλλει την εξουσία του με θρησκευτική χροιά,αυτός ο ιεράρχης στέκονταν εμπόδιο.Ζούσε ένα αποκαλυπτικό όνειρο πεπεισμένος ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου,ενώ ο Φίλιππος ενσάρκωνε την απόλυτη αλήθεια,μια θρησκευτική αλήθεια η οποία τον έπνιγε και συναγωνιζόνταν την αλήθεια που αυτός ήθελε να επιβάλλει.Πίστευε ότι η δύναμή του έρχονταν από το Θεό και ότι δε χρειαζόνταν να υπογράψει κάποιο συμβόλαιο με τους υπηκόους του.Αυτό που ήθελε ήταν η λατρεία. Αν η σοδειά ήταν φτωχή ή αν χανόνταν κάποιος πόλεμος,πάντα θεωρούσε υπεύθυνο τον λαό επειδή δεν αγαπούσε αρκετά τον ηγεμόνα του.<br />
Και αυτή η έλλειψη αγάπης έφερνε την τιμωρία.Για τον τσάρο όλοι ήταν ενοχοι,όλοι ήταν προδότες και λίγο τον ένοιαζε να τιμωρηθούν οι αληθινοί ένοχοι. Συγκεκριμένα μπορούσε να βασανίσει ή αποκεφαλίσει τον πρώτο τυχόντα.Ο μητροπολίτης Φίλιππος αντιτάχθηκε σ'αυτή την ιδέα της τυφλής λατρείας στην εξουσία και από εκείνη τη στιγμή έπρεπε να εξαφανιστεί πάση θυσιά.Ο Φίλιππος ενσαρκώνει εκείνες τις υπάρξεις ,που στις πιο δύσκολες εποχές ειναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους.Είναι ένας άνθρωπος της Αναγέννησης..Ανακάλυψα ότι δεν ήταν μόνο μηχανικός αλλά εφευρέτης και αρχιτέκτονας.</div><div closure_uid_7c6u6v="148"><br />
Ο Ιβάν ο Τρομερός έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του ένας άνθρωπος του Μεσαίωνα,ο οποίος αρνιόνταν κάθε πολιτική,πολιτιστική και αισθητική αλλαγή...Εξαιτίας του η Ρωσία έχασε την Αναγέννηση<br />
Ο τσάρος που περιγράφετε εμφανίζεται ταυτόχρονα ως ένας ειδωλολάτρης βασιλιάς και ένας χριστιανός ηγεμόνας.<br />
Για εμένα ήταν ένας αιρετικός.Είχε απομακρυνθεί από την ορθόδοξη πίστη.Τα μέλη της προσωπικής του φρουράς ήταν ντυμένα με μοναχικά ενδύματα.Είχε φτιάξει μια παράξενη εκκλησία στο παλάτι του και λειτουργούσε από τις 12 το βράδυ έως στις 5 το πρωί,έχοντας γύρω του την φρουρά του<br />
πηγή: www.antifono.gr</div></div></div></div></div></div></div>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-72847416535317380752011-07-24T15:24:00.000-07:002011-07-24T15:33:41.337-07:00OCTPOB ΤΟ ΝΗΣΙ η ταινία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" closure_uid_gx3y12="112" closure_uid_xdt5xv="125" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/bOjlfZ3U61c?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div><div closure_uid_vmist5="112" closure_uid_xdt5xv="102"><img alt="Εικονίδιο ειδοποίησης" class="icon master-sprite" src="http://s.ytimg.com/yt/img/pixel-vfl3z5WfW.gif" /> <br />
<div closure_uid_vmist5="114" id="watch-panel"><div class="hid" id="watch-actions-area-container"><div class="yt-rounded" id="watch-actions-area"><div class="yt-alert-content" id="watch-error-string"></div><div class="watch-actions-panel hid" id="watch-actions-share"></div><div class="watch-actions-panel hid" id="watch-actions-ajax"></div><div class="close">Μεταφορτώθηκε από το χρήστη <a class="author" href="http://www.youtube.com/user/enoriaAZ" rel="author"><span style="color: #4272db;">enoriaAZ</span></a> την <span class="watch-video-date" id="eow-date">14 Φεβ 2011</span> </div></div></div><div class="yt-rounded" id="watch-info"><div class="watch-expander yt-uix-expander" data-expander-action="yt.www.watch.watch5.handleToggleDescription" id="watch-description"><div id="watch-description-clip"><div closure_uid_vmist5="116"><br />
</div><div id="watch-description-text"><div closure_uid_vmist5="117">Ολόκληρη η ταινία Ostrov (Russia, 2006)<br />
Πρωταγωνιστούν:<br />
Dmitriy Dyuzhev, Petr Mamonov<br />
Η ταινία είναι Ρωσσικής παραγωγής, με τίτλο OCTPOB δηλαδή Το Νησί. Τον Νοέμβριο του 2006 κυκλοφόρησε στην Ρωσία με μεγάλη επιτυχία η ταινία του ρώσου σκηνοθέτη Παύλου Λούγγιν ΤΟ ΝΗΣΙ.Η ταινία μας παρουσιάζει ένα επεισόδιο του β Παγκοσμίου πολέμου σε νησί στην λευκή θάλασσα όπου αρχίζει η τραγωδία ενός νεαρού ρώσου ναύτη που τον εξαναγκάζουν οι Γερμανοί να εκτελέσει τον αξιωματικό του για να του χαρίσουν την ζωή.</div><div closure_uid_vmist5="117"><br />
Στην συνέχεια η ταινία μας μεταφέρει στο έτος του 1974 σε ένα μοναστήρι της ιδίας περιοχής όπου ο νεαρός ναύτης ως μοναχός Ανατόλιος τώρα προσπαθεί να ξεπεράσει με την προσευχή της καρδιάς το βαθύ τραύμα της ενοχής για το αμάρτημα του φόνου.Ο σεναριογράφος Δ. Σόμπολεβ, στο ερώτημα σε ποιους απευθύνεται η ταινία σχολιάζει. Κατά την άποψη μου η ταινία απευθύνεται στους ανθρώπους για τους οποίους τα αισθήματα ενοχής έχουν κάποια σημασία, διότι η ύπαρξη αυτού του αισθήματος όπως και της συνειδήσεως επιτρέπουν στον κόσμο να βρίσκουν την ισορροπία τους.Ο σκηνοθέτης Πάβελ Λογγίν που για πρώτη φορά ασχολήθηκε με εκκλησιαστικό θέμα παρατηρεί:Ο θεατής αυτής της ταινίας είναι ο βασανισμένος άνθρωπος που δεν έχασε την ελπίδα να βρει το νόημα της ζωής.<br />
Ακόμη μια δυνατή ταινία από τον μοσχοβίτη αρχιμάστορα Pavel Lounguine [Taxi blues, Luna park]. </div><div closure_uid_vmist5="117"><br />
</div><div closure_uid_vmist5="117">Το Νησί [Ostrov, 2006, 112'] επαναπροσδιορίζει την πίστη ως ιδανικό, απομονώνοντάς την σ' ένα ερημίτικο υποβλητικό και υγρό περιβάλλον. Μακριά από δόγματα και θέσφατα. Γυμνή απέναντι στις ενοχές, τις προσωπικές αμαρτίες και τα σφάλματα προς τον συνάνθρωπο. Ο Ταρκόφσκι κι ο Ρουμπλιώφ, ο Κανιέφσκι και η Μια Ανεξάρτητη Ζωή του, ο 41ος Παράλληλος και η υπερβολή, μπολιάζουν το κάδρο. Ανορθόδοξες οπτικές, τακτικές και ιδέες που αποικοδομούν το μακρινό παρελθόν και σταλάζουν γαλήνη στην ψυχή, λυτρώνοντάς την από τα δεσμά και τις ενοχές</div></div></div></div></div></div></div></div>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-29454700120152215792011-07-21T15:40:00.000-07:002011-07-21T15:40:47.236-07:00Ερντογάν: Η Κύπρος δεν υπάρχει!, Γιώργος Δελαστίκ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div closure_uid_lwlh09="140"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0rgYLGJ6LxAyHhxBRm9tJGQKkqyZ8gR_iolXsrp-bf6yiLAGSt9xAm46nxHlgeedvTcAKOT0eQo0FoAgJxgbJgyEYUQe0M-Ct5z_o9mPu1n6GNvyGdbcWa9oYM9NBAzkv5vrI8Sidjv2G/s1600/pm-erdogan-accuses-media-2010-06-22_l.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="251" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0rgYLGJ6LxAyHhxBRm9tJGQKkqyZ8gR_iolXsrp-bf6yiLAGSt9xAm46nxHlgeedvTcAKOT0eQo0FoAgJxgbJgyEYUQe0M-Ct5z_o9mPu1n6GNvyGdbcWa9oYM9NBAzkv5vrI8Sidjv2G/s320/pm-erdogan-accuses-media-2010-06-22_l.jpg" t$="true" width="320" /></a></div><div closure_uid_lwlh09="140">Τίναξε τα πάντα στον αέρα ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με τις εμπρηστικές δηλώσεις του για το Κυπριακό. Πρώτα πρώτα δεν άφησε απολύτως κανένα περιθώριο ανεκτής λύσης στο Κυπριακό. Για την ακρίβεια δεν επιδιώκει καν ο Ερντογάν οποιουδήποτε περιεχομένου λύση πέρα από την αναγνώριση των τετελεσμένων της τουρκικής εισβολής και κατοχής.</div><div closure_uid_lwlh09="140"><br />
</div>"Δεν υπάρχει ανεξάρτητο κράτος με το όνομα Κύπρος!" ισχυρίστηκε. "Στον βορρά υπάρχει το τουρκικό κράτος και στον νότο εκείνοι. Υπάρχει μια Κύπρος που έχει χωριστεί στα δύο" πρόσθεσε, διευκρινίζοντας ότι η μόνη λύση που γίνεται αποδεκτή από την Αγκυρα είναι μια "ομοσπονδιακή δομή ισότιμων πλευρών βασισμένη στην αρχή των δύο ιδρυτικών κρατών". Τελεία και παύλα.<br />
Ξεκαθάρισε επίσης ότι δεν προτίθεται να κάνει οποιαδήποτε παραχώρηση στο εδαφικό, ούτε καν εκείνες που εμφανιζόταν να κάνει προ επταετίας τότε που συζητιόταν το σχέδιο Ανάν. Οι δηλώσεις του ήταν σαφέστατες:<br />
"Θα είμαι πρωθυπουργός για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Για μένα δεν υπάρχει πλέον θέμα Μόρφου. Δεν προσεγγίζω το θέμα όπως το σχέδιο Ανάν. Η Μόρφου ανήκει στη Βόρεια Κύπρο. Δεν μπορεί να γίνει η παραμικρή κίνηση και στο Ριζοκάρπασο. Εάν θέλουν να έλθουν για τις λειτουργίες, ας έλθουν. Εχουν αλλάξει οι συνθήκες που ίσχυαν στο σχέδιο Ανάν. Η στάση μας στο τραπέζι θα είναι διαφορετική" υπογράμμισε.<br />
Είναι προφανές ότι οι συνομιλίες για το Κυπριακό αντικειμενικά δεν έχουν πλέον κανένα νόημα, ασχέτως αν οι δύο πλευρές υποκριθούν ότι τις συνεχίζουν για λόγους πολιτικού σόου.<br />
<div closure_uid_lwlh09="139">Προκλητικός και συνάμα διασκεδαστικός ήταν ο τρόπος με τον οποίο έθεσε το ζήτημα των σχέσεων ΕΕ - Τουρκίας κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2012, καθώς τότε την προεδρία της ΕΕ την αναλαμβάνει η Κύπρος.</div><div closure_uid_lwlh09="139"><br />
</div>"Σε περίπτωση που δώσουν στη Νότια Κύπρο την προεδρία της ΕΕ, εμείς δεν τους αναγνωρίζουμε. Ποτέ δεν πρόκειται να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι μαζί τους" είπε ο Ερντογάν μεταξύ άλλων. "Κατά την προεδρία της Νότιας Κύπρου στην ΕΕ δεν πρόκειται να συνομιλήσουμε. Κατά την περίοδο αυτή οι σχέσεις με την ΕΕ θα παγώσουν. Επί έξι μήνες δεν θα υπάρχουν σχέσεις Τουρκίας - ΕΕ Δεν μας ενδιαφέρει τι θα σκεφτεί η ΕΕ. Ας το σκεφτόταν όταν δεχόταν ως μέλος την ελληνοκυπριακή διοίκηση... Δεν συνομιλούμε με χώρα που δεν αναγνωρίζουμε. Θεωρούμε ντροπή για μας ακόμη και το ότι βρισκόμαστε στο ίδιο τραπέζι μαζί τους στον ΟΗΕ!" υπογράμμισε ο Τούρκος πρωθυπουργός.<br />
<div closure_uid_lwlh09="138">Είναι προφανές ότι καταρρέουν όλες οι αφελείς πολιτικές εκτιμήσεις κατά καιρούς ελληνικών κυβερνήσεων που επέτρεψαν να δοθεί στην Τουρκία ακόμη και το καθεστώς χώρας υποψήφιας προς ένταξη στην ΕΕ - πόσω μάλλον να αρχίσουν και να συνεχίζονται έστω και καρκινοβατώντας οι ενταξιακές συνομιλίες Αγκυρας - Βρυξελλών. Η αφέλεια της στάσης της Αθήνας συνίσταται στο ότι νόμιζαν οι Ελληνες κυβερνώντες πως η Τουρκία θα... "εξευρωπαϊζόταν" κατά τη διάρκεια των ενταξιακών συνομιλιών και έτσι θα λυνόταν το Κυπριακό!</div><div closure_uid_lwlh09="138"><br />
</div>Η απαράδεκτη, αναποτελεσματική και πολιτικά αφελής, όπως αποδεικνύεται, υποχωρητικότητα των κατά καιρούς κυβερνήσεων της Αθήνας και της Λευκωσίας στο θέμα της έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων ΕΕ - Τουρκίας χωρίς προηγούμενη αναγνώριση εκ μέρους της Αγυρας της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποθράσυνε πέραν παντός ορίου την Τουρκία, όπως απέδειξαν οι δηλώσεις Ερντογάν.<br />
Παρόλο που έχουμε πολύ ισχυρές αμφιβολίες, ας ελπίσουμε ότι στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών έχουν αρχίσει να "ψυχανεμίζονται" ότι αυτή η σκληρή στάση της Αγκυρας δεν θα περιοριστεί αποκλειστικά στο Κυπριακό, αλλά θα επεκταθεί σίγουρα και σε όσες πτυχές των ελληνοτουρκικών σχέσεων το κρίνει σκόπιμο ο Ερντογάν.<br />
<div closure_uid_lwlh09="137">Αναφορικά με το ενεργειακό ζήτημα, πάντως, ο Τούρκος πρωθυπουργός προειδοποίησε ήδη από τα κατεχόμενα από τον "Αττίλα" εδάφη της Κύπρου ότι "κάποιες πλευρές (σ.σ. εννοεί Αθήνα και Λευκωσία) έχουν συγκεκριμένες προσδοκίες στο ενεργειακό θέμα, αλλά οι προσδοκίες αυτές δεν θα υλοποιηθούν στην Ανατολική Μεσόγειο παραβλέποντας την παρουσία της Τουρκίας"!</div><div closure_uid_lwlh09="137"><br />
</div><div closure_uid_lwlh09="136">Ανάγκη<br />
<strong>Μπλόκο τώρα στην τουρκική ένταξη</strong></div>ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ άραγε τα υπουργεία Εξωτερικών Ελλάδας και Κύπρου μετά τις δηλώσεις Ερντογάν ότι πρέπει να προετοιμαστούν για το άμεσο και πλήρες μπλοκάρισμα των ενταξιακών συζητήσεων Τουρκίας - ΕΕ, αν η Αγκυρα υλοποιήσει του χρόνου τη γραμμή έναντι της Λευκωσίας που περιέγραψε ο Ερντογάν - δηλαδή ότι δεν θα αναγνωρίσει ποτέ την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας; Είναι σίγουρα δικαίωμα της Αγκυρας να επιλέξει αυτή τη στάση. Μόνο που η άσκηση αυτού του δικαιώματος έχει ένα τίμημα: την άσκηση του δικαιώματος βέτο εκ μέρους δύο μελών του κλαμπ της ΕΕ, της Ελλάδας και της Κύπρου, σε κάθε ενταξιακή διαπραγμάτευση με αυτό το υποψήφιο μέλος. Είναι τόσο απλό, αλλά θέλει πολιτικό θάρρος.<br />
<div closure_uid_lwlh09="141"><br />
</div><div closure_uid_lwlh09="142">πηγή: <a href="http://www.ethnos.gr/">http://www.ethnos.gr/</a> </div></div>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-36861486504240006852011-07-19T16:56:00.000-07:002011-07-19T16:58:32.399-07:00Ο Ορισμός της Γεωπολιτικής Επιστήμης, Ιωάννης Σκολαρίκης<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZA8mwCh7e67yR_f8fl8mGpi-Vm3jOh0bFHJzrKduXa4M0HUFLsvKvaJmrc5-hFL0J8AZTFSZaRzaddj_QiyaSg0Db8dL3dF3Q6qa2lTVyNOF8gafEHBr0OyZ5XEpf5zp6QpmeiEBGZQ1E/s1600/Geopolitical-Map-Europe-Ice-Age-glaciation.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="272" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZA8mwCh7e67yR_f8fl8mGpi-Vm3jOh0bFHJzrKduXa4M0HUFLsvKvaJmrc5-hFL0J8AZTFSZaRzaddj_QiyaSg0Db8dL3dF3Q6qa2lTVyNOF8gafEHBr0OyZ5XEpf5zp6QpmeiEBGZQ1E/s320/Geopolitical-Map-Europe-Ice-Age-glaciation.jpg" t$="true" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div>1. Η ΠΡΩΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΉΜΗΣ (1897 - 1945)<br />
1.1. Εισαγωγή<br />
<br />
Η σχέσις του ανθρώπου με την δομή και την χρήση του χώρου είναι αρχαία όσο και η ανθρωπότης. Ο χάρτης είναι το μέσον δια του οποίου εκφράζεται και υλοποιείται η σχέσις αυτή. Οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν οι πρώτοι οι οποίοι υπερέβησαν τα προϊστορικά γραφήματα και παρουσίασαν μία ολοκληρωμένη μορφή του τότε γνωστού κόσμου υπό την μορφή ενός χάρτου. Η παρουσίαση αυτή μάλιστα εσυνοδεύετο υπό σοβαρών μαθηματικών γνώσεων, αστρονομικών παρατηρήσεων και γεωδαιτικών εφαρμογών. Ο γεωγράφος Κλαύδιος Πτολεμαίος (Claudius Ptolemaeus) εις το έργο του Γεωγραφία (Geographia) παρουσιάζει όλη την Γεωγραφική γνώση του Αρχαίου κόσμου και εμφανίζει μεταξύ των άλλων ένα χάρτη του τότε γνωστού κατοικημένου κόσμου, της οικουμένης (oikoumene). Εις το επίκεντρο του χάρτου αυτού ευρίσκετο η Μεσόγειος θάλασσα (Mediterranean Sea). Ο παγκόσμιος χάρτης του Πτολεμαίου όχι μόνον ήτο το μοναδικό βοήθημα την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αλλά ήτο και εν χρήσει εις την Ευρώπη έως τον 15ο αιώνα.<br />
<br />
Την εποχή των μεγάλων ανακαλύψεων τα όρια του αρχαίου κόσμου επεξετάθησαν ώστε να καλύψουν ολόκληρη την υδρόγειο. Οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις (Ισπανία, Πορτογαλία, Αγγλία) είχαν απόλυτο ανάγκη χαρτών για να βοηθηθούν εις την χάραξη της πολιτικής των. Οι ναυτικοί χάρτες ήσαν τελείως απαραίτητοι για την πλοήγηση εις τους ωκεανούς.<br />
Η μαγνητική πυξίδα, το τηλεσκόπιο και ο εξάντας ήσαν τα όργανα τα οποία έδωσαν την δυνατότητα κατασκευής νέων, προηγμένης τεχνολογίας, χαρτών. Ήτο μία χρονική περίοδος όπου η χαρτογραφία εγνώρισε μεγάλη άνθηση και η κατασκευή των χαρτών έγινε μία πολύ σοβαρή υπόθεσις. Έλειπε όμως η κατασκευή ενός χάρτου της υδρογείου σφαίρας (ακριβέστερα του γεωειδούς) απεικονιζόμενης με αξιοπιστία επί ενός επιπέδου.<br />
<br />
Η παράδοσις των Γερμανών εις την χαρτογραφία άρχισε από τον 16ο αιώνα με τον Gerardus Mercator. Αυτός με την χρησιμοποίηση της περίφημου χαρτογραφικής προβολής του κατασκεύασε ένα χάρτη της υδρογείου απεικονιζόμενης εις το επίπεδο. Η κατασκευή αυτή του Mercator εκάλυψε το κενό εις την χαρτογραφία. Είχε δε τόση επιτυχία και αξιοπιστία η μέθοδός του ώστε να χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα.<br />
Η κατασκευή και χρήση των στρατιωτικών χαρτών αποτελούσε ένα πεδίο μεγάλου ενδιαφέροντος και ιδιαιτέρας φροντίδος από τις κυβερνήσεις της Μεγάλης Βρεταννίας και της Γαλλίας από τα μέσα του 18ου αιώνα. Οι στρατιωτικοί χάρτες εχρησιμοποιούντο για τον σχεδιασμό εκστρατειών και την εκτέλεση πολεμικών επιχειρήσεων. Σύντομα όμως έγινε αντιληπτό ότι οι χάρτες ήταν ισχυρότατα και εντελώς απαραίτητα όπλα εάν εφοδιάζοντο όχι με στρατιωτικές πληροφορίες αλλά με οικονομικές, βιομηχανικές και ενεργειακές. Η ακριβής μετάφραση και κατανόηση των πληρoφοριών των παρεχομένων από τους χάρτες έγινε απαραίτητη για τον σχεδιασμό επί κρατικού επιπέδου.<br />
<br />
1.2. Friedrich Ratzel και Rudolf Kjellen<br />
Η μελέτη και η ανάλυσις των παρεχομένων από τους χάρτες στοιχείων μαζί με την δημιουργία αυτοκρατοριών εις την Ευρώπη και των αποικιών των ανά τον κόσμο, έδωσαν την αναγκαία ώθηση για την από κοινού μελέτη του “χώρου” και του “κράτους”.<br />
Το έτος 1897ο Γερμανός γεωγράφος Friedrich Ratzel (1844 - 1904) εξέδωσε το έργο “Πολιτική Γεωγραφία” (Politische Geographic). Ο όρος “Πολιτική Γεωγραφία” εισάγεται από τον Ratzel εις το έργο αυτό και ο νεοεισαχθής επιστημονικός όρος δίδει και τον τίτλο του βιβλίου. Η Πολιτική Γεωγραφία είναι ο κλάδος της Ανθρωπογεωγραφίας ο οποίος σχετίζεται με την Πολιτική. Εις το έργο αυτό γίνεται για πρώτη φορά μία συστηματική προσέγγισις προς αυτόν τον νεοεισαχθέντα επιστημονικό κλάδο, δηλ. την Πολιτική Γεωγραφία. Η ιδέα του ζωτικού χώρου ενός κράτους καθώς και η ιδέα της δυναμικής επεκτάσεως του κράτους οφείλονται εις τον Ratzel. Κατ’ αυτόν το κράτος είναι μία συνεχώς επεκτεινόμενη οντότης, τα γεωγραφικά σύνορα είναι παροδικοί σταθμοί κατά την εξέλιξη αυτής της επεκτατικής διαδικασίας. Μάλιστα υπεστήριζε ότι η επέκτασις των συνόρων είναι δείγμα “υγείας” του κράτους.<br />
<br />
Ο Σουηδός Rudolf Kjellen είναι ο πρώτος που εχρησιμοποίησε την λέξη “Γεωπολιτική” (Geopolitics) και όρισε την Γεωπολιτική επιστήμη ως εξής: «Γεωπολιτική είναι η Επιστήμη η οποία ασχολείται με την θεωρία του κράτους ως γεωγραφικού οργανισμού ή ως χωρικού φαινομένου» {Σ1}1.<br />
0 Rudolf Kjellen, ο οποίος ήτο και μαθητής του Friedrich Ratzel, ασχολήθηκε συστηματικά με την θεωρία του κράτους. Μάλιστα ως ένα προϊόν αυτής της ενασχολήσεως προέκυψε και ο ορισμός της Γεωπολιτικής. Το βιβλίο του “Το κράτος ως ένας ζωντανός οργανισμός” (“State as a living Form”, 1916) θεωρείται ως το κατ’ εξοχήν γεωπολιτικό έργο του. Οι απόψεις του συνοψίζονται εις τις λέξεις “Reich”, “Volk”, “Haushalt”, “Gesellschaft”, “Regierung”, “Topopolitik”, “Physiopolitik”, “Morphopolitik” {Σ2}.<br />
<br />
0 Friedrich Ratzel και ο Rudolf Kjellen είναι οι δύο πρώτοι θεμελιώσαντες την Γερμανική Γεωπολιτική σχολή, την Geopolitik.<br />
1.3. Sir Halford John Mackinder<br />
Εις την Αγγλία παρουσιάζεται ο Sir Halford John Mackinder’ {Bl} 2.<br />
To 1904 εξέδωσε μία μελέτη του με τίτλο “Ο γεωγραφικός μοχλός της Ιστορίας” (The Geographical pivot of History) εις την Βασιλική Γεωγραφική Εταιρεία(Royal Geographic Society) της Μεγάλης Βρεταννίας.<br />
Η εργασία αυτή θεωρείται ως η απαρχή της Γεωπολιτικής επιστήμης.<br />
Σε αυτή προτείνεται για πρώτη φορά ένα γεωπολιτικό σενάριο σε παγκόσμια κλίμακα με σκοπό να εξηγήσει την λειτουργία του κόσμου. Το σενάριο αυτό επονομάζεται η θεωρία της Κεντρικής Γης (“Heartland theory” ) {Σ3}. Σύμφωνα με αυτή ο κόσμος χωρίζεται σε δύο τμήματα: την “Παγκόσμια Νήσο” (World Island) και την “Περιφέρεια” (Periphery). Η Παγκόσμια Νήσος αποτελείτο από την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική. Ο “Μοχλός” (Pivot) ήτο το ενδότερο και απρόσβλητο από θαλάσσης τμήμα της Παγκόσμιας Νήσου. Από γεωγραφικής πλευράς αποτελείτο από εκείνες τις αχανείς εκτάσεις της Ασίας με τεράστιους φυσικούς πόρους οι οποίες διασχίζονται από ποταμούς με εσωτερικές ή Αρκτικές λεκάνες απορροής.<br />
<br />
Ο Mackinder τροποποίησε και επέκτεινε τον όρο “Μοχλός” εις τον όρο “Κεντρική Γη” το 1919. Η Κεντρική Γη περιελάμβανε την τότε άγνωστη “καρδιά” της Ασίας (της Σιβηρίας συμπεριλαμβανομένης) και επεκτεινόταν προς την πλευρά της Ευρώπης ώστε να περιλαμβάνονται η Βαλτική θάλασσα, η Ουκρανία, η Κεντρική Ευρώπη (Mitteleuropa) και η Μαύρη θάλασσα. Η Περιφέρεια αποτελείτο από τις Βρεταννικές Νήσους, την Αμερικανική Ήπειρο και την Αυστραλία.<br />
Κατά τον Mackinder οι περιφερειακές δυνάμεις υπελείποντο ενεργειακώς και τεχνολογικώς της Κεντρικής Γης και επιπλέον απαιτούσαν θαλάσσιες οδούς για την λειτουργία τους. Η Κεντρική Γη βρίσκεται σε μία συνεχή αντιπαράθεση με τις περιφερειακές δυνάμεις. Ήταν μια αντιπαράθεση σύμφωνη με τις απόψεις του Mackinder περί της συγκρούσεως μεταξύ των θαλασσίων και χερσαίων δυνάμεων ως διαμορφούσης την παγκόσμια Ιστορία. Αυτή ήτο και η βασική Γεωπολιτική πρόταση του Mackinder. Πρέπει να σημειωθή ότι τόσον ο Ratzel όσον και ο Mackinder πίστευαν απόλυτα ότι οι ναυτικές δυνάμεις ήσαν οι γεφυροποιοί αλλά συγχρόνως και οι κατακτήτριες δυνάμεις του χώρου. Αντιθέτως οι χερσαίες δυνάμεις εθεωρούντο ως δέσμιες του χώρου.<br />
<br />
Για την εποχή του Mackinder (δηλ. προ, κατά, και αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο) η θεωρία της Κεντρικής Γης είχε μεγάλη επιτυχία μεταξύ των σχεδιαστών της Παγκοσμίου πολιτικής. Όμως, η εφαρμογή της ήταν τραγική για την ανθρωπότητα διότι η πάλη μεταξύ της Γερμανίας και της Ρωσσίας για τον έλεγχο της “Κεντρικής Γης” έφερε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο! Γενικότερα ο Mackinder επίστευε ότι ο κόσμος ήταν ένα λειτουργικό σύνολο καί προσπάθησε να το τοποθετήσει και να το ερμηνεύσει με βάση την λογική. Κατά τον Mackinder αλλά και την σχολή της Geopolitik, το κράτος ήταν η θεμελιώδης δομική μονάδα. Όλοι οι Γεωπολιτικοί συλλογισμοί ήταν αποκλειστικά και μόνο συνδυασμοί της Γεωγραφίας και του Κράτους” {Σ4}. Ο άνθρωπος εθεωρείτο ότι λειτουργεί εντός του κράτους και για το κράτος. Η έννοια “άνθρωπος” για την Geopolitik αποτελούσε έναν τελείως δευτερεύοντα παράγοντα.<br />
<br />
1.4. Ο παράγων “θάλασσα”<br />
Η θάλασσα ως παράγων εις την πορεία της Ιστορίας ήτο γνωστός και σημαντικώτατος από την αρχαιότητα. Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος μεταξύ της πόλεως-κράτους των Αθηνών και των συμμάχων της πόλεων εναντίον της πόλεως-κράτους της Σπάρτης είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Εις αυτό τον πόλεμο παρατηρείται για πρώτη φορά εις την παγκόσμιο Ιστορία ο τρόπος διαξαγωγής πολεμικών επιχειρήσεων από μία κεντρική δύναμη προς την περιφέρεια με παρεμβολή της θαλάσσης (η Αθήνα και οι αποικίες της εις την Σικελία). Το έργο του Θουκυδίδη (Thucydides, 460 - 400 BC) είναι μία εξαιρετική και αντικειμενική παράθεσις γεγονότων και απόψεων αλλά και μία πλήρης μελέτη η οποία επισημαίνει την σημασία της θαλάσσης (Γεωγραφικός παράγων) εις την πάλη μεταξύ θαλασσίων (Αθήνα) και χερσαίων δυνάμεων (Σπάρτη).<br />
<br />
Επιπλέον, από την αρχή έγινε αντιληπτή η σημασία του ελέγχου των θαλασσών ως παράγοντα και πολλαπλασιαστού ισχύος ενός κράτους. Ο Ναύαρχος Νελσων (Admiral Nelson) διέλυσε τον Γαλλικό στόλο εις την ναυμαχία του Τραφάλγκαρ (Battle of Trafalgar, 21/10/1805) και αφ’ ενός μεν εξανέμησε δια παντός τα όνειρα του Μ. Ναπολέοντος για εισβολή εις στις Βρεταννικές νήσους αφ’ ετέρου επέβαλε την Αγγλία ως θαλασσοκράτειρα.<br />
Αρχιτέκτων της κλασσικής Γεωπολιτικής των θαλασσών είναι ο Αμερικανός Ναύαρχος Μαχέν (Admiral Alfred Thayer Mahan, 1840 -1914)’ {B2}, {B3}. Κεντρικό συμπέρασμα εις τα βιβλία του είναι το γεγονός ότι ο έλεγχος της θαλάσσης, μέσω της ναυτικής ισχύος, αποτελεί το βασικότερο στοιχείο για την τελική έκβαση ενός πολέμου. Μέσω αυτής της υπεροχής ο έλεγχος του εμπορίου και της ροής των πρώτων υλών είναι απόλυτος για τον νικητή. Οι απόψεις του Mahan επί του Ναυτικού πολέμου σε μία διεθνή κλίμακα έτυχαν μεγάλης προσοχής την εποχή του. Αγγλία και Γερμανία τις μελέτησαν λεπτομερώς και αναλόγως ενέτειναν τους ναυτικούς εξοπλισμούς των κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.<br />
<br />
Οι ναυμαχίες της Γιουτλάνδης (Jutland), της Τσουσίμα (Tsushima) και το ναυτικό μέρος του Ισπανοαμερικανικού πολέμου (Spanish-American war) ήσαν παράγωγα της ναυτικής σκέψεως του Ναυάρχου Mahan και των απόψεων του περί θαλάσσιας ισχύος και θαλασσίων δυνάμεων (Sea Powers).<br />
Συνοπτικά, η Geopolitik εγεννήθη το 1897 από τις ιδέες του Friedrich Ratzel, ανεπτύχθη εις το Μόναχο από τον Karl Haushofer, υλοποιήθη κατά την επιχείρηση “Barbarossa”, κατέρευσε και διελύθη στο Βερολίνο την 30η Απριλίου 1945 {Σ5}.<br />
<br />
1.5. Κριτική επί της Γεωπολιτικής της περιόδου 1897- 1945<br />
Εις την φάση αυτή της Γεωπολιτικής πρέπει να παρατηρηθούν ορισμένα σημεία:<br />
1. Ο συνολικός πληθυσμός της Γης κατά το 1900 ήταν 1,650,000,000 κάτοικοι’ {Σ6 }, {Σ7}.<br />
Ο συνολικός αριθμός των κατοίκων της Γης, εν συνδυασμώ με την έκτασή της, έδιδε εις τον μελετητή μία τεράστια άνεση χειρισμών.<br />
2. Δεν υπήρχε απολύτως κανένα πρόβλημα νερού, ούτε καν είχαν προταθή, έστω θεωρητικώς, μελέτες ή τεχνικές διαχειρίσεως τον αποθεμάτων του.<br />
3. Δεν υπήρχε ενεργειακό πρόβλημα.<br />
Έως το 1920 το πετρέλαιο ήτο άγνωστο. Η Βιομηχανική ισχύς επροσμετράτο κυρίως με την εξόρυξη εκατομμυρίων τόννων άνθρακος και την παραγωγή εκατομμυρίων τόννων χάλυβος. Έμοιαζε μία περίοδος της Ιστορίας όπου ο σίδηρος είχε βάλει την υπογραφή του παντού.<br />
4. Το κράτος και η ανάπτυξή του ήταν το κύριο μέλημα της Geopolitik. Εις την κλασσική Γεωπολιτική του Ratzel ο άνθρωπος έπεται της Γεωγραφίας!<br />
<br />
Επιπλέον,<br />
5. Ως ξηρά εννοούντο κυρίως αι ήπειροι της Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής. Η Αμερική, η Αυστραλία και η Ανταρκτική δεν ελαμβάνοντο σοβαρά υπ’ όψιν. Από την υπολογιζόμενη ξηρά, τεράστιες περιοχές (π.χ. η Σιβηρία, το βόρειο τμήμα της Κίνας, η Μογγολία, το εσωτερικό της Αφρικής) ήσαν σχεδόν άγνωστες ή παντελώς ανεξερεύνητες περιοχές.<br />
Η ξηρά σήμερα είναι τελείως διαφορετική και εκείνο το οποίο ήτο άγνωστο ή ανεξερεύνητο τότε, είναι το σημαντικό έως πολύτιμο σήμερα, π.χ. αι HΠΑ ως ο τεχνολογικός κολασσός της ανθρωπότητος, η Σιβηρία και η Αλάσκα ως οι δύο πρώτες περιοχές με τεράστια αποθέματα ορυκτών πρώτων υλών και ενεργείας, η Ανταρκτική με το 90% του παγκόσμιου δυναμικού σε “γλυκό νερό” (fresh water)’ {Σ8}.<br />
<br />
6. Δεν υπήρχε ο ηλεκτρονικός υπολογιστής και ο κυβερνοχώρος (cyberspace).<br />
7. Το Διάστημα και οι εφαρμογές της διαστημικής τεχνολογίας, π.χ. οι τεχνητοί δορυφόροι, ήσαν ανύπαρκτες.<br />
8. Η Πυρηνική τεχνολογία και οι εφαρμογές της ήσαν εντελώς άγνωστες.<br />
9. Σήμερα η Κεντρική Γη του Mackinder επισκοπείται, διασκοπείται και προσβάλλεται από αέρος και διαστήματος, δεν είναι πλέον μία άγνωστη, απρόσβατη και απρόσβλητη περιοχή.<br />
Επιπλέον η ιδία αυτή Κεντρική Γη έχει διαμοιρασθή σε πλήθος κρατών. Μερικά από αυτά είναι σημαντικά, π.χ. η Ουκρανία και το Καζακστάν.<br />
Η Geopolitik ήτο μία Γεωπολιτική κυρίως μεταξύ της Αγγλίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ρωσσίας. Επιπλέον ελαμβάνοντο υπ’ όψιν η Σκανδιναυία, τα Βαλκάνια, η Παλαιστίνη, οι χώρες του δρόμου της μετάξης, η Νότιος Κίνα, η Ινδία (ως τμήμα της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας) και η Ιαπωνία.<br />
<br />
Αι Ηνωμέναι Πολιτείαι εθεωρούντο ως δευτερεύουσα παρουσία.<br />
Από τις θάλασσες εμελετώντο κυρίως τα πλησίον της Ευρώπης τμήματα του Ατλαντικού Ωκεανού, του Αρκτικού Ωκεανού, η Μεσόγειος θάλασσα, η Μαύρη θάλασσα και ο Ινδικός Ωκεανός.<br />
Αποτέλεσμα αυτής της Γεωπολιτικής αναλύσεως των θαλασσών ήταν η αντίστοιχη Ναυτική Στρατηγική για τις Ευρωπαϊκές Μεγάλες Δυνάμεις.<br />
Ήταν η εποχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και των “Dreadnought”’ {Σ9}.<br />
Δέσμια αυτής της Γεωπολιτικής σκέψεως η Γερμανία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ουδέποτε εναυπήγησε αεροπλανοφόρα.<br />
Αλλά οι πόλεμοι δεν κερδίζονται με “πειρατικά” θωρηκτά της τσέπης και υποβρύχια. Όταν αντελήφθη το μέγα λάθος της ήτο πολύ αργά.<br />
Ως ένα τελικό σχόλιο επί της Γεωπολιτικής της περιόδου 1897 -1945 αναφέρεται ότι όλα ανεξαιρέτως τα στοιχεία της ήσαν αρνητικά εν σχέσει με την πραγματικότητα και τις ανάγκες οι οποίες παρουσιάζονται από τον 21ο αιώνα και μετά. Στοιχεία τα οποία ήσαν τελείως άγνωστα εκείνη την περίοδο, είναι τα θεμελιώδη και τελείως απαραίτητα σήμερα.<br />
<br />
2. Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ (1945 - 2006) <br />
2.1. Η περίοδος του “Ψυχρού πολέμου”, 1945- 1991<br />
Την περίοδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Γεωπολιτική απαξιούται τελείως διότι θεωρείται ως η αιτία των μυρίων κακών τα οποία αντιμετώπισε η ανθρωπότης μεταξύ των ετών 1939- 1945. Άποψις κατά βάσιν λανθασμένη διότι η Γεωπολιτική ήτο και είναι επιστήμη και οι επιστήμες δεν απαξιούνται. Αυτό το οποίο έφερε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήτο η διαστρέβλωσις της Γεωπολιτικής επιστήμης από την ναζιστική Γερμανία. Επί της ουσίας, πρώτον, η χιτλερική Γερμανία έθεσε την Geopolitik εις την υπηρεσία του κράτους και δεύτερον, εχρησιμοποίησε τα πορίσματα της Γεωπολιτικής επιστήμης για την έναρξη και την συντήρηση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου {Σ10}.<br />
<br />
Κατά την περίοδο 1945 -1991 δύο υπερδυνάμεις αναδύονται:<br />
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (HΠΑ) και η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (Ε.Σ.Σ.Δ.). Η Ε.Σ.ΣΔ. προσπαθεί να επιβληθή των Η.Π Α και να δημιουργήσει μία νέα Γεωπολιτική κατάσταση εις την υδρόγειο με επικάλυψη ένα πολιτικοοικονομικό σύστημα (κομμουνισμός).<br />
Προς τούτο αφ’ ενός μεν αναπτύσσει “κλώνους” (Κούβα, Λιβύη, Β. Κορέα) και αφ’ ετέρου μέσω των στόλων της προσπαθεί να ελέγξει τις θάλασσες και τους ωκεανούς. Το θέμα καθίσταται πλέον πολύπλοκο καθόσον εμφανίζονται εις την διεθνή σκηνή επτά τελείως νέοι παράγοντες, οι εξής:<br />
1. Η τεράστια αύξησις του παγκοσμίου πληθυσμού’ {Σ6}, {Σ11}.<br />
2. Το πρόβλημα του νερού.<br />
3. Το Πετρέλαιο (ενεργειακός παράγων).<br />
4. 0 Ισλαμικός φονταμενταλισμός (θρησκευτικός παράγων).<br />
5.0 Ηλεκτρονικός Υπολογιστής και οι εφαρμογές του.<br />
6. Η Διαστημική Τεχνολογία και οι εφαρμογές της.<br />
7. Τα Πυρηνικά και τα θερμοπυρηνικά όπλα.<br />
<br />
Ο κάθε ένας από αυτούς τους παράγοντες είχε, έχει και θα έχει τεράστια βαρύτητα για την ανθρωπότητα. Το ειδικό «Γεωπολιτικό» τους βάρος είναι κολοσσιαίο!<br />
Εις την προσπάθειά της για τον έλεγχο των θαλασσίων οδών η ΕΣΣΔ απέτυχε τελείως (Σ12}. Το λάθος της ήταν ότι προκάλεσε τις HΠΑ εις τους ωκεανούς, ενώ όπως απεδείχθη μετά, δεν γνώριζε να ναυπηγεί αεροπλανοφόρα.<br />
Έριψε λοιπόν το βάρος της εις τα υποβρύχια όπως ακριβώς και η Γερμανία προ 25 περίπου χρόνων.<br />
Όμως, το διαφορετικό σημείο ήταν ότι την νέα αυτή εποχή τα υποβρύχια ήσαν πυρηνοκίνητα. Άρα τα κόστη κατασκευής, ασφαλείας, συντηρήσεως και ανεφοδιασμού σε πυρηνικό καύσιμο ήσαν τεράστια και η ΕΣΣΔ δεν άντεχε να τα αντιμετωπίσει σε βάθος χρόνου.<br />
Επεχείρησε επί σειρά ετών να προκαλεί και να αντιμάχεται τις HΠΑ εις τον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό χωρίς ούτε ένα αεροπλανοφόρο και χωρίς ναυτικές βάσεις εις την Ισλανδία. Είχε στηρίξει όλες τις ελπίδες της εις τα υποβρύχια.<br />
Ανεκπλήρωτες ελπίδες. Ο “πόλεμος” του Βορείου Ατλαντικού εχάθη.<br />
Ο ναυτικός πόλεμος εχάθη για την ΕΣΣΔ και εις την Μεσόγειο θάλασσα. Ο απόλυτος ναυτικός έλεγχος της Ανατολικής Μεσογείου ήτο κεφαλαιώδους σημασίας για τον έλεγχο του Σουέζ και της Παλαιστίνης και η ΕΣΣΔ έκαμε τα πάντα για να εκδιώξει τον Αμερικανικό στόλο αλλά και του Βρεταννούς.<br />
<br />
Πρέπει να τονισθή ότι ένας άλλος βασικός λόγος της αδυναμίας της Σοβιετικής Ενώσεως να αντιπαραταχθή τις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν και η αδυναμία της να εκμεταλλευθή από πλευράς ενεργείας και πρώτων υλών την Σιβηρία. Πρώτον, διότι δεν διέθετε τον απαιτούμενο αριθμό μηχανικών διαφόρων ειδικοτήτων, δεύτερον, διότι δεν διέθετε την απαιτουμένη και άκρως εξειδικευμένη τεχνολογία και τρίτον λόγω της μη υπάρξεως υποδομής συγκοινωνιακών έργων. Το μόνο σοβαρό και αξιόλογο έργο ήτο ο υπερσιβηρικός σιδηρόδρομος (η κατασκευή του άρχισε το 1891 και η βασική γραμμή του επερατώθη το 1916). Το δυναμικό του έργου όμως δεν ήτο επαρκές για να υποστηρίξει από μόνο του την βιομηχανική και αγροτική ανάπτυξη ολοκλήρου της Σιβηρίας.<br />
Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου ενέργεια και κρίσεις αρχίζουν να παρουσιάζονται και το Ισλάμ αλλάζει από θρησκεία εις ένα σύνθετο θρησκευτικό-εθνικιστικό-πολιτικό παγκόσμιο κίνημα με σκοπό την καθολική αλλαγή της εικόνος του πλανήτη.<br />
<br />
Η Γεωπολιτική άρχισε να αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη σημασία και άρχισε να εξειδικεύεται (π.χ. Γεωπολιτική των υδάτων, Γεωπολιτική του πετρελαίου, Γεωστρατηγική σημασία της Πολωνίας).<br />
Το έτος 1972 συμβαίνει ένα αξιομνημόνευτο γεγονός. Η επίσημη επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον (Richard Nixon) εις την Κίνα (China) όπου εσυναντήθη με τον πρόεδρο Μάο (Mao). Η κίνησις αυτή δεν ήτο τυχαία εκ μέρους των Αμερικανών. Η κυβέρνησις Νίξον απεφάσισε μία στροφή και θεαματική βελτίωση των Αμερικανοκινεζικών σχέσεων με σκοπό να κερδίσει ένα σημαντικό στρατηγικό πλεονέκτημα επί της Σοβιετικής Ενώσεως εις τα πλαίσια της συγκρούσεως των. Εις την όλη προσπάθεια σημαντική ήτο η συμμετοχή του Χένρυ Κίσσιντζερ (Henry Kissinger). Ο τελευταίος, ως υπουργός εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, εβοήθησε σημαντικά εις την ανάπτυξη νέων πολιτικών και επανέφερε εν ισχύ την Γεωπολιτική εις την διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.Έδωσε μάλιστα και μία επεξήγηση όταν εδήλωσε ότι: “με τον όρο γεωπολιτικός, εννοώ ένα τρόπο ο οποίος να εστιάζεται προς την (γεωπολιτική) ισορροπία” (“by geopolitical, I mean an approach that pays attention to the requirements of equilibrium”).<br />
<br />
Εις την Ευρώπη η επιστροφή της Γεωπολιτικής σηματοδοτείται με την έκδοση του περιοδικού “Herodote” από τον Yves Lacoste το 1976. Ο Yves Lacoste (όπως και η σχολή των Γάλλων γεωγράφων) παρ’ ότι ανεγνώριζε το έργο του Friedrich Ratzel εδήλωνε απερίφραστα ότι η Γεωπολιτική την οποία υπεστήριζε το περιοδικό του δεν είχε σχέση με την χιτλερική σημασία (concept hitlerien) της Γεωπολιτικής. Αποστολή του περιοδικού ήτο η χρήσις της Γεωπολιτικής ως εργαλείου για την διερεύνηση και αντιμετώπιση διεθνών θεμάτων.<br />
Η αναγεννηθείσα Γεωπολιτική επονομάζεται από την Γαλλική “Geopolitique”<br />
<br />
Επιγραμματικά,<br />
Ο Ψυχρός Πόλεμος (1945 - 1991) ήτο ένας Παγκόσμιος Γεωπολιτικός Πόλεμος (Global Geopolitical Warfare) ιιεταξύ των δύο υπερδυνάμεων με έπαθλο την κυριαρχία της υδρογείου. Η Ε.ΣΔ.Δ. ηττήθη και διελύθη το 1991. Η επικράτησις των Ηνωμένων Πολιτειών είναι πλέον το οριστικό γεγονός.<br />
<br />
2.2. Η Γεωπολιτική μετά το 1991<br />
Εν συνδυασμώ με τους ανωτέρω μνημονευθέντες επτά νέους παράγοντες η Γεωπολιτική προσπαθεί να ισορροπήσει, να προσαρμοσθή και να διδάξει μέσα εις τον 21ο αιώνα. Δίδονται ποικίλοι ορισμοί αυτής της επιστήμης και δημιουργούνται διάφορες Γεωπολιτικές σχολές.<br />
Παρατίθενται κατωτέρω μερικοί ορισμοί της Γεωπολιτικής επιστήμης.<br />
Οι διατυπώσαντες τον ορισμό Γεωπολιτικοί επιστήμονες ανήκουν, είτε εις την Geopolitik, είτε εις την Geopolitique:<br />
– Γεωπολιτική είναι μία συνδυαστική μελέτη της ανθρωπογεωγραφίας και της εφηρμοσμένης πολιτικής επιστήμης (Ε A.Walsh) <br />
- Η Γεωπολιτική μπορεί να θεωρηθή ως μία συντετμημένη ονομασία της Πολιτικής Γεωγραφίας (G.T.Renner) <br />
<br />
- Γεωπολιτική είναι η μελέτη της πολιτικής δραστηριότητος εις τον φυσικό χώρο” η Πολιτική Γεωγραφία είναι η μελέτη της κατανομής των κρατών εις την επιφάνεια της Γης καθώς και των συνθηκών μέσα στις οποίες λειτουργούν (General Karl Haushofer)<br />
- Γεωπολιτική είναι η μελέτη των διεθνών σχέσεων από μία γεωγραφική οπτική (Geoffrey Parker)<br />
- Γεωπολιτική είναι η μελέτη των βασικώτερων χαρακτηριστικών της κατάστασης και των πόρων μιας χώρας με σκοπό τον καθορισμό της θέσης της στην Παγκόσμια Πολιτική (Griffith Taylor).<br />
<br />
Εμφανίζονται ως κλάδοι της Γεωπολιτικής η Τυπική Γεωπολιτική (Formal Geopolitics), η Εκλαϊκευμένη Γεωπολιτική (Popular Geopolitics) και η Κριτική Γεωπολιτική (Critical Geopolitics). Ως επιστημονικός κλάδος η Κριτική Γεωπολιτική προσπαθεί να παίξει τον ρόλο του γεφυροποιού μεταξύ της Γεωγραφίας και των Διεθνών Σχέσεων. Ριζικά αντίθετος της Κλασσικής Γεωπολιτικής η Κριτική Γεωπολιτική διδάσκει ότι η Γεωπολιτική είναι μία πολύπλοκος σύνθεσις από αντιπαραθέσεις και προβληματικές πρακτικές παρά μία συμπαγής και ουδέτερη επιστήμη.<br />
<br />
2.3. Η αναγκαιότης ενός νέου ορισμού και οι απαιτήσεις του<br />
Από την προηγηθείσα ιστορική αναδρομή και ανάλυση προκύπτουν τα εξής:<br />
1. Η Γεωπολιτική Επιστήμη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την έννοια του κράτους, της λειτουργίας του και της εννοίας της εδαφοκυριαρχίας του (territoriality).<br />
2. Όλες οι παλαιές Γεωπολιτικές σχολές δεν μπόρεσαν να δώσουν έναν σαφή ορισμό της Γεωπολιτικής αλλά υπάρχει μία ποικιλία ορισμών και μία ποικιλία επεξηγηματικών φράσεων. Επιπλέον παρατηρείται ότι υπάρχει και μία ισχυρά εξάρτησις, σχεδόν ταύτησις, της Γεωπολιτικής από άλλους επιστημονικούς κλάδους (Πολιτική Γεωγραφία, Πολιτική επιστήμη, Διεθνείς σχέσεις, κ.ά.). Ενίοτε η εξάρτησις είναι τόσον ισχυρά ώστε οι κλάδοι αυτοί χρησιμοποιούνται, είτε για να ορίσουν, είτε για να προσδιορίσουν την Γεωπολιτική επιστήμη.<br />
3. Οι δοθέντες κατά καιρούς ορισμοί και οι δημοσιευθείσες αναλύσεις σε πολλές περιπτώσεις αλληλοσυγκρούονται.<br />
Σκοπός είναι να δοθή ένας σαφής και απλός ορισμός της Γεωπολιτικής επιστήμης υπό την ρητή προϋπόθεση ότι δεν θα εξαρτάται ο ορισμός αυτός από άλλες επιστήμες. Απαιτείται, δηλαδή, η Γεωπολιτική επιστήμη να ορίζεται ανεξαρτήτως από οποιονδήποτε άλλο επιστημονικό κλάδο.<br />
Η έννοια της “δομικής λίθου” επί της οποίας θα εδράζεται ο όλος ορισμός πρέπει προσεκτικά να τοποθετηθή καθόσον η έννοια του κράτους ως “δομικής λίθου” είναι πεπαλαιωμένη.<br />
Τα αμέσως προλεχθέντα τίθενται υπό την μορφή τριών απαιτήσεων οι οποίες πρέπει να εκπληρούνται από τον νέο ορισμό της Γεωπολιτικής.<br />
Απαίτησις 1η<br />
Τόσον εις την Geopolitik όσον και εις την Geopolitique η έννοια του κράτους είναι θεμελιώδης. Όμως, τα κράτη είναι τεχνητά κατασκευάσματα των ανθρώπων. Απαιτείται συνεπώς ο ορισμός καί η εφαρμογή μιας νέας Γεωπολιτικής η οποία δεν θα είναι συνδεδεμένη με την τεχνητή κατασκευή και τα βραχύχρονα συμφέροντα των κρατών. Χρειαζόμαστε μία Γεωπολιτική θεμελιωμένη σε μία δομική μονάδα την οποία η ιδία η Φύσις υπαγορεύει και όχι τα μικροσυμφέροντα και οι σχεδιασμοί των ανθρώπων. Χρειαζόμαστε μία Γεωπολιτική θεμελιωμένη σε βράχο και όχι στην άμμο!<br />
<br />
Απαίτησις 2η<br />
Η δομική μονάδα επί της οποίας θα θεμελιούται η Γεωπολιτική θα πρέπει οπωσδήποτε να προνοεί για την αντιμετώπιση των δύο θεμελιωδών αναγκών του ανθρώπου και του πολιτισμού, δηλαδή του νερού και της ενεργείας. Χρειαζόμαστε το νερό! Για τον απρόσκοπτο εφοδιασμό των ανθρώπων σε νερό απαιτείται η στενή συνεργασία τριών παραγόντων:<br />
1. Γεωλογική έρευνα.<br />
2. Μαθηματική διαχείρησις και βελτιστοποίησις της χρήσεως των αποθεμάτων νερού ανά τον πλανήτη, είτε αυτό είναι ως υπόγεια ύδατα, είτε ως αιώνιοι πάγοι της Ανταρκτικής.<br />
<br />
3. Κεντρική εξουσία για την εφαρμογή ορθής πολιτικής και εκμεταλλεύσεως. Το κράτος δεν είναι επαρκές ως έννοια και ως πρακτική για την αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος. Αυτό διότι, είτε τα όρια των υπογείων αποθεμάτων νερού δεν συμπίπτουν με τα όρια των κρατών, είτε διότι η λεκάνη απορροής ενός ποταμού δεν ανήκει μόνο εις ένα κράτος αλλά διασχίζει τα σύνορα μεταξύ δύο κρατών ή διασχίζει τα σύνορα πολλών κρατών (π.χ. ο Νείλος Ποταμός, ο Τίγρης Ποταμός, ο Ευφράτης Ποταμός). Η Ανταρκτική με το μέγιστο μέρος των παγκοσμίων αποθεμάτων γλυκού νερού είναι υπό διεθνή επιτήρηση έως το έτος 2048!<br />
Απαιτείται ενέργεια! Φθηνή και επαρκής. Το θέμα της επάρκειας ενεργείας ως προς τον χρόνο (χρονικό βάθος) δεν θίγεται πουθενά εις την Γεωπολιτική βιβλιογραφία. Όλοι οι αναλυτές λαμβάνουν ως δεδομένο ότι η ενέργεια θα υπάρχει όπως και σήμερα και αυτό παρά τις πετρελαιϊκές κρίσεις. Όμως, οι γεωλόγοι και οι μηχανικοί πετρελαίου μας προειδοποιούν σαφώς ότι τα παρόντα αποθέματα επαρκούν για τα 40 περίπου προσεχή έτη {Β4}.<br />
<br />
Το πρόβλημα της ενεργειακής αυτοδυναμίας για ένα σοβαρό βάθος χρόνου είναι δυνατόν να επιλυθή μέσω της χρήσεως των ταχέων πυρηνικών αντιδραστήρων (fast breeder reactors) και της ηλιακής ενεργείας (solar energy) όπου και όταν η χρησιμοποίησις της είναι δυνατή {Β4}.<br />
Απαίτησις 3η<br />
Το γνωστικό αντικείμενο με το οποίο ασχολείται η Γεωπολιτική πρέπει να ορίζεται επακριβώς ούτως ώστε να δίδεται η ευχέρεια να ορισθή η Γεωπολιτική ως επιστήμη.<br />
3. Ο ΝΕΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ<br />
3.1. Ορισμός.<br />
ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ είναι η επιστήμη η οποία μελετά σχέσεις ή διεργασίες μεταξύ των Γεωπολιτικών Πλακών.<br />
Παρατήρησις 1η. Ο ορισμός προϋποθέτει μόνο και μόνο ως γνωστό τον ορισμό της Γεωπολιτικής Πλάκας. Ο ορισμός αυτός παρατίθεται αμέσως κατωτέρω:<br />
Μία Γεωπολιτική Πλάκα είναι μία γεωγραφική έκταση αυτάρκης και αυτόνομη σε νερό και ενέργεια {Β5}.<br />
<br />
Παρατήρησις 2η. Ως εκ των απαιτήσεων του και της κατασκευής του ο δοθείς ορισμός της Γεωπολιτικής είναι τελείως νέος και διαφορετικός από κάθε προηγούμενο. Η νέα Γεωπολιτική η οποία ορίζεται δι’ αυτού ονομάζεται “Γεωπολιτική 21”. Η Γεωπολιτική 21 είναι η Γεωπολιτική των Γεωπολιτικών Πλακών.<br />
Παρατήρησις 3η. Είναι δυνατόν να λεχθή ότι όταν μελετόνται οι σχέσεις μεταξύ δύο ή περισσοτέρων γεωπολιτικών πλακών τότε έχομε Στατική Γεωπολιτική’ ενώ όταν μελετόνται διεργασίες ομιλούμε για Δυναμική Γεωπολιτική.<br />
Παρατήρησις 4η. Η Γεωπολιτική 21 εδράζεται επί της εννοίας της Γεωπολιτικής Πλάκας και έχει ως γνωστικό αντικείμενο την μελέτη των σχέσεων ή των διεργασιών μεταξύ των.<br />
Εκπληρούται η απαίτησις 2. Αυτό διότι ως εκ της κατασκευής της η Γεωπολιτική Πλάκα είναι αυτάρκης και αυτόνομος σε νερό και ενέργεια.<br />
<br />
Εκπληρούται η απαίτησις 3. Διότι η Γεωπολιτική Πλάκα ορίζεται επακριβώς και είναι η δομική λίθος της όλης αναλύσεως. Αι σχέσεις και αι διεργασίαι μεταξύ των Γεωπολιτικών Πλακών είναι το γνωστικό αντικείμενο της Γεωπολιτικής 21.<br />
Παρατήρησις 5η Η Γεωπολιτική 21 (Geopolitics 21) ορίζεται ως μία επιστήμη μελέτης σχέσεων και διεργασιών. Η Κυβερνητική (Cybernetics) είναι η επιστήμη η οποία έχει ως αντικείμενο την μελέτη των σχέσεων μεταξύ των διαφόρων στοιχείων ενός δεδομένου συστήματος (και όχι αυτών καθ’ εαυτών των στοιχείων του) (Β6). Οι σχέσεις αυτές περιλαμβάνουν αφ’ ενός μεν μεταφορά πληροφοριών μεταξύ των στοιχείων του συστήματος και αφ’ ετέρου επανατροφοδότηση (feedback). Τα ερωτήματα λοιπόν είναι δύο:<br />
1. Ποία η σχέσις μεταξύ Γεωπολιτικής 21 και Κυβερνητικής;<br />
2. Μαθηματικοποιείται η Γεωπολιτική 21;<br />
3.2. Σχόλια επί του ορισμού<br />
<br />
Σχόλιο 1. Σήμερα, το έτος 2006, υπάρχουν εις την υδρόγειο ακριβώς 267 διοικητικές κοινότητες. Ως “διοικητική κοινότης” νοείται ένα ολόκληρο κράτος, μία κτήσις ή μία αυτόνομος επαρχία. Εις την ουσία δηλαδή έχουμε σήμερα ένα “παγκόσμιο μωσαϊκό” κρατών, κτήσεων και αυτονόμων επαρχιών.<br />
Η Γη είναι πολύ μικρή για να αντέχει ένα τόσο μεγάλο αριθμό κρατών.<br />
Από αυτό προκύπτουν τα συνοριακά προβλήματα μεταξύ δύο κρατών, η έλλειψις ενεργείας από ένα κράτος, η έλλειψις πρώτων υλών από ένα άλλο, ο τεράστιος αναλφαβητισμός μεταξύ των πληθυσμών, η προστασία του περιβάλλοντος, κ.τ.λ.<br />
Εκ διαμέτρου, είναι πολύ μεγάλη και τελείως ανομοιόμορφη για να θεωρηθή μία και μόνη Παγκόσμιος Κυβέρνησις.<br />
<br />
Η Γεωπολιτική Πλάκα έρχεται ως έννοια και ως πρακτική να επιλύσει το πρόβλημα αυτό. Η επιφάνεια του πλανήτη διαιρείται σε ένα μικρό σχετικά αριθμό Γεωπολιτικών Πλακών τα όρια των οποίων σαφώς καθορίζονται από την Φύση. Φυσικοί σχηματισμοί (ωκεανοί, θάλασσες, μεγάλοι ποταμοί, οροσειρές) και αποθέματα ύδατος αποτελούν τα κριτήρια για την οριοθέτηση {Σ13}, {Σ14}, {Σ15};<br />
Άρα τα όρια μεταξύ των Γεωπολιτικών Πλακών τα έχει θέσει η ιδία η Φύσις μέσω των από εκατομμυρίων ετών γεωμορφολογικών διεργασιών της και είναι σαφέστατα {Β7}.<br />
Η απαιτουμένη ενέργεια εξασφαλίζεται μέσω των ταχέων πυρηνικών αντιδραστήρων (fast breeder reactors) και της ηλιακής ενεργείας (solar energy).<br />
Η Γεωπολιτική 21 είναι το αναπόφευκτο παιχνίδι το οποίο παίζεται μεταξύ των Γεωπολιτικών Πλακών {Σ 16}.<br />
Εκπληρούται η απαίτησις 1<br />
Τούτο διότι η ιδία η Φύσις έχει θέσει τα όρια μεταξύ των Γεωπολιτικών Πλακών. Αφού τεθούν τα όρια αυτά η Γεωγραφία των κρατών δεν έχει πλέον κανένα λόγο. Τα όρια είναι δεδομένα για να παραμείνουν εκεί.<br />
<br />
Σχόλιο 2. Εις την Κλασσική Γεωπολιτική τα όρια μεταξύ των κρατών είναι μεταβλητά και πρόσκαιρα. Τα όρια αυτά είναι ανθρώπινα και υποκειμενικά. Είναι όρια τα οποία έχει απαιτήσει η κατά καιρούς σκοπιμότης, τα κατά καιρούς συμφέροντα ή ένα σωρό άλλοι παράγοντες. Επί παραδείγματι αναφέρονται η τέως Γιουγκοσλαυία και ο διαμελισμός της σε 6 (!) ανεξάρτητα κράτη και 2 (!) αυτόνομες περιοχές, ο διαχωρισμός Πακιστάν (Pakistan) και Μπανγκλαντές (Bangladesh) και η χάραξη των συνόρων μεταξύ Κίνας (China) και Ινδίας (India). Γενικότερα, η Γεωγραφία. Η χάραξη των συνόρων επηρέασαν και επηρεάζουν αποφασιστικά τις σχέσεις μεταξύ των κρατών.<br />
Επί τη βάσει των Γεωπολιτικών Πλακών ο χωρισμός της Γης σε ανεξάρτητες οντότητες γίνεται αντικειμενικός. Τα όρια μεταξύ αυτών είναι μόνιμα.<br />
Η Γεωγραφία βεβαίως εξακολουθεί να υπάρχει και να επηρεάζει. Όμως, λόγω της εκτάσεως μιας γεωπολιτικής πλάκας αποτελεί παράγοντα που επηρεάζει την εσωτερική πολιτική της μιας συγκεκριμένης πλάκας, παρά τις σχέσεις μεταξύ πλακών. Ο ρόλος της Γεωγραφίας πλέον είναι “εσωτερικός” και αφορά την κάθε πλάκα ξεχωριστά (Σ17).<br />
Αι σήμερον ταλανίζουσαι την διεθνή πολιτική γεωγραφικές διαφορές των κρατών παύουν να υπάρχουν και μεταπίπτουν εις το ζήτημα της εκμεταλλεύσεως του ανάγλυφου επ’ ωφελεία της Οικονομίας.<br />
<br />
Επί παραδείγματι, εάν θεωρήσουμε την Ευρωπαϊκή Γεωπολιτική Πλάκα παρατηρείται ότι οι διαφορές οι οποίες υπάρχουν μεταξύ των Ευρωπαϊκών κρατών αυτομάτως εξαλείφονται καθόσον όλα ανεξαιρέτως ανήκουν εις την αυτή Γεωπολιτική Πλάκα.<br />
Μία λίαν πρώιμη μορφή της Ευρωπαϊκής Γεωπολιτικής Πλάκας αποτελεί η Ευρωπαϊκή Ένωσις (με την πρόσθετη παρατήρηση ότι χώρες Ανατολικά του Αιγαίου Πελάγους ανήκουν εις την Γεωπολιτική Πλάκα της Μέσης Ανατο λής).<br />
Σχόλιο 3. Εις την Κλασσική Γεωπολιτική η Γεωγραφία επιβάλλει τις αρχές της και καθοδηγεί τον άνθρωπο’. Η Πολιτική Γεωγραφία “θεοποιείται”. Η χρήσις των Γεωπολιτικών Πλακών δεν καθιστά τον ΑΝΘΡΩΠΟ ακόλουθο της Γεωγραφίας του κράτους και πειθήνιο όργανο της όπως τον ήθελε ο Ratzel.<br />
Εις την Γεωπολιτική 21, ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ και η ευημερία του είναι εις το επίκεντρο κάθε δραστηριότητος. Η Γεωγραφία είναι εις την υπηρεσία του!<br />
Σχόλιο 4. Εις την παρούσα μελέτη δεν αναφέρεται καθόλου η έννοια “έθνος”.<br />
Αυτό γίνεται διότι η έννοια “έθνος” είναι μία πολιτιστική και εθνική οντότητα.<br />
Αντιθέτως, ο όρος “κράτος” είναι αποκλειστικά μία γεωπολιτική οντότητα.<br />
Εν κατακλείδι<br />
Ο όρος κράτος αντικαθίσταται από τον όρο Γεωπολιτική Πλάκα 3.<br />
Η Γεωπολιτική 21 είναι η επιστήμη η οποία ασχολείται με την αρμονική λειτουργία των Γεωπολιτικών πλακών.<br />
Είναι μία αυθύπαρκτη και αυτονομουμένη επιστήμη.<br />
Ο χαρακτήρας της είναι παγκόσμιος και περιεκτικός, όχι τοπικός.<br />
Η Γεωπολιτική 21 έχει ως μοναδικό καθήκον της να υπηρετεί τον ΑΝΘΡΩΠΟ!<br />
<br />
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ<br />
{Σ1} Ο όρος “Γεωπολιτική” έχει Ελληνικές ρίζες. Συντίθεται από την λέξη “Γαία” (Γη) και την λέξη “Πόλις” (Πόλη).<br />
Η λέξη “Γαία” σημαίνει την αρχαιότατη κατοικία των ανθρώπων.<br />
Η λέξη “Πόλις” σήμαιινε την “πόλη-κράτος” της Ελληνικής αρχαιότητος.<br />
Εκφράζει λοιπόν την εξουσία, τον έλεγχο και την τάξη την οποία ο άνθρωπος επιβάλλει εις την κατοικία του.<br />
Οδηγούμεθα λοιπόν εις την από κοινού μελέτη του Χώρου (Γεωγραφία) και του Κράτους (= Εξουσία + Έλεγχος + Τάξις).<br />
<br />
{Σ2} Όροι χρησιμοποιηθέντες από τον Rudolf Kjellen:<br />
Reich = Κράτος. Χρησιμοποιείται ως η επαλληλία των εννοιών του ζωτικού χώρου και της στρατηγικής μορφής του κράτους.<br />
Volk = Λαός’ αλλά από τον Kjellen χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει την φυλετική διάσταση του κράτους.<br />
Haushalt, εκφράζει μία απαίτηση για αυτάρκεια και ανεξαρτησία του πολίτου βασισμένη εις την κτηματική περιουσία, ως μία αντίδραση κατά των βίαιων μεταβολών εις τα διεθνή χρηματιστήρια.<br />
Gesellschaft, αποδίδει την πολιτικοκοινωνική πλευρά της οργανώσεως του κράτους.<br />
Regiemng, ο όρος αυτός εννοεί την μορφή αυτή της διακυβερνήσεως μιας χώρας της οποίας οι κρατικές υπηρεσίες και οι ένοπλες δυνάμεις συμβάλλουν εις την ομαλή διαβίωση και συμβίωση των πολιτών.<br />
Topopolitik, ο όρος αυτός αναφέρεται εις τον τρόπο με τον οποίο η εδαφική επικράτεια ενός κράτους διαμορφώνει την συμπεριφορά του.<br />
Physiopolitik, ο όρος αυτός χρησιμοποιείται για να δηλώσει την πολιτική εν σχέσει με την θέση ενός κράτους.<br />
Morphopolitik, με τον όρο αυτό εννοείται ο τρόπος με τον οποίο η μορφή ενός κράτους επηρεάζει την συμπεριφορά του.<br />
<br />
{Σ3} Αμέσως μετά την λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ο ίδιος ο Mackinder ετροποποίησε τον “Μοχλό” προσθέτοντας μερικές περιοχές (κυρίως προς την πλευρά της Ευρώπης) και τον μετονόμασε σε “Κεντρική Γη” (Heartland). Επεκράτησε η ονομασία η μετά την αλλαγή.<br />
<br />
{Σ4} Η Ιστορία διδάσκει ότι η επιστήμη της Γεωγραφίας διεδραμάτισε και διαδραματίζει θεμελιώδη και αποφασιστικό ρόλο, είτε για την διαμόρφωση αντιλήψεων, είτε για την χάραξη εθνικών και κρατικών πολιτικών.<br />
Ο εξέχων Γεωγράφος και Μαθηματικός της αρχαιότητος Ερατοσθένης υπεστήριζε ότι η Ελλάς ήτο εις το κέντρο της οικουμένης (η λέξις οικουμένη εις την αρχαία Ελληνική γλώσσα εννοούσε ολόκληρο την τότε γνωστή Γη την κατοικουμένη από ανθρώπους) διότι ήτο το σημείο εις το οποίο συναντώνται τρεις ήπειροι. Με τον τρόπο αυτό εχρησιμοποιούσε γεωγραφικές γνώσεις για να επιχειρηματολογεί και για να εξηγήσει την πρωτοκαθεδρία της Ελλάδος στον αρχαίο κόσμο.<br />
Ο Άγγλος γεωγράφος και διπλωμάτης Sir Halford John Mackinder δια της χρήσεως γεωγραφικών στοιχείων και χαρτών υπεστήριζε ότι οι Βρεταννικές νήσοι ήσαν εις το κέντρο του (χερσαίου) ημισφαιρίου του κόσμου. Υποστηρίζοντας έτσι, ως διπλωμάτης που ήταν, την πρωτοκαθεδρία της Βραταννικής Αυτοκρατορίας.<br />
Ο Γερμανός Στρατηγός Karl Haushofer βασιζόμενος σε γεωγραφικά στοιχεία εκατασκεύασε ένα χάρτη εις τον οποίο η Μεγάλη Βρεταννία απεικονίζεται σαν ένα τεράστιο χταπόδι το οποίο έχει αγκαλιάσει θανάσιμα όλη την υδρόγειο. Ο χάρτης αυτός εχρησιμοποιήθη ποικιλοτρόπως για την μεθόδευση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου από την ναζιστική προπαγάνδα.<br />
Ο μεσιμβρινός κύκλος ο διερχόμενος από το αστεροσκοπείο Greenwhich ορίσθη ως ο μεσημβρινός κύκλος 0° 0’ 0” το έτος 1884. Η Βρεταννική Αυτοκρατορία ήταν την περίοδο εκείνη εις το μέγιστο της ισχύος της και η παγκόσμιος ναυτιλία εξηρτάτο από την επιλογή αυτή.<br />
<br />
{Σ5} Karl Haushofer, Γερμανός Στρατηγός, διπλωμάτης και διευθυντής του περιωνύμου Ινστιτούτου εις το Μόναχο. Ήταν ο γεωπολιτικός νους ο μεθοδεύσας τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.<br />
Barbarossa, κωδική ονομασία της επιθέσεως της ναζιστικής Γερμανίας εναντίον της κομμουνιστικής Ρωσσίας.<br />
<br />
{Σ6} Ολική Επιφάνεια της Γης = 510,065,600 km2<br />
Ολική Επιφάνεια της ξηράς =148,939,100 km2 (29.2% του ολικού)<br />
Πληθυσμός της Γης το έτος 1900 = 1,650,000,000 κάτοικοι<br />
Πληθυσμός της Γης το έτος 2006 = 6,500,000,000 κάτοικοι<br />
Πληθυσμός της Γης το έτος 2013 = 7,000,000,000 κάτοικοι (εκτίμησις)<br />
Πληθυσμός της Γης το έτος 2050 = 9,100,000,000 κάτοικοι (εκτίμησις)<br />
Κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο ξηράς το 1900 = 11.08 <br />
Κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο ξηράς το 2006 = 43.64<br />
Κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο ξηράς το 2013 = 46.99 <br />
Κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο ξηράς το 2050 = 61.09<br />
43.64=3.94x11.08 46.99 = 4.24x11.08 61.09=5.51x11.08<br />
Απλή παρατήρησις δείχνει ότι ο πληθυσμός της Γης έχει σχεδόν τετραπλασιασθή εντός ενός αιώνος. Η τάσις είναι αύξουσα. αναμένεται επομένως μία συνεχής αύξηση του παγκοσμίου πληθυσμού. Υπάρχει αντίστοιχος αύξησις της ανάγκης τροφής και πρώτων υλών. Οι ανάγκες σε νερό και ενέργεια είναι πολύ μεγαλύτεραι. {Β4}<br />
<br />
{Σ7} Το 1919 η Βραταννική Αυτοκρατορία είχε την μεγίστη της έκταση και ισχύ, ήταν η μεγαλύτερη αυτοκρατορία η οποία υπήρξε ποτέ επί της υδρογείου.<br />
Το ίδιο έτος ο Mackinder προσδιόρισε και επεξεργάσθη τον όρο “Κεντρική Γη” (Heartland).<br />
Ο πληθυσμός της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας ήτο 275 εκατομμύρια κάτοικοι.<br />
Η έκτασίς της ήτο 13.7 Χ 106 mi2, δηλαδή 35.469 Χ106 km2.<br />
Η πυκνότης του πληθυσμού ήτο 7.75 κάτοικοι ανά km2. {B4}<br />
<br />
{Σ8} Το γλυκό νερό (fresh water) ορίζεται ως το καθαρό νερό με περιεκτικότητα ολιγώτερον του 0.5 μέρη τοις χιλίοις σε διαλελυμένα άλατα.<br />
<br />
{Σ9} Dreadnought. Κλάση Βρεταννικών πολεμικών πλοίων του πρώτου της σειράς, ονομαζόμενου “Dreadnought”, καθελκυσθέντοςτο 1906. Τα πλοία είχαν εκτόπισμα 20,000 τόννων και ήταν εξοπλισμένα με 10 πυροβόλα των 12” {Β8}<br />
<br />
{Σ10} Τυπικό παράδειγμα συντηρήσεως του πολέμου ήταν η επιχείρησις “Zitadelle”.<br />
Αντικειμενικός σκοπός των ναζί ήταν η κατάκτησις της Ουκρανίας, δηλαδή του Ευρωπαϊκού τμήματος της Κεντρικής Γης του Mackinder. Ο πόλεμος ήτο η επιχείρησις “Barbarossa”’. Η συντήρηση του πολέμου ήτο η επιχείρησις “Zitadelle”.<br />
<br />
{Σ11} Το έτος 1900 ο πληθυσμός των Η. ΠΑ ήτο περίπου 51,000,000 κάτοικοι.<br />
Το έτος 2006 ο πληθυσμός είναι 300,000,000 κάτοικοι. {Β9}<br />
<br />
{Σ12} Ο αγώνας της Ε.Σ.Σ.Δ., για την κυριαρχία των ωκεανών ήτο μία προσπάθεια οι ρίζες της οποίας αναζητούνται εις την Γεωπολιτική του Πέτρου Ι της Ρωσσίας. Ο πίνακας του Αλεξάνδρου Μπενουά “Ο Μέγας Πέτρος σκεπτόμενος την ιδέα της οικοδομήσεως της Αγίας Πετρουπόλεως εις την ακτή της Βαλτικής” (Alexandre Benois, Peter the Great Maditating the Idea of Building St. Petersburg at the shore of the Baltic Sea) απεικονίζει μέσω του προβληματισμού του Μεγάλου Πέτρου όλη την σκέψη της ΕΣΣΛ. για την κατάκτηση των ωκεανών.<br />
<br />
{Σ13} Ο εκτιμώμενος αριθμός των Γεωπολιτικών Πλακών είναι 14 {Β4}.<br />
Η Ανταρκτική (Antarctica) καταμετρείται ως μία ανεξάρτητη Γεωπολιτική Πλάκα.<br />
Ο αριθμός των κυρίων Τεκτονικών Πλακών (Tectonic Plates) είναι 15.<br />
<br />
{Σ14} Η Ευρωπαϊκή Γεωπολιτική Πλάκα (European Geopolitical Plate) ορίζεται ως η κολοσσιαία έκτασις η οποία περικλείεται:<br />
Βορείως, από τον Ατλαντικό Ωκεανό (Atlantic Ocean) και τον Αρκτικό Ωκεανό (Arctic Ocean). <br />
Νοτίως, από την Μεσόγειο θάλασσα (Mediterranean Sea), την Τουρκία (Turkey), την Κασπία θάλασσα (Caspian Sea), το Τουρκμενιστάν (Turkmenistan), το Ουζμπεκιστάν (Uzbekistan) και το Κιρκιστάν (Kyrgyzstan).<br />
Ανατολικώς, από τον ποταμό Ομπ (Ρωσσικά 06b) και την Κίνα (China). <br />
Δυτικώς από τον Ατλαντικό Ωκεανό.<br />
Το Γιβραλτάρ (Gibraltar), η Μάλτα (Malta), η Κρήτη (Crete), το Αιγαίο Πέλαγος (Aegean Sea), τα Δαρδανέλλια (Dardanelles) και η Μαύρη θάλασσα (Black Sea) ανήκουν εις αυτή. {Β4}<br />
<br />
{Σ15} Η Γεωπολιτική Πλάκα της Μέσης Ανατολής (Middle Eastern Geopolitical Plate) ορίζεται ως η αχανής έκτασις η οποία: Βορείως, βρέχεται από την Μαύρη θάλασσα (Black Sea), την Κασπία θάλασσα (Caspian Sea) και συνορεύει με το Καζακστάν (Kazakhstan). Νοτίως, βρέχεται από τον Ινδικό Ωκεανό (Indian Ocean). Ανατολικώς, συνορεύει με τον Ινδό Ποταμό (Indus River) και την Κίνα (China).<br />
Δυτικώς, βρέχεται από το Αιγαίο Πέλαγος (Aegean Sea), την Μεσόγειο θάλασσα (Mediterranean Sea) και την Ερυθρά θάλασσα (Red Sea). {B4} <br />
<br />
{Σ16} Ο Μ. Ναπολέων έδωσε ένα αφορισμό σύμφωνα με τον οποίο: “Η πολιτική των κρατών εξαρτάται από την Γεωγραφία τους”.<br />
Εάν ο όρος “πολιτική” ορίζεται να αντιστοιχεί εις τον όρο “Γεωπολιτική”, εάν ο όρος “κράτος” ορίζεται να αντιστοιχεί εις τον όρο “Γεωπολιτική Πλάκα”, εάν ο όρος “Γεωγραφία” ορίζεται να αντιστοιχεί εις το άθροισμα των όρων “γεωγραφική θέσις+αποθέματα νερού + παραγόμενη ενέργεια + πρώτες ύλες”, τότε ο αφορισμός επαναδιατυπούται ως εξής:<br />
Η Γεωπολιτική των Γεωπολιτικών Πλακών εξαρτάται από την Γεωγραφία τους. (ως “Γεωγραφία” νοείται το πρότερον ορισθέν άθροισμα όρων).<br />
<br />
{Σ17} Η Κυβερνητική Γεωγραφία ορίζεται ως η Γεωγραφία εκείνη η οποία παρέχει εις την κεντρική κυβέρνηση κάθε γεωγραφικής φύσεως πληροφορία σχετική με την υπ’ όψιν Γεωπολιτική Πλάκα.<br />
Κατά μία άλλη διατύπωση: Η Κυβερνητική Γεωγραφία περιλαμβάνει όλη εκείνη την γεωγραφική γνώση η οποία είναι από χρήσιμη έως απαραίτητη για την διακυβέρνηση μίας Γεωπολιτικής Πλάκας. Ο όρος “Γεωγραφία” δεν περιγράφει και αναλύει μόνο τα στοιχεία επί της επιφανείας της Γης. Επεκτείνεται και περιλαμβάνει το αντίστοιχο τμήμα του εσωτερικού της Γήινης σφαίρας ούτως ώστε να συμπεριλαμβάνονται τα υπόγεια αποθέματα νερού, το υπόγειο ενεργειακό δυναμικό και τα κοιτάσματα πρώτων υλών.<br />
<br />
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ<br />
<br />
{B1} O’ Loughlin, John. Dictionary of Geopolitics Greenwood Publishing Company.<br />
{B2} Mahan, Alfred Thayer. The Influence of Sea Power upon History. 1660-1783 Little, Brown, and Company, in 1890. Dover Publications, Inc.<br />
{B3} Mahan, Alfred Thayer. The Influence of Sea Power upon the French Revolution and Empire. 1793 -1812 Little, Brown, and Company, in 1892.<br />
{B4} Προσωπικαί σημειώσεις του συγγραφέως.<br />
{Β5} Σκολαρίκης, Ιωάννης. Ο ορισμός της Γεωπολιτικής Πλακός, Εθνικαί Επάλξεις, #63, Αύγουστος- Οκτώβριος 2004.<br />
{Β6} Wiener, Norbert. Cybernetics, or Control and Communication in the Animal and the Μachine MIT Press, in 1948.<br />
{B7} Σ.Σ. Αυγουστίδη, ΓΕΩΜΟΡΦΟΛΟΓΙΑ<br />
(B8) Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό «ΗΛΙΟΥ» <br />
{Β9} U.S. Census Bureau<br />
Παραπομπές<br />
1 Το σύμβολο {Σ1} παραπέμπει εις την σημείωση υπ’ αριθμόν 1. Γενικότερα, το σύμβολο {Σ...} παραπέμπει εις τις σημειώσεις.<br />
2 Το σύμβολο {Β...} παραπέμπει εις την Βιβλιογραφία.<br />
3 Γεωπολιτική Πλάκα Η έντονη πλάγια γραφή με υπογράμμιση σημαίνει λέξη-κλειδί (key word).<br />
<br />
πηγή: <a href="http://www.seetha.gr/">http://www.seetha.gr/</a>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-10636753756793676242011-07-17T03:15:00.000-07:002011-07-17T03:15:06.045-07:00Οικονομικισμός, Αλέξαντρ Ντούγκιν<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhD-QOWsF0GZAPdMIFlIVrSilNQfsTS4SgtgFtwViJ8KGZ35XnwJyTMa3T3_41NR2WozQEb7SIjk67ENS2udlwzbAxNZa8oIIC8CPEXfwbuegKzAyEtGAM72ljGF0VRVSDJidbb8ttPi52V/s1600/Dugin-logo%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" m$="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhD-QOWsF0GZAPdMIFlIVrSilNQfsTS4SgtgFtwViJ8KGZ35XnwJyTMa3T3_41NR2WozQEb7SIjk67ENS2udlwzbAxNZa8oIIC8CPEXfwbuegKzAyEtGAM72ljGF0VRVSDJidbb8ttPi52V/s320/Dugin-logo%25281%2529.jpg" width="320" /></a></div><br />
<strong>1. Σε ποιο σύστημα συντεταγμένων μπορούμε να εξετάσουμε το φαινόμενο του «οικονομικισμού».<br />
<br />
</strong>Ο οικονομικός καπιταλισμός εκπροσωπεί μόνον μία τυχαία παραλλαγή της κοινής ουσίας της αναπτύξεως του καπιταλιστικού συστήματος; Ή μήπως είναι η σαφής ενσάρκωση της όλης λογικής του, ο θρίαμβός του;<br />
<br />
Η απάντηση στην ερώτηση αυτήν δεν μπορεί να βρεθεί στου κλασικούς της θεωρίας της οικονομίας, με τον ορίζοντα τους περιορισμένο στην βιομηχανική φάση της ανάπτυξης – το γενικό εμπόριο και την πλήρη οικονομική σημασία του οποίου (και πάνω από όλους οι Μαρξιστές) μελέτησαν πλήρως και ορθώς. Η μεταβιομηχανική κοινωνία είναι κατά πολλούς τρόπους μία σκοτεινή πραγματικότητα. Στην ανάλυσή της δεν υπάρχουν αναγνωρισμένοι κλασικοί, μολονότι πολλοί συγγραφείς έχουν επιχειρήσει μία βαθιά ματιά στο φαινόμενο αυτό. Το καθήκον της κατανόησης του «οικονομικισμού» ανήκει σε εμάς, είτε μας αρέσει είτε όχι.<br />
<br />
Προκειμένου ακόμη και να κάνουμε τα πρώτα βήματα προς την κατεύθυνση μίας συνεπούς<br />
επισκόπησης επί του θέματος αυτού, οφείλουμε να αναλογισθούμε την όλη ιστορία του οικονομικού παραδείγματος και να εξατομικεύσουμε εκεί την θέση του «οικονομικισμού» - όχι μόνον υπό το πρίσμα μίας ποσοτικής χρονολογήσεως, αλλά από την οπτική γωνία της ποιοτικής σχέσεως του φαινομένου αυτού στην γενική ανάπτυξη των οικονομικών μοντέλων.<br />
Και όμως, ακόμη και εδώ, στο μηδενικό σημείο σχηματισμού του προβλήματος, συναντάμε ένα στοιχείο αβεβαιότητας, η οποία υπονομεύει την δομή της αναλύσεως. Υπάρχει πράγματι μία και μόνον ιστορία της οικονομίας; Τέτοια ιστορία όντως υπήρξε, αλλά σε δύο (ή τρείς;) εναλλακτικές εκδοχές. Υπάρχει μία αναγνωρισμένη ιστορία της οικονομίας από την Φιλελεύθερη πλευρά (ο καπιταλισμός ως έκφραση του σύγχρονου και πιο προοδευτικού παραδείγματος στην οικονομία), όπως επίσης από την Μαρξιστική πλευρά (ο σοσιαλισμός και η υπέρβαση του καπιταλισμού ως έκφραση του σύγχρονου και πιο προοδευτικού παραδείγματος στην οικονομία). Και περαιτέρω, υπήρξε και μία Τρίτη πηγή (π.χ οικονομική «ετεροδοξία»), η οποία απέτυχε απολύτως να αξιολογήσει το οικονομικό παράδειγμα στα πλαίσια αυτής της σκληρής φόρμουλας (προοδευτικό- μη προοδευτικό), όπως συνήθιζαν να κάνουν οι κλασικοί οικονομολόγοι. Αυτή, όμως, η «τρίτου δρόμου» οικονομική σχολή παρέμεινε περιθωριακή., παρά την παρουσία στις τάξεις της πρώτης τάξεως οικονομολόγων και φιλοσόφων.<br />
<br />
<br />
<b>2. Η προβληματική αξιολόγηση του οικονομικισμού στην Μαρξιστική θεωρία.</b><br />
<br />
<br />
Τα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας έχουν δείξει μία ξεκάθαρη επιτυχία της ιστορικής τάσεως της Φιλελεύθερης οικονομίας. Και ακριβώς στην ενότητα της Φιλελεύθερης οικονομικής και φιλοσοφικής σκέψεως γεννηθήκαν οι πρώτες θεωρητικολογίες στην μεταβιομηχανική κοινωνία. Η σοσιαλιστική σκέψη παρέμεινε, αντιθέτως, εντελώς εντός των πλαισίων του βιομηχανικού παραδείγματος και η δραματική πτώση του Σοβιετικού συστήματος εισάγει αλάνθαστους τονισμούς στην ιστορία αυτής της λόγιας διενέξεως.<br />
<br />
Το Φιλελεύθερο σύστημα ήταν ικανό να:<br />
<br />
διαφύγει των σοσιαλιστικών επαναστάσεων<br />
<br />
να διαλύσει το προλεταριάτο<br />
<br />
να το αποτρέψει από το να ενοποιηθεί σε ένα επαναστατικό κόμμα, δρώντας σε παγκόσμιο επίπεδο<br />
<br />
να κερδίσει τον ιδεολογικό πόλεμο εναντίον του σοσιαλιστικού στρατοπέδου.<br />
<br />
<br />
Από όλες αυτές τις απόψεις το Φιλελεύθερο πρότυπο επιτυχώς νίκησε την Μαρξιστική απειλή.<br />
<br />
Εκτός από την θέση του τακτικού πλεονεκτήματος βρισκόμαστε εδώ αντιμέτωποι με ένα πιο σχετικό θεμελιώδες συμπέρασμα. Μπορώ να κατανοήσω ότι οι άνθρωποι που μοιράζονται συγκεκριμένες ομάδες weltanschauungen (ΣτΜ: «κοσμοθεωρίες») δύσκολα θα αποδεχτούν αυτό το συμπέρασμα – και ακόμη και η σκέψη μίας τέτοιας γενικεύσεως μπορεί να είναι ενοχλητική για κάποιους. Το δίχως άλλο, ένας μεγάλος αριθμός παραγόντων μας οδηγεί να στην σκέψη ότι το Φιλελεύθερο παράδειγμα – ειδικότερα, δηλαδή, ο σύγχρονος Καπιταλισμός – είναι μόνον το οικονομικό παράδειγμα, το οποίο ενσαρκώνει στον εαυτό του το πραγματικό πνεύμα του σύγχρονου κόσμου. Ο Φιλελεύθερος καπιταλισμός απεδείχθη το πιο ενημερωμένο οικονομικό σύστημα, περισσότερο από τον σοσιαλισμό (και από τα οικονομικά πρότυπα του «τρίτου δρόμου»).<br />
<br />
Ούτως εχούσης της καταστάσεως, θα ήταν λάθος να αποκρυπτογραφήσουμε εκ των υστέρων τα Σοσιαλιστικά συστήματα ως αποδεικνυόμενα λιγότερο επαρκή, ενώ είναι προσκολλημένα στο σύγχρονο οικονομικό παράδειγμα. Όλα είναι περισσότερο σύνθετα: η αντικαπιταλιστική προέλευση και η φιλοσοφικός συλλογισμός, που βρίσκονται στις ρίζες του σοσιαλιστικού οικονομικού προτύπου, εμφανίζονται ως είδη αντιμοντέρνων τάσεων συγγενών με την οικονομία – μόνον, όμως, συγγενείς με αυτήν. Δεν αποτελεί αδιέξοδο, αλλά την τελευταία μάχη (μολονότι καλυμμένη και εξωτερικά στυλιζαρισμένη σύμφωνα με την εμφάνιση του «μοντερνισμού») του αντιμοντερνικού παραδείγματος μίας weltanschauung (ΣτΜ: «κοσμοθεωρίας») , που βρίσκει έκφραση στην οικονομική θεωρία και πράξη.<br />
<br />
Στην εποχή μας η σοσιαλιστική θέση δεν έχει καμία αξία: όχι μόνον οι προβλέψεις του Μάρξ περί της μετατροπής της βιομηχανοποιημένης Δύσεως σε σοσιαλισμό απεδείχθησαν αληθείς μόνον στον Ανατολική αγροτικό-ασιατικό τρόπο παραγωγής. Ακόμη και το τελευταίο μαρξιστικό επιχείρημα κατερρίφθη – το γεγονός της υπάρξεως του Μαρξισμού (του νικητή, πραγματοποιημένου Μαρξισμού – μολονότι με έναν βολουνταριστικό, μπλανκιστικό-λενινιστικό τρόπο) σε πολλές περιοχές του κόσμου.<br />
<br />
Πώς να καταλήξουμε – από αυτό το σημείο εκκίνησης – ότι ο ίδιος ο σοσιαλισμός εκπροσωπεί ένα πιο «προοδευτικό» φαινόμενο; Πώς να δηλώσουμε ότι η πραγματική πορεία της παγκόσμιας ιστορίας (η κακόφημη ιστορική αναγκαιότητα) ακολουθεί ακριβώς αυτήν την<br />
κατεύθυνση; Είναι αδύνατον. Προκύπτει ένα γεγονός όλο και πιο καθαρά: ότι ο σοσιαλισμός<br />
υπήρξε το αποτέλεσμα μίας αποφασιστικής γενικής προσπάθειας – όχι ένα προϊόν της αντικειμενικής πορείας της ιστορίας, αλλά ακριβώς της ανταρσίας εναντίον αυτής της αντικειμενικής πορείας – η συνέπεια μίας ηρωικής εξεγέρσεως και μίας ηθικής πράξεως ηρωισμού, στην οποία η μεγιστοποίηση της εντάσεως έδεσε μεταξύ τους την επαναστατική ελίτ και την εθνική μάζα. Σε αυτό το πλαίσιο η γεωγραφική και πολιτιστική ιδιαιτερότητα των χωρών όπου ο σοσιαλισμός πέτυχε δεν εμφανίζεται πλέον ως ένα συχνό στοιχείο, αλλά ως ένας σημαντικός, όχι, όμως, αποφασιστικός παράγοντας.<br />
<br />
Ο σοσιαλισμός κέρδισε στις χώρες της Ανατολής ως εχθρός – πολιτιστικός, ιστορικός, εθνικός και θρησκευτικός – Ανατολικών προελεύσεων και προτεραιοτήτων. Ο ρωσικός ευρασιατικός (και ορθόδοξα Εβραίος) εσχατολογικός μεσσιανισμός των μπολσεβίκων κομμισσαρίων απεδείχθη επιχείρημα με μεγαλύτερο βάρος από σε σχέση με τις εκλεπτυσμένες αφαιρέσεις της πολιτικής οικονομίας. Ο Μαρξιστικός ουνιβερσαλισμός δεν απεδείχθη συγκριτικά έγκυρος. Και ως μία θεμελιώδης κοινή γλώσσα ο Μαρξισμός θρυμματίστηκε μαζί με την Ρωσική – Σοβιετική Αυτοκρατορία. Οι σύγχρονες απόπειρες να αποκρυπτογραφηθεί το φαινόμενο του «οικονομικισμού» υπό ένα Μαρξιστικό ορθόδοξο πρίσμα είναι καταδικασμένες να αποτύχουν από την στιγμή που η ίδια η ορθοδοξία κατεστράφη. Η ορθοδοξία έρχεται αντιμέτωπη – πρώτα απ’ όλα – με την πλέον σοβαρή πρόκληση να προσφέρει μια μη αντιφατική ερμηνεία των παραδόξων του 20ου αιώνος – και πάνω από όλα τα τραγικής μοίρας του σοσιαλισμού στην τελευταία του δεκαετία. Μόνον αφότου καταφέρει αυτό, θα ήταν δυνατόν να προχωρήσει παρακάτω. Έχοντας, όμως, καταφέρει κάτι τέτοιο, θα ήταν ο ορθόδοξος Μαρξισμός ο ίδιος όπως πρίν; Αυτό είναι δύσκολο να το πιστεύσουμε.<br />
<br />
Με τον τρόπο αυτόν ο Φιλελευθερισμός έχει τις ποιότητες να αναλύσει τον «οικονομικισμό» σύμφωνα με την δική του ιδιαίτερη οπτική. Το κίνημα προς μία καθαρά οικονομικίστικη οικονομία θα είναι υπό την άποψη αυτήν το κίνημα προς ένα περισσότερο σύγχρονο και «προοδευτικό» επίπεδο. Από την στιγμή που ο καπιταλισμός θεωρείται ως σύγχρονος και «προοδευτικός», τόσο σύγχρονος και «προοδευτικός» θα είναι και ο οικονομικισμός.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<b>3. «Η πραγματική κυριαρχία του Κεφαλαίου»</b><br />
<br />
<br />
Ο Φιλελευθερισμός αφομοίωσε από τον σοσιαλιστική (ακόμα και την Μαρξιστική) weltan<br />
shauung ό,τι από ένα παραδειγματικό πρίσμα δεν μπορούσε να αντιπαρατεθεί στα θεμέλια της καπιταλιστικής λογικής και κατέστρεψε όλες τις εναπομείνασες μορφές - τις πραγματικά εναλλακτικές - στο τέλος ενός ιδεολογικού, οικονομικού και γεωπολιτικού πολέμου.<br />
Το μεταβιομηχανικό επίπεδο της αναπτύξεως του καπιταλισμού - κατά την διάρκεια της οποίας έλαβε χώρα η μεταβολή του σε ένα καθαρά οικονομικίστικο επίπεδο της οικονομίας – συνέπεσε με την παγκοσμιοποίηση και ολοκληρωτικοποίηση του φιλελεύθερου προτύπου. Ο οικονομικισμός είναι ένας δείκτης αναπτύξεως του καπιταλιστικού παραδείγματος. Πέραν τούτων, είναι ένα δείκτης που συνδέεται με την μεταμόρφωση αυτού του παραδείγματος σε κάτι που δεν έχει εναλλακτική. Ο οικονομικισμός είναι ένα λογικό όριο από το οποίο έλκεται η επαρκέστερη ανάπτυξη του Καπιταλισμού.<br />
<br />
Στο ανέκδοτο Έκτο Βιβλίο του «Κεφαλαίου», ο Μάρξ προσέφερε μία περιγραφή του επιπέδου αυτού ως τον τελικό κύκλο της «πραγματικής κυριαρχίας του κεφαλαίου», η οποία θα σημάνει ότι το εναλλακτικό, επαναστατικό προλεταριακό υποκείμενο θα έχει χάσει την μάχη στο προηγούμενο επίπεδο της «κυριαρχίας των μορφών». Αυτό το Μαρξιστικό θέμα της μη προκαθορισμένης μορφής του τελικού αποτελέσματος της παγκόσμιας διαμάχης μεταξύ Εργασίας και Κεφαλαίου είναι κάτι που ο ορθόδοξος Μαρξισμός πάντοτε φοβόταν, ακριβώς όπως κάθε έμβιο ον φοβάται την φωτιά.<br />
<br />
Όθεν και η πρόταση να τοποθετηθεί ο «οικονομικισμός» στην εσχατολογική ζώνη της οικονομικής ιστορίας της καπιταλιστικής αναπτύξεως. Μία τέτοια προσέγγιση απολύτως ορθή από την πλευρά της κύριας τάσεως της καπιταλιστικής αναπτύξεως – την πρόοδο της αποξενώσεως. Πρώτα η αποξένωση του προϊόντος της εργασίας από τους παραγωγούς, έπειτα η αποξένωση της όλης σφαίρας της παραγωγής μέσα στο σύστημα της τραπεζικής πιστώσεως και τέλος η μετάφραση της όλης οικονομίας στην μορφή της εικονικής οικονομικής κερδοσκοπίας.<br />
<br />
<br />
<b>4. Ο Φιλελευθερισμός ως αποξένωση, η «πρόοδος» ως παρακμή.</b><br />
<br />
<br />
Ο οικονομικισμός αποτελεί την κορωνίδα της καπιταλιστικής λογικής και αντιπροσωπεύει το τελευταίο, υψηλότερο επίπεδο αποξενώσεως.<br />
<br />
Σε αυτήν την διαδικασία της ολικής αποξενώσεως η φυσική πορεία της ιστορικής αναπτύξεως φαίνεται ξεκάθαρα από την πλευρά της παραδοσιακής κοινωνίας. Στην παράδοση,<br />
όμως, εμφανίζεται ένα μόνιμο θέμα – αυτό των Ηρώων, των Προφητών και των Σωτήρων, οι οποίοι αντιστέκονται στην ιστορική εντροπία, ενάντια στην βαρυτική δύναμη της Υπάρξεως. (ο Μάρξ και το Μαρξιστικό δόγμα μπορούν να μετρηθούν άνετα ως ανάλογα με αυτήν την «προ - εσχατολογική» ανταρσία) Αργά ή γρήγορα, όμως, αυτή η κατηγορία επίσης καταρρέει κάτω από τον ογκόλιθο της μοίρας και οι συνθήκες αποκαλύψεως γίνονται χειρότερες.Η παραδοσιακή αυτή άποψη θεωρεί την «πρόοδο», «την φυσική πορεία της ιστορίας», τον «μοντερνισμό» ως πεπρωμένο και κάτι κακό, ως την αδρανή πτώση μίας βαρύνουσας μάζας, ως την συνεπαγόμενη ψυχρότητα του Είναι. Η ιστορία είναι αποξένωση σύμφωνα με τους παραδοσιαστές.<br />
<br />
Η ιστορία του πολιτισμού αντιμετωπίζεται ως αποξένωση από τον Ρουσσώ (ο «ευγενής άγριος» που χαραμίζεται από την κοινωνία), τον Χέγκελ («αποξένωση της Απόλυτης Ιδέας») και τον Μάρξ («αποκοπή από τον πρωταρχικό κομμουνισμό»). Η ευτυχής στροφή («ορθή δημοκρατία» για τον Ρουσσώ, «Πρωσσικό Κράτος» για τον Χέγκελ, «Παγκόσμια Επανάσταση» για τον Μάρξ) συμβαίνει παρά την αδράνεια της ιστορίας.Το «τέλος του κόσμου», έτσι, (αυτό το οντολογικά θετικό γεγονός κατά τους Χριστιανούς) ακολουθεί την περίοδο του Αντίχριστου. Και η έλευση του Αντίχριστου ανιχνεύεται ως το αλάνθαστο σημάδι της προσέγγισης στην Δευτέρα Παρουσία. Αυτό δεν σημαίνει, βεβαίως, ότι η συγκεκριμένη αναγγελία της προσεγγίσεως στην Δευτέρα Παρουσία μπορεί, επίσης, να αγγίξει και τον «πρίγκιπα του κόσμου». Μόνον ένα καλό υπάρχει στην κλίμακα της αποξενώσεως – μόλις η θανάσιμη αυτή διαδικασία φθάσει στα όρια της, θα ξεριζωθεί από την τιμωρητική δεξιά χείρα της υπερβατικής αρχής.<br />
<br />
<br />
<br />
<b>5. Οικονομία και διαλεκτική του κακού.</b><br />
<br />
<br />
Ο Φιλελευθερισμός αποτελεί την φυσική τάση της αναπτύξεως της «φιλοσοφίας της οικονομίας», αυτονομημένη, αποκομμένη από όλες τις υπόλοιπες κοινωνικές δομές της αξίας στην ποιοτική της σύγχρονης ενσαρκώσεως. Αυτή είναι η σταθερότητα του «status-quo».<br />
Ένα διαφορετικό θέμα είναι ο τρόπος που εκτιμούμε τον «οικονομικισμό» και εν γένει το «φιλελεύθερο-καπιταλιστικό» μονοπάτι της οικονομικής αναπτύξεως. Εάν δούμε τον «οικονομικισμό» («η πραγματική κυριαρχία του κεφαλαίου») με σκοτεινά χρώματα τότε – είτε συνειδητά είτε όχι – βρίσκουμε τους εαυτούς μας στην απέναντι πλευρά από αυτήν του μοντερνισμού. Αυτό δεν δύναται να καλυφθεί πίσω από την μάσκα της συζήτησης περί «προόδου». Η φυσική πορεία της ιστορίας (επίσης ιστορία της οικονομίας) δεν μας ταιριάζει. Θεωρούμε την οικονομική εντροπία ως ανήθικη και επιθυμούμε να τεθούμε εναντίον της. Στην περίπτωση αυτήν πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας - με έναν βολουνταριστικό, λενινιστικό τρόπο - όχι μόνον στα εφόδια των μη «οικονομικίστικων» απόψεων περί της οικονομίας, και , επίσης, σε όλα τα οικονομικά μοντέλα που είναι μη μοντέρνα, αντι- μοντέρνα και τα οποία βασίζονται σε μία «ηρωική» (σύμφωνα με τον ορισμό του Werner Sombart) παρόρμηση για υπέρβαση της κακής πορείας του παροδικού κόσμου.<br />
Ο «οικονομικισμός» δεν είναι ένα ερώτημα της μηχανικής παρακάμψεως από το οικονομικό παράδειγμα του καπιταλισμού. Αποτελεί ένα κανονικό στάδιο της αναπτύξεώς του – το στάδιο του παγκόσμιου θριάμβου του.<br />
<br />
Είναι ανόητο και ανεύθυνο να παραπονούμεθα για το γεγονός ότι η μάζα της οικονομικής κερδοσκοπίας στα χρηματιστήρια ανά τον κόσμο υπερβαίνει κατά πολύ τους προϋπολογισμούς των αναπτυγμένων χωρών ή ότι πλασματικές μεταφορές κεφαλαίων μέσω δικτύων υπολογιστών υπονομεύουν την ανάπτυξη των υλικών παραγωγικών τομέων, μεταβάλλοντας επενδύσεις στην σφαίρα μίας εικονικής οικονομίας. Η αποξένωση της οικονομίας από την παραγωγική σφαίρα, η εικονικοποίηση της οικονομικής ουσίας είναι το κανονικό τελικό στάδιο της καπιταλιστικής αναπτύξεως.<br />
<br />
<br />
<b>6. Η αναπόδεικτη επιτακτικότητα της επαναστάσεως</b><br />
<br />
<br />
Μπορούμε να συμφωνήσουμε εντελώς με όλες τις ακραία καταστροφικές προγνώσεις, οι οποίες γίνονται από αμερόληπτους αναλυτές σχετικά με τις ηθική σημασία αυτών των τάσεων. Είναι γεγονός ότι η αύξηση της εικονικής οικονομίας εις βάρος των πραγματικών τομέων παραγωγής οδηγεί αναπόφευκτα στην οικονομική καταστροφή. Το πληροφοριακό στοιχείο στις μεταμοντέρνες κοινωνίες σκοπεύει στην τελειωτικά υποκατάστατη πραγματικότητα με το να την αντικαθιστά με το ψευδαισθησιακό αλλά ακόμη ισχυρό λειτουργικό του σύστημα. Σε ένα συγκεκριμένο σημείο αυτό θα αποδειχθεί θανάσιμο.<br />
Και όμως – σύμφωνα με τις παραδοσιακές απόψεις για την κοινωνία (και σε άλλα μη φιλελεύθερα ή ανελεύθερα δόγματα)- αυτό είναι η απόλυτη λογική κάθε ενυπάρχουσας διαδικασίας, στην οποία μία υπερβατική αρχή είτε δεν παρεμβαίνει είτε δεν δύναται να παρέμβει, εάν δεν το επιθυμεί. Το κεφάλαιο (ως η υπέρτατη αποξένωση, ως ο συνολικός περιορισμός στην υλιστική ποιοτική αρχή) παλεύει για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα να καταστεί το ένα και μοναδικό υποκείμενο της ανθρώπινης ιστορίας. Και το κατάφερε με τον «οικονομικισμό». Ως μία εκπροσώπηση (ΣτΜ: εννοεί την κοινοβουλευτική δημοκρατία), κατάφερε μία πολύ ευκολότερη νίκη απ’ ό,τι στην πρωταρχική του μορφή. Η εικονική, πλασματική οικονομία τοποθετούν την ίδια την αρχή της πραγματικότητας υπό εκμετάλλευση – ακριβώς όπως θέτει υπό εκμετάλλευση την πραγματικότητα της οικονομίας και την οντολογία της (μολονότι η οντολογία αυτή δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη, αναγκαία stems από την πιο γενική υπέρ-οικονομική μεταφυσική και κοινωνική μορφή.)<br />
Η (έστω θεωρητική) αντίθεση στον «οικονομικισμό» μπορούσε να εμφανισθεί στα προηγούμενα στάδια της καπιταλιστικής αναπτύξεως.<br />
<br />
Τα οικονομικά δεν είναι άλλο από μία γλώσσα, με την οποία μπορεί να σχηματισθεί οποιοδήποτε μήνυμα. Το φιλελεύθερο μοντέλο της οικονομίας είναι το μήνυμα της θριαμβεύουσας αποξενώσεως και εντροπίας, της εξατομικεύσεως του κοινωνικού, πολιτικού, πολιτιστικού και ιστορικού όλου. Τέτοιο είναι το μήνυμα του «σύγχρονου πνεύματος», το μήνυμα του Διαφωτισμού. «Αριστεριστές» (ριζοσπάστες δημοκράτες, ο Ρουσσώ, σοσιαλιστές, κομμουνιστές) και δεξιοί (φονταμενταλιστές, παραδοσιαστές, ολοκληρωτιστές) ερμήνευσαν εδώ και πολύ καιρό το φιλελεύθερο ευαγγέλιο (σε φιλοσόφους όπως οι Τζών Λόκ, Ιερεμίας Μπένθαμ, Τζών Μίλλ και σε οικονομολόγους όπως ο Άνταμ Σμίθ και ο Ντέιβιντ Ρικάρντο) ως την ενσάρκωση του κακού σε αυτόν τον κόσμο, ως την αποσύνθεση κάθε οργανικής ουσίας.<br />
Αυτή είναι η θανάσιμη, μηδενιστική πνευματικότητα του μοντερνισμού, βασισμένη στην «εξορία των Θεών» (Μ. Χάιντεγγερ), τον «θάνατο και την δολοφονία του Θεού» (Φ.Νίτσε) και την «εκμετάλλευση» (Κ.Μάρξ)<br />
<br />
<br />
Ο «οικονομικισμός» δεν είναι απολύτως τίποτα το νέο, είναι ο Φιλελευθερισμός-Καπιταλισμός στην αγνότερη μορφή του. Είναι «μοντερνισμός», που έχει ξεπεράσει την αντίθεσή του. Για τον λόγο αυτόν η διαμαρτυρία εναντίον του «οικονομικισμού» σε εθνικό ή σε διεθνές επίπεδο είναι αδύνατη δίχως μία παγκόσμια επανάσταση συνειδήσεων, δίχως μία εξαιρετική επαναξιολόγηση κάθε αντιφιλελεύθερης ιδεολογίας, δίχως την έκφραση μίας νέας ολοκληρωτικής Εναλλακτικής – και παραπάνω, μία Εναλλακτική όχι μόνον εναντίον του αποτελέσματος (του ίδιου του «οικονομικισμού»), αλλά εναντίον και στην αιτία του («καπιταλισμός», «φιλελευθερισμός», «σύγχρονο πνεύμα»).Η αναζήτηση μίας τέτοιας Εναλλακτικής εντός της περιορισμένης σφαίρας της οικονομίας είναι αδιανόητη. Μία τέτοια Εναλλακτική θα πρέπει να μεταμορφώσει το όλο σύνολο των σύγχρονων κηρυγμάτων, την όλη «γλώσσα του μοντερνισμού». Μόνον έπειτα από αυτό, όταν δηλαδή θα έχει σφυρηλατηθεί το παγκόσμιο φιλοσοφικό παράδειγμα της Τελικής Επαναστάσεως, η εναλλακτική αυτή θα αποκτήσει μία οικονομική μορφή - ως ο πραγματιστικός δρόμος επαγωγικά αναπόδεικτος και εμπειρικά ανέκδηλος.<br />
<br />
Αυτός είναι ο ρόλος των «νέων προφητών», των «νέων σωτήρων», των «νέων ηρώων».<br />
Ο αντιοικονομικισμός δεν είναι άλλο από την πιο εξωτερικευμένο επίπεδο του βαθύτερου και ριζοσπαστικότερου αγώνα εναντίον του καπιταλισμού και του φιλελευθερισμού, η αναγκαιότητα του οποίου δεν πηγάζει από πραγματιστικά συμφέροντα, αλλά από το βάθος της αξιοπρέπειας του ανθρωπίνου υποκειμένου ως είδος – ένα υποκείμενο, το οποίο ακόμη και στην άβυσσο της εγκατάλειψης από τον Θεό απορρίπτει κάθε συμβιβασμό με τον αιματοβαμμένο κόσμο και μάχεται για μία ανώτερη οντολογία, για μία νέα ιερότητα, για δικαιοσύνη και αδελφότητα, για ελευθερία και ισότητα.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Μετάφραση-επιμέλεια κειμένου: Λόεγκριν.<br />
<br />
Το άρθρο του κ. Α. Ντούγκιν δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο πρώτο τεύχος του περιοδικού ανεξάρτητης σκέψης " Έρημη Χώρα " τον Απρίλιο του 2007.<br />
<br />
<strong>πηγή: </strong><a href="http://eurasiagr.blogspot.com/"><strong>http://eurasiagr.blogspot.com</strong></a><strong> </strong>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-7207778345654038362011-07-13T02:21:00.000-07:002011-07-13T02:21:22.406-07:00ΠΟΥ ΠΑΕΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ; του ΠΕΡΙΚΛΗ ΝΕΑΡΧΟΥ Πρέσβυ ε.τ.<strong>Η ακολουθούμενη πολιτική για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσεως και του εξωτερικού χρέους της χώρας δεν είναι μόνο ατελέσφορη και αδιέξοδη.</strong><br />
<strong>Απογυμνώνει επίσης το κράτος από πολύτιμη εθνική περιουσία, στρατηγικές επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, δυνατότητες ασκήσεως εθνικών πολιτικών και αυτονόητα δικαιώματα δημοσίου συμφέροντος και ελέγχου. </strong><br />
<strong></strong><br />
Καταφέρει, με τον τρόπο αυτόν, ευθύ πλήγμα στην εθνική κυριαρχία και την ανεξαρτησία της χώρας, φαλκιδεύει τον στρατηγικό και γεωπολιτικό της ρόλο και δημιουργεί κίνδυνο για την ίδια την εθνική υπόσταση του ελληνικού κράτους, καθώς και για τη συνοχή και το εθνικό μέλλον του ελληνικού λαού.<br />
<br />
Η πρόσφατη δήλωση του προέδρου του Eurogroup Γιούνκερ ότι «η κυριαρχία της Ελλάδος θα περιορισθεί πάρα πολύ» δεν αποτελεί από την άποψη αυτή έκπληξη αλλά επιβεβαίωση.<br />
<h3>Η ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ</h3>Οι εκπτώσεις στην εθνική κυριαρχία άρχισαν με το Μνημόνιο και τη συνοδευτική δανειακή σύμβαση. Η τελευταία κατέγραψε ρητά αμετάκλητες παραιτήσεις του ελληνικού Δημοσίου από την εθνική του κυριαρχία πάνω σε δημόσια περιουσία. Αυτήν που η κυβέρνηση έσπευσε να υποθηκεύσει στους διεθνείς δανειστές της χώρας ως εμπράγματη εγγύηση, με αντάλλαγμα το πρώτο δάνειο. Η νέα δανειακή σύμβαση για το Μεσοπρόθεσμο, που θα ψηφισθεί τον Σεπτέμβριο, θα είναι η ίδια και χειρότερη, λαμβανομένου υπ' όψιν του Μεσοπρόθεσμου και ειδικότερα του σχεδίου νόμου για το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων.<br />
<br />
Η πλήρης απουσία οποιασδήποτε αναπτυξιακής πτυχής από το πρώτο Μνημόνιο δεν ήταν τυχαία. Εξέφραζε την ιδεολογία και την πολιτική της πλήρους απαξιώσεως του κράτους και των γενικευμένων ιδιωτικοποιήσεων. Η προβολή μιας αναπτυξιακής πτυχής, παράλληλης προς τη δημοσιονομική εξυγίανση, θα μπορούσε να επιβεβαιώσει και να νομιμοποιήσει έναν αναπτυξιακό ρόλο του κράτους και να λειτουργήσει ανασταλτικά για τις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και την πλήρη κατεδάφιση του δημόσιου τομέα.<br />
<br />
Η ανάπτυξη, σύμφωνα με την κρατούσα νεοφιλελεύθερη αντίληψη, δεν θα προέλθει από την άσκηση οποιασδήποτε αναπτυξιακής πολιτικής σ' εθνικό επίπεδο. Θα προέλθει από τους ξένους κυρίως ιδιώτες και τις πολυεθνικές που θ' αγοράσουν τις δημόσιες επιχειρήσεις και την εθνική περιουσία, με την αποκρατικοποίηση.<br />
<br />
Η ίδια λογική διέπει και το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Αυστηρή, δηλαδή, δημοσιονομική πολιτική λιτότητας. Καμία αναπτυξιακή διάσταση, την οποίαν θ' ανέμενε κάποιος ακούγοντας για Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Οι συνέπειες είναι προφανείς. Η ύφεση γίνεται βαθύτερη και η υστέρηση εσόδων μεγαλύτερη. Η δημοσιονομική, όμως, κρίση και η κρίση εξωτερικού χρέους, ανεξάρτητα από τη διασφάλιση των πιστωτών με εμπράγματες εγγυήσεις, αξιοποιούνται επίσης ως καταλύτες για την αλλαγή του οικονομικού και κοινωνικού καθεστώτος της χώρας, στο πνεύμα της πολιτικής της παγκοσμιοποίησης.<br />
<br />
<h3>ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΜΕ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ</h3>Οι κυβερνήσεις που κυριάρχησαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ελλάδα μέχρι, τουλάχιστον, τη δεκαετία του '80, ήταν κατά κύριο λόγο συντηρητικές. Εάν στήριξαν τον δημόσιο τομέα και τις δημόσιες επενδύσεις, δεν το έκαναν για λόγους ιδεολογικούς. Αντιμετώπιζαν μια πολύ συγκεκριμένη πραγματικότητα: την καχεξία της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας και την ανεπάρκεια των ιδιωτικών επενδύσεων. Οι αναπτυξιακές δημόσιες επενδύσεις ήταν μια επιβεβλημένη πολιτική, η οποία βοήθησε στην ανασυγκρότηση της χώρας και στήριξε αρκετά υψηλούς ρυθμούς αναπτύξεως.<br />
<br />
Οι θεωρίες περί ιδιωτικού και δημόσιου τομέα που δεν λαμβάνουν υπ' όψιν την πραγματική κατάσταση σε κάθε χώρα, είναι ανεδαφικές. Μια χώρα, π.χ., που είναι βιομηχανικά αναπτυγμένη και έχει υψηλή διεθνή ανταγωνιστικότητα δεν έχει τόση ανάγκη από δημόσιο τομέα και δημόσιες επενδύσεις. Ακόμη όμως κι αυτή προσφεύγει σε δημόσιες επενδύσεις και χρηματοδοτήσεις για τη στήριξη της έρευνας, της παραγωγής ορισμένων νέων προϊόντων αιχμής ή την κατάληψη ανταγωνιστικής θέσεως σ' ένα νέο κρίσιμο πεδίο δραστηριοτήτων.<br />
<br />
Μια χώρα, όμως, η οποία έχει σημαντική ιστορική καθυστέρηση στην ανάπτυξή της, βρίσκεται σε πολύ διαφορετική θέση. Ο ρόλος του κράτους είναι καταλυτικός. Μόνο με τη δική του παρέμβαση και βοήθεια, στη βάση ενός στρατηγικού σχεδιασμού, μπορεί η χώρα αυτή να στηρίξει και να επιταχύνει την ανάπτυξή της, εκμεταλλευόμενη τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα.<br />
<br />
Ακόμη και μεγάλες χώρες, με μεγάλη βιομηχανική και τεχνολογική υποδομή, όπως η Ρωσία και η Κίνα, βασίσθηκαν και βασίζονται, σε πολύ μεγάλο βαθμό, στην κρατική υποστήριξη και σε εθνικές στρατηγικές για την ανάπτυξή τους. Τα νεοφιλελεύθερα πειράματα της ανοικτής αγοράς στη Ρωσία, επί προεδρίας Γιέλτσιν, μείωσαν, μέσα σε 10 χρόνια, κατά 50% το εθνικό εισόδημα της χώρας, δημιούργησαν τους ολιγάρχες και έφεραν τη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Χρειάσθηκε η επανορθωτική παρέμβαση Πούτιν για να ξαναβρεί η Ρωσία σταθερή ανάπτυξη και πρόοδο, στο πλαίσιο μιας μεικτής οικονομίας και μιας εθνικής στρατηγικής.<br />
<br />
Η Κίνα δεν είχε τα νεοφιλελεύθερα πειράματα Γιέλτσιν. Άνοιξε την αγορά της, αλλά διατήρησε τον πολιτικό έλεγχο του κόμματος, προτάσσοντας την οικονομική από τήν πολιτική αλλαγή. Στο πλαίσιο αυτό, διατήρησε τον έλεγχο της κινήσεως κεφαλαίων και τη μη μετατρεψιμότητα του νομίσματός της. Αυτό της επέτρεψε να επωφεληθεί από το άνοιγμα των αγορών της παγκοσμιοποίησης, διατηρώντας ταυτόχρονα τον εθνικό έλεγχο. Έφερε, με τον τρόπο αυτό, την παγκοσμιοποίηση στα μέτρα της και βγήκε ιδιαίτερα κερδισμένη.<br />
<h3>Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΗ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΕΘΝΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΓΙΑΤΙ Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΔΕΝ ΕΞΕΛΙΧΘΗΚΕ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΟΠΩΣ ΑΝΑΜΕΝΟΤΑΝ</h3>Η Ελλάδα έχει, προφανώς, ιστορική καθυστέρηση σε σχέση με τις βόρειες, κυρίως, χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ήταν ήδη προβληματική η ένταξή της, από απόψεως ανταγωνιστικότητας, στην Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά. Υπερίσχυσε όμως η εκτίμηση ότι η ένταξη θα της παρείχε ένα πολύ σημαντικό γεωπολιτικό πλεονέκτημα έναντι της Τουρκίας. Εκτιμήθηκε επίσης ότι η Ελλάδα θα αναγκαζόταν να προσαρμοσθεί στις προηγμένες προδιαγραφές της Κοινής Αγοράς και ότι θα επωφελείτο επίσης από ευρωπαϊκές ενισχύσεις, ιδιαίτερα στον αγροτικό τομέα.<br />
<br />
Είναι γεγονός ότι χάθηκε πολύτιμος χρόνος, χωρίς η Ελλάδα να κατορθώσει να προσαρμοσθεί, να επωφεληθεί δηλαδή, όσο το δυνατόν περισσότερο, από την ένταξή της και να προετοιμασθεί ταυτοχρόνως για την αντιμετώπιση των προκλήσεων που έθετε η Ευρωπαϊκή Ένωση μαζί με τις ευκαιρίες που παρείχε. Αντιθέτως, η επικράτηση μιας κομματοκρατικής πολιτικής κατέστησε τα πράγματα πολύ χειρότερα. Σε μια περίοδο, μάλιστα, που η Ευρωπαϊκή Ένωση προχωρούσε σε νέες κατευθύνσεις, οι οποίες θα καθιστούσαν τη θέση της Ελλάδος πολύ δυσκολότερη ακόμη.<br />
<br />
Δεν έγινε εκσυγχρονισμός του κράτους. Ο δημόσιος τομέας αντιμετωπίσθηκε ως λάφυρο της κομματοκρατίας και δυσφημίσθηκε ποικιλοτρόπως. Η ανάπτυξη αποτελματώθηκε και η δημοσιονομική απόκλιση έγινε μόνιμο καθεστώς. Εν τω μεταξύ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, ήδη από τη δεκαετία του '80, και υπό την κάλυψη της μεγάλης ευρωπαϊκής ιδέας, εγκολπώθηκε τον νεοφιλελευθερισμό ως καθεστωτική πολιτική, υπό τις πιέσεις της Μάργκαρετ Θάτσερ και του Ρόναλντ Ρήγκαν. Η πολιτική αυτή εξελίχθηκε, στην επόμενη δεκαετία, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενώσεως και την αλλαγή του διεθνούς σκηνικού, σε πλήρη ταύτιση με την παγκοσμιοποίηση.<br />
<br />
Τα νέα βήματα στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση, όπως η εισαγωγή του ευρώ και η δημιουργία της Ευρωζώνης, έγιναν, κατά τρόπο πρωθύστερο προς την επιζητούμενη πολιτική ενοποίηση και, επιπλέον, μέσα στο νέο πλαίσιο της ταυτίσεως της Ευρώπης με την παγκοσμιοποίηση. Η εξέλιξη αυτή, όπως αποδείχθηκε αργότερα, δεν ήταν καθόλου θετική για την Ελλάδα. Άλλαξε, ουσιαστικά, τη βάση πάνω στην οποία είχε αρχικά σχεδιασθεί η Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά, με αναφορά την ισότιμη συμμετοχή των κρατών.<br />
<br />
Η παγκοσμιοποίηση δημιούργησε νέους όρους στην υποτιθέμενη Κοινή Αγορά. Ποια έννοια έχει η Κοινή Αγορά, όταν συγχέεται με τα ανοικτά σύνορα και την παγκόσμια αγορά; Πώς μπορεί, υπό τους όρους αυτούς, να διαφυλαχθεί η ισότιμη συμμετοχή, η αλληλεγγύη μεταξύ των μελών, η σύγκλιση των επιπέδων ζωής και η εσωτερική συνοχή της Ευρωπαϊκής Ενώσεως;<br />
<br />
Η εισαγωγή του ευρώ, χωρίς την προηγούμενη διασφάλιση κοινών πολιτικών, δημοσιονομικής εναρμονίσεως και αλληλεγγύης έναντι του κοινού νομίσματος, είχε σε σπέρμα τις αντιφάσεις που απορρέουν από τις ελλείψεις αυτές, σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση και την απορρύθμιση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.<br />
<br />
<br />
<br />
<h3>Η ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ</h3><br />
Η ένταξη της Ελλάδος στην Ευρωζώνη, υπό τις γνωστές συνθήκες, από την κυβέρνηση Σημίτη, συνοδεύθηκε με ψευδαισθήσεις για ασφάλεια, που δεν ανταποκρίνονταν, σε καμιά περίπτωση, στην πραγματικότητα. Το πλεονέκτημα των χαμηλών επιτοκίων δεν αξιοποιήθηκε για την προώθηση μιας αναπτυξιακής πολιτικής. Οι πολιτικοί ιθύνοντες υπεστήριζαν από τότε ως προοπτική την παγκοσμιοποίηση και τις ξένες επενδύσεις. Όχι οποιαδήποτε εθνική αναπτυξιακή στρατηγική. Εμποτισμένοι μάλιστα με το πνεύμα αυτό, που ήταν κυρίαρχο και στην Ευρώπη, ανήγαγαν σε θεωρία την άποψη ότι δεν χρειαζόμαστε τώρα οποιαδήποτε βιομηχανική πολιτική. Το μέλλον ανήκει στη λεγόμενη «νέα οικονομία», τη χρηματιστική, δηλαδή, οικονομία και τις υπηρεσίες. Με τη λογική αυτή, τα χαμηλά επιτόκια και η ψευδαίσθηση της ασφάλειας του ευρώ αξιοποιήθηκαν για την κατανάλωση και τα χρηματιστηριακά παιχνίδια, με τα γνωστά αποτελέσματα. Από την πικρή, όμως, αυτή εμπειρία δεν αντλήθηκε κανένα μάθημα. Συνεχίσθηκε και συνεχίζεται ακόμη η ίδια πολιτική, όταν έχει γίνει καταφανές ότι η πολιτική αυτή οδηγεί ουσιαστικά στο ξήλωμα της Ελλάδος ως εθνικού κράτους και εθνικής κοινωνίας, και σε δραματική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού.<br />
<h3>ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ</h3>Εάν διαβάσει κανείς τα επιμέρους άρθρα του σχεδίου νόμου για το λεγόμενο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, μένει άναυδος για το πού οδηγείται η χώρα με την ακολουθούμενη πολιτική και για το πού πάει η εθνική κυριαρχία.<br />
<br />
Αντιλαμβάνεται επίσης πόσο εκτός πραγματικότητας και παραπλανητικός είναι ο ισχυρισμός ότι δεν παρέχονται δήθεν εμπράγματες εγγυήσεις για το συζητούμενο νέο δάνειο προς την Ελλάδα. Ποιες άλλες εμπράγματες εγγυήσεις χρειάζονται όταν η εθνική περιουσία που καταγράφηκε σε κεφάλαια στο Μεσοπρόθεσμο προς «αξιοποίηση» χάνεται αμετακλήτως για το Δημόσιο, μόλις περιέλθει στο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου;<br />
<br />
Στο Ταμείο περιλαμβάνονται, άλλωστε, όχι μόνο δημόσιες επιχειρήσεις, με όλο το ενεργητικό τους, αλλά και δημοτικές επιχειρήσεις, «περιουσιακής φύσεως δικαιώματα, δικαιώματα διαχείρισης και εκμετάλλευσης, κεκτημένα οικονομικά συμφέροντα, άυλα δικαιώματα και δικαιώματα λειτουργίας, συντήρησης και εκμετάλλευσης υποδομών». Περιλαμβάνονται επίσης «κινητές αξίες εταιρειών, κατά πλήρη κυριότητα, νομή και κατοχή ακίνητα». Επισημαίνεται ειδικότερα ότι «το Δημόσιο απεκδύεται κάθε δικαιώματός του επί αυτών από τη δημοσίευση της απόφασης της Δ.Ε.Α.Α. στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως».<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu7QyiwucvrhovivGzWXXu7nhDfPyd7925nE3lX-PCrXiWMld3ijxPy2Pb5UZcVZ6-6mkZZZ3EsUiJfticszdrVcXW_HbHb-oUOve073b-1ZWjQ3cgca2y36iFU0MfFnB1PI8LWwC_l3s0/s1600/_45840074_greece226.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" m$="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu7QyiwucvrhovivGzWXXu7nhDfPyd7925nE3lX-PCrXiWMld3ijxPy2Pb5UZcVZ6-6mkZZZ3EsUiJfticszdrVcXW_HbHb-oUOve073b-1ZWjQ3cgca2y36iFU0MfFnB1PI8LWwC_l3s0/s1600/_45840074_greece226.gif" /></a></div>Επισημαίνεται επίσης στην παράγραφο 6 του άρθρου 1 ότι: «Το πράγμα ή δικαίωμα που μεταβιβάσθηκε ή παραχωρήθηκε στο Ταμείο, σύμφωνα με την παράγραφο 5 του παρόντος άρθρου, δεν μπορεί να αναμεταβιβασθεί στον προηγούμενο κύριο ή δικαιούχο καθ' οιονδήποτε τρόπο».<br />
<br />
Στην παράγραφο 8 του ιδίου άρθρου καθορίζεται ότι «Εμπράγματα δικαιώματα τρίτων μπορεί να κηρύσσονται αναγκαστικώς απαλλοτριωτέα, με απόφαση του υπουργού Οικονομικών, για λόγους μείζονος σημασίας δημοσίου συμφέροντος».<br />
<br />
Με απλά λόγια, το κράτος αναλαμβάνει όχι μόνο να παραιτηθεί αμετακλήτως από την περιουσία του και την «αξιοποίησή» της, αλλά να απαλλοτριώσει, με δική του επιβάρυνση, οποιαδήποτε δικαιώματα τρίτων. Αναλαμβάνει επίσης να εξασφαλίσει την προνομιακή αξιοποίηση της περιουσίας αυτής με προκλητικούς όρους αποκλίσεως από τα ισχύοντα, όπως είναι η επιφάνεια καλύψεως ενός οικοπέδου με συντελεστή 5 ή 6 φορές υψηλότερο απ' ό,τι ισχύει για τους άλλους σε εκτός σχεδίου πόλεως κατασκευές. Με δικαίωμα επίσης καταλήψεως του αιγιαλού και πολλά άλλα σκανδαλώδη δικαιώματα αποκλίσεως και προνομιακής μεταχειρίσεως.<br />
<br />
Με τη μεταβίβαση της προς «αξιοποίηση» περιουσίας του στο Ταμείο, το κράτος έχει μόνο το δικαίωμα του υπηρέτη και του επικούρου. Δεν έχει το δικαίωμα να έχει ουσιαστικά λόγο και άποψη για το είδος της «αξιοποιήσεως», η οποία επιφυλάσσεται στην περιουσία του.<br />
<br />
Υποτίθεται ότι ασκεί εμμέσως μια επιρροή, μέσω των υπηρεσιακών υπευθύνων που συμμετέχουν στο Ταμείο. Καταλυτικό, όμως, ρόλο σ' αυτό παίζει το λεγόμενο Συμβούλιο των Εμπερογνωμόνων, το οποίο ουσιαστικά ελέγχεται από την «τρόικα», παρά την επίφαση 4 Ελλήνων και 3 ξένων εμπειρογνωμώνων στη σύνθεσή του. Όπως καθορίζεται στο σχέδιο νόμου, οποιαδήποτε απόφαση του Ταμείου, χωρίς προηγούμενη γνωμοδότηση του Συμβουλίου Εμπειρογνωμόνων, είναι άκυρη.<br />
<br />
<br />
<h3>Η ΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΕΝΑ ΕΘΝΙΚΟ Σ' ΕΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ;</h3>Οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις και η πώληση της εθνικής περιουσίας, με την επίφαση της «αξιοποιήσεως», οδηγούν σε ριζική αλλαγή από ένα εθνικό σ' ένα παγκοσμιοποιημένο μοντέλο παραγωγής, ελεγχόμενο κατά κύριο λόγο από ξένα συμφέροντα.<br />
<br />
Το Δημόσιο και οι δημόσιες επιχειρήσεις ήταν μέχρι τώρα ο μεγαλύτερος εργοδότης. Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στους έλληνες εργαζομένους από την αλλαγή αυτή, σε συνδυασμό με την ακολουθούμενη μέχρι τώρα πολιτική ανοχής απέναντι στη μαζική λαθρομετανάστευση και τον μεγάλο αριθμό λαθρομεταναστών, που βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα;<br />
<br />
Είναι γνωστό ότι οι πολυεθνικές εταιρείες αναζητούν συστηματικά φθηνό εργατικό δυναμικό, τουλάχιστον για τις εργασίες εκείνες στις οποίες δεν απαιτείται εξειδίκευση. Είναι βέβαιο ότι ο έλληνας εργαζόμενος θα βρεθεί σε συναγωνισμό για τριτοκοσμικά μεροκάματα ή μπροστά στο δίλημμα να μεταναστεύσει.<br />
<br />
Είναι μια άλλη διάσταση και συνέπεια της ακολουθούμενης πολιτικής, που οδηγεί στην αλλοτρίωση και την εθνική αποδόμηση της Ελλάδος. Δεν φαίνεται να είναι, άλλωστε, τυχαία, σε σχέση με την πολιτική και την αντίληψη αυτή, η παράδοξη πολιτική που ακολουθείται, εδώ και μια δεκαπενταετία, τουλάχιστον, απέναντι στη λαθρομετανάστευση και η συνακόλουθη προπαγάνδα για «πολυπολιτισμική κοινωνία» και «πολυπολιτισμική παιδεία».<br />
<br />
Ο ελληνικός λαός διαβλέπει τα όσα τεκταίνονται πίσω από τα ωραία λόγια για τη «σωτηρία» της χώρας. Γνωρίζει ότι πρέπει να κάνει πολλές θυσίες για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο, αρκεί όμως να βλέπει σε προοπτική το φως μιας συγκεκριμένης ελπίδας.<br />
<br />
Όχι αδιέξοδο και όχι απειλή για την ίδια την ύπαρξη της πατρίδας του. Η αναπτυξιακή πολιτική, η περικοπή του χρέους, η μείωση του επιτοκίου και η μακροπρόθεσμη αντιμετώπιση, σε κλίμακα τριακονταετίας, είναι οι τέσσερις άξονες πολιτικής, γύρω από τους οποίους πρέπει να αναζητηθεί μια λύση, σε σκληρές διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας.<br />
<br />
πηγή: <a href="http://epikoinonia-arg.gr/">http://epikoinonia-arg.gr/</a>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-83227606712147595572011-07-12T16:17:00.000-07:002011-07-12T16:17:45.488-07:00H ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ , Δημήτρης ΚωνσταντακόπουλοςΑποφράς ημέρα στην ελληνική ιστορία πρέπει να θεωρηθεί η 29η Ιουνίου, ημέρα ψήφισης από τους “155” του “μεσοπρόθεσμου προγράμματος”. Προγράμματος που δεν μπορεί δυστυχώς κανείς να το χαρακτηρίσει διαφορετικά, παρά ως πρόγραμμα δολοφονίας της Ελλάδας, του ελληνικού λαού και κράτους, της ελληνικής οικονομίας και δημοκρατίας. Και την ψήφισή του τίποτε άλλο από παράδοση, συνθηκολόγηση στον οικονομικό, χρηματοπιστωτικό κατακτητή. Κανείς ¨Ελληνας δεν μπορεί να διαβάσει καν αυτό το πρόγραμμα, χωρίς να ντραπεί, όπως προσφυώς είπε στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας. Κι αν ένας, έστω, αναγνώστης μας, διαφωνεί με την κατηγορηματικότητα των εκφράσεων που χρησιμοποιούμε, τον καλούμε, πριν κρίνει εμάς, να μπει στον κόπο να το διαβάσει.<br />
<br />
Βασιζόμενη στη συνεργασία της κυβέρνησης και στηριζόμενη στην ψήφο των βουλευτών, εκμεταλλευόμενη και την θερινή άμβλυνση των πολιτικών αντανακλαστικών εδώ και διεθνώς, η τρόικα θα επιτεθεί πιθανότατα στην Ελλάδα μέσα στον Ιούλιο και τον Αύγουστο, με έναν ορυμαγδό μέτρων και λεηλασιών, με τον ίδιο τρόπο που τα τανκς του Γκουντέριαν της επετέθησαν την άνοιξη του 1941. Η μορφή της ασκούμενης βίας έχει αλλάξει, όχι η τελική επιδίωξη, η υποδούλωση της χώρας, η μετατροπή της σε άθλια αποικία της παγκοσμιοποίησης, η χρήση της Ελλάδας για την πειθάρχηση όλης της ευρωζώνης, τη μετατροπή επίσημα της ΕΕ σε δικτατορία των αγορών, του διεθνούς, και σε μεγάλο βαθμό εξωευρωπαϊκού, χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. <br />
<br />
Η τρόικα δεν είναι παρά η εμπροσθοφυλακή του νέου ολοκληρωτισμού που επελαύνει από την Ελλάδα κατά της Ευρώπης, κατά δηλαδή των πολιτικών και κοινωνικών κατακτήσεων των ευρωπαϊκών λαών μετά τη Γαλλική Επανάσταση και, ιδίως, την νίκη επί του Χίτλερ το 1945. Η διαφορά με το 1941 είναι ότι η κυβέρνηση της Αθήνας έκανε τώρα ότι μπορούσε για να προκαλέσει και διευκολύνει αυτή την επίθεση, για να οργανώσει την ήττα, υποδούλωση και καταστροφή του ελληνικού λαού.<br />
<br />
Aπό τον Γλέζο στον Κουρουμπλή<br />
<br />
Την ώρα που η Εξουσία αδίστακτα επέβαλε, τρομοκρατώντας, εκβιάζοντας, δωροδοκώντας με αξιώματα, στο μεγαλύτερο κόμμα της χώρας να αυτοκτονήσει και στους βουλευτές να κλείσουν τα μάτια τους μπροστά στο εθνικό συμφέρον και τη δημοκρατική τάξη, χρειάστηκε ένας τυφλός για να δει την αλήθεια. Αστραπή φωτός στην πιο βαθιά νύχτα της Ελλάδας, η ψήφος του Παναγιώτη Κουρουμπλή έχει την ίδια βαρύτητα και σημασία που είχε το κατέβασμα της σημαίας των Ναζί από την Ακρόπολη, έστω κι αν ο Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ δεν χρειάστηκε, ευτυχώς, να διακινδυνεύσει τη ζωή του. Εύφημο μνεία θα αποδώσει η Ιστορία και στους βουλευτές της ΝΔ Σπ. Γαληνό και Π. Καμμένο, που καταψήφισαν στο σύνολό του τον εφαρμοστικό νόμο.<br />
<br />
¨Όπως σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας, ο ελληνικός λαός, εφευρέτης της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, ο λαός που έκανε τη δεύτερη μεγαλύτερη Επανάσταση στην Ευρώπη, μετά τη Γαλλική, και προέταξε την ισχυρότερη αντίσταση στον Χίτλερ, σχετικά με το μέγεθος της χώρας του, ήταν παρών αγωνιζόμενος έξω από τον χώρο του εγκλήματος. <br />
<br />
Απλοί άνθρωποι, νέοι και γέροι, συνταξιούχοι και μεροκαματιάρηδες υπερασπίστηκαν τη χώρα τους την ώρα που ασελγούσαν πάνω της στο εσωτερικό της Βουλής. Αντιστάθηκαν επίμονα και ηρωϊκά στην πιο εκτεταμένη χρήση αστυνομικής βίας μετά τη στρατιωτική δικτατορία και στη συνδυασμένη προβοκατόρικη δράση παρακρατικών και αστυνομίας. <br />
<br />
Το μεσοπρόθεσμο δεν είναι μια πολιτική που μπορεί κάποιος να τη θεωρήσει καλή και κάποιος κακή. Ούτε καν οι προτείναντες και ψηφίσαντες αυτή την πολιτική δεν υποστήριξαν, όπως έλεγαν πέρυσι, ότι πρόκειται, καθ¨ οιονδήποτε τρόπο, για πρόγραμμα σωτηρίας, έστω οδυνηρής, για τη χώρα. Μια πολιτικός που φαινόταν να διατηρεί έως τώρα κάποια επίφαση σοβαρότητας, όπως η Βάσω Παπανδρέου, δήλωσε μάλιστα ότι ψηφίζει ναι, γιατί προτιμά το μαχαίρι από το πιστόλι! <br />
<br />
Διαδρομές της Προδοσίας<br />
<br />
Οι εκλογές όμως δεν γίνονται για να διαλέξουν οι βουλευτές το όπλο εκτέλεσης του ελληνικού λαού, της οικονομίας, του κράτους, της χώρας, του έθνους. Μόνο ως προδοσία μπορούν να χαρακτηρισθούν παρόμοιες πράξεις. <br />
<br />
Η απόφαση των 155 είναι νομότυπη, δεν είναι νόμιμη. Είναι νομότυπη όσο ήταν και η ψήφος των Αποστατών, που παραβίασαν κάθε αρχή λαϊκής κυριαρχίας και του Συντάγματος, στηρίζοντας, με την ψήφο τους, το πραξικόπημα του Βασιληά, του Παλατιού και των ΗΠΑ, το 1965, πραξικόπημα που έγινε για να οδηγήσει και οδήγησε στη δικτατορία του 1967 και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Η ψήφιση του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου συνιστά ευθεία παραβίαση της λαϊκής εντολής, πολιτικό πραξικόπημα ακριβώς ανάλογο εκείνου του 1965. Είναι νομότυπη, αλλά νομότυπη ήταν επίσης και η ανάλογης ηθικο-πολιτικής αξίας συνθηκολόγηση του στρατηγού Τσολάκογλου, το 1941.<br />
<br />
Εδώ βέβαια τελειώνουν οι ιστορικές αναλογίες. Η συνθηκολόγηση Τσολάκογλου είχε μεγάλη ηθικο-ψυχολογική, περιορισμένη όμως πρακτική σημασία. Η Ελλάδα είχε ήδη ηττηθεί ουσιαστικά από τον ‘Aξονα. Εδώ υπήρχαν τεράστια περιθώρια διαπραγμάτευσης, γιατί δεν ήταν έτοιμοι Ουάσιγκτον, Βρυξέλλες και Βερολίνο να διακινδυνεύσουν μια παγκόσμια οικονομική κρίση και μια κρίση της ΕΕ για να περάσει το μεσοπρόθεσμο! Μόνο ηλίθιοι ή απατεώνες μπορούν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο. Είναι λοιπόν διπλά και τριπλά προδότες οι σημερινοί, γιατί συνθηκολόγησαν χωρίς να έχουν ηττηθεί, προκαλώντας με τη συνθηκολόγηση την ήττα.<br />
<br />
Σε ότι αφορά το 1965, η Αποστασία οδήγησε όντως, τελικά, στην απώλεια της μισής Κύπρου το 1974. Αλλά ακόμα και αυτή η τραγική απώλεια μπορεί να αποδειχθεί τίποτα μπροστά στον κίνδυνο να χαθεί, όχι η μισή Κύπρος, αλλά ολόκληρη η Ελλάδα. <br />
<br />
Αεροπειρατεία ενός κράτους<br />
<br />
Οι τελευταίες εξελίξεις μοιάζουν, δυστυχώς, να επιβεβαιώνουν όσους υποστηρίζουν ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια καλή ή μια κακή κυβέρνηση, έχουμε να κάνουμε με μια “οθόνη”, που αποκρύπτει την “κατάληψη”, στην πραγματικότητα, του ελληνικού κυβερνητικού και κρατικού μηχανισμού από αλλότριες δυνάμεις, που χρησιμοποιώντας το όνομα του Πρωθυπουργού μπόρεσαν να ελέγξουν το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας και, στη συνέχεια, την κυβέρνηση και το ελληνικό κράτος, προκαλώντας και εκμεταλλευόμενοι την κρίση. <br />
<br />
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στην ελληνική ιστορία, ούτε είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που εμφανίζονται τέτοιες τάσεις. Το αντίθετο. Η ειδοποιός διαφορά όμως της σημερινής ελληνικής περίπτωσης, είναι η ολοκληρωτική αποξένωση της κυβέρνησης από την ελληνική κοινωνία. Ούτε οι κυβερνήσεις των Αποστατών, ούτε η Χούντα του Παπαδόπουλου, ήταν καθ¨ οιονδήποτε τρόπο αντιπροσωπευτικές του ελληνικού λαού ή ανεξάρτητες κατ¨ελάχιστον έναντι των Ξένων. Ακόμα κι αυτές όμως είχαν κάποιο όριο στο τι μπορούσαν να κάνουν, γι¨αυτό και χρειάστηκε να έρθει ο Ιωαννίδης για να ολοκληρωθεί το έγκλημα.<br />
<br />
Η κυβέρνηση είναι ειλικρινής λέγοντας ότι δεν την ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος. Δεν την ενδιαφέρει γιατί δεν αναφέρεται στον ελληνικό λαό, ούτε δίνει σε αυτόν λογαριασμό, ούτε κυβερνά καν η ίδια. ¨Άλλες δυνάμεις κυβερνούν εδώ, μη ελληνικές. Η κυβέρνηση λειτουργεί εν τέλει, συνειδητά ή όχι, αλλά αυτό έχει δευτερεύουσα σημασία, ως εντεταλμένο απόσπασμα του επελαύνοντος “ολοκληρωτισμού των αγορών”, ενός διεθνούς πραξικοπήματος που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, για την πλήρη επικράτηση του χρηματιστικού κεφαλαίου επί των κρατών. Λειτουργώντας έτσι δεν οργανώνει μόνο την αποικιοποίηση, υποδούλωση και καταστροφή της Ελλάδας, έχει καταστεί και παράγων πανευρωπαϊκής αποσταθεροποίησης. <br />
<br />
Στο τέλος μάλιστα κινδυνεύει, αυτή η κυβέρνηση, τόσο ανίκανη να διαμεσολαβήσει μεταξύ ελληνικού λαού και διεθνούς συστήματος, να γίνει μπούμερανγκ και για τις δυνάμεις που τη χρησιμοποιούν. Στο μέτρο ιδίως που αδυνατεί να παγιώσει την κυριαρχία τους στη χώρα, οδηγώντας είτε σε εξέγερση, είτε σε εθνική κατάρρευση. Τότε, μπορούν να ενεργοποιηθούν οι δυνάμεις του Χάους, που θέλουν την καταστροφή της ΕΕ και δεν αρκούνται στον μεταμοντέρνο ολοκληρωτισμό, αλλά προτιμούν τον … κανονικό!<br />
<br />
Υπάρχει ελπίδα;<br />
<br />
Θεωρητικά τουλάχιστον, μια τόσο απελπιστική κατάσταση προσφέρει δια της ακρότητός της και τη μόνη δημοκρατική λύση. Τη μετατροπή της Ελλάδας σε φορέα του αιτήματος για μια οργανωμένη απάντηση της Ευρώπης στις αγορές, κάτι που μπορεί να ενδιαφέρει όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς. <br />
<br />
Η πρώτη προϋπόθεση για να συμβεί κάτι τέτοιο έχει παρουσιαστεί: είναι η πολιτική αφύπνιση του ελληνικού λαού, το μεγαλειώδες κίνημα των Πλατειών. Αυτό που καθυστερεί όμως επικίνδυνα είναι η εμφάνιση ηγεσιών, ιδεών, προγραμμάτων, η πολιτική και προγραμματική συγκρότηση των αντιμνημονιακών δυνάμεων, η διεθνής τους δικτύωση. <br />
<br />
Δεν αρκούν το 2011 αγριοφωνάρες και γενικόλογες καταγγελίες, χρειαζόμαστε συγκροτημένες ιδέες και προγράμματα. Δεν είναι αξιόπιστος, κάποιος που φιλοδοξεί να σώσει την Ελλάδα, αν εξωραϊζει την πραγματικότητά της. Δεν κάνουν για ηγέτες φθαρμένα και ανακυκλούμενα υλικά και πρόσωπα, ακόμα όμως περιμένουμε την εμφάνιση αξιόπιστων ηγεσιών, ικανών να αναλάβουν το τιτάνιο έργο της σωτηρίας της χώρας. ¨Οσο για τις κρίσιμης σημασίας διεθνείς συμμαχίες των κάθε λογής αντιμνημονιακών, του ελληνικού λαού, η κατάσταση είναι μέχρι τώρα απελπιστική. <br />
<br />
Οι δυνάμεις που επιτίθενται στον ελληνικό λαό το γνωρίζουν, γι¨αυτό και επιχειρούν να κάνουν ότι περισσότερο μπορούν όσο πιο γρήγορα γίνεται, εκμεταλλευόμενες την ύπαρξη της τωρινής κυβέρνησης, όσο υπάρχει, και το καλοκαίρι. <br />
<br />
<br />
<br />
ΥΓ. Δεν αντιλαμβανόμαστε τι εξυπηρετούν οι ανακοινώσεις των κομμάτων της αριστεράς εναντίον των αποδοκιμασιών και προπηλακισμών βουλευτών και Υπουργών. Δεν έχουν ασφαλώς λόγο να υποστηρίξουν τέτοιες εκδηλώσεις ή να τις οργανώσουν ή να πάρουν την ευθύνη τους. Αλλά αν οι βουλευτές και οι υπουργοί δεν θέλουν αποδοκιμασίες, μπορούν κάλλιστα και απλούστατα να τις αποφύγουν, τιμώντας τον όρκο τους.<br />
<br />
Επίκαιρα, 7.7.2011<br />
<br />
πηγή: Konstantakopoulos.blogspot.com Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-22766072926942375592011-07-12T03:52:00.000-07:002011-07-12T03:53:15.202-07:00Emil Cioran, περί των Ρώσων(απόσπασμα απο το ''Ο πειρασμός του Υπάρχειν")<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAO0701-gvZAgiuzeEFc3E02HiXYBWmzpFfy-IzZBtmYsaG2O39yxJzNxy3o1Tn282KSXkn9PBAvKZ8xvcw7JLO6eL9j7-K62Zw_ClYNsIf2HXv80MHktul-QTUFeOMQ3moEXZEIcjZGwn/s1600/emil-cioran1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" m$="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAO0701-gvZAgiuzeEFc3E02HiXYBWmzpFfy-IzZBtmYsaG2O39yxJzNxy3o1Tn282KSXkn9PBAvKZ8xvcw7JLO6eL9j7-K62Zw_ClYNsIf2HXv80MHktul-QTUFeOMQ3moEXZEIcjZGwn/s320/emil-cioran1.jpg" width="214" /></a></div><br />
Όσον αφορά τη Ρωσία, δεν μπορούμε να εξετάσουμε το παρελθόν της χώρας χωρίς να νιώσουμε ένα ρίγος, ένα τρόμο ποιότητας. Παρελθόν υπόκωφο. πλήρες υπόγειας αναμονής, αγωνίας, παρελθόν πεφωτισμένων αρουραίων. Η εισβολή των Ρώσων θα κάνε τα έθνη να τρέμουν , ήδη έχουν εισάγει το απόλυτο στην πολιτική. Είναι η πρόσκληση για μιαν ανθρωπότηταλεηλατημένη απο τις τύψεις, στην οποία δεν θα παραλείψουν να δώσουν την χαριστική βολή. Αν εμείς δεν έχουμε πια ψυχή, έχουν εκείνοι, και με το παραπάνω. Κοντά στην καταγωγή τους , σε αυτό το συναισθηματικό σύμπαν, όπου το πνεύμα προσχωράει ακόμα στο χώμα, στο αίμα, στη σάρκα, αισθάνονται αυτό που σκέφτονται, οι αλήθειες τους, όπως και τα λάθη τους, είναι συναισθήσεις, ερεθίσματα, πράξεις. Στην πραγματικότητα, δεν σκέφτονται, εκρήγνυνται. <br />
Στο στάδιο όπου η νόηση δεν μειώνει, ούτε διαλύει τις εμμονές, αγνοούν τα νοσηρά συμπτώματα του στοχασμού, όπως και τις ακρότητες της συνείδησης, στις οποίες αυτή γίνεται παράγοντας ξεριζωμού και αναιμίας. <br />
<br />
Μπορούν λοιπόν να ξεκινήσουν ήρεμα. Τι έχουν να αντιμετωπίσουν, εκτός απο ένα λυμφατικό κόσμο; Τίποτα μπροστά τους, τίποτα ζωντανό, στο οποίο θα μπορούσαν να σκοντάψουν, εμπόδιο ουδέν: δικός τους δεν είναι ο πρώτος που χρησιμοποίησε, μεσούντος του 19ου αιώνα, τη λέξη "νεκροταφείο", εννοώντας τη Δύση; Εντός ολίγου θα καταφθάσουν μαζικά για να επισκεφτούν το λείψανο της. Τα βήματα τους γίνονται αντιληπτά στα λεπταίσθητα αυτιά. Ποιός θα μπορούσε στις προελαύνουσες δεισιδαιμονίες τους να αντιτάξει έστω και ένα ομοίωμα βεβαιότητας;....<br />
<br />
<strong>΄πηγή: Emil Cioran, Ο πειρασμός του Υπάρχειν, εκδόσεις SCRIPTA</strong>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-52370975132969867572011-07-08T12:13:00.000-07:002011-07-08T12:15:44.485-07:00Σημεία για την μελέτη της Ανατολικής "παράταξης'' στην Ελληνική Ιστορία<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikbgnidNglkijW5mxLfoJ4IifVO3UekvuCIwlt2R1QBw_MG2xfydRsB-0cOGOGifTYZr6EBM73FHw_YgfWlIe39z_vPzfZbkDl5jvKsfQ-bCWaKAm3vCTopMJrRrLjcqp4utd5ui6-lgTd/s1600/_1_%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="234" m$="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikbgnidNglkijW5mxLfoJ4IifVO3UekvuCIwlt2R1QBw_MG2xfydRsB-0cOGOGifTYZr6EBM73FHw_YgfWlIe39z_vPzfZbkDl5jvKsfQ-bCWaKAm3vCTopMJrRrLjcqp4utd5ui6-lgTd/s320/_1_%257E1.JPG" width="320" /></a></div>1. Ο Γεωπολιτικός ντετερμινισμός στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους, εχεί μελετηθεί απο λίγους, και με εξαίρεση το έργο του Ψυρούκη , ο οποίος προσπάθησε να αναπτύξει μια θεωρία του ΄΄ιστορικού χώρου΄΄, καμία συστηματική και μεθοδική εργασία γεωπολιτικής δεν είναι εύκολο να βρεθεί σε συσχέτιση με την Ιστορική πορεία του Έθνους. Τα τελευταία χρόνια, εμφανίστηκαν γεωπολιτικοί αναλυτές και γεωστρατηγιστές, βλέπε Μάζης και Ήφαιστος, το έργο τους είναι σημαντικό για την βάση μιας εθνικής ανάλυσης της γεωπολιτικής και γεωπολιτισμικής θέσης της χώρας, δεν αποτελεί όμως σώμα μιας συνεκτικής θεωρίας για την γεωπολιτική ιστορία της χώρας στο πέρασμα των αιώνων. <br />
<br />
2. Η πάλη της αντίθεσης Δύση/Ανατολή μέσα στην πορεία εξέλιξης του Ελληνικού πολιτισμού, οφείλει να φωτιστεί μέσα στα ειδικά στάδια και φάσεις που έχει διανύσει το Έθνος, γιατί σε κάμία περίπτωση η αντίθεση αυτή δεν μπορεί να εξηγηθεί με βάση τις διόπτρες της κυρίαρχης ιδεολόγιας που καθορίζει κάθε φορά την ιστορική ανάγνωση. Άλλο πράγμα ο καθορισμός που δίνει στο Δύση/Ανατολή η περίοδος των Περσικών πολέμων και η αντίσταση των Ελληνικών πόλεων στην Ανατολική εισβολή και άλλο πράγμα το πως μετατοπίζεται αυτή η σχέση με την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τους Ελληνιστικούς χρόνους και μετέπειτα την Ρωμαική Αυτοκρατορία.<br />
<br />
Άλλο πράγμα η σχέση του Έθνους με την Ανατολική περιοχή της Ευρώπης και την Μέση Ανατολή κατά την διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και άλλο πράγμα κατά την διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποια σταθερά σημεία που μπορούν να αποτελέσουν μια βάση εξαγωγής συγκεκριμένων επιστημονικών συμπερασμάτων για την ειδική πολιτική και οικονομική επίδραση που είχε κάθε κοσμοσύστημα στον Ελληνικό χώρο και ποιά ήταν τα στοιχεία αφομοίωσης, ενσωμάτωσης, υποταγής ή και εξοικείωσης , που παρήχθησαν απο το λαό και το έθνος απέναντι σε καθένα απο αυτά. Για παράδειγμα, στην συνείδηση του ελληνικού λαού η άλωση της Πόλης και απο τους ΄Δυτικούς και απο τους Οθωμανούς , δεν έχει πάρει την ίδια θέση και δεν κινητοποιεί τις ίδιες μνήμες και αντανακλαστικά. Και αυτό οφείλεται στο τι ιδεολογικά εμφανιζόταν να είναι ο καθένας απο αυτούς τους εχθρούς του έθνους, ο ένας Χριστιανός αλλά προδότης και ο άλλος αλλόθρησκος αλλά φανερός εχθρός. <br />
Από αυτή την άποψη, αν η Ελλάδα είναι όριο της Δύσης ή της Ανατολής, καθορίζεται απο το ποιοί ηγεμόνες καθορίζονταν απο την μία ή την άλλη κατάσταση ενεργητικά ή παθητικά και φυσικά αν θεωρούσαν απο άποψη πολιτισμική και πολιτική την Ανατολική πλευρά, οργανικό χώρο ανάπτυξης του λαού και του έθνους.<br />
Το πέρασμα απο την πόλη-Κράτος στην Ελληνιστική ηγεμονία και επέκταση προς Ανατολάς είναι η πρώτη μεγάλη ιστορική μετάβαση με επαναστατικές συνέπειες για την ανάπτυξη όλοκληρης της μέχρι τότε γνωστής ανθρωπότητας. Μετάβαση που όρισε άλλα μεγέθη στις έννοιες πολιτική, Κράτος, Αυτοκρατορία, θρησκεία, ηγεμονία, πόλεμος,πολιτισμός. Σε αυτό το σημείο γίνεται επίσημα μια σύνθεση της Ελληνικής ζωής με την Ανατολική, σε επίπεδο κοινωνικό -οικονομικό και θρησκευτικό.<br />
<br />
Η είσοδος του Χριστιανισμού στην Δύση γίνεται απο την Ελλάδα και εδώ οι πολιτισμικές ιδιαιτερότητες των διαφορών που κορυφώθηκαν στο Σχίσμα των Εκκλησιών, πέρα απο τα βασικά πολιτικά κίνητρα που καθόριζαν τα συμφέροντα της Παπικής πολιτικής ενάντια στην Βυζαντινή οντότητα, έχουν πολλές διαστάσεις απο αυτή την Ελληνιστική εποχή και το σμείξιμο του Ελληνικού πεπρωμένου με τον Ανατολικό χώρο.<br />
Αυτή είναι και η τραγική αντίθεση που διατρέχει τον ιστορικό χώρο του έθνους, εξ ανατολών ήρθε η κατάκτηση εξ ανατολών προσμένονταν και η λύτρωση του γένους( Οθωμανισμός και Ρωσισμός ως αντίθεση) .<br />
<br />
3. Η Επανάσταση του ΄21 και η ίδρυση του νεοελληνικού Κράτους αποτελεί μια ακόμα τομή μελέτης για την εμπέδωση της Δυτικής γραμμής στον Ελληνικό χώρο. Απο την πρώτη στιγμή έχουμε ξενόφιλα κόμματα, που εκφράζουν τους μεγάλους αυτοκρατορικούς σχηματισμούς της εποχής, ο δυτικισμός και ο ανατολισμός για πρώτη φορά εμφανίζονται σαν μοντέλα πολιτικής αλλά και πολιτισμικής αντίθεσης. Έχουμε Μαυροκορδάτο και Καποδίστρια, έχουμε Κολοκoτρώνη ,Υψηλάντη και απο την άλλη μεριά τους Κωλέτηδες. Έχουμε μια καθοριστική επίδραση του Ρωσισμού στην Ελληνική Επανάσταση( ρόλος Καποδίστρια, στήσιμο Φιλικής Εταιρείας), έχουμε μια πρώτη προσωρινή νίκη του Ρωσισμού-Ανατολισμού με την διακυβέρνηση Καποδίστρια και απο εκεί και έπειτα, ξεκινάει μια μακροχρόνια πορεία υποδούλωσης και ενσωμάτωσης του Κράτους στους Δυτικούς σχηματισμούς.<br />
<br />
4. Το Ανατολικό, είναι μια επιλογή εθνικής ανεξαρτησίας όλων των λαών της Βαλκανικής και της Μέσης Ανατολής, είναι μια επιλογή που καθορίζεται απο την στάση του Ρήγα, όραμα ανολοκλήρωτο και βαθιά ευρασιατικό μέσα στον πόλο της Βαλκανικής χερσονήσου. Αυτό που μια μελέτη γεωπολιτικής οφείλει να αναπτύξει απο την σκοπιά μιας ευρασιατικής επιλογής, είναι πως μπορεί η χώρα μας να μεταβεί απο το ΄΄Ανήκομεν εις την Δύση΄΄ στο ανήκομεν εις την καθ΄ημάς Ανατολή. Η οικονομία, ο πολιτισμός-ιδεολογία και η πολιτική μορφή μιας τέτοιας μετάβασης σημαίνουν ρήξεις και συγκρούσεις που η ιστορική τους σημασία θα μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις περιόδους που το ΄Εθνος αναζητούσε να σπάσει τα δεσμά της σκλαβιάς και να δημιουργήσει μια δική του Κρατική οντότητα. Πόσο δική του υπήρξε, πόσο το άφησαν να την φτιάξει, πιά το ξέρουμε όλοι, όμως οι αναλογίες εκεί βρίσκονται σήμερα, με εκείνες τις μαύρες αλλά ηρωικές εποχές.<br />
<br />
5. Οι Αυτοκρατορίες και οι Ιμπεριαλισμοί που εμπόδισαν την αυτοδύναμη σύσταση του Έθνούς, δεν εμπόδισαν την βαθιά λαική συνείδηση να ταυτίσει την μοίρα της με την Ανατολική θέση της χώρας, ο λαός ξέρει πως τα μεγαλεία του, το αίμα του, η προσφορά του στην ανθρωπότητα, οι επιρροές του αλλά και οι μεγαλύτεροι εχθροί του, απο εκεί ήθελαν να τον εκτοπίσουν, απο τη γη που ανατέλει πάντα ο ήλιος.<br />
Η μοίρα ενός λαού είναι αποκλειστικό ζήτημα ΑΓΩΝΑ. Ο ιστορικός χώρος κάθε Έθνους δεν είναι παρά σύνθεση της πολιτικής και οικονομικής δράσης του μέσα ή πέρα απο καθορισμένα γεωγραφικά όρια. Μέλλον υπάρχει μόνο εάν, το λιγότερο, ο ιστορικός χώρος ενός έθνους διατηρεί την ανεξαρτησία του, και το περισσότερο αν ανήκει σε μεγαλύτερες γεωπολιτικές οντότητες που δεν απειλούν την ανεξαρτησία του αλλά επιτρέπουν την ανάπτυξη της συνολικά. <br />
<br />
Σε αυτή τη βάση, έχει αξία ένα συνεχές γεωπολιτικό έργο ανάγνωσης και δημιουργίας θέσεων για μια Ελλάδα που υπάρχει στα μυαλά κάποιων ως <strong>ανεξάρτητη, αιώνια και Ανατολική, μέχρι να γίνει ο λαός όλος ο αρχάγγελος Μιχαήλ της...</strong><br />
<br />
<strong><span style="font-size: large;">IMPERIUM GAIA</span></strong>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-42651387085771333782011-07-05T17:12:00.000-07:002011-07-06T00:25:44.372-07:00Πέντε Θέσεις για το Νόημα της Ζωής, Αλεξάντρ Ντούγκιν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguC0A1VgqH1pJaBLvGOJuFGkb_QLlKq0k3ORsMOJyC_i51C3-mFc18KTPAHo45Ei3yCh6Wn3WlBRlyb-xqeOkQtrb_CCW48auKfD9EDF-aeHhIiRlDhklNNrDHz6ioQufJemKybA1x1Zkx/s1600/caspar-david-friedrich-el-caminante-sobre-el-mar-de-nubes.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" i$="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguC0A1VgqH1pJaBLvGOJuFGkb_QLlKq0k3ORsMOJyC_i51C3-mFc18KTPAHo45Ei3yCh6Wn3WlBRlyb-xqeOkQtrb_CCW48auKfD9EDF-aeHhIiRlDhklNNrDHz6ioQufJemKybA1x1Zkx/s320/caspar-david-friedrich-el-caminante-sobre-el-mar-de-nubes.jpg" width="251" /></a></div>Είναι καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς να δίνουμε προσοχή στην στυλισιτκή ορθότητα και την ακαδημαϊκή χροιά. Γίνεται σαφές ότι, σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν θα καταλάβει ή δεν θα μας συλλάβει. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει καμία πραγματική αιτία να δώσουμε στο λόγο σε υψηλότερο στυλιστικό απόηχος. Δεν παίζουμε σκάκι στο τέλος της Κάλι-Γιούγκα. Ο καθένας θα πρέπει να καταστήσει σαφές στον εαυτό του, τι θέλουμε και τι θέλουμε από εσάς προσωπικά. Η ερώτηση είναι σχετικά με το νόημα της ζωής. Μια τυπική ερώτηση. Κατά το πέρασμα του χρόνου έχουμε να το αντιμετωπίσουμε χωρίς γέλιο ή κρυφτούλι γύρω από το θάμνο. Ο στόχος μας έχει πολλά επίπεδα.<br />
<br />
1.Πρώτο Επίπεδο. Ο Καθένας πρέπει να κατανοήσει την εξέλιξη της Ιστορίας.<br />
<br />
Χωρίς αυτό, είναι πολλά πράγματα που μένουν ασαφής: το πλαίσιο στο οποίο βρισκόμαστε, η γλώσσα που μιλάμε, το περιβάλλον με το οποίο έχουμε να κάνουμε.Όποιος δεν καταλαβαίνει την πορεία της ιστορίας και των μοντέλων της είναι τόσο άχρηστος όσο ένα σκιάχτρο στην άκρη ενός χωραφιού. Υπάγεται σε εξωτερικό δυνάμεις, και οι πνευματικές του ικανότητες είναι ελάχιστες. Κάθε μεμονωμένος ιδιώτης θα πρέπει να έχει τουλάχιστον κάποια ιδέα για την πορεία της ιστορίας.Κάποτε οι άνθρωποι δεν τολμούσαν να εμφανιστούν δημόσια χωρίς κάποιες ορισμένες ιδέες σχετικά με την πορεία της ιστορίας. Σήμερα, η ίδια η ερώτηση μπορεί να φαίνεται λίγο πολύ αφηρημένη για τους επαγγελματίες φιλοσόφους, ιστορικούς, και προέδρους. Η λάμψη και η τηλεόραση έχουν γίνει τα προθέματα του εγκεφάλου του έθνους. Κάποιος μιλάει για κάτι - ενδεχομένως αστειεύεται, ή λέει μια ιστορία για το πώς ακριβώς βγήκε από τη φυλακή. Το πνεύμα της εποχής μας είναι εναντίον ημών που υπερασπιζόμαστε την κατανόηση της ιστορίας. Θα μπορούσε αυτό να είναι απλά μια σύμπτωση;<br />
<br />
2. Δεύτερο επίπεδο. Ο Καθένας πρέπει να συμμετέχει στην εξέλιξη της Ιστορίας.<br />
<br />
Αλλά μόνο αφού την καταλάβετε, τουλάχιστον κατά προσέγγιση. Διαφορετικά, βρισκόμαστε σε μια παράλληλη κατάσταση με το άγνωστες δυνάμεις να τρίζουν τα δόντια μας. Μόλις έχουμε λάβει κάποιο μοντέλο της εξέλιξης της ιστορίας, συμμετέχοντας σε αυτήν αυτό γίνεται όλο και πιο έγκυρο. Τώρα, η διαδικασία της ύπαρξης αποκτά εξεγερμένους ήχους. Οι πρώτες διαφοροποιήσεις πραγματοποιούνται. Οι πρώτες υπαρξιακές και γνωσεολογικές εμπειρίες λαμβάνουν χώρα. Κάτι και κάποιος θα σταθεί ενάντια στις απόπειρες σου, κάτι σας και κάποιος θα σας υποστηρίξει. Η ζωή αποκτά νέο νόημα, διανυσματική ακρίβεια. Η συμμετοχή δεν πρέπει να είναι μεγάλη. Μερικές φορές τα μικρά πράγματα είναι αρκετά, καθημερινές δραστηριότητες. Για παράδειγμα, μπορείτε να θυμάστε ότι ζείτε το τέλος της ιστορίας. Ως αποτέλεσμα, μπορείτε να πιείτε τον καφέ σας ή κάντε μια βόλτα στο πάρκο ή να χτυπήσετε κάποιον - αλλά δεν είναι τόσο απλό, από τη στιγμή που ενεργείται ως ένα ον που εργάζεται για το τέλος της ιστορίας. Κάθε σας κίνηση, κάθε κατάστασή σας, κάθε συναίσθημα σας αποκτά νέες διαστάσεις. Φυσικά, δύσκολα θα κρατηθείτε στο καθημερινό επίπεδο, χωρίς να προσπαθήσετε να κοινωνικοποιήσετε την εμπειρία σας. Για το λόγο αυτό μεταφέρεστε στο τρίτο επίπεδο, είτε το θέλετε είτε όχι.<br />
<br />
3. Τρίτο επίπεδο. Ο Καθένας πρέπει να αλλάξει την εξέλιξη της Ιστορίας.<br />
<br />
Αυτή είναι η λογική συνέπεια του δεύτερου επιπέδου. Εάν η συμμετοχή σας κατά τη διάρκεια της ιστορίας δεν παρουσιάζεται στις αλλαγές της, είτε είναι ακόμα και οι μικτότερες αλλαγές, η συμμετοχή σας είναι εικονική. Αυτό είναι σαφές. Με την προσπάθεια να αλλάξετε ακόμη και τα μικρότερα σωματίδια μέσα στο πέρασμα των αιώνων δοκιμάζετε την κατάσταση της δικής σας ιστορικής ύπαρξής. Είναι ένα επικίνδυνο μονοπάτι, και διαθέτει πολλές παγίδες και λάκκους. Εδώ θα πρέπει να μάθετε να διακρίνετε μεταξύ διαφορετικών πνευμάτων. Πρώτα βγαίνει ο σαρκαστικός δαίμονας της ματαιοδοξίας, το κακό δίδυμο σας, . Προσπαθεί να σας ρίξει στην χοάνη της σκοτεινής περιδύνησης, και αυτό θα φανεί σε σας, όσο θα ωριμάζετε και θα αφήνετε ίχνη σε μια μεγάλη μάζα του χρόνου, αλλά στην πραγματικότητα τα αυτιά σας είναι περικυκλωμένα από τον άξονά σας. Ένα συνοθύλευμα ψευτο-δανδισμού . Πάρτε τον άξονα σας και πηγαίνετε να εντυπωσιάσετε γυναίκες σε κάποιο μουσείο. Η πραγματική αλλαγή στην πορεία της ιστορίας - έστω και σε ένα βαθμό - είναι ένα Επίτευγμα. Αυτό είναι πολύ, πάρα πολύ. Σε περίπτωση που έχετε περάσει από τα πρώτα δύο επίπεδα, αυτό είναι. Σε αντίθετη περίπτωση, όλα αυτά δεν είναι παρά ψευδαισθήσεις ενός ηλίθιου.<br />
<br />
4. Τέταρτο επίπεδο. Ο Καθένας πρέπει να γυρίσει την πορεία της Ιστορίας 180 μοίρες<br />
<br />
Μια απρόβλεπτη κίνηση. Σσσσ!, ήρεμα, εδώ αρχίζουμε να παρουσιάζουμε την ουσία των μυστικών σκέψεών μας. Αυτό είναι το πιό υψηλό επίπεδο αλλαγής της εξέλιξης της ιστορίας. Εάν γυρίζετε τη εξέλιξη της ιστορίας εντελώς, είστε ίσοι με την ίδια την ιστορία, είστε το doppelgдnger της -ο άνθρωπος-χρόνος. Αυτό σημαίνει ότι είστε μέσα, όχι έξω. Και ο κύκλος των γεγονότων σας περιβάλλει. Αλλά μόνο οι ήρωες και οι Άγιοι είναι σε θέση να το κάνουν αυτό. Αλλά ποιος είπε ότι τα δίποδα γουρούνια γίνονται ανεκτά από την οντολογία; Ο οποιοσδήποτε φέρει την ανθρώπινη μορφή πρέπει είτε να είναι ανθρώπινος είτε να τιμωρηθεί. Αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να οδηγήσετε αυτόν ή άλλους παραστρατημένους. Η μορφή μας δεν υπάρχει έξω από την καταπάτηση. Η ίδια η ουσία μας είναι ότι στερούμαστε τον τελικό καθορισμό, το τελικό θεμελιώδες έδαφος. Δεν μπορούμε ποτέ να πούμε άνθρωπος με της πλήρους υπευθυνότητας «- αυτός είναι κάτι!» Υπάρχει πάντα μια θέση για ένα διαφωνούντα, και για ένα πειστικό, ξεκάθαρο διαφωνούντα. Όσον αφορά όχι σε κάτι… Χάνουμε το έδαφος… Κάποιος καταστρέφεται, κάποιος μαθαίνει τελικά πώς να λούστει στις φλεγόμενες περιοχές. Δίνοντας το χαμένο σπόρο πίσω στον εαυτό του, κολλώντας την εκφρασμένη λέξη πίσω στο λαιμό κάποιου. Όταν έχετε την υποχρέωση ότι κάτι είναι ΜΕΣΑ, κάτι είναι η συζήτηση της ημέρας, και, τελικά, «κάτι είναι εδώ και τώρα» - απαντήστε με το κακό γέλιο, να αναβοσβήσει τα μάτια, ενεργήστε και χορέψτε σε κύκλους. Τίποτα δεν είναι όπως αυτό, τίποτα δεν είναι, τίποτα δεν είναι σύγχρονο. Απόδειξε το, μόλις τα πετύχεις όλα, ρίξτο στον υπόνομο. Το Topmodels είναι τα οντολογικά θύματα των μεταφυσικών ελεύθερων σκοπευτών. Στην κόλαση, η νεκρή Naomi Campbell παίζει ένα braindrum φιαγμένο από τα κόκκαλα του Yakubovich. Η νέα εθνικό-μπολσεβίκικη «χώρα των θαυμάτων». Ο Vlad, ήταν ζωντανός ένα λεπτό πριν… Δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ… Τι σημαίνει, «μην ξεχάσετε ποτέ»; Πρέπει να λάβουμε τις λογικές αποφάσεις με αυτό. Πίσω στο Χρόνο!<br />
<br />
5. Πέμπτο επίπεδο.Το τελευταίο. Ο Καθένας πρέπει να σταματήσει την εξέλιξη της Ιστορίας<br />
<br />
Αυτός γίνεται κατανοητό (O , έλα τώρα…). Εάν είμαστε σε θέση να γυρίσουμε την πορεία της ιστορίας 180 μοίρες, βρισκόμαστε σε έναν κόσμο όπου όλα δεν είναι όπως το χθες, όχι όπως σήμερα, ούτε αύριο. Θα υπάρξει οποιαδήποτε Ιστορία αφότου γυρίσει η εξέλιξη της πίσω; Θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε Ιορδάνη, εκεί πού ο λυτρωτής μας που περπάτησε, ο ποταμός που σταμάτησε να πηγάζει εκ του καθαρού τρόμου Ή τα χωρισμένα νερά της Ερυθράς Θάλασσας, πού Μωυσής περπάτησε, «θαλασσίως».<br />
Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε ''ένα κόμμα''; Μια λεπτή διαφορά παραμένει ίδια. Επιστρέφοντας ή ακόμα και χωρίς μια εξέλιξη… Φαίνεται όπως έναςς απόμακροςς ορίζοντας, αλλά αυτό δεν είναι μια κενή συζήτηση. Θα πρέπει να λύσουμε αυτό το σημαντικό πρόβλημα μέσα σε αυτό το σώμα. Το σώμα, φυσικά, θα είναι κάπως διαφορετικό, λίγο πιό ζαχαρούχο, αλλά ένα σώμα εντούτοις. Προς τα πίσω ή πουθενά καθόλου; Για να αρχίσει πάλι ή για να μείνει ίδιο; Για να είναι όσο το δυνατόν σαφέστερο, θα απαντήσουμε ειλικρινά: Θα πρέπει να το σταματήσουμε, αν και μερικές δυνάμεις αυτού του κόσμου μπορούν να μην συμφωνήσουν με αυτό. Ένα σύνθετο, αφόρητο δράμα σε μια στατική θέση, η αμετακίνητη δυναμική ενός κολοσσιαίου προβλήματος.<br />
<br />
Αλλά πρέπει να σταματήσουμε....<br />
<br />
<strong>μετάφραση απο το </strong><a href="http://arctogaia.com/"><strong>http://arctogaia.com</strong></a><strong> </strong><br />
<br />
<strong>Ιmperium Gaia</strong></div>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-6359480487001223302011-07-02T13:09:00.000-07:002011-07-02T13:09:49.305-07:00Ο Αδόλφος και η Γεωπολιτική, Δημήτρης Μιχαλόπουλος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRpvp9jW18oO06Q6ubAZMqLu-9NedGhDeW_fCj0g3xTjkeDg-P16NW9zYgdpbHXwF0vr3Dhiy5EHlgopeldxcAL2WWKZ0fjV3DvKyWSJCH4PwT1hyphenhyphenIQasVRhF7l-yf1D5argk5L2XZaBl8/s1600/KarlHaushofer_RudolfHess.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="248" i$="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRpvp9jW18oO06Q6ubAZMqLu-9NedGhDeW_fCj0g3xTjkeDg-P16NW9zYgdpbHXwF0vr3Dhiy5EHlgopeldxcAL2WWKZ0fjV3DvKyWSJCH4PwT1hyphenhyphenIQasVRhF7l-yf1D5argk5L2XZaBl8/s320/KarlHaushofer_RudolfHess.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">General Haushofer and Rudolf Hess</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div>Τον Μάρτιο του 1924, πριν από 73 χρόνια δηλαδή, κορυφωνόταν στο Μόναχο και σε ολόκληρη τη Γερμανία του Νότου το ενδιαφέρον για δίκη στην οποία βασικός κατηγορούμενος ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ. Αυτός, ως γνωστόν, λίγους μήνες πρωτύτερα είχε επιχειρήσει κίνημα στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας. Σύμφωνα με μαρτυρίες σύγχρονες, στοιχεία του στρατεύματος και τμήματα του πληθυσμού είδαν μάλλον με συμπάθεια αυτή την απόπειρα κατάληψης της εξουσίας· η στάση της αστυνομίας όμως, που δεχόταν την επιρροή των μοναρχικών και, γενικώς, της αριστοκρατίας, είχε αποτέλεσμα την κατάρρευση της προσπάθειας: μάχη ξέσπασε σε κεντρικό σημείο του Μονάχου, κάποιοι σκοτώθηκαν, αρκετοί τραυματίστηκαν και μεταξύ τους ο ίδιος ο αρχηγός των εθνικοσοσιαλιστών. <br />
<br />
Η δίκη τελείωσε σχετικώς γρήγορα: στις αρχές Απριλίου του 1924 βγήκε η απόφαση, σύμφωνα με την οποία ο Χίτλερ έμπαινε σε περιορισμό στο Λάντσμπεργκ, φρούριο παλιό με έντονες ρομαντικές μνήμες. Εμεινε εκεί περίπου εννιά μήνες, ως τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου· μέσα σε αυτό το βραχύ διάστημα όμως η σκέψη του πήρε κατευθύνσεις που έμελλαν να επηρεάσουν τον <i>ρουν</i> των γεγονότων σε παγκόσμια κλίμακα. <br />
<br />
Πράγματι, η βασική εμπειρία του Χίτλερ ήταν ως τότε ο Α´ Παγκόσμιος Πόλεμος, το τέλος του οποίου τον είχε βρει παρασημοφορημένο δεκανέα. Είχε πάρει μέρος σε μάχες στο δυτικό μέτωπο και είχε γνωρίσει ως αντιπάλους τους Γάλλους και τους Βρετανούς. Γεννημένος σε περιοχή της Βαυαρίας, που κατά τον 18ο αιώνα είχε ενσωματωθεί στην Αυστρία των Αψβούργων, ήξερε καλά την Κεντρική Ευρώπη και τις δυτικές παρυφές της αγνοούσε όμως την Ανατολική. Εμελλε να τη μάθει και αυτήν ενόσω ήταν στη φυλακή· και σε αυτό ρόλο πρωταρχικό έπαιξε μια από τις επιβλητικότερες μορφές των παρασκηνίων της Ιστορίας, ο Καρλ Χαουσχόφερ, ανώτατος αξιωματικός του στρατού ξηράς, στοχαστής και πανεπιστημιακός καθηγητής. <br />
Ο Χαουσχόφερ ήταν δημιούργημα του παλιού αυτοκρατορικού κατεστημένου. Είχε ζήσει ένα διάστημα στην Απω Ανατολή και, <i>βάσει</i> των όσων εκεί είδε, κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο αγώνας μεταξύ των λαών δεν ήταν, στην ουσία, παρά διαπάλη για κατάληψη χώρου στην επιφάνεια του πλανήτη. Πού όμως μπορούσε να βρει χώρο η Γερμανία; Προφανώς στις <i>εντεύθεν</i> των Ουραλίων περιοχές, δηλαδή στη Ρωσία. <br />
<br />
Η άποψη αυτή δεν ήταν νέα: επί αιώνες οι Γερμανοί οιστρηλατούνταν από το όραμα της διείσδυσής τους στις πέρα από τη Βαλτική και την Πολωνία εκτάσεις και καθυπόταξης των εκεί πληθυσμών. Η σχετική προσπάθεια είχε αρχίσει γύρω στα 1230 από τους <i>Τεύτονες Ιππότες.</i> Αυτοί όμως συγκρούστηκαν το 1242 με τον Αλέξανδρο Νιέφσκι, ρώσο ηγεμόνα, ο οποίος τους έριξε σε παγωμένες λίμνες και τους εκμηδένισε. Δίκαια ο τελευταίος θεωρήθηκε από τότε ο ιδρυτής της ρωσικής κρατικής ισχύος: η Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο. Ο Μέγας Πέτρος και ο Στάλιν καθιέρωσαν παράσημα στο όνομά του και ο Αϊζενστάιν γύρισε φιλμ με θέμα τη μεγάλη του νίκη... <br />
<br />
... Ενώ στη Γερμανία σερνόταν ο πόθος της <i>ρεβάνς.</i> Το 1914, κατά τις πρώτες φάσεις της παγκόσμιας σύρραξης, ο Χίντεμπουργκ, στρατηγός και αυτός, αλλά μάλλον αγνοημένος, μπόρεσε επιτέλους να υλοποιήσει σχέδιο του οποίου από καιρό επεξεργαζόταν τις λεπτομέρειες. Κατάφερε, πράγματι, να ρίξει τα πολυάριθμα ρωσικά στρατεύματα, που είχαν μπει στα γερμανικά εδάφη, σε λίμνες και έλη και να τα εξοντώσει. Και αυτός τιμήθηκε ιδιαίτερα από τους συμπατριώτες του· δεν έγινε άγιος βέβαια, αλλά προωθήθηκε στην κορυφή της στρατιωτικής ιεραρχίας και μετά την κατάλυση, το 1918, της μοναρχίας έφτασε να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας. <br />
<br />
Κατά την περίοδο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου άλλωστε ανατράπηκε στη Ρωσία η δυναστεία των Ρομανόφ. Το γεγονός θεωρήθηκε αποφασιστικής σημασίας, διότι λογικό θα ήταν να επιφέρει τη διάλυση του μεγάλου κράτους που είχε σχηματιστεί πάνω σε ιδεολογικά θεμέλια βυζαντινά, δηλαδή ελληνικά. Το κράτος αυτό, αφού αρχικά απέκρουσε τις επιθετικές προσπάθειες της Δύσης, αναδύθηκε από το 1812, έτος της ήττας του Ναπολέοντα στις ρωσικές πεδιάδες, ως παράγοντας σημασίας παγκόσμιας. Επιπλέον, η σημασία αυτή ραγδαία απέκτησε χαρακτήρα μεσσιανικό: η Ρωσία όφειλε να αναμορφώσει τον πλανήτη. <br />
Η ορθόδοξη πίστη θα είχε πρωταρχικό ρόλο στην αναμόρφωση αυτή και τούτο οπωσδήποτε θα επέφερε ευρύτερες ανακατατάξεις στη Χερσόνησο του Αίμου, κατοικημένη από χριστιανούς τους οποίους καταπίεζαν οι Οθωμανοί. Είναι χαρακτηριστικό ότι, όπως φαίνεται, οι βασικές αρχές της σχετικής κοσμοθεωρίας διατυπώθηκαν από τον Ιωάννη Καποδίστρια, Ελληνα στην υπηρεσία του τσάρου, ενώ εχθρός παθιασμένος της όλης αντίληψης αναδείχτηκε ο Μέτερνιχ, ο πρώτος που με διαύγεια συνέλαβε την ιδέα της Τουρκίας ως «ανασχετικού φραγμού» της Ρωσίας και, φυσικά, ο μεγαλύτερος εχθρός της Ελληνικής Επανάστασης. <br />
<br />
Οπως και να είναι, το 1925 η Ρωσία εμφανιζόταν έτοιμη να διαλυθεί. Συνεπώς, αν η Γερμανία κατόρθωνε να ανασυγκροτηθεί και να συνέλθει από την ήττα του 1918, είχε πολλές πιθανότητες να επιτύχει επιτέλους αυτό που επιδιωκόταν από τους τελευταίους αιώνες του Μεσαίωνα, την κατάκτηση με άλλα λόγια των «εδαφών της Ανατολής». Αν αφοσιωνόταν σε αυτή την προσπάθεια, τότε σίγουρα θα είχε τη σιωπηρή έστω συμπαράσταση του δυτικού κόσμου και συνακολούθως την επιτυχία εξασφαλισμένη. Ευφυής ο Χαουσχόφερ έριξε «ακαδημαϊκό μανδύα» στο σύνολο των απόψεών του: ίδρυσε μια επιστήμη και τη βάφτισε <i>Γεωπολιτική.</i> Επιπλέον, βρήκε και τον άνθρωπό του: ο Χίτλερ, πανέξυπνος και πρακτικός, ήταν κατάλληλος να ξεσηκώσει τους πικραμένους από την ήττα Γερμανούς σε νέα «πορεία κατά των Ρώσων». Ποιος όμως θα τον μυούσε στη Γεωπολιτική; Το θέμα ήταν λεπτό, γιατί ο Αδόλφος απεχθανόταν τους πανεπιστημιακούς γενικώς και επιπλέον βρισκόταν στη φυλακή. <br />
Και αυτό όμως το πρόβλημα δεν άργησε να λυθεί: αγαπημένος μαθητής του Χαουσχόφερ στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου ήταν ένας νεαρός εθνικοσοσιαλιστής, ο Ρούντολφ Ες, τον οποίο ο «στρατηγός - καθηγητής» γρήγορα επέλεξε ως βοηθό. Ως γνωστόν, ο Ες πήρε μέρος στο κίνημα του Μονάχου, αλλά, αντίθετα με τον Χίτλερ, δεν πιάστηκε αμέσως: ο Χαουσχόφερ τον έκρυψε για λίγο στο σπίτι του και μετά τον φυγάδευσε στην Αυστρία. Οταν ο Ρούντολφ Ες επέστρεψε στη Γερμανία, δικάστηκε και κλείστηκε και αυτός στο Λάντσμπεργκ, όπου ο αρχηγός του είχε ήδη αρχίσει τη σύνθεση του πασίγνωστου έργου του <i>Ο Αγών μου·</i> σχεδόν αμέσως ο Ες ανέλαβε να τον βοηθήσει. <br />
<br />
Το απαραίτητο σε αυτή τη βοήθεια υλικό τού το έφερνε ο Χαουσχόφερ, που κάθε τόσο τον επισκεπτόταν στη φυλακή. Ετσι ο Ες εξελίχθηκε σε «αόρατο» αλλά πολύ αποτελεσματικό σύνδεσμο μεταξύ του καθηγητή και του Χίτλερ και, κατά πάσα πιθανότητα, αυτός ενέπνευσε τα σχετικά με τη Ρωσία τμήματα του βιβλίου του τελευταίου: ο γερμανικός λαός θα στρεφόταν κατά των Ρώσων, αλλά προϋπόθεση γι' αυτό ήταν η φιλία της Βρετανίας, η οποία θα έπρεπε να αναλάβει ρόλο «οπισθοφύλακα» της Γερμανίας. <br />
<br />
Οι συνέπειες της υιοθέτησης αυτών των ιδεών από τους εθνικοσοσιαλιστές ελαφρώς άργησαν να φανούν. Πράγματι, μόνο κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1930 η Γερμανία ήταν πια ώριμη να προγραμματίσει νέα επιθετική προσπάθεια. Το κατεστημένο της χώρας αποδέχτηκε τον Χίτλερ και, το κυριότερο, ώθησε τον Χίντεμπουργκ, αρχηγό του κράτους τότε, ο οποίος τον αποστρεφόταν, να τον ορίσει πρωθυπουργό. Συνέπεια μακροπρόθεσμη όλων αυτών υπήρξε η κατά το 1941 γερμανική εκστρατεία στη Ρωσία. Η μηχανή είχε μονταριστεί καλά και είχαν εξεταστεί όλα τα ενδεχόμενα εκτός από ένα: ο Στάλιν από τα τέλη της δεκαετίας του 1930 είχε πάψει ουσιαστικώς να είναι κομμουνιστής και μεταβαλλόταν σε εθνικιστή ηγέτη κλασικού, θα μπορούσε κανείς να πει, τύπου. <br />
Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία. <br />
<br />
<b><i>Ο κ. Δημήτρης Μιχαλόπουλος είναι διευθυντής του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών.</i></b> <br />
<br />
πηγή: <a href="http://www.tovima.gr/">http://www.tovima.gr/</a> </div>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-13402929533358190962011-07-02T12:46:00.000-07:002011-07-02T12:46:15.619-07:00ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisqOIJQGhRmxPgpQfKFqR1bOYdw6O9Uf9eSfvAhMyU9BTwpdIVR7OgsPvH7lHU0OCJ-rl5V1u77Y6v3kBuOM36TxYX0TLW8n0sx0IWCyVN1Snilci-VnkIUX6s7Lj8esn9Dg6NvdTgLtes/s1600/Greece%252520from%252520satellite.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" i$="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisqOIJQGhRmxPgpQfKFqR1bOYdw6O9Uf9eSfvAhMyU9BTwpdIVR7OgsPvH7lHU0OCJ-rl5V1u77Y6v3kBuOM36TxYX0TLW8n0sx0IWCyVN1Snilci-VnkIUX6s7Lj8esn9Dg6NvdTgLtes/s320/Greece%252520from%252520satellite.jpg" width="320" /></a></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Times New Roman;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EL" style="font-size: 16pt;">Μια <span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">γεωπολιτική προσέγγιση ενός<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μείζονος σημασίας θέματος από τον στρατηγιστή Δρα Γεώργιο Ανδ. Μούρτο</span></span> </span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EL" style="font-size: 16pt; mso-ansi-language: EN-US;"> </span></i></b></span><a href="http://www.diplomatikoperiskopio.com/index.php?option=com_content&view=article&id=389:2009-05-05-06-45-35&catid=45:2008-05-31-14-23-49&Itemid=72#_edn1" name="_ednref1" style="mso-endnote-id: edn1;"><span class="MsoEndnoteReference"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 16pt; mso-ansi-language: EN-US;"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoEndnoteReference"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 16pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="text-decoration: underline;">[i]</span></span></b></span></span></span></i></b></span></a><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 16pt; mso-ansi-language: EN-US;"></span></i></b></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="font-family: Times New Roman; font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"></span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Στη χώρα μας έχουμε πλέον εθιστεί στις οδυνηρές εκπλήξεις κάθε μορφής, καθότι έχουν γίνει συνήθειες ρουτίνας. Εφησυχάζουμε, για παράδειγμα, στις ρητορικές διαβεβαιώσεις των υπευθύνων ότι γίνεται το καλύτερο δυνατό στα εθνικά ζητήματα, όταν οι ίδιοι υπεύθυνοι αδυνατούν να είναι αποτελεσματικοί σε θέματα καθημερινότητας, όπως να ευπρεπίσουν τις πόλεις μας και να καθαρίσουν τους δρόμους της. Ομιλούμε για την εποχή της γνώσης, αλλά εμμένουμε στη διατήρηση παρωχημένων εκπαιδευτικών δομών –των σχολών των ενόπλων δυνάμεων μη εξαιρουμένων. Υμνολογούμε επετειακά τους εθνικούς μας ήρωες, όταν βαρυνόμαστε με τη φυλάκισή τους. Θρηνολογούμε το χαμό άξιων τέκνων του έθνους, όταν ενοχοποιούμαστε για τον διασυρμό και την απαξίωσή τους. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί ο πρόεδρος της Κύπρου Τάσσος Παπαδόπουλος, τον οποίο τραυματίσαμε θανάσιμα με συκοφαντίες και λίβελους, πριν τον στείλουμε ταπεινωμένο σπίτι του, επειδή τόλμησε να προτάξει λόγον εθνικής αξιοπρέπειας.</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span></span><span style="font-family: Arial; mso-ansi-language: EN-US;"></span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Εξηγούμαι: οι αναφορές μου δεν εστιάζονται σε πρόσωπα, φορείς και κυβερνήσεις, αλλά σε μια βαθιά ριζωμένη νοοτροπία που διαπότισε ολόκληρο τον εθνικό κορμό και μας καθιστά αν-ορθόδοξους στην κρίση και την συμπεριφορά. </span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="text-decoration: underline;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Τα αίτια της αν-ορθοδοξίας</span></span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Τα αίτια αυτής της αν-ορθόδοξης συμπεριφοράς που περιγράφω είναι, κατά την άποψή μου, τα εξής:</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: Arial; font-size: 16pt;">Π</span></b><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">ρώτον:</span></span></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: Arial; font-size: 16pt;"> </span></b><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Δεν έχουμε ξεκαθαρίσει την συλλογική εικόνα μέσα μας, την εθνική μας ιδιοπροσωπία, ώστε αυτή να γίνεται καταληπτή και από τους τρίτους. Δηλαδή, δεν έχουμε ξεκαθαρίσει «ποιοι είμαστε», ποια είναι η ταυτότητά μας ή, όπως θα έλεγαν οι λόγιοι του 19<sup>ου</sup> αιώνα, ποιος είναι ο «αληθώς ελληνικός χαρακτήρας», γι΄ αυτό και μειονεκτούμε σοβαρά στη χάραξη εθνικής πορείας. Αυτή η μειονεξία είναι εγγενής, καθότι υφίσταται από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Τρεις είναι οι κυρίαρχες και αποκλίνουσες, ως προς τη συλλογική μας ταυτότητα, τάσεις, τις οποίες και απαριθμώ: Η <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Κοραϊκή</i>, η αποκαλούμενη και δυτικότροπη, η οποία προσπάθησε να γεφυρώσει την αρχαιοελληνική με τη νεοελληνική ταυτότητα, εξοβελίζοντας τη βυζαντινή ως ανθελληνική και βάρβαρη. Η <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Παπαρρηγοπουλική</i> ή, άλλως, ελληνοχριστιανική που προβάλει τη συνέχεια του Ελληνισμού· στηρίζεται δηλαδή στη σύνθεση της αρχαιοελληνικής, της βυζαντινής και της νεοελληνικής ταυτότητας. Η <i style="mso-bidi-font-style: normal;">«εκσυγχρονιστική»</i> ή εθνομειοδοτική που αποτελεί την κυρίαρχη τάση της ύστερης μεταπολίτευσης και συνδυάζει το διεθνιστικό –θεωρώντας το έθνος μύθευμα- με μια νευρωτική απέχθεια προς ό,τι θυμίζει ελληνικότητα, απορρίπτοντας ταυτοχρόνως τόσο το αρχαιοελληνικό όσο και, κυρίως, το βυζαντινό πόλο του ελληνισμού.</span></span></span><span style="font-family: Arial; font-size: 14pt;"> <a href="http://www.diplomatikoperiskopio.com/index.php?option=com_content&view=article&id=389:2009-05-05-06-45-35&catid=45:2008-05-31-14-23-49&Itemid=72#_edn2" name="_ednref2" style="mso-endnote-id: edn2;"><span class="MsoEndnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoEndnoteReference"><span style="font-family: Arial; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="text-decoration: underline;">[ii]</span></span></span></span></span></a></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: Arial; font-size: 16pt;">Δ</span></b><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">εύτερον:</span></span></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: Arial; font-size: 16pt;"> </span></b><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Έχοντας κατά νου τα ανωτέρω, οδηγούμαστε στη δεύτερη αιτία της αν-ορθόδοξης νεοελληνικής συμπεριφοράς, την οποία συνοψίζω ως εξής. Το νεοελληνικό κράτος, από της ιδρύσεώς του, στερείται στέρεων βάσεων, οι οποίες θα άντεχαν το βαρύ φορτίο του ελληνισμού. Γι΄ αυτό αναζητούμε με τόση ευκολία καταφύγιο σε δάνεια πολιτικά και πολιτισμικά σχήματα, όπως το δυτικό και πρωθύστερα αυτού το οθωμανικό. Συνέπεια τούτου είναι να στερούμαστε ταυτότητας, να πιθηκίζουμε με μηρυκαστική βουλιμία το ξενικό, να μηδενίζουμε καθετί ελληνικό. Με άλλα λόγια, αφελληνιζόμαστε οικεία βουλήσει. </span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Άραγε ποιες είναι οι γενεσιουργές αιτίες αυτού του ιδιότυπου αφελληνισμού; Το ερώτημα θα απαντηθεί με βάση μια αδιάψευστη, που δεν είναι πλέον και αυτονόητη, διαπίστωση. Το διαχρονικό γνώρισμα του Ελληνισμού είναι η θάλασσα που του προσέδωσε δυναμισμό και εξωστρέφεια στους προσανατολισμούς του και τον κατέστησε οικουμενικό. Εξαίρεση στον κανόνα αποτελεί η επταετία των συνταγματαρχών με το ανεκδιήγητο «Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών» και η μεταπολιτευτική περίοδος κατά την οποία ο Ελληνισμός περιχαρακώθηκε στη βαλκανική του ενδοχώρα, με συνέπεια να αναπτυχθούν ιδεοληπτικές εμμονές εσωστρέφειας και συστολής. Οι εν λόγω εμμονές ενεργοποίησαν έναν πρωτόγνωρο ανταγωνισμό μεταξύ των Ελλήνων να γίνουν μικροί, παρότι το βάρος της κληρονομιάς τους θέλει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μεγάλους. </span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Για να αποδώσω με σαφήνεια την πραγματική διάσταση του ελληνισμού στη διαχρονία του καταφεύγω σ΄ ένα επίλεκτο μέλος του, τον Ισπανό ελληνιστή καθηγητή Πέδρο Ολάγια, ο οποίος τον εξισώνει με την οικουμενικότητα. Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι η Ελλάδα χωρίς τον Αλέξανδρο, πιθανότατα δεν θα είχε γίνει ποτέ «ελληνισμός». Και τούτο, διότι δεν θα είχε φτάσει ποτέ στην οικουμενικότητα. Δηλαδή, δια του μακεδονικού ελληνισμού το ελληνικό στοιχείο γίνεται κτήμα του κόσμου όλου, καθότι γίνεται το επαναστατικό άλμα: από την τοπικότητα (πόλις-κράτος) στην οικουμενικότητα με την εξής χρονολογική σειρά: Πρώτ΄ απ΄ όλα η ελληνιστική Οικουμένη· ακολουθεί η ελληνορωμαϊκή, για να την διαδεχθεί η χριστιανική μέχρι την έλευση της Αναγέννησης που δημιούργησε την Οικουμένη του ουμανισμού πάνω στην πνευματική βάση της Ελλάδας, η οποία επηρέασε βαθύτατα τον δυτικό πολιτισμό. </span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Φαίνεται πως το νεοελληνικό κράτος, ως κάλπικο δάνειο από την Εσπερία και παντελώς ξένο προς τις ιδιαίτερες ανάγκες, την ιδιοσυγκρασία και τους ιστορικούς εθισμούς της κοινοτικής αυτο-οργάνωσης και αυτοδιαχείρισης των Ελλήνων, δεν μπορεί να διαχειριστεί το βάρος της κληρονομιάς του ελληνισμού. Γι΄ αυτό έπαψε, εν τη γενέσει του, να αποπνέει την αριστοκρατική αύρα του κληρονόμου μιας οικουμενικής και πανανθρώπινης παράδοσης. Έτσι, οδηγηθήκαμε ως Νεοέλληνες σε μια μοιραία πορεία: από μεγάλοι και οικουμενικοί γίναμε μικροί, εσωστρεφείς, φοβικοί και μηρυκαστικοί με συνέπεια να θεωρούμε φυσιολογική την υποτακτικότητα μας στους Δυτικούς και να αποδεχόμαστε σχεδόν μοιρολατρικά τη μειονεξία μας έναντι όσων συμπεριφέρονται ως περιφερειάρχες –οι Τούρκοι- ή να αντιμετωπίζουμε κατευναστικά και φοβικά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εκείνους που διαπνέονται από αθεράπευτους μεγαλοϊδεατισμούς –όλοι οι γείτονές μας.</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: Arial; font-size: 16pt;">Τ</span></b><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">ρίτον:</span></span></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: Arial; font-size: 16pt;"> </span></b><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Η δημιουργία του ελληνικού κράτους ως φωτοτυπική απεικόνιση του ξένου και άγνωστου για την ελληνική εμπειρία δυτικού προτύπου, γέννησε τη νεο-ελληνική μειονεξία που δεν θεραπεύτηκε, ούτε καν μετριάστηκε με την ένταξή μας στην Ε.Ε., που μεταπολιτευτικά τυγχάνει της γενικής σχεδόν αποδοχής. Και τούτο, διότι στο ευρωπαϊκό μεγα-οικοδόμημα καταλάβαμε οικεία βούληση μια γωνιά ως ξένοι, συνεσταλμένοι και εντονότατα συμπλεγματικοί. Επιπλέον, ο «ευρωπαϊσμός» δεν πρόσθεσε κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό στην ισχύ της χώρας και τον εκσυγχρονισμό της, διότι, ως «Ευρωπαίοι» δεν υιοθετήσαμε απολύτως τίποτε το ευρωπαϊκό, πέραν των «πακέτων» και αυτά με ακόρεστη βουλιμία προσωπικής ιδιοποίησής τους. Επίσης, ο ευρωπαϊσμός μας ταυτίστηκε με τον άκρατο ευδαιμονισμό, που συνοδεύει την χρόνια παρακμιακή πορεία του Ελληνισμού. Μια καθοδική πορεία που όχι μόνο φαίνεται να μην έχει τελειωμό, αλλά είναι και εκτός ελέγχου λόγω συνηθειών και πρακτικών που χαρακτηρίζουν την νεοελληνική πραγματικότητα</span></span><a href="http://www.diplomatikoperiskopio.com/index.php?option=com_content&view=article&id=389:2009-05-05-06-45-35&catid=45:2008-05-31-14-23-49&Itemid=72#_edn3" name="_ednref3" style="mso-endnote-id: edn3;"><span class="MsoEndnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoEndnoteReference"><span style="font-family: Arial; font-size: 12pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="text-decoration: underline;">[iii]</span></span></span></span></span></a><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">, η οποία διαμορφώνεται μέσα από ένα ανεξέλεγκτο πλέον φαυλοκρατικό σύστημα</span></span><a href="http://www.diplomatikoperiskopio.com/index.php?option=com_content&view=article&id=389:2009-05-05-06-45-35&catid=45:2008-05-31-14-23-49&Itemid=72#_edn4" name="_ednref4" style="mso-endnote-id: edn4;"><span class="MsoEndnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoEndnoteReference"><span style="font-family: Arial; font-size: 12pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="text-decoration: underline;">[iv]</span></span></span></span></span></a><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">. </span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial;">Για του λόγου το αληθές, θα προβώ σε μια δειγματοληπτική συγκριτική αναφορά μεταξύ του ευρωπαϊκού προτύπου από τη μια πλευρά και του ελληνικού κακέκτυπου από την άλλη:</span><span style="font-family: Arial; font-size: 14pt;"></span></span></span></div><ul style="margin-top: 0cm;" type="disc"><li class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; tab-stops: list 36.0pt; text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">αξιοσύνη -<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μετριοκρατία</span></span></span></div></li>
</ul><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Symbol; mso-bidi-font-family: Symbol; mso-fareast-font-family: Symbol;"><span style="mso-list: Ignore;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">·</span></span><span style="font-family: "Times New Roman";"> </span></span></span><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">δημοψηφισματική δημοκρατία – μεταρρυθμιστική, νομοκρατική δημοκρατία (δηλ. άνωθεν επιβολή)</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Symbol; mso-bidi-font-family: Symbol; mso-fareast-font-family: Symbol;"><span style="mso-list: Ignore;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">·</span></span><span style="font-family: "Times New Roman";"> </span></span></span><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">ποιότητα ζωής, εθνική παράδοση<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>-<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>καταστροφομανία, κακογουστιά,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αυθαιρεσία</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Symbol; mso-bidi-font-family: Symbol; mso-fareast-font-family: Symbol;"><span style="mso-list: Ignore;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">·</span></span><span style="font-family: "Times New Roman";"> </span></span></span><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">αποκέντρωση<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>-<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>συγκέντρωση/αθηναιοκεντρισμός</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Symbol; mso-bidi-font-family: Symbol; mso-fareast-font-family: Symbol;"><span style="mso-list: Ignore;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">·</span></span><span style="font-family: "Times New Roman";"> </span></span></span><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">εθνικοποίηση, πατριωτισμός - απο-εθνικοποίηση, διεθνισμός, εθνομειοδοτισμός</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Symbol; mso-bidi-font-family: Symbol; mso-fareast-font-family: Symbol;"><span style="mso-list: Ignore;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">·</span></span><span style="font-family: "Times New Roman";"> </span></span></span><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">παραγωγή γνώσης – παραγωγή θεσιθήρων</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Symbol; mso-bidi-font-family: Symbol; mso-fareast-font-family: Symbol;"><span style="mso-list: Ignore;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">·</span></span><span style="font-family: "Times New Roman";"> </span></span></span><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">πρωτογενής δραστηριότητα (πρωτοβουλία, εφεύρεση, παραγωγή, επιβράβευση ικανότητας, κοινωνική ευαισθησία) – μεταπρατική παθητικότητα (μιμητισμός, αναξιοκρατία, φαυλότητα, οικογενειοκρατία, αδηφαγία των εχόντων και κατεχόντων).</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: Arial; font-size: 16pt;">Τ</span></b><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">έταρτον:</span></span></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: Arial; font-size: 16pt;"> </span></b><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial;">Εξίσου σημαντικό με τα προηγούμενα αίτια της αν-ορθόδοξης νεοελληνικής νοοτροπίας είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση που εκδηλώνεται με πρακτικές αποδυνάμωσης, συχνά και ακύρωσης των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων: κλασική γραμματεία (πρώτο «θύμα» η γλώσσα) – Ορθοδοξία – ναυτική παράδοση. Κοινό γνώρισμα των τριών είναι η εξωστρέφεια, η οικουμενικότητα. Η υποβάθμιση των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων έχει ως συνέπεια την υιοθέτηση ιδεοληψιών του τύπου «το θέλουν οι Μεγάλοι», η «Κύπρος είναι μακριά», «είμαστε μικρή χώρα» ή «χώρα </span><span style="font-family: Arial; mso-ansi-language: EN-US;">status</span><span style="font-family: Arial;"> </span><span style="font-family: Arial; mso-ansi-language: EN-US;">quo</span><span style="font-family: Arial;">», απαξιώνοντας την «αριστοκρατική» μας καταγωγή και παραβλέποντας την αδήριτη ανάγκη της επιβίωσης σ΄ έναν ωκεανό αναθεωρητισμού και μεγαλοϊδεατισμού, όπου οι άτολμοι χάνουν και καθίστανται μικροί και αμελητέοι. Και όλα αυτά θεωρούνται φυσιολογικά επειδή έχουμε αναγάγει ως κυρίαρχη «στρατηγική κουλτούρα» την υποχωρητικότητα και τη φοβία. Υπερβολές θα πούνε μερικοί. Γι΄ αυτό, προτείνω να υποβληθούμε σε μια διαδικασία αυτοελέγχου, επιχειρώντας την ανίχνευση και την καταγραφή της πορείας των λεγόμενων εθνικών μας θεμάτων. Πώς, δηλαδή, ξεκινήσαμε πριν αυτοανακηρυχθούμε ισχυροί και Ευρωπαίοι και πού καταλήξαμε σήμερα που, μετά περισσής αυταρέσκειας, θεωρούμε τους εαυτούς μας ισότιμους εταίρους στην ΕΕ:</span><span style="font-family: Arial; font-size: 14pt;"></span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Arial;">Ελληνοτουρκικά</span></i></b><span style="font-family: Arial;"> (από τον πλήρη έλεγχο του Αιγαίου στην πλήρη αμφισβήτησή του), </span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Arial;">Ίμβρος-Τένεδος</span></i></b><span style="font-family: Arial;"> (από την προβλεπόμενη αυτοδιοίκηση του ελληνικού στοιχείου, με βάση τη Συνθήκη της Λωζάννης, στον πλήρη εκτουρκισμό τους), </span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Arial;">Θρακικό-μειονοτικό</span></i></b><span style="font-family: Arial;"> (από την πλήρη στην «γκρίζα» εθνική κυριαρχία και στον πλήρη εκτουρκισμό της μειονότητας), </span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Arial;">Μακεδονικό</span></i></b><span style="font-family: Arial;"> (από αστεία για την Αθήνα υπόθεση, το σκοπιανό υβρίδιο επέβαλε </span><span style="font-family: Arial; mso-ansi-language: EN-US;">de</span><span style="font-family: Arial;"> </span><span style="font-family: Arial; mso-ansi-language: EN-US;">facto</span><span style="font-family: Arial;"> <span lang="EL">στην ευρωενωσιακή και ΝΑΤΟϊκή Ελλάδα τη μοιρασιά στην ιστορική ονομασία της Μακεδονίας μας που η αθηναιοκεντρική ελίτ την δικαιολογεί με τον ισχυρισμό της μόνης «ρεαλιστικής» επιλογής),</span></span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Arial;">Κυπριακό</span></i></b><span style="font-family: Arial;"> (από αμιγώς ελληνική υπόθεση, με βάση τη Συνθήκη της Λωζάννης,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σε ελληνοτουρκική διαφορά, σε δικοινοτικό ζήτημα και, τελικά, στην αποδοχή ισότιμης κυριαρχίας των δύο σύνοικων στοιχείων. Η πορεία αυτή αποτυπώνεται και στις πολιτικές των ξένων: από το Σχέδιο Άτσεσον που ελληνοποιούσε το νησί, στο Σχέδιο Ανάν που το τουρκοποιούσε).</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"><span style="text-decoration: underline;"><span style="font-family: Arial;">Η στρατηγική κουλτούρα της υποχώρησης</span></span><span style="font-family: Arial;"> </span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Η στρατηγική κουλτούρα της φοβίας και υποχωρητικότητας που περιγράφω γέννησε την ειρηνολαγνεία. Προσοχή! Ειρηνολαγνεία δια της δαιμονοποίησης του πολέμου ως του απόλυτου κακού και όχι της επίθεσης και του αλυτρωτισμού που είναι τα γενεσιουργά αίτιά του. Η ερμηνεία αυτής της ελληνικής παραδοξότητας είναι τελικά απλή· όσο μια χώρα βρίσκεται σε κάμψη και χάνει την αυτοεκτίμησή της, τόσο επικαλείται την ειρήνη. Η ιστορία αυτό διδάσκει και στα διδάγματά της καταφεύγω. Οι Αθηναίοι λάτρευαν την πολιούχο της πόλεώς τους Αθηνά με τα προσωνύμια Νίκη και Πρόμαχο, και την απεικόνιζαν με πολεμική αμφίεση (δόρυ και ασπίδα) όσο καιρό αισθάνονταν ισχυροί και δυνατοί. Εξάλλου, ο Χρυσούς Αιών έγινε πραγματικότητα όχι με ειρηνολαγνικές επικλήσεις, αλλά διότι στηρίχθηκε στις μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη που πρόταξε τα στοιχεία της γενναιότητας και της στρατιωτικής μεταρρύθμισης με τη δημιουργία της αθηναϊκής φάλαγγας.</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Το αθηναϊκό παράδειγμα έχει υιοθετηθεί πλήρως σήμερα από κάθε προηγμένη χώρα, η οποία θεωρεί ως προϋπόθεση της προόδου και της ανάπτυξης την «ιεραρχία», την «τάξη», το στρατιωτικό και όχι ειρηνολαγνικό στοιχείο, διότι αποδέχεται την διαχρονική αρχή: εάν επιθυμείς την ειρήνη ετοιμάσου για πόλεμο. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Ελβετία, αλλά και όλες ανεξαιρέτως οι προηγμένες και αναλόγου μεγέθους χώρες. Το δίδαγμα που βγαίνει από την επισήμανση αυτή είναι ότι η στρατιωτική ισχύς είναι ο καθρέφτης της συνολικής ισχύος μιας χώρας, γι΄ αυτό καμία χώρα στην μακρόχρονη ιστορία της ανθρωπότητας δεν ανέπτυξε αξιόλογο πολιτισμό χωρίς στρατιωτική ισχύ.</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Βεβαίως, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, που παραδόξως επιβεβαιώνει και αυτή τα προαναφερόμενα. Όσο, δηλαδή, η ισχύς των Αθηναίων υποχωρούσε τόσο αυτοί αυτοχαρακτηρίζονταν «συνετοί», «μετριοπαθείς», «ήπιοι», επικαλούμενοι την ειρήνη, την οποία άρχισαν να λατρεύουν ως θεά. Αυτά εκδηλώθηκαν μετά την ήττα τους στον Πελοποννησιακό πόλεμο, όταν δηλαδή εξασθένισαν σε ισχύ και μειώθηκε το διεθνές τους κύρος. Για τη νομιμοποίηση αυτών των νέων δεδομένων επιστρατεύτηκαν οι πολιτικοί –θεσπίζοντας τη λατρεία της Ειρήνης-, οι καλλιτέχνες –δημιουργώντας αγάλματά της-, οι λόγιοι με τον Ησίοδο να την εμφανίζει ως θυγατέρα του Δία και αδελφή του Νόμου και της Δίκης, τον Πίνδαρο και τον Ευριπίδη να την αποκαλούν πλουτοφόρο, τον Βακχυλίδη να βαφτίζει τον Πλούτο γιό της, και τον Αριστοφάνη να την βγάζει στη σκηνή με την <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ειρήνη</i>, όπου οι χαρακτήρες την αποκαλούν «Βασίλισσα» και «Θεά».</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Παρομοίως, όταν οι Αθηναίοι παραδόθηκαν στη στρατιωτική συμμαχία των Σπαρτιατών και αργότερα υπετάγησαν στον Φίλιππα Β΄ της Μακεδονίας, δύο γεγονότα που επισφράγισαν το τέλος της δημοκρατικής τους ζωής, αυτοί, αντί να αγωνιστούν για την πολιτική τους αξιοπρέπεια, επέλεξαν την εύκολη οδό· γέμισαν τους δημόσιους χώρους με αγάλματα της Δημοκρατίας που λατρευόταν πλέον ως θεά. Έτσι μοιρολατρικά αποδέχθηκαν την υποταγή τους και, αντί να ενεργοποιηθούν για την ανατροπή της ταπεινωτικής κατάστασης που περιήλθαν, κατέφυγαν στο εφεύρημα των λατρευτικών πρακτικών μιας «νεκρής» θεότητας –της Δημοκρατίας</span></span><a href="http://www.diplomatikoperiskopio.com/index.php?option=com_content&view=article&id=389:2009-05-05-06-45-35&catid=45:2008-05-31-14-23-49&Itemid=72#_edn5" name="_ednref5" style="mso-endnote-id: edn5;"><span class="MsoEndnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoEndnoteReference"><span style="font-family: Arial; font-size: 12pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="text-decoration: underline;">[v]</span></span></span></span></span></a><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">.</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Άραγε υφίσταται κάποια αντιστοιχία της προαναφερθείσης καταστάσεως με τη σημερινή, όπου πλεονάζουν οι αναφορές και οι επικλήσεις της ειρήνης και της δημοκρατίας; Μήπως η μονότονη επανάληψη της «δημοκρατίας» και των παραγώγων της στη χώρα μας αποτελεί φτηνή επιχρύσωση που καλύπτει την ελληνική μειονεξία σε ισχύ, αξιοσύνη, ηθική και τελικά δημοκρατία, αφού δημοκρατία (δηλ. η κυριαρχία της λαϊκής θέλησης) και πρωταθλητισμός στη φτώχεια (η Ελλάδα έχει το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας μεταξύ των «27» σύμφωνα με στοιχεία της Ε.Ε.) αποτελούν αποκλίνουσες και αντιφατικές έννοιες; Ή, μήπως, η παθολογία της ειρηνολαγνείας και της μηρυκαστικής επανάληψης της «ηπιότητας» και του «ρεαλισμού» οφείλεται στην υποχώρηση ισχύος της χώρας μας; Θεωρώ πως πρόκειται για κατάσταση γενικευμένης υποχώρησης, με μια διευκρίνιση. Η ελληνική αδυναμία, με όλα τα εθνικά μέτωπα ανοικτά και πολλαπλασιαζόμενα, δεν είναι στρατιωτική, αλλά γεωπολιτική και έχει ως χρονικό ορόσημο το 1974.</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="text-decoration: underline;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Το δισυπόστατο του Ελληνισμού</span></span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Εάν θέλαμε να αποδώσουμε τον Ελληνισμό σχηματικά, θα επέλεγα τον ακόλουθο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εξισωτικό τύπο: </span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Ελληνισμός=θάλασσα +οικουμενικότητα</span></span></span></i></b></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial;">Με άλλα λόγια, η ταυτότητα του Ελληνισμού καθ΄ όλη τη μακρόσυρτη ιστορία του υπήρξε ο αιγαιακός του χαρακτήρας. Η αλλοίωση αυτού του χαρακτήρα θα επιφέρει με μαθηματική βεβαιότητα την συρρίκνωση του Ελληνισμού. Δυστυχώς, τα συμπτώματα αυτής της συρρίκνωσης είναι έντονα και ορατά. Ομιλώ για μια προϊούσα κατάσταση εθνικής απομείωσης. Η έναρξη αυτής της διαδικασίας εντοπίζεται στην Μικρασιατική Καταστροφή και η κορύφωσή της στην Κυπριακή Τραγωδία το 1974. Οι συνέπειες των δύο αυτών γεγονότων ήταν τεκτονικές, αφού μετατόπισαν το εθνικό κέντρο βάρους από το Αιγαίο –τη μήτρα του ελληνικού πολιτισμού- στον ηπειρωτικό κορμό. Το Αιγαίο από «καρδιά» του Ελληνισμού μετατράπηκε στα άκρα του, και αυτά ακρωτηριασμένα λόγω της οριστικής απώλειας της Μικράς Ασίας και της κυπριακής </span><span style="font-family: Arial; mso-ansi-language: EN-US;">de</span><span style="font-family: Arial;"> </span><span style="font-family: Arial; mso-ansi-language: EN-US;">facto</span><span style="font-family: Arial;"> <span lang="EL">διχοτόμησης.</span></span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-tab-count: 1;"> </span></span><span style="font-family: Arial; mso-ansi-language: EN-US;"></span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Τα γεγονότα που περιγράφω επέφεραν την έκλειψη –όχι, βεβαίως, ολική- της «θάλασσας» στην εξισωτική αποτύπωση του Ελληνισμού, αφήνοντας μετέωρο, και ως εκ τούτου ευάλωτο, το άλλο στοιχείο του, την «οικουμενικότητα». Το στοιχείο αυτό δέχθηκε καίριο πλήγμα μεταπολιτευτικά από το εσωτερικό με την επικράτηση της ιδεολογικής τάσης του «εθνομειοδοτικού εκσυγχρονισμού», βάσει του οποίου καθετί ελληνικό και οικουμενικό –π.χ. γλώσσα, Ορθοδοξία- λοιδορείται, πολεμείται, αποβάλλεται.</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="text-decoration: underline;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Βαλκανοποίηση</span></span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Τα δεδομένα αυτά επιβεβαιώνουν τον χαρακτηρισμό που προέταξα ως η «στρατηγική κουλτούρα» της συστολής, η οποία<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>επιβλήθηκε από τα δύο γεγονότα-«καρμπόν»: την Μικρασιατική Καταστροφή και την Κυπριακή Τραγωδία. Και οι δύο τραγωδίες, που προξένησαν ανείπωτα τραύματα στο εθνικό Σώμα και, μεταξύ των άλλων, αποδυνάμωσαν την προαιώνια σχέση της Ελλάδας με τους φυσικούς της συμμάχους –δηλαδή τις ναυτικές δυνάμεις-, δημιουργήθηκαν από μια αλληλουχία πολιτικής και στρατιωτικής απύθμενης ανικανότητας και αρρωστημένης μικροπολιτικής σκοπιμότητας. Παρακάμπτω τις εντυπωσιακές ομοιότητες των δύο αυτών γεγονότων, για να σταθώ στην πιο χαρακτηριστική απόκλισή τους. Ως γνωστόν, οι πρωτεργάτες της πρώτης Καταστροφής οδηγήθηκαν στο Γουδί –εκτέλεση τεσσάρων πολιτικών και ενός στρατιωτικού, ισόβια σε δύο στρατιωτικούς-, παρά τις έντονες πιέσεις του ξένου παράγοντα προς την κυβέρνηση Πλαστήρα για την αθώωση των εν λόγω κατηγορουμένων με κριτήριο την αποπληρωμή της σιωπής τους γύρω από τον ένοχο ρόλο των συμμάχων μας</span></span><a href="http://www.diplomatikoperiskopio.com/index.php?option=com_content&view=article&id=389:2009-05-05-06-45-35&catid=45:2008-05-31-14-23-49&Itemid=72#_edn6" name="_ednref6" style="mso-endnote-id: edn6;"><span class="MsoEndnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoEndnoteReference"><span style="font-family: Arial; font-size: 12pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="text-decoration: underline;">[vi]</span></span></span></span></span></a><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">. Αντίθετα, οι πρωταγωνιστές της Κυπριακής Τραγωδίας παρέμειναν ελεύθεροι και διατήρησαν όλα τους τα προνόμια –βαθμοί, συντάξεις- ή τους επιβλήθηκαν ποινές που δεν αντιστοιχούν με το μέγεθος της ευθύνης τους, διότι οι κυβερνήσεις Αθηνών και Λευκωσίας υπέκυψαν στις έξωθεν πιέσεις.</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Εκτιμώ, ωστόσο, ότι το πιο ολέθριο επακόλουθο της Κυπριακής Τραγωδίας δεν είναι η ατιμωρησία των υπαιτίων και η απόκρυψη της αλήθειας λόγω της εμμονής στην άρνηση να ανοίξει ο φάκελος της Κύπρου, αλλά η αδυναμία χάραξης μιας αναγεννησιακής εθνικής πορείας. Έτσι, για παράδειγμα, η ατιμωρησία κατέστη δικαίωμα αρχόντων και αρχομένων, με συνέπεια να νομιμοποιηθεί η κάθε μορφής παρανομία και, το χειρότερο, ο εθνομειοδοτισμός. Σε μια εποχή τεκτονικών αλλαγών, ο Ελληνισμός πορεύεται πλέον χωρίς πυξίδα πλεύσης με συνέπεια να θαλασσοδέρνεται ανηλεώς σ΄ έναν ωκεανό αναθεωρητισμού και επιθετικότητας. Ελλείψει εθνικού μπούσουλα αρμενίζουμε «στραβά», ενώ εμείς θεωρούμε ότι ο γιαλός είναι αυτός που «στράβωσε». Αντιμέτωποι με τα πελώρια κύματα των νέων προκλήσεων και των βίαιων αναθεωρητισμών, χωρίς τα κατάλληλα εφόδια λόγω της γνωστής ελληνικής προχειρότητας, ρίξαμε εσπευσμένα αγκυροβόλιο στο πλησιέστερο «ξερονήσι», την βαλκανική ενδοχώρα, την οποία, με λυτρωτική ανακούφιση αναγάγαμε σε νέα Ιθάκη. </span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Κρίνοντας κανείς αυστηρά επιστημονικά την εξέλιξη αυτή των γεγονότων που επέφερε την παγίωση μιας πρωτόγνωρης για τον Ελληνισμό στρατηγικής κουλτούρας –της φοβίας και της συστολής-, καταλήγει στο ασφαλές συμπέρασμα ότι η βάση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας είναι επισφαλής και η φιλοσοφία που τη διέπει δεν έχει διεθνές, ίσως και διιστορικό προηγούμενο. Αυτό, προφανώς, δεν οφείλεται σε μειωμένα εθνικά αντανακλαστικά, αλλά στην εμμονή μας να παραμένουμε απαίδευτοι γεωπολιτικά σε μια εποχή που το κύριο γνώρισμά της είναι η παραγωγή πολιτικής στη βάση γεωπολιτικών κριτηρίων και όχι βάσει της ιδεολογίας και των καλών τρόπων συμπεριφοράς. Η απαιδευσία που αναφέρω είναι γεωπολιτική και γενικευμένη με συνέπεια να ανατροφοδοτεί συνεχώς αδιέξοδα. Η βαλκανοποίηση (δηλ. η ολική σχεδόν στροφή στην βαλκανική ενδοχώρα) των στρατηγικών μας επιλογών αποτελεί την αποκορύφωση της γεωπολιτικής μας απαιδευσίας. Και το χειρότερο όλων είναι ότι η επιλογή αυτή εκλαμβάνεται ως πανάκεια, ενώ ισοδυναμεί με εθνική ευθανασία.</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial;">Θα εξηγήσω την οδυνηρή αυτή διαπίστωση με όρους στρατηγικής, ώστε να έχει επιστημονική εγκυρότητα. Με την βαλκανοποίηση η Ελλάδα επέλεξε για πρώτη φορά στη μακραίωνη ιστορία της το αδιανόητο: την γεωπολιτική της έκλειψη. Και τούτο, διότι άλλαξε την επί αιώνες σμιλευμένη γεωπολιτική της προσωπικότητα: από ναυτική, με οικουμενική απήχηση της πολιτισμικής της παραγωγής, καθώς και με συμμάχους τίς παραδοσιακά ναυτικές δυνάμεις, σε ηπειρωτική, χερσαία και συνεσταλμένη, επιδιώκοντας την εύνοια συμμάχων με παραδοσιακούς χερσαίους προσανατολισμούς –π.χ. Γερμανία, Ρωσία, βαλκανικές χώρες-, οι πάγιες στρατηγικές επιλογές των οποίων βρίσκονται στον αντίποδα των ελληνικών. Με τη μεταστροφή αυτή μειώθηκε κατακόρυφα το ειδικό γεωπολιτικό βάρος της Ελλάδας, η οποία έκτοτε επιχειρεί να πληρώσει το εν λόγω έλλειμμα με υποκατάστατα: ειρηνολαγνεία, «μηρυκαστικός» ευρωπαϊσμός, εθνομηδενικός διεθνισμός, κατευνασμός, διπλωματία “</span><span style="font-family: Arial; mso-ansi-language: EN-US;">savoir</span><span style="font-family: Arial;"> </span><span style="font-family: Arial; mso-ansi-language: EN-US;">vivre</span><span style="font-family: Arial;">”.</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="text-decoration: underline;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Ελληνική έκλειψη, τουρκική επικράτηση</span></span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Λόγω του τεράστιου γεωπολιτικού ελλείμματός της, η Ελλάδα δεν μπορεί να κεφαλαιοποιήσει διπλωματικά τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα, ακόμη κι όταν αντιμετωπίζει ετοιμόρροπα κρατικά μορφώματα ή εξαθλιωμένα κράτη που εξαρτώνται εν πολλοίς από αυτή για την επιβίωσή τους. Το οδυνηρότερο όλων είναι ότι η ελληνική βαλκανοποίηση, προσέφερε ως μάννα εξ ουρανού στην Τουρκία την μοναδική ευκαιρία να επιτύχει αυτό που δεν είχε κατορθώσει ούτε ως Οθωμανική Αυτοκρατορία: την επικυριαρχία της στην Ανατολική Μεσόγειο· μια εξέλιξη που την αναβάθμισε γεωπολιτικά και την ανέδειξε σε περιφερειακή δύναμη ιδιαίτερα ευρέως εκτοπίσματος, καθότι η εν λόγω περιοχή θεωρείται και είναι η στρατηγικότερη στον πλανήτη.</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Ας παρακολουθήσουμε την προαναφερόμενη εξέλιξη για την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων. Η οικειοθελής απόσυρση της Ελλάδας από το φυσικό της χώρο, τον αιγαιακό και κατά προέκταση μεσογειακό, δημιούργησε ένα τεράστιο σε στρατηγική αξία κενό, το οποίο έσπευσε να καλύψει η Τουρκία, η οποία, εξίσου με τη χώρα μας, μετάλλαξε τον γεωπολιτικό της χαρακτήρα, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση: από χερσαία δύναμη με παραδοσιακούς ηπειρωτικούς συμμάχους –πρωτίστως τη Γερμανία- σε αεροναυτική με συμμάχους τους Αγγλοσάξονες, τους κοσμοκράτορες της Νέας Εποχής. Και το σημαντικότερο: οι Τούρκοι δεν περιορίστηκαν σε μια σχέση εντολέα-εντολοδόχου ή ηγεμόνα-χωροφύλακα, επαιτώντας ψιχία εύνοιας, αλλά δρομολόγησαν τη χώρα τους σε μια αυτόφωτη και ηγεμονική πορεία –π.χ. αυτοδύναμη πολεμική βιομηχανία, απαρέγκλιτη πορεία προς εθνικές στοχεύσεις-, που το «εθνικό» διαμόρφωνε το «συμμαχικό» και όχι αντιστρόφως. </span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Οι Τούρκοι, για να υλοποιήσουν τις στρατηγικές τους προτεραιότητες, προέβησαν, από τη δεκαετία του ΄70, σε θεαματική αναβάθμιση των ενόπλων δυνάμεών τους με την ακόλουθη σειρά προτεραιότητας: Πολεμική Αεροπορία, Πολεμικό Ναυτικό, Στρατός Ξηράς. Το εντυπωσιακό στοιχείο αυτής της επιλογής είναι ότι ο εκσυγχρονισμός των χερσαίων δυνάμεων έτυχε χαμηλής προτεραιότητας, παρότι ο Α/ΓΕΕΘΑ προέρχεται πάντοτε από τις τάξεις τους και παρότι η συμμαχική δεοντολογία επέβαλε αυξημένη επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα στα χερσαία σύνορα με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας –Καύκασος, Βουλγαρία. Έτσι, το κύριο βάρος δόθηκε σε μια απίστευτης έκτασης ανάπτυξη, σχεδόν εκ του μηδενός, της αεροναυτικής τους ισχύος, καίτοι θεωρητικά και πρακτικά ο συμμαχικός θαλάσσιος χώρος –Ανατολική Μεσόγειος- καλύπτονταν εξ ολοκλήρου από τις ελληνικές δυνάμεις. </span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial;">Αυτή η γεωπολιτική αναγέννηση της Τουρκίας –που συνέπεσε με την οικειοθελή αποδέσμευση της Ελλάδας από την Κύπρο και με τις ανούσιες εκδηλώσεις ειρηνολαγνείας σε μια ταπεινωμένη, λόγω Κυπριακού, Ελλάδα,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>υποδαυλίζοντας κατ΄ αυτό τον τρόπο την τουρκική επιθετικότητα- εκτόξευσε στα ύψη τις μετοχές της στο διεθνές στρατηγικό χρηματιστήριο με συνέπεια να τις εξαργυρώνει στο διπλωματικό επίπεδο. Έτσι, η Τουρκία καθιερώθηκε σε υπολογίσιμη δύναμη, επιλέγοντας τους κατάλληλους εταίρους, όπως το Ισραήλ, με το οποίο συνδιαμορφώνουν το περιφερειακό σύστημα ασφάλειας, στο οποίο έχουν </span><span style="font-family: Arial; mso-ansi-language: EN-US;">de</span><span style="font-family: Arial;"> </span><span style="font-family: Arial; mso-ansi-language: EN-US;">facto</span><span style="font-family: Arial;"> <span lang="EL">ενταχθεί τα δύο ελληνικά κράτη, η Ελλάδα και η Κύπρος. Ενθαρρυμένη από την παθολογία του αν-ορθόδοξου κρατικού Ελληνισμού, η Άγκυρα, από το 1974, εγκαινίασε την πολιτική των αξιώσεων στο Αιγαίο, οι οποίες σταδιακά διευρύνθηκαν για να πάρουν τη μορφή αμφισβήτησης της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας (π.χ. γκρίζες ζώνες).</span></span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="text-decoration: underline;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Τουρκική γεωπολιτική απειλή</span></span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Αυτή την πρωτόγνωρη γεωπολιτική απειλή, η Ελλάδα προσπαθεί να ξορκίσει με ευχολόγια, κινήσεις «φιλίας», πολιτικές κατευνασμού, ευρωενταξιακές παραινέσεις, πρωτοβουλίες καλλιτεχνικές και αθλητικές, επενδύσεις, επισκέψεις και επαφές. Ωστόσο, η καθημερινότητα αποδεικνύει ότι η κατάσταση δεν ξορκίζεται· απεναντίας, χειροτερεύει δραματικά, διότι τα αίτιά της είναι εγγενή και δομικά. Τα αίτια αυτά οφείλονται, πρώτον, στην εγγενή τουρκική επιθετικότητα και, δεύτερον, στο γεγονός ότι Ελλάδα και Τουρκία αποτελούν οντότητες αντιθέτων –και όχι συμπληρωματικών- γεωπολιτικών συμφερόντων. Σχετικά με το δεύτερο, επικαλούμαι την επιστημονική εγκυρότητα του Γαλλικού Ινστιτούτου Πολεμολογίας, το οποίο σε μια μνημειώδη έρευνά του συγκέντρωσε όλες τις γνωστές συρράξεις που έχουν καταγραφεί από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και προσπάθησε να εντοπίσει τον κοινό τους παρανομαστή. Το συμπέρασμα της έρευνάς του ήταν ότι μια εστία έντασης και σύγκρουσης παρατηρείται πάντα όπου συναντώνται αποκλίνοντες γεωπολιτικοί παράγοντες και ασυμβίβαστες «διαχωριστικές γραμμές». Η μεγαλύτερη ίσως συγκέντρωση διαχωριστικών γραμμών παγκοσμίως και διιστορικώς, είναι το Αιγαίο, όπου συναντώνται: τρεις ήπειροι (Ευρώπη, Ασία, Αφρική), εντελώς διαφορετικοί πολιτισμοί, δύο γλώσσες εντελώς ξένες μεταξύ τους, δύο ανταγωνιστικές θρησκείες, δύο λαοί διαφορετικής προέλευσης, νοοτροπίας και χαρακτήρα, δύο διαφορετικά κράτη με ουσιώδεις διαφορές στον πολιτικό τους πολιτισμό, ενώ εξίσου σημαντικός είναι και ο δημογραφικός παράγων, καθόσον στο συγκεκριμένο σημείο συγκρούεται η υπογεννητικότητα της Ευρώπης με τον καλπάζοντα υπερπληθυσμό της Ασίας. Δια τούτο, το Αιγαίο ήταν και παραμένει μια χαρακτηριστική περίπτωση μηδενικού αρθοίσματος (δηλ. το κέρδος της μιας πλευράς συνεπάγεται την απώλεια της άλλης). Τα περί «θάλασσας ειρήνης», «οι δύο λαοί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν» και τα παρόμοια, είναι φληναφήματα θερινής νυκτός που επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό περί της νεοελληνικής αν-ορθοδοξίας</span></span><a href="http://www.diplomatikoperiskopio.com/index.php?option=com_content&view=article&id=389:2009-05-05-06-45-35&catid=45:2008-05-31-14-23-49&Itemid=72#_edn7" name="_ednref7" style="mso-endnote-id: edn7;"><span class="MsoEndnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoEndnoteReference"><span style="font-family: Arial; font-size: 12pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="text-decoration: underline;">[vii]</span></span></span></span></span></a><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Αναφορικά με το πρώτο, κατά σειρά αναφοράς, αίτιο, την τουρκική επεκτατικότητα, έχω να παρατηρήσω ότι αυτή είναι εγγενής, γεωπολιτική και όχι απλώς στρατιωτική και, το σημαντικότερο, δυτικοβαρής που φέρνει την Τουρκία σε βίαιη σύγκρουση με τον Ελληνισμό, ανεξαρτήτως του καθεστώτος που την κυβερνά: οθωμανικό, κεμαλικό, ισλαμικό. Για παράδειγμα, όλες οι πρωτεύουσες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας βρίσκονταν στο δυτικό της τμήμα [Προύσα (1326-65), Αδριανούπολη (1365-1453), Κωνσταντινούπολη (1453-1918)]· το κεμαλικό κράτος εδραιώθηκε και νομιμοποιήθηκε ως ευρωπαΐζον, ενώ το ισλαμικό επιχειρεί να γίνει ευρωενωσιακό. Επιπλέον, κοινό στοιχείο της οθωμανικής, κεμαλικής και ισλαμικής Τουρκίας, η καθεστωτική της δηλαδή ιδεολογία, ήταν και παραμένει ο ισλαμοεθνικισμός, φύσει επεκτατικός και ανθελληνικός. Επιβεβαίωση των ανωτέρω αποτελεί η τουρκική εισβολή στην Κύπρο που έγινε με πρόεδρο της κυβέρνησης τον κεμαλιστή Ετσεβίτ και αντιπρόεδρο τον ισλαμιστή Ερμπακάν, ενώ και οι δύο τάσεις –κεμαλισμός, ισλαμισμός- προωθούν εξίσου δυναμικά τον νεο-οθωμανισμό που έχει μονίμως στο στόχαστρό του τον Ελληνισμό.</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="text-decoration: underline;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Ελληνική γεωπολιτική απαιδευσία</span></span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Πολλοί εξ υμών εφησυχάζουν με τη μονότονη επανάληψη επωδών του τύπου ο Θεός της Ελλάδας είναι Μεγάλος· μια αντίληψη που αναγάγει την πολιτική σε μεταφυσική αναζήτηση. Βεβαίως, η πραγματικότητα δεν διαμορφώνεται με ενοράσεις και θεϊκές επικλήσεις. Ένα είναι σίγουρο· η αισιοδοξία περί της θεϊκής εύνοιας του Ελληνισμού γεννά φρούδες προσδοκίες. Σταχυολογώ δύο εξ αυτών. Πρώτον, η προοπτική ευρωένταξης της Τουρκίας θα την εξημερώσει και θα την εκπολιτίσει και, δεύτερον, η ενεργοποίηση του κουρδικού ηφαιστείου θα την εξαναγκάσει αργά ή γρήγορα να αφήσει ήσυχο τον Ελληνισμό για να αντιμετωπίσει την εκρηκτική εσωτερική κατάσταση. Εκτιμώ πως τα αίτια αυτά που προβάλλονται ως ευνοϊκές εξελίξεις για τον Ελληνισμό στην ουσία αποτελούν τα βαρίδια του. Αναφορικά με την πρώτη, η διαδικασία εξημέρωσης είναι εκ των πραγμάτων μακρόχρονη και εγγενώς αμφιβόλου αποτελέσματος. Και το χειρότερο, έως ότου το «θηρίο» εξημερωθεί, θα επιφέρει θανάσιμα πλήγματα στους απροετοίμαστους –σε γνώση και προστατευτικό εξοπλισμό- γείτονές του. </span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial;">Εξίσου δυσοίωνες για την Ελλάδα είναι και οι συνέπειες της «κουρδοποίησης». Είναι γεγονός ότι από τη δεκαετία του ΄90 κυοφορείται η συνολική διευθέτηση του Κουρδικού Ζητήματος μέσω της μεθοδικά σμιλευμένης πολιτικής της Ουάσιγκτον: επιβολή της «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων» ιρακινών αεροσκαφών στο Β. Ιράκ από το 1991 έως την πτώση του Σαντάμ, που δημιούργησε </span><span style="font-family: Arial; mso-ansi-language: EN-US;">de</span><span style="font-family: Arial;"> </span><span style="font-family: Arial; mso-ansi-language: EN-US;">facto</span><span style="font-family: Arial;"> <span lang="EL">το ιρακινό Κουρδιστάν· παράδοση του Οτσαλάν στην Τουρκία το 1999, με αποκλειστικό σκοπό οι Κούρδοι να αποκτήσουν, για πρώτη φορά στην ιστορία τους, το δικό τους εθνικό σύμβολο, που είναι απαραίτητο για την οικοδόμηση κράτους, τον «Μαντέλα» τους· </span></span><span style="font-family: Arial; mso-ansi-language: EN-US;">de</span><span style="font-family: Arial;"> </span><span style="font-family: Arial; mso-ansi-language: EN-US;">jure</span><span style="font-family: Arial;"> <span lang="EL">αυτονόμηση του ιρακινού Κουρδιστάν στο μετα-σανταμικό ομόσπονδο Ιράκ· παραχώρηση ελκυστικών ανταλλαγμάτων στην Τουρκία, για να γίνει εύπεπτη η «κουρδοποίηση». Φαίνεται πως τα αρνητικά από την δρομολογηθείσα κουρδοποίηση εξισορροπούνται από σημαντικά για την Τουρκία οφέλη, όπως:<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θα ολοκληρωθεί η επί αιώνες δυτικόστροφη πορεία της μέσω της ευρωπαϊκής προοπτικής </span></span><span style="font-family: Arial; mso-ansi-language: EN-US;">a</span><span style="font-family: Arial;"> </span><span style="font-family: Arial; mso-ansi-language: EN-US;">la</span><span style="font-family: Arial;"> </span><span style="font-family: Arial; mso-ansi-language: EN-US;">turca</span><span style="font-family: Arial;"> αφενός και αφετέρου θα σταθεροποιηθεί το κέντρο βάρους της δυτικά, με την Κωνσταντινούπολη να εδραιώνεται ως η πρωτεύουσα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Η ολοκλήρωση αυτής της εξέλιξης θα θέσει την Θεσσαλονίκη στην τροχιά της Κωνσταντινούπολης, μια που η ίδια στερείται κατάλληλων υποδομών, οράματος και πνευματικής ακτινοβολίας. </span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Είναι φανερό πως αυτός που θα επωμιστεί όλες –στην κυριολεξία όλες- τις τουρκικές απώλειες της κουρδοποίησης είναι ο Ελληνισμός (Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη), αφού οι δύο κρατικές του υποστάσεις –Αθήνα, Λευκωσία- ανέχονται, εάν δεν επικουρούν, αυτή την προοπτική με πράξεις ή παραλήψεις, όπως οι ακόλουθες: βαλκανοποίηση, «απο-εθνικοποιημένος εκσυγχρονισμός» ως κυρίαρχη ιδεολογία, έρπων αφελληνισμός της Κύπρου και προώθηση της «σιγκαπουροποίησής» της μέσω του ιδεολογήματος του «νεο-κυπριωτισμού», «ουδετεροποίηση» του Αιγαίου και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="text-decoration: underline;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Επιμύθιο</span></span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Ως επιμύθιο των όσων ανέπτυξα επιλέγω την εξής διαπίστωση. Αρκεί μια στοιχειώδης ικανότητα γεωπολιτικής ανάγνωσης και γραφής, για να αντιληφθεί κανείς ότι οι επενδύσεις στην στρατιωτική ετοιμότητα δεν θα έχουν και στο μέλλον χειροπιαστό και ουσιαστικό αντίκρισμα, εάν πρώτα δεν αντιμετωπιστεί η πραγματική απειλή: η αν-ορθόδοξη συμπεριφορά και η έλλειψη γεωπολιτικής αγωγής. Ιδού η πρόκληση για το μέλλον του Ελληνισμού. </span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="mso-element: endnote-list; text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;"><br clear="all" /></span></div><span style="font-family: Times New Roman; font-size: x-small;"></span><br />
<div class="null" style="text-align: justify;"><a href="http://www.diplomatikoperiskopio.com/index.php?option=com_content&view=article&id=389:2009-05-05-06-45-35&catid=45:2008-05-31-14-23-49&Itemid=72#_ednref1" name="_edn1" style="mso-endnote-id: edn1;"><span class="MsoEndnoteReference"><span lang="EL"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoEndnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="text-decoration: underline;">[i]</span></span></span></span></span></span></a><span lang="EL"><span style="font-family: Times New Roman; font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"> Ο κ. Μούρτος κατάγεται από τη Δαφνοσπηλιά Καρδίτσας. Είναι απόφοιτος της Σχολής Ενωμοταρχών, του κολλεγίου Southampton και του πανεπιστημίου Hull της Μ. Βρετανίας στις Διεθνείς Σχέσεις, καθώς και του μεταπτυχιακού τμήματος Σπουδών Πολέμου του πανεπιστημίου του Λονδίνου σε θέματα Στρατηγικής. Η διδακτορική του διατριβή τιτλοφορείται: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις: Ιδεολογία και στρατηγική σκέψη από τους Οθωμανούς μέχρι σήμερα</i>. Έχει συγγράψει πληθώρα άρθρων και επιστημονικών μελετών σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας, καθώς και μονογραφίες και βιβλία, μεταξύ των οποίων: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Η στρατηγική του ΝΑΤΟ</i> (1987), <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ρουμανία</i> (1991 και 1994), <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Η Τουρκία σήμερα</i> (1994), <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ελλάδα και Τουρκία στην μεταψυχροπολεμική εποχή</i> (1997). Το πιο πρόσφατο βιβλίο του έχει ως τίτλο <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Οι αν-ορθόδοξοι της Ορθοδοξίας και η ελληνική γεωπολιτική απαιδευσία</i> (εκδόσεις Αρμός, 2008).</span></span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><a href="http://www.diplomatikoperiskopio.com/index.php?option=com_content&view=article&id=389:2009-05-05-06-45-35&catid=45:2008-05-31-14-23-49&Itemid=72#_ednref2" name="_edn2" style="mso-endnote-id: edn2;"><span class="MsoEndnoteReference"><span lang="EL" style="font-size: 12pt;"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoEndnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="text-decoration: underline;">[ii]</span></span></span></span></span></span></a><span lang="EL" style="font-size: 12pt;"><span style="font-family: Times New Roman;"> Ελληνισμός, με κεφαλαίο –έψιλον-, αναφέρεται στο ελληνικό έθνος, ενώ με πεζό στην κλασική Παιδεία και Λογιοσύνη.</span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><a href="http://www.diplomatikoperiskopio.com/index.php?option=com_content&view=article&id=389:2009-05-05-06-45-35&catid=45:2008-05-31-14-23-49&Itemid=72#_ednref3" name="_edn3" style="mso-endnote-id: edn3;"><span class="MsoEndnoteReference"><span lang="EL" style="font-size: 12pt;"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoEndnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="text-decoration: underline;">[iii]</span></span></span></span></span></span></a><span lang="EL" style="font-size: 12pt;"><span style="font-family: Times New Roman;"> Επικαιροποιώ την αναφορά μου αυτή με το εξής παράδειγμα. Εν μέσω πρωτόγνωρης παγκόσμιας κρίσης και πρωτοφανούς για τα ελληνικά χρονικά δημοσιονομικού ελλείμματος, η κυβέρνηση προχώρησε στη δραστική φορολογική μείωση των αυτοκινήτων και δη των πολυτελών, με συνέπεια να διευρύνεται το χρέος της χώρας που υπονομεύει το μέλλον της και έτσι να διευρύνεται η εξάρτησή της από το εξωτερικό.</span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><a href="http://www.diplomatikoperiskopio.com/index.php?option=com_content&view=article&id=389:2009-05-05-06-45-35&catid=45:2008-05-31-14-23-49&Itemid=72#_ednref4" name="_edn4" style="mso-endnote-id: edn4;"><span class="MsoEndnoteReference"><span lang="EL" style="font-size: 12pt;"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoEndnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="text-decoration: underline;">[iv]</span></span></span></span></span></span></a><span lang="EL" style="font-size: 12pt;"><span style="font-family: Times New Roman;"> «Φαυλοκρατία», στο αξιόλογο βιβλίο του Ευ. Κοροβίνη, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Η Νεοελληνική Φαυλοκρατία</i>, Αθήνα: Αρμός 2008, ορίζεται η αλλοτρίωση της πολιτικής λειτουργίας σε κατοχή και νομή του κράτους από ανταγωνιζόμενες ομάδες επαγγελματιών της εξουσίας, οι οποίες απολαμβάνουν πλήρους ατιμωρησίας.</span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><a href="http://www.diplomatikoperiskopio.com/index.php?option=com_content&view=article&id=389:2009-05-05-06-45-35&catid=45:2008-05-31-14-23-49&Itemid=72#_ednref5" name="_edn5" style="mso-endnote-id: edn5;"><span class="MsoEndnoteReference"><span lang="EL" style="font-size: 12pt;"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoEndnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="text-decoration: underline;">[v]</span></span></span></span></span></span></a><span style="font-family: Times New Roman;"><span lang="EL" style="font-size: 12pt;"> Τις εν λόγω ενδιαφέρουσες επισημάνσεις τις άντλησα από το </span><span style="font-size: 12pt; mso-ansi-language: EN-US;">Andrew</span><span style="font-size: 12pt;"> </span><span style="font-size: 12pt; mso-ansi-language: EN-US;">Stewart</span><span lang="EL" style="font-size: 12pt;">, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Τέχνη, επιθυμία και σώμα στην αρχαία Ελλάδα</i>, μτφ. Α. Νικολόπουλος, Αθήνα: Αλεξάνδρεια 2003, σελ. 274-282.</span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><a href="http://www.diplomatikoperiskopio.com/index.php?option=com_content&view=article&id=389:2009-05-05-06-45-35&catid=45:2008-05-31-14-23-49&Itemid=72#_ednref6" name="_edn6" style="mso-endnote-id: edn6;"><span class="MsoEndnoteReference"><span lang="EL" style="font-size: 12pt;"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoEndnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="text-decoration: underline;">[vi]</span></span></span></span></span></span></a><span lang="EL" style="font-size: 12pt;"><span style="font-family: Times New Roman;"> Βλ. το τεκμηριωμένο άρθρο του Σέφη Αναστασάκου, «Η δίκη, η εκτέλεση των έξι και η ιστορική αλήθεια», <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Διεθνές Βήμα</i>, Οκτ-Δεκ ΄08, σελ. 20-30, συγγραφέα του 3τομου έργου, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ο Πλαστήρας και η εποχή του,</i> Αθήνα: Επικαιρότητα 2007.</span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><a href="http://www.diplomatikoperiskopio.com/index.php?option=com_content&view=article&id=389:2009-05-05-06-45-35&catid=45:2008-05-31-14-23-49&Itemid=72#_ednref7" name="_edn7" style="mso-endnote-id: edn7;"><span class="MsoEndnoteReference"><span lang="EL" style="font-size: 12pt;"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoEndnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="text-decoration: underline;">[vii]</span></span></span></span></span></span></a><span lang="EL" style="font-size: 12pt;"><span style="font-family: Times New Roman;"> Βλ. Γ. Μούρτος, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Οι αν-ορθόδοξοι της Ορθοδοξίας και η ελληνική γεωπολιτική απαιδευσία</i>, Αθήνα: Αρμός 2008, σελ. 239-41</span></span></div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="null" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-size: 12pt;"><span style="font-family: Times New Roman;">πηγή: <a href="http://www.diplomatikoperiskopio.com/">http://www.diplomatikoperiskopio.com/</a> </span></span></div><br />
<div style="mso-element: endnote-list; text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;"></span><br />
<hr size="1" style="text-align: left;" width="33%" /></div></div>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-64984410306728132952011-06-25T15:51:00.000-07:002011-06-26T02:27:59.871-07:00Π.ΚΟΝΔΥΛΗΣ :απο τον ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΣΜΟ στην ΕΥΡΑΣΙΑ , ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
«Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού δεν πρέπει και να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλει ο ισχυρός για τον εαυτό του»1<br />
Π. Κονδύλης<br />
<br />
Ανάμεσα στις κατά καιρούς συνηγορίες του αμερικανισμού, ξεχώρισαν το τελευταίο διάστημα το κείμενο του υπεύθυνου του ΕΛΙΑΜΕΠ καθηγητή Θ. Κουλουμπή, για το δόγμα του «ευρωαντλαντισμού» (που δημοσίευσε η εφημερίδα «Καθημερινή»), δηλαδή την αποκλειστική ,την προνομιακή , την στρατηγική συνεργασία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις ΗΠΑ. <br />
<br />
Το ζήτημα της αντίστασης ή της υποταγής στον αμερικανισμό φαίνεται ότι έχει διχάσει την ελληνική πολιτική κοινωνία. Υπερασπιστές των ΗΠΑ εμφανίζονται από τον συντηρητικό χώρο έως την εκσυγχρονιστική αριστερά καθώς και την άκρα αριστερά. Παρόμοια και οι επικριτές της αμερικάνικης πολιτικής, εμφανίζονται σε όλο το πολιτικό κοινωνικό φάσμα (από την ορθόδοξη εκκλησία ως την επαναστατική αριστερά). <br />
<br />
Οι απολογητές του αμερικανισμού, προβάλλουν την στρατηγική συνεργασία ΗΠΑ – Ελλάδος ως μοναδική επιλογή για το νεοελληνικό κράτος, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα συμμετέχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά είναι και μέρος των Βαλκανίων και κατά συνέπεια μπορεί να αναπτύσσει αμοιβαία επωφελείς σχέσεις τόσο με τις βαλκανικές χώρες όσο και με την Ρωσία. Η αμερικάνικη ισχύς δεν είναι ακατανίκητη οδεύουμε πλέον σε ένα πολυπολικό κόσμο όπου μικρές χώρες σαν την Ελλάδα θα έχουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες να ελιχθούν. <br />
<br />
Τα ηθικά επιχειρήματα συνεργασίας με τις ΗΠΑ δεν έχουν καμία βαρύτητα. Το νεοελληνικό κράτος και λιγότερο η ηπειρωτική Ευρώπη κατεχόταν επί αρκετές δεκαετίες από τον στρατό της Μεγ. Βρετανίας και των ΗΠΑ. Η κληρονομιά της κατοχής και της υποτέλειας υπήρξε πολύ δυσάρεστη για τον νεοελληνισμό. Πέραν του ότι δηλητηρίασε την πολιτική ζωή κατασκεύασε μια πολιτική και οικονομική τάξη που οφείλει την ύπαρξη της, στην αμερικάνικη υποτέλεια. <br />
<br />
Η υποτιθέμενη ανάσχεσης του σοβιετικού κινδύνου παλαιότερα, του Ισλάμ σήμερα, οδήγησε τις ΗΠΑ να λεηλατήσουν τις φιλελεύθερες αξίες τους. Εγκαθίδρυση δικτατοριών σε χώρες όπως η Χιλή και η Ελλάδα, δημιουργία αποσπασμάτων θανάτου στην Λατινική Αμερική, παρακολούθηση πολιτών σε όλο τον κόσμο, τυχοδιωκτικοί πόλεμοι στο όνομα της «δημοκρατίας» , του «ανθρωπισμού »και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», λειτουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης στο Γκουαντάναμο και στο Αμπού Γκράιμπ. <br />
<br />
Στο εσωτερικό των ΗΠΑ η κατάσταση δεν είναι καλύτερη. Ενώ τυπικά λειτουργεί η δημοκρατία, στην πραγματικότητα το κοινοβούλιο ελέγχεται ασφυκτικά από επιχειρηματικά συμφέροντα, η πληροφόρηση είναι κατευθυνόμενη, και η απουσία κοινωνικού κράτους κάνει αφόρητη την ζωή για τους εργαζόμενους. Ο «πολιτισμός» των Mac και της Coca-Cola ευθύνεται για την μόλυνση του περιβάλλοντος αλλά και του παγκόσμιου πολιτισμού. Δίπλα στον Αμερικάνο Πρόεδρο Μπους, Ευαγγελιστές θεολόγοι, διαστρεβλώνουν πλήρως την χριστιανική θεολογία που έχει ως κέντρο της την αγάπη –και μάλιστα την αγάπη προς τους εχθρούς-, μετατρέποντας την Βίβλο σε μία απολογία των τυχοδιωκτικών πολέμων των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Η κριτική προς τις ΗΠΑ έχει επεκταθεί πλέον από αιρετικούς στοχαστές σαν τον Νόαμ Τσόμσκι και τον Χάρολντ Πίντερ σε οργανικούς διανοούμενους του συστήματος όπως Ζ. Μπρεζίνσκι. Η προεδρία Ομπάμπα μένει να αποδείξει αν θα ανατρέψει αυτή την κατάσταση , ή απλά θα χρησιμοποιήσει άλλες τακτικές για να επιτύχει τους στρατηγικούς στόχους των ΗΠΑ.<br />
<br />
Οι ΗΠΑ για να διατηρήσουν το επίπεδο διαβίωσής τους, δανείζονται διαρκώς από το εξωτερικό και μάλιστα από έναν από τους κυριότερους ανταγωνιστές τους την Κίνα. Τα συνεχώς διευρυνόμενα εμπορικά τους ελλείμματα ,όπως και η χρεοκοπία ολόκληρου του τραπεζικού συστήματος και μέρους της αυτοκινητοβιομηχανίας , αποδεικνύουν ότι υπάρχουν δυσεπίλυτα ,δομικά προβλήματα στην οικονομία τους. Έτσι οι ΗΠΑ αντιπροσωπεύοντας σήμερα την πλέον βάρβαρη εκδοχή του καπιταλισμού είναι συγχρόνως οικονομικά αναποτελεσματικές και ηθικά χρεοκοπημένες . <br />
<br />
Μόνο σε κάποιους όψιμους νεοσυντηρητικούς στην Ευρώπη, οι ΗΠΑ διατηρούν ακόμη την λάμψη τους. Σε πολλές περιπτώσεις απομονώνεται ένας τομέας των ΗΠΑ, ώστε να αιτιολογηθεί συνολικά η κατάφαση στο μοντέλο τους. Διαβάσαμε ότι «ΗΠΑ διαθέτουν τα καλύτερα πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα στον κόσμο». Όμως παρά το γεγονός ότι πλέον η πρωτοπορία της τεχνολογικής γνώσης μεταναστεύει σε χώρες όπως η Ινδία, θα πρέπει να αναρωτηθούμε βαθύτερα, ποιο είναι το μέσο επίπεδο μόρφωσης στις ΗΠΑ, υψηλότερο ή χαμηλότερο από την Ευρώπη, κι ακόμη η γνώση που παράγεται χρησιμοποιείται για σκοπούς που ωφελούν η βλάπτουν τον άνθρωπο, ή πως εναρμονίζεται η τεχνολογική εξέλιξη με την προέλαση των πλέον ακραίων μορφών ανορθολογισμού (θρησκευτικές σέχτες, πίστη σε εξωγήινους, υποστήριξη της θανατικής καταδίκης, ελεύθερη κατοχή όπλων). Όπως δεν έσωσε την ΕΣΣΔ από την διάλυση, η παρουσία ενός εξελιγμένου στρατιωτικού τομέα μέσα σε μία παρακμάζουσα κοινωνία έτσι και δεν θα σώσει τις ΗΠΑ από την παρακμή η ύπαρξη δύο-τριών καλών πανεπιστημίων. <br />
<br />
Βεβαίως στην χώρα μας υπάρχουν φωνές που μας καλούν να συνδράμουμε στις τυχοδιωκτικές εκστρατείες των ΗΠΑ, ώστε να βρεθούμε στο κέντρο μιας διεθνούς σύγκρουσης, δίχως κανένα όφελος για την πατρίδα μας. Έγραψε δημοσιογράφος: «οι δε φίλοι και σύμμαχοι βλέπουν ότι δεν είμαστε σε θέση, δεν ενδιαφερόμαστε να εκπληρώσουμε τον ρόλο μας ως σύμμαχοι, δηλαδή να συμβάλουμε αποφασιστικά, όσο μας είναι δυνατόν, στη συνδιαμόρφωση ενός περιβάλλοντος ασφαλείας που, όπως λέει όχι μόνον το ΝΑΤΟ αλλά με τον πιο επίσημο τρόπο και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, μας οδηγεί πλέον να αμυνθούμε πολύ μακριά από τα σύνορά μας» («Νέα Πολιτική», τεύχος 7, σελ.45). <br />
<br />
Η Ελλάδα δεν έχει κανένα συμφέρον να βρεθεί στο κέντρο μιας διεθνούς διένεξης υποστηρίζοντας τις πολεμικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ. Αντίθετα η Ελλάδα σε συνεργασία με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως η Γαλλία –που δεν αποδέχονται τις ατλαντικές επιλογές– θα πρέπει να αναλάβει να συνδέσει τον αραβικό κόσμο με τις ευρωπαϊκές χώρες. Οι ατλαντικές υποχρεώσεις της Ελλάδας σταματούν εκεί που αρχίζουν τα εθνικά μας συμφέροντα. Ο ελληνικός στρατός, υπάρχει για να υπερασπίζεται αποκλειστικά την εδαφική ακεραιότητα του ελλαδικού και κυπριακού κράτους και η συμμετοχή του στο παρελθόν σε εκστρατείες όπως της Ουκρανίας και της Κορέας, μόνο ζημιές μας απέφερε. <br />
<br />
Ένας «μεγαλοιδεατισμός» μάλιστα, που αναμένει την δικαίωση των οραμάτων του από τις ΗΠΑ, αφενός λησμονεί σε τι εθνικές καταστροφές οδήγησαν στο παρελθόν τέτοιου είδους αντιλήψεις, αφετέρου ότι πάγια πολιτική των ΗΠΑ είναι ο «ελληνοτουρκισμός» δηλαδή η στενή συνεργασία Ελλάδος – Τουρκίας στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα ελληνικά συμφέροντα. Η καλλιέργεια» μεγαλοιδεατισμών», αντί της Βαλκανικής Συνεργασίας καταλήγει αναπόφευκτα στην δραστικότερη ανάμειξη των ΗΠΑ, στις Βαλκανικές υποθέσεις. Οι δηλώσεις Ομπάμα που επιβράβευαν και κολάκευαν τον διωγμό των Ελλήνων από την Μικρά Ασία , αφού όπως είπε ο Τουρκισμός «αντιστάθηκε με επιτυχία στην προσπάθεια επανίδρυση μιας αρχαίας αυτοκρατορίας » , επιβεβαιώνει τις παραπάνω σκέψεις και το γεγονός ότι πάγια τα αμερικάνικα συμφέροντα ταυτίζονται , όχι με τα ελληνικά αλλά με τα τουρκικά συμφέροντα.<br />
<br />
Ο Παναγιώτης Κονδύλης στο έργο του με συστηματικό και σαφή τρόπο, υπέδειξε και στη συνέχεια αναίρεσε τα ιδεολογήματα του αμερικανισμού. Ηθικισμός και οικονομισμός συγχωνεύονται σε μία ολότητα στην αμερικάνικη ιδεολογία. Χυδαίος υλισμός στην οικονομία, ηθικισμός πουριτανισμός στις αξίες απαρτίζουν το δίπολο μέσα στο οποίο κινείται ο αμερικανισμός. <br />
<br />
Ο Π. Κονδύλης θεωρεί ότι η φιλελεύθερη και η μαρξιστική ουτοπία μοιράζονται από κοινού ορισμένες αρχές και προϋποθέσεις ώστε «όπως οι μαρξιστές έζησαν το ναυάγιο της ουτοπίας τους, έτσι και οι φιλελεύθεροι θα βρεθούν σύντομα μπροστά στα ερείπια της δικής τους, την οποία θα γκρεμίσουν οι τρομακτικοί αγώνες κατανομής του 21ου αιώνα»2. <br />
<br />
Οι φιλελεύθεροι υποστηρίζουν ότι το εμπόριο θα υποκαταστήσει τον πόλεμο, παρά το γεγονός ότι χώρες που στο παρελθόν είχαν αναπτύξει στενότατες οικονομικές σχέσεις –όπως οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες πριν τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο στην συνέχεια ήρθαν σε αιματηρότατη πολεμική σύγκρουση. Τα κράτη δεν συνεργάζονται μεταξύ τους λόγω κοινότητας πολιτισμού ή αξιών αλλά λόγω συμφερόντων. Έτσι το αν ανήκει η Ελλάδα στην Δύση είναι ένα ενδιαφέρον ερώτημα για τους φιλοσόφους, αλλά χωρίς πρακτική αξία στην χάραξη πολιτικής. Ακόμη και αν η Ελλάδα είναι «δυτική» οφείλει να μην υποτάσσετε σε εκείνα τα κράτη της «Δύσης» που δεν προάγουν τα συμφέροντά της. Για τον Κονδύλη δεν είναι ο πολιτισμός που υπαγορεύει τις εκάστοτε συμμαχίες «αλλά η ενότητα των συμφερόντων όπως τα προσδιορίζει εκάστοτε η γεωπολιτική, η στρατηγική και η οικονομία»3. Εκτός αυτού η Ελλάδα, από διαπρεπείς Αμερικάνους όπως ο Χάντιγκτον, δεν θεωρείται λόγω της ορθοδοξίας μέρος του δυτικού κόσμου, όπως δεν θεωρείται και η Ρωσία, παρότι διαθέτουν πανομοιότυπα πολιτικά-οικονομικά συστήματα με την υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη και η Ελλάδα τουλάχιστον μετέχει σε δύο κατ’ εξοχήν δυτικούς οργανισμούς το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.. <br />
<br />
Η Ελλάδα και η Ευρώπη ακόμη κι αν διαθέτουν κοινά στοιχεία με τις ΗΠΑ θα πρέπει να συντάξουν την δική τους αυτόνομη στρατηγική: «Μετά το 1945 ολόκληρη η Ευρώπη βρέθηκε υπό διπλή κατοχή αμερικάνικη και σοβιετική».4 Αν η κατοχή της Ανατολικής Ευρώπης από τους Σοβιετικούς κατέρρευσε η πλήρης αποδέσμευση της Δυτικής και Ανατολικής Ευρώπης από τις ΗΠΑ είναι προϋπόθεση για την πολιτική της ενηλικίωσης.<br />
Ο Παναγιώτης Κονδύλης καταγγέλλει την φιλελεύθερη και μαρξιστογενή διανόηση, που υπερασπίζεται τα ιδεολογήματα του αμερικανισμού, τον «οικουμενισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Ο ρόλος που έπαιξαν ορισμένοι διανοούμενοι στην δικαιολόγηση των διαφόρων επιδρομών των ΗΠΑ, στην Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ, ή στην υπεράσπιση της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας τους (Τ. Νέγκρι) είναι χαρακτηριστική: «Αν ο ηττημένος, αποδεχόμενος όψιμα την ιδεολογία του νικητή, γίνεται συχνά ο γελοιωδέστερος και γλοιωδέστερος φορέας της δεν είναι βέβαιο ο πρωταρχικός εμπνευστής και θεμελιωτής της. Η «αριστερά» έχοντας μετατραπεί σε ουραγό ή σε σφουγγοκωλάριο του αμερικανισμού, δεν αντλεί πλέον από ό,τι ζωντανότερο είχε η μαρξιστική παράδοση, δηλαδή την ανελέητη απομυθοποίηση των φιλελεύθερων ιδεολογημάτων, αλλά τρέφεται από μια κοινωνική θεωρία που εν μέρει αντικατοπτρίζει και εν μέρει συγκαλύπτει εξιδανικευτικά τις πραγματικές σχέσεις ισχύος μέσα στη δυτική μαζική δημοκρατία».5 <br />
<br />
Η αναίρεση των ιδεολογημάτων, δεν είναι αντικείμενο μιας συζήτησης που διεξάγεται αποκλειστικά μεταξύ διανοουμένων, αλλά άπτεται άμεσα της πραγματικότητας: «ό,τι ήταν για τους Ρώσους κομμουνιστές χθες ο «προλεταριακός διεθνισμός», είναι σήμερα για τους Αμερικανούς τα «ανθρώπινα δικαιώματα». Και στον 21ο αιώνα, όπως πάντοτε στο παρελθόν, την Ιστορία θα την καθορίσει όποια Δύναμη θα είναι σε θέση να προσδιορίζει δεσμευτικά για τους υπολοίπους το περιεχόμενο και την πρακτική εφαρμογή των κυρίαρχων εννοιών (διάβαζε: ιδεολογημάτων)».6 Οι ΗΠΑ φαίνεται το τελευταίο διάστημα να μεταχειρίζονται περισσότερο την «σύγκρουση των πολιτισμών» του Χάντιγκτον ως ιδεολογικό όπλο. Περιγράφουν έναν δυτικό κόσμο φρούριο τον οποίο υπερασπίζονται οι ΗΠΑ από τους έξωθεν κακούς. Η νέα ιδεολογική μεταμόρφωση συνεπάγεται μία σκλήρυνση και στο εσωτερικό μέτωπο. Έτσι ο Χάντιγκτον εισηγείται μία καθαρή «αμερικάνικη ταυτότητα» που θα προσδιορίζεται αποκλειστικά από τις διάφορες μορφές προτεσταντισμού και θα έχει εξοβελίσει τους ισπανόφωνους και κάθε άλλον μετανάστη που δεν επιδέχεται αφομοίωσης. <br />
<br />
Σύμφωνα με τα αμερικάνικα ιδεολογήματα, η πύκνωση των ελληνοτουρκικών εμπορικών και οικονομικών σχέσεων (όπως η δαπανηρότατη εξαγορά τουρκικής τράπεζας από την Εθνική Τράπεζα) είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για την αναίμακτη επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών. Όμως «μόνον όποιος ενστερνίζεται έναν οικονομίστικο ντετερμινισμό, δηλαδή μόνον όποιος αποδίδει τους πολέμους σε οικονομικούς ανταγωνισμούς και μόνον, δικαιούται λογικά να πιστεύει ότι η οικονομική συνεργασία θα καταργήσει τους πολέμους. Στο κρίσιμο αυτό σημείο, όπως και σε άλλα ακόμη, ο οικονομίστικος φιλελευθερισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά χυδαίος μαρξισμός με αντιστραμμένα πρόσημα».7 Έτσι είναι ευεξήγητη η κοινότητα απόψεων, που παρουσιάζουν οι νεοφιλελεύθεροι και κάποιοι μαρξιστογενείς στην υπεράσπιση της αμερικάνικης πολιτικής στα Βαλκάνια (υποστήριξη του βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας υποστήριξη αλυτρωτισμού και αδιαλλαξίας της FYROM, νέο-οθωμανισμός, σχέδιο Ανάν για την Κύπρο). <br />
<br />
Ο Κονδύλης σπρώχνει την «λογική» του αμερικανισμού ως τα άκρα της, για να δείξει το λογικό του αδιέξοδο: «Σύμφωνα με τον οικουμενισμό των ‘ανθρωπίνων δικαιωμάτων’, που διακηρύσσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι ουραγοί τους, όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια δικαιώματα, γιατί όλοι έχουν εκ γενετής την ίδια αξιοπρέπεια και όλοι μετέχουν εξ ίσου του ορθού λόγου. Με αφετηρία λοιπόν την οικουμενική αυτή αρχή δεν μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι οι Δυτικές Δυνάμεις ή το Ισραήλ έχουν το δικαίωμα να κατέχουν πυρηνικά όπλα, γιατί είναι εξ ορισμού σε θέση να τα χρησιμοποιούν «έλλογα» ενώ το Ιράκ και το Ιράν στερούνται του ίδιου αυτού δικαιώματος επειδή είναι εξ υπαρχής βέβαιο ότι δεν θα κάμουν «έλλογη χρήση του»8. Βέβαια γράφει αλλού ειρωνικά «αποτελεί δικαίωμα των Ηνωμένων Πολιτειών να ανησυχούν πολύ περισσότερο για τα υποθετικά ατομικά όπλα της Βορείου Κορέας και του Ιράν παρά για τα πραγματικά ατομικά όπλα του Ισραήλ ωστόσο μία τέτοια συμπεριφορά ελάχιστα ενδείκνυται στα μάτια τρίτων προκειμένου να εμφανίσει κάποιον ως αμερόληπτο εκτελεστή οικουμενικών αρχών»9. <br />
<br />
Ο Π. Κονδύλης έβλεπε το μέλλον της Ευρώπης στην στενή συνεργασία με την Ρωσία, στον σχηματισμό της Ευρασίας. Τις σκέψεις αυτές τις διατύπωνε, την εποχή που η Ρωσία βρισκόταν στην έσχατη παρακμή της υπό τη κηδεμονία των ολιγαρχών και του Γιέλτσιν. Όμως έγραφε με τη σκέψη στο μέλλον και με την βεβαιότητα ότι η Ρωσία θα επανάκαμπτε δυναμικά στην παγκόσμια πολιτική. Επισήμαινε ότι ιδιαίτερα η Σιβηρία «αποτελεί την τελευταία μεγάλη επιφάνεια μέσα σ’ έναν πυκνοκατοικημένο πλανήτη», διαθέτοντας «τεράστια αποθέματα αρκτικού πετρελαίου και βιομηχανικά –στρατηγικά σημαντικών μεταλλευμάτων»10. <br />
<br />
Η γιγάντια οικονομική και δημογραφική ανάπτυξη της Κίνας θα απαιτήσει την άνετη και συνεχή πρόσβαση σε άφθονες πρώτες ύλες. Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της Σιβηρίας θα είναι συνεπώς μία αναγκαιότητα για την ύπαρξή της. Η πρόσβαση σε αυτές θα είναι αντικείμενο ή πολεμικής αναμέτρησης ή εμπορικής συναλλαγής: «Μόλις αρχίσει να διαγράφεται μία τέτοια κατάσταση η Ρωσία θα τεθεί υπό πίεση και θ’ αναγκαστεί ν’ αναζητήσει συμμάχους. Αν δεν βρει, τότε θα υποχρεωθεί να κάμει παραχωρήσεις προς την Κίνα ή και να συμπαραταχθεί μαζί της, οπότε θα δημιουργούνταν ένας πανίσχυρος συνασπισμός»11. Ο Κονδύλης εξηγεί ότι παρά τις διαφορετικές επιθυμίες των ΗΠΑ, η στενή συνεργασία της Ευρώπης με την Ρωσία, η Ευρασία αντί του Ευρωαντλαντισμού, θα αποδώσει στην Ευρώπη τις αναγκαίες πρώτες ύλες (πετρέλαιο, φυσικό αέριο κ.λπ.) και μία νέα δυναμική στην πολιτική της εξέλιξης: <br />
<br />
«Μία μακροπρόθεσμη ευρωπαϊκή πολιτική απέναντι στη Ρωσία οφείλει να προσανατολισθεί σ’ αυτές τις γεωπολιτικές προοπτικές. Ασφαλώς είναι δικαίωμα των Ηνωμένων Πολιτειών να επιθυμούν τη διασφάλιση της πλανητικής μονοκρατορίας τους μεταξύ άλλων με τη συνεχή χαλιναγώγηση ή και με τον κατακερματισμό της Ρωσίας. Όμως μία ενωμένη Ευρώπη δεν θα είχε να κερδίσει πολλά πράγματα, αν εμφανιζόταν ως στρατηγικός τοποτηρητής των Αμερικάνων στην Ανατολική Ευρώπη και ως υποστηρικτής όλων των χωριστικών τάσεων μέσα στην επικράτεια της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Η ευρωπαϊκή, και προπαντός γερμανική μυωπία, όπως φαίνεται με την υποστήριξη του αμερικάνικου σχεδίου για την επέκταση του ΝΑΤΟ ίσαμε τα ρωσικά σύνορα, δεν μπορεί παρά να δώσει τροφή σε μία απολύτως θεμιτή δυσπιστία της Ρωσίας και να σπρώξει τη γιγαντιαία ευρασιατική χώρα στην επιθετική απομόνωση ή στην αγκαλιά της Κίνας. Όποιος είναι έστω κι επιφανειακά εξοικειωμένος με τη ρωσική ιστορία, θα πρέπει να γνωρίζει ότι καμία entente cordiale με τη Ρωσία δεν είναι δυνατή, αν δεν της αναγνωρισθεί εξ υπαρχής το δικαίωμα να τηρεί την τάξη στην Καυκασία, στην κεντρική Ασία και σε ολόκληρο τον σιβηρικό χώρο. Η Ευρώπη δεν θα είχε να χάσει τίποτε, αν η Ρωσία επιτελούσε με επιτυχία το έργο αυτό, αντίθετο μάλιστα. Και δεν θα υπήρχε κίνδυνος ρωσικής ηγεμονίας πάνω σε μία πλούσια κι ενωμένη Ευρώπη, ικανή να δρα πολιτικά με ενιαίο τρόπο. Μία τέτοια Ευρώπη δεν θα είχε να φοβηθεί τίποτε από την Ρωσία, ενώ η Ρωσία θα είχε να ελπίζει τα πάντα από μία τέτοια Ευρώπη. Συνάμα, στο πλαίσιο μίας μεγαλεπήβολης γεωπολιτικής αναδιάταξης της Ευρασίας θα λύνονταν από μόνα τους ζητήματα όπως η ρωσική επιρροή στην Ανατολική Ευρώπη και οι αντίστοιχοι φόβοι των λαών της. <br />
<br />
Ώστε η μεγάλη πλανητική και κοσμοϊστορική δυνατότητα μίας Ενωμένης Ευρώπης θα ήταν η Ευρασία. Κατ’ αρχήν βέβαια υπό την απτή έννοια της διασφάλισης ενεργειακών πηγών και απαραίτητων πρώτων υλών σε εποχή όπου εδώ διαφαίνεται στενότητα και οξύνονται οι συναφείς ανταγωνισμοί. Αλλά επιπλέον και υπό την έννοια μίας αποστολής, η οποία διευρύνει τους ορίζοντες και κινητοποιεί δυνάμεις».12 <br />
<br />
Δεικτικά αναφέρεται ο Κονδύλης στις βαρβαρότητες (σφαγές 100.000 Ιρακινών στρατιωτών) που διέπραξαν οι ΗΠΑ στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου: «Βεβαίως, τα κατά άλλα λαλίστατα δυτικά τηλεοπτικά δίκτυα ουσιαστικά την αποσιώπησαν, και αν η ιστορία γραφτεί με βάση τα δεδομένα τους, τότε ο πόλεμος του Κόλπου θα περάσει στη μνήμη των επιγεγνομένων ως εκείνος που, χάρη στην υπερσύγχρονη τεχνολογία δεν στοίχισε παραπάνω από 200 περίπου ανθρώπινες ζωές».13 <br />
<br />
Για τον νεοελληνισμό ο Κονδύλης επισημαίνει την προϊούσα δημογραφική συρρίκνωση, τον οικονομικό παρασιτισμό, την τάση να καταναλώνει περισσότερα απ’ όσα παράγει, την αναξιοπιστία του πολιτικού προσωπικού. Επικεντρώνεται όμως σε δύο σημεία: <br />
<br />
Α) «ένα καθοριστικό γνώρισμα της σημερινής ελληνικής εθνικής ζωής, δηλ. της εθνικής ζωής μετά τη γεωπολιτική συρρίκνωση του ελληνισμού, είναι η απουσία ιστορικών στόχων ικανών να κινητοποιήσουν συνειδητά και μακροπρόθεσμα συλλογικές δυνάμεις. Πάνω σ’ αυτό δεν πρέπει να ξεγελιέται κανείς ούτε από τυποποιημένες πατριωτικές κορώνες ούτε από τις ανόρεκτες μάχες οπισθοφυλακής που δίνονται για το κυπριακό –ούτε επίσης πρέπει να εκλαμβάνει ως τέτοιο στόχο την «ένταξη στην Ευρώπη» γιατί προς αυτήν ωθεί μία μαζική επιθυμία καταναλωτικής ευζωίας, η οποία προκειμένου να πραγματοποιηθεί, δεν θα δίσταζε και πολύ να μετατρέψει την ένταξη σε ταπεινωτική εθνική εκποίηση».14 <br />
<br />
Β) «Μονάχα η ευόδωση της εκσυγχρονιστικής προσπάθειας επιτρέπει την επιτυχή άμιλλα με άλλα έθνη και έτσι χαρίζει την αυτοπεποίθηση εκείνη, η οποία επιτρέπει την απροβλημάτιστη αναστροφή με την εθνική παράδοση και καθιστά ψυχολογικά περιττό τον πιθηκισμό. Αντίθετα η ανικανότητα ενός έθνους να συναγωνισθεί τα άλλα σε ό,τι σήμερα –καλώς ή κακώς– θεωρείται κεντρικό πεδίο της κοινωνικής δραστηριότητας θέτει σε κίνηση έναν διπλό υπεραναπληρωτικό μηχανισμό: τον πιθηκισμό ως προσπάθεια να υποκαταστήσεις με επιφάσεις ό,τι δεν κατέχεις ως ουσία και την παραδοσιολατρεία ως αντιστάθμισμα του πιθηκισμού. Απ’ αυτή την άποψη, ο πτωχοπροδρομικός ελληνοκεντρισμός και ο κοσμοπολιτισμός πιθηκισμός αποτελούν μεγέθη συμμετρικά και συναφή, όσο κι αν φαινομενικά εκπροσωπούν δύο κόσμους εχθρικούς μεταξύ τους».15<br />
Η παθολογία του νεοελληνικού κράτους και της κοινωνίας έχει ως συνέπεια να αναζητεί προστάτες είτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση είτε στις ΗΠΑ. Η σχέση αυτή ειδικά ως προς τις ΗΠΑ είναι ετεροβαρής και μονοσήμαντη. Η Ελλάδα παρέχει στις ΗΠΑ ότι αυτές επιθυμούν (στρατιωτικές διευκολύνσεις, βάσεις) και εισπράττει πιέσεις για συνεχείς υποχωρήσεις σε όλα τα εθνικά θέματα προσβλητικές δηλώσεις σε σχέση με την FYROM, ανακίνηση ανύπαρκτων μειονοτικών ζητημάτων πυροδότηση του αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού, που μπορεί στο άμεσο μέλλον να δημιουργήσει σοβαρότατα διακρατικά προβλήματα. Ειδικά ως προς την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. οι ΗΠΑ μαζί με την Μ. Βρετανία είναι οι θερμότεροι υποστηριχτές της, παραβλέποντας το γεγονός –η και εξ αιτίας αυτού του γεγονότος– ότι η πιθανή ένταξη της Τουρκίας μπορεί να οδηγήσει σε κατάρρευση όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Φυσικά οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες δεν έχουν δείξει το απαραίτητο σθένος για να αντισταθούν στις ατλαντικές πιέσεις. Αντίθετα κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία είναι από τους θερμότερους πρεσβευτές της ευρωπαϊκής ένταξης της Τουρκίας. Πιθανολογείται ότι ο ενδεχόμενος εξευρωπαϊσμός της Τουρκίας θα μειώσει αναγκαστικά την ένταση στην περιοχή, οδηγώντας στην ειρηνική επίλυση των προβλημάτων. Όμως όπως έχει δείξει ο Κονδύλης ο εξευρωπαϊσμός ή ο εκδημοκρατισμός ενός κράτους δεν το καθιστά αναγκαία ειρηνόφιλο. Αντίθετα τα ευρωπαϊκά κράτη όταν είχαν την ισχύ και αποικιακές εκστρατείες διεξήγαγαν και σε αιματηρούς πολέμους ενεπλάκησαν.16 Η αποκατάσταση της ισορροπίας δυνάμεων στην περιοχή είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για τη διατήρηση της ελευθερίας και της ειρήνης. Αν δε το νεοελληνικό κράτος δεν μπορεί να την επιτύχει από μόνο του, θα πρέπει να την επιτύχει με την συνεργασία άλλων κρατών. <br />
<br />
Όπως σημείωνε ο Π. Κονδύλης ο πόλεμος με την Τουρκία, με την παρούσα κατάσταση είναι καταστροφή, ενώ η ειρήνη είναι υποταγή. Είναι δε προφανές ότι σταδιακά το νεοελληνικό κράτος καθίσταται διεθνώς ανυπόληπτο , πολλαπλώς κηδεμονευόμενο και ως προς την Τουρκία σε κατάσταση περιορισμένης κυριαρχίας. Ο Π. Κονδύλης ισχυριζόταν ότι η Ελλάδα για την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι αναπόσπαστο μέρος, αλλά διαπραγματεύσιμη επαρχία, ώστε ότι δεν μπορεί να δώσει η ίδια στην Τουρκία, πιέζει την Ελλάδα να το παραχωρήσει. Βέβαια οι ελληνικές πολιτικές ελίτ όπως αποδεικνύεται δεν χρειάζεται ιδιαίτερα να πιεστούν από την Ε.Ε. ή τις ΗΠΑ, διότι συνήθως ενθουσιωδώς μπορούν να δώσουν ότι τους ζητηθεί σε σχέση με την Τουρκία. Η προϊούσα υποχωρητικότητα «θα αμείβεται με αμερικάνικους και ευρωπαϊκούς επαίνους, που τους χρειάζεται κατεπειγόντως ο εκσυγχρονιζόμενος Βαλκάνιος και επίσης με δάνεια και δώρα για να χρηματοδοτείται ο παρασιτικός καταναλωτισμός».17 Παράλληλα αναπτύσσεται ένας νεοφαναριωτισμός, όπου με την κάλυψη της ελληνοτουρκικής προσέγγισης ή ενός πτωχοπροδρομικού μεγαλοιδεατισμού Έλληνες επιχειρηματίες χρηματοδοτούν την τουρκική οικονομία υπό αμερικάνικη βέβαια έμπνευση. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται μία προσπάθεια να αναστραφεί η φύρα των επενδύσεων από άλλες βαλκανικές ή μεσαιο-ευρωπαϊκές χώρες. Είναι αξιοσημείωτο ότι Έλληνες αστοί πολλές φορές απέκλιναν από την φιλοδυτική πολιτική του νεοελληνικού κράτους. Παλαιότερα κερδίζοντας από επενδύσεις σε αραβικά κράτη, τώρα από επιχειρήσεις στα Βαλκάνια καις στην Κίνα, ενώ οι εφοπλιστές γνωρίζουν μία χρυσή εποχή χάρις στην ανάπτυξη της Κίνας. Πόσο μπορούν να επηρεάσουν την ελληνική εξωτερική πολιτική; Από ότι φαίνεται η επιρροή του ξένου παράγοντα είναι διαχρονικά τόσο καταλυτική, ώστε οι Έλληνες αστοί δεν μπορούν να διαμορφώσουν μία δική τους πολιτική που σε αυτή την περίπτωση μπορεί να συμφέρει και τον υπόλοιπο ελληνισμό αλλά ωθείται σε επενδύσεις στην Τουρκία που μπορεί να έχουν βραχυπρόθεσμο όφελος, αλλά θα είναι ιδιαίτερα επισφαλείς μακροπρόθεσμα για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους , ενώ θα εμβαθύνουν περισσότερο την σχέση εξάρτησης από τον νέο-οθωμανισμό. <br />
<br />
Ο Κονδύλης παρότι θεωρεί ότι η Ελλάδα δεν μπορεί άμεσα να εγκαταλείψει τις υφιστάμενες –«συμμαχίες»- οι οποίες δεν είναι ωφέλιμες αλλά αναγκαστικές, συμπεραίνει ότι η ενίσχυση του γεωπολιτικού βάρους της Ρωσίας είναι ο μοναδικός τρόπος για να περιοριστεί η τουρκική επιθετικότητα: «Μονάχα μία ισχυρή εθνικιστική και επεκτατική Ρωσία θα μπορούσε να αποτελέσει δραστικό φραγμό των τουρκικών φιλοδοξιών στα Βαλκάνια (όπου θα αναζωπυρώνονταν οι παλαιοί ρωσικοί δεσμοί με τη Σερβία και τη Βουλγαρία) και στην Ανατολή (όπου επίσης θα ενεργοποιούνταν ο παλαιός αντιτουρκικός άξονας Ρωσία και Ιράν).18 <br />
<br />
Στις ημέρες μας η ταχύτατη οικονομική ανάπτυξη της Κίνας συνοδεύεται με την ανασυγκρότηση και την επιστροφή της Ρωσίας στην διεθνή σκηνή. Χάρις στους πετραιαλαγωγούς μπορεί να ενισχύσει αμφίδρομα την συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παράλληλα η εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ οδηγείται σε αδιέξοδο. Οι σουνίτες βρίσκονται σε συνεχή ανταρσία, οι σιίτες μοιραία θα κατευθυνθούν προς τους ομόθρησκους τους στο Ιράν, ενώ οι Κούρδοι θα είναι οι μοναδικοί τους σύμμαχοι. Η φιλία όμως με τους τελευταίους δημιουργεί ευρύτερες ανησυχίες όχι μόνο στην Τουρκία, αλλά και στο Ιράν και στη Συρία για την μελλοντική πιθανότητα νέων χωριστικών κινημάτων. Έτσι αφενός ή Τουρκία θα καταφεύγει στις ΗΠΑ για να εξισορροπήσει την ρωσική ισχύ, αφετέρου θα απομακρύνεται από αυτές λόγω του Κουρδικού. Έτσι στο άμεσο μέλλον και οι ΗΠΑ και η Τουρκία θα βρεθούν αντιμέτωποι με σημαντικά διλήμματα. <br />
<br />
Η Ελλάδα αν μπορούσε να ανασυγκροτηθεί πολιτικά και οικονομικά, θα ενίσχυε την γεωπολιτική της σημασία, χάρις στους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου. Αν δε η Ευρώπη ακολουθούσε νέα ευρασιατική στρατηγική θα μπορούσε να είναι πολλαπλά ωφελημένη. Σε αυτή την περίπτωση οι ΗΠΑ θα έχουν ηττηθεί πολιτικά και θα έπρεπε για το συμφέρον τους να εγκαταλείψουν τις πολυδάπανες ιμπεριαλιστικές εκστρατείες και να ασχοληθούν με τα σημαντικά εσωτερικά οικονομικά τους προβλήματα. Άλλωστε η ήττα αυτή θα είναι η συνέχεια μίας μεγάλης ήττας που ήδη γνωρίζουν στην Κεντρική και Νότια Αμερική. <br />
<br />
Ο Π. Κονδύλης παραμένει επίκαιρος και η σκέψη του ένα μεγάλο όπλο για να κατανοήσουμε τις εξελίξεις στον 21ο αιώνα. Δυστυχώς το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών αντί να συμβουλεύεται το έργο του διαλέγεται με το ΕΛΙΑΜΕΠ. Απέναντι στην οχληρή πραγματικότητα της Ευρώπης προτεκτοράτο των ΗΠΑ, και της θεωρητικοποίησής της από τον «ευρωαντλαντισμό», ο Π. Κονδύλης προτείνει την Ευρασία, την στενή συνεργασία Ευρώπης και Ρωσίας. Ενώ μπροστά στην προοπτική μετατροπής της Ελλάδας σε δορυφόρο της Τουρκίας εισηγείται την επείγουσα ανασυγκρότηση του νεοελληνικού κράτους, την παραγωγική μεταστροφή της ελληνικής οικονομίας, την άμεση απαλλαγή από το αποτυχημένο πολιτικό προσωπικό και την επανεξέταση της πολιτικής των συμμαχιών.<br />
<br />
ΠΗΓΕΣ<br />
1. Παν. Κονδύλης: «Από τον 20ο στον 21ο αιώνα. Τομές στην πλανητική πολιτική περί το 2000» Εκδ. Θεμέλιο. Αθήνα 1998 σελ.10. <br />
<br />
2. Παν. Κονδύλης: «Το αόρατο χρονολόγιο της σκέψης. Απαντήσεις σε 28 ερωτήματα». Εκδ. Νεφέλη Αθήνα 1998, σελ.136,137 <br />
<br />
3. Όπως προηγούμενη σελ. 138 <br />
<br />
4. Όπως προηγούμενη σελ. 140 <br />
<br />
5. Π. Κονδύλης: «Από τον 20ό στον 21ο αιώνα. Τομές στην πλανητική πολιτική περί το 2000». Εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 1998, σελ. 8 <br />
<br />
6. Όπως προηγούμενα σελ. 10 <br />
<br />
7. Π. Κονδύλης «Θεωρία του Πολέμου». Εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 1998, σελ.366. <br />
<br />
8. Όπως προηγούμενα σελ.373 <br />
<br />
9. Π. Κονδύλης «Από 20ο στον 21ο αιώνα. Τομές στην πλανητική πολιτική περί το 2000». Εκδ. Θεμέλιο σελ. 130,131 <br />
<br />
10. Όπως προηγούμενα σελ.116 <br />
<br />
11. Όπως προηγούμενα σελ. 117 <br />
<br />
12. Όπως προηγούμενα σελ. 117, 118 <br />
<br />
13. Π. Κονδύλης «Θεωρία του πολέμου». Εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 1998, σελ.366. <br />
<br />
14. Π. Κονδύλης: «Πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο». Εκδ. Θεμέλιο 1992, σελ. 158. <br />
<br />
15. Όπως προηγούμενα σελ. 175, 176 <br />
<br />
16. Ο Π. Κονδύλης στην Θεωρία του Πολέμου (σελ.405) γράφει: «Η ιστορία δείχνει ότι οι δημοκρατίες μπορεί να είναι εξ ίσου επεκτατικές και αξιόμαχες όσο και οι τυραννίες. Η αγγλική αυτοκρατορία συγκροτήθηκε ακριβώς παράλληλα με την εδραίωση και την εμβάθυνση του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος στη μητρόπολη. Και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός βρίσκεται σήμερα στην αποκορύφωση της παγκόσμιας ισχύος του κραδαίνοντας το λάβαρο της πανανθρώπινης δημοκρατίας και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». <br />
<br />
17. Όπως προηγούμενα σελ. 410. <br />
<br />
18. Όπως προηγούμενα σελ. 392. <br />
<br />
πηγή: <a href="http://koutroulis-spyros.blogspot.com/">http://koutroulis-spyros.blogspot.com/</a> </div>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-3886225906750759452011-06-25T15:19:00.000-07:002011-06-25T15:19:42.274-07:00Η έμμεση σύγκρουση Ρωσίας και ΗΠΑ στον Ευρασιατικό χώρο, Φώτιος Μεταλληνός, Αντιστράτηγος ε.α.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhF4-KwZhkwBLJqm7w_kqT8nQLzOjYHhImJyn4mN8Ijq4rTJGiIvNjjAtfX_d8T4S8_53AQrHLzsjRlw3XB6AXQqnRz6S9oF1ms2FmDuJ1G64NrzwgKb6gBF3XO5IVOQRqg1fjnN8PilGUx/s1600/flags-usa-russia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" i$="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhF4-KwZhkwBLJqm7w_kqT8nQLzOjYHhImJyn4mN8Ijq4rTJGiIvNjjAtfX_d8T4S8_53AQrHLzsjRlw3XB6AXQqnRz6S9oF1ms2FmDuJ1G64NrzwgKb6gBF3XO5IVOQRqg1fjnN8PilGUx/s320/flags-usa-russia.jpg" width="320" /></a></div>Το προέχον σήμερα μακρο-στρατηγικό στοιχείο, που θα διαμορφώσει τον πολιτικό και ενεργειακό ορίζοντα στον «ευρασιατικό χώρο» είναι η έκβαση της έμμεσης σύγκρουσης μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας που εξελίσσεται στο χώρο αυτό. Ο όρος «Ευρασία» στη ρωσική πολιτική συνείδηση περιλαμβάνει το χώρο της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, που σήμερα -με εξαίρεση τα βαλτικά κράτη- συναπαρτίζουν την Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών. Ιδιαίτερα ο όρος επικεν¬τρώ¬νε¬ται πολιτικά στον καυκάσιο και κεντροασιατικό χώρο των ζωτικών συμφερόντων της Ρωσίας, που η ίδια χαρακτηρίζει σαν «εγγύς εξωτερικό» της. <br />
<br />
Πρόκειται για τον ενεργειακό χώρο που περικλύει τα σημαντικό¬τερα (μετά τη Μ. Ανατολή και τη Ρωσία) αποθέματα πετρελαίου και αερίου, μαζί με τα συστήματα άντλησης και αγωγών και τις θαλάσσιες οδούς διακίνησης μέσω Κασπίας και Μαύρης Θάλασσας. Ένα χώρο που αναπόφευκτα επικεντρώνει το οικονομικό και γεωστρατηγικό ενδιαφέρον των βιομηχανικών δυνάμεων, όπως των ΗΠΑ και της Ε.Ε., της Κίνας, Ιαπωνίας και Ινδίας∙ πρώτιστα της ρωσικής ομοσπονδίας που τον θεωρεί φυσική ζώνη αποκλειστικής επιρροής της. Στον αντίποδα της ρωσικής άποψης βρίσκεται αυτή των ΗΠΑ, οι οποίες εντάσσουν τον «εγγύς» ευρασιατικό χώρο μέσα στο «μείζονα ευρασιατικό χώρο. Ένα χώρο που περιλαμβάνει τους κύριους εδαφικούς, ενεργειακούς, συγκοινωνιακούς, δημογραφικούς, τους όποιους κατονομαζό¬μενους τρομοκρατικούς παράγοντες∙ κύρια περιλαμβάνει τους κρατικούς εκείνους κυριαρχικούς παράγοντες, που καθιστούν το χώρο αυτό επίκεντρο ανταγωνιστικής επιρροής και κυριαρχικών συγκρούσεων.<br />
<br />
Πρόκειται για συγκρούσεις, που ενόψει του παράγοντα της ενεργειακής ασφάλειας, αποκτούν τη βαρύτητα μιας «παγκομιοποιημένης ενέργειας», που επηρεάζει άμεσα τη λειτουργία παραγωγής και διανομής ενέργειας, και ως εκ τούτου αφορά το σύνολο των βιομηχανικών και πετρελαιο-παραγω¬γι¬κών δυνάμεων. Αυτή η αμερικανική άποψη περί ευρασιατικού χώρου, που εντάσσεται στο πλαίσιο της παγκοσμιο¬ποίησης των αγορών, αμφισβητεί άμεσα την αποκλειστική αρμοδιότητα της Ρωσίας στον εγγύς ευρασιατικό χώρο της. Νομιμοποιεί ακόμη τις οπουδήποτε αμερικανικές επεμβάσεις στο πλαίσιο της ασφάλειας και ελέγχου των πηγών και οδεύσεων της ενέργειας, -του κατ’ εξοχήν αυτού παράγοντα εθνικής ισχύος. Γνώμονα των αμερικανικών επεμβάσεων στον ευρασιατικό χώρο αποτελεί η «στρατηγική πράξη για το δρόμο του Μεταξιού», του Νοεμβρίου 1999, με την οποία οι ΗΠΑ στοχεύουν στην πολιτική, οικονομική και αμυντική (Νατοϊκή) χειραγώγηση του υπόψη ενεργειακού χώρου.<br />
<br />
Είμαστε θεατές μιας μακρόχρονης ευρωατλαντικής πίεσης απέναντι στο ρωσικό παράγοντα, που εκδηλώνεται με την παράλληλη διεύρυνση της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ στις πρώην χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Που εκδηλώνεται ιδιαίτερα με την πολιτικο-στρατιωτική (Νατοϊκή) διείσδυση των ΗΠΑ στον καυκάσιο και κεντροασιατικό ενεργειακό χώρο, σε μια προσπάθεια πολιτικής και ενεργειακής άλωσης του χώρου και αμφισβή¬τησης της αποκλειστικότητας της ρωσικής επιρροής. Βρισκόμαστε σήμερα στην αποφασιστική φάση της μακρόπνοης αμερικανικής στρατηγικής, που αποβλέπει στην παρεμπόδιση της Ρωσίας να αναδειχθεί εκ νέου σε μεγάλη δύναμη, αντίπαλο των ΗΠΑ. <br />
<br />
Πρόκειται ουσιαστικά για μια έμμεση σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ στον ενεργειακό ευρασιατικό χώρο. Που υποθάλπει άμεσα τις φυγόκεντρες τάσεις των οικείων χωρών, - πρώτιστα της Ουκρανίας, Γεωργίας και Καζακστάν. Που ενθαρρύνει την πολιτική τους αντιπαλότητα απέναντι στη Ρωσία, την πολιτική αστάθεια στο χώρο και τη χαλαρότητα των διακρατικών θεσμών στο χώρο της Κοινοπολιτείας. Οι πρώτες προσπάθειες της Νατοϊκής διεύρυνσης στο χώρο του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας, αρχής γενομένης από την Πολωνία, συνάντησαν την ακραία πολιτική αντίδραση της Ρωσίας, η οποία απείλησε την πυρηνική επαναστόχευση των ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Ανάλογα και η ένταξη των βαλτικών χωρών. Ανφερόμαστε στη δεκαετία του ‘90, όπου η ρωσική δύναμη αντιμετωπίζει το πολλαπλό «σοκ» μιας πολιτικής, οικονομικής, αμυντικής, κοινωνικής και ιδεολογικής μεταλλαγής, επαφιέμενη (στηριζόμενη) στην πολιτική και οικονομική εγγύηση της Δύσης. <br />
<br />
Η οποία Δύση αντιμετωπίζει με δέος το ενδεχόμενο μιας πανευρωπαϊκής αναστάτωσης, με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Πρόκειται για την περίοδο της Νατοϊκής παντοδυναμίας, σαν μοναδικής εγγυήτριας δύναμης της ευρωπαϊκής ασφάλειας. Που η Ρωσία επιχειρεί να περάσει το διαχωριστικό ποτάμι της Ευρώπης, προς τον υποσχόμενο χώρο της δημοκρατίας, της ελεύθερης οικονομίας και ανθρώπινων ελευθεριών. Με τα εύσημα της διαδόχου της Σοβιετικής Ένωσης και το πολιτικό κύρος μιας ισότιμης δύναμης μέσα στον υποσχόμενο χώρο της πανευρωπαϊκής Ύφεσης. Το χώρο του Συνεταιρισμού για την Ειρήνη και λοιπών Νατογενών οργανισμών που επικεντρώνουν τις προσπάθειες μιας ολικής ενσωμάτωσης του ευρωπαϊκού χώρου. <br />
<br />
Η προοπτική των ανοιχτών ευρωπαϊκών αγορών στη ρωσική ενέργεια και αμυντική παραγωγή, η προοπτική ακόμη της ρωσικής συνεργασίας με το ΝΑΤΟ πάνω στα κρίσιμα θέματα της πανευρωπαϊκής ασφάλειας, στο πλαίσιο του θεσμού της Νατο-Ρωσικής Επιτροπής (ΝΑΤΟ -Russia Council), ενθαρρύνει τις ρωσικές προσδοκίες. Από την άλλη πλευρά ο Νατοϊκός οργανισμός, στη ρύμη του προς Ανατολάς, θα παρα¬κάμψει το ρόλο των Ηνωμένων Εθνών, και το ίδιο το καταστατικό του περί ειρηνικής διευθέτησης των διακρατικών προβλημάτων και διαφορών. Το αποκαλούμενο δόγμα Κλίντον «περί υπεροχής των ανθρώπινων ελευθεριών έναντι της εθνικής κυριαρχίας», νομιμοποιεί τις οπουδήποτε επιλεκτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ, στο όνομα των ανθρώπινων ελευθεριών. <br />
<br />
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα αδέξιο υποκατάστατο του δόγματος Τρούμαν στην υπηρεσία της αμερικανικής στρατηγικής. Στο πλαίσιο του δόγματος Κλίντον ο βαλκανικός χώρος ισοπεδώνεται στρατιωτικά από το ΝΑΤΟ για μια πολιτική αναδόμηση στα μέτρα των αμερικανικών σχεδιασμών. Με μια πλήρη αγνόηση της ρωσικής πολιτικής άποψης, το φιλορωσικό έρεισμα της Γιουγκοσλαβίας διαμελίζεται και η πολιτική αίγλη της Ρωσίας τραυματίζεται. Με την αγνόηση ακόμη της γερμανικής άποψης ότι: «Μόνο μαζί με τη Ρωσία μπορεί να υπάρξει ευρωπαϊκή ασφάλεια και όχι χωρίς αυτή». (Υπουργός εξωτερικών Κλάους Κίνκελ, 1997) Η Νατοϊκή επέμβαση στη Βαλκανική θα φέρει εγγύτερα τη ρωσική πολιτική με αυτή των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων Γαλλίας και Γερμανίας, χωρίς να παραβλάψει τις ρωσικές ισορροπίες με τις ΗΠΑ.<br />
<br />
Η ρωσική ηγεσία συνειδητοποιεί την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της εξωτερικής πολιτικής σε μια λιγότερο ευρωκεντρική και περισσότερο ρωσοκεντρική βάση, ώστε να εξασφαλίζει τα ζωτικά της ενδιαφέροντα και το ρόλο της αποκλειστικής ρυθμιστικής δύναμης στον άμεσο χώρο της. Η ανάγκη αυτή επέβαλε στον πρόεδρο Γέλτσιν την αντικατάσταση του φιλ¬ελεύθερου υπουργού εξωτερικών Andrei Kozirev με το ρεαλιστή Evgeni Prim¬akov, διεθυντή της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Η παράλληλη πολιτική θητεία των προέδρων Μπους και Πούτιν θα οριοθετήσει το μέλλον των Ρωσο-αμερικανικών σχέσεων. Από το έτος 2000, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στις Ρωσο-αμερικανικές σχέσεις. Οι ΗΠΑ, κατά τη διατύπωση Μπους, φιλοδοξούν «να διαμορφώσουν τον κόσμο, αντί να διαμορφωθεί αφ’ εαυτού∙ να επηρεάσουν τα γεγονότα, αντί να αφεθούν στο έλεος των γεγονότων» (Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας 2006). Μια άποψη που απηχεί στο ακέραιο την αμερικανική πρακτική στο Μεσανατολικό, τον Ευρωπαϊκό, το Βαλκανικό και Ευρασατικό χώρο.<br />
<br />
Η πολιτική του προέδρου Πούτιν στοχεύει στο να ξαναδώσει στη Ρωσία την πολλαπλώς δοκιμασθείσα πολιτική αίγλη της στα μέτρα μιας υπολογίσιμης δύναμης. Η μεγάλη στροφή του προέδρου Πούτιν συνίσταται στην αποστασιοποίηση της ρωσικής πολιτικής από τη βέβαιη μοίρα του Ιράν και Ιράκ και την αναθέρμανση των σχέσεων με τις ΗΠΑ. Η αμερικανική διοίκηση από την πλευρά της κατέστησε σαφές ότι η ρωσική πλευρά έπρεπε να επιλέξει μεταξύ της οικονομικής υποστήριξης των ΗΠΑ και των πολιτικών σχέσεων με το Ιράν και το ιρακινό καθεστώς του Σαντάμ. Ο πρόεδρος Πούτιν, αποφασισμένος να απέχει από κάθε ανώφελη δοκιμασία της ρωσικής πολιτικής, εστιάζει την πολιτική του στην οικονομική ανάκαμψη της Ρωσίας. Η περίσωση και εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου της χώρας υπό τον άμεσο κρατικό έλεγχο, και η κατάκτηση των ευρωπαϊκών και ασιατικών αγορών αποτελούν βασικό του μέλημα. <br />
<br />
Η άλλη προσπάθεια κατευθύνεται στην αύξηση της πολιτικής, οικονομικής και αμυντικής συνοχής μέσα στο χώρο της Κοινοιπολιτείας, στο πλαίσιο των ενεργειακών επενδύσεων και των συλλογικών οργανισμών πολιτικής, οικονομικής, αμυντικής, ιδιαίτερα ενεργειακής συνεργασίας. Το πλήγμα της 11/9 θα φέρει τη Ρωσία στο πλευρό των ΗΠΑ, στον κοινό αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Ο πόλεμος στο Ιράκ το 2003 έφερε εκ νέου τη Ρωσία στην τράπεζα του «αντιπολεμικού» ευρωπαϊκού πυρήνα, μαζί με τη Γαλλία και τη Γερμανία. Παρά τις εισηγήσεις των Ρώσων στρατηγιστών για τη σύμπηξη πολιτικής τρόικας με τις δύο ευρωπαϊκές δυνάμεις, ο Πούτιν εμμένει στις αδιατάρακτες σχέσεις με τις ΗΠΑ. Παράλληλα καλλιεργεί τις σχέσεις με την Κίνα, την Ινδία, Ιαπωνία, Ιράν και Ιράκ και τον παραδοσιακά φιλικό χώρο στη Νότια Αμερική και την Κούβα. (Πολιτική Πούτιν 2000). <br />
<br />
Ο αντίλογος της αμερικανικής πλευράς, σε μια πάγια προσπάθεια παρεμπόδισης της Ρωσίας να καταξιωθεί σε μεγάλη ενεργειακή και πολιτική δύναμη, συνίσταται στην εργώδη προσπάθεια αποτροπής της ενεργειακής «εισβολής» της Ρωσίας στην ευρωπαϊκή αγορά: 1/ Με την αμφισβήτηση της ενεργειακής αξιοπιστίας της Ρωσίας, 2/ με τη δημιουργία ενός παράλληλου συστήματος αγωγών προς τις ευρωπαϊκές χώρες και 3/ με την πολιτική μεθόδευση ενός οιονεί «ενεργειακού ΝΑΤΟ» με ενιαία ενεργειακή πολιτική στον ευρωπαϊκό χώρο. Το άλλο μέτωπο της αμερικανικής αντιπαλότητας είναι το Νατοϊκό, που σήμερα εξελίσσεται προ και εντός των ευρασιατικών πυλών της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Η στρατιωτική κρίση στη Γεωργία της 8-8-08 ήταν το επερχόμενο γεγονός μέσα από την πάγια στρατηγική των ΗΠΑ για μια στρατιωτική επικάθιση στον Κασπιανό ενεργειακό χώρο, κατά τα πρότυπα του Μεσανατολικού χώρου. Το έσχατο όριο της Ρωσικής ασφάλειας έχει πολλαπλώς παραβιαστεί. <br />
<br />
Η στρατιωτική αντίδραση της Ρωσίας ήταν και αναμενόμενη και αναπότρεπτη. Η όλη επιθετική Νατοϊκή πρακτική απέναντι στο ρωσικό παράγοντα, σε συνδυασμό με την εγειρόμενη αντιπυραυλική ασπίδα προ των πυλών της ρωσικής Κοινοπολιτείας, ανέδειξε το Νατοϊκό οργανισμό στην υπ’ αριθμό 1 απειλή στη συνείδηση της ρωσικής ηγεσίας. Η Ρωσία συνειδητοποιεί ότι θα πρέπει να στηρίζεται εφεξής στις Ένοπλες Δυνάμεις της. Η όποια συνεργασία με το ΝΑΤΟ νοείται μόνο στο ευρύτερο πλαίσιο της ενεργειακής ασφάλειας απέναντι στην τρομοκρατική απειλή, στον περιορισμό της διάδοσης των πυρηνικών και στις επιχειρήσεις επιβολής της ειρήνης. Και νοείται με την ιδιότητα μιας ανεξάρτητης δύναμης, επιχειρησιακά συμβατής με τις Νατοϊκές δυνάμεις, και με απόλυτη την ευθύνη στον άμεσο γεωπολιτικό χώρο της.<br />
<br />
Η Ρωσία φέρεται αποφασισμένη να υπερασπιστεί με κάθε τρόπο την ακεραιότητα της Κοινοπολιτειακής οντότητας, που συμποσώνει όλα τα εχέγγυα της ρωσικής ισχύος και ασφάλειας, αποκλείοντας έτσι την υποβάθμισή της σε μια «ευρωπαϊκή» δύναμη δευτέρας κατηγορίας. Πρόκειται για μια επιλογή που εκχωρεί τις προτεραιότητες στο στρατιωτικό παράγοντα, ειδικά σε ό,τι αφορά τις εσωτερικές επιπλοκές στο χώρο της Κοινοπολιτείας. Που διαφυλάσσει παράλληλα τις πολιτικές και στρατηγικές προτεραιότητες απέναντι στο διατλαντικό παράγοντα. Η Ρωσία δε παύει να αποτελεί μια στρατιωτική δύναμη πρώτης γραμμής, ισότιμη με αυτή των ΗΠΑ και της Νατοϊκής Ευρώπης, που μέλει να επωμιστεί το ανάλογο βάρος της διατλαντικής ασφάλειας. Αναφερόμαστε πλέον σε μια Ρωσία που, μέσα σε ένα πνεύμα πολιτικής ενότητας και εμπιστοσύνης του κοινωνικού σώματος στο πρόσωπο του προέδρου Πούτιν (και ήδη του προέδρου Μεντβέντεφ), πέτυχε την οικονομική της ανόρθωση και ανακτά διαρκώς τις πολιτικές και αμυντικές της δυνάμεις στα μέτρα της μεγάλης δύναμης. <br />
<br />
Που εκσυγχρονίζει τις αμυντικές της δυνάμεις, στο συμβατό, το πυρηνικό και διαστημικό επίπεδο. Που προσαρμόζει την άμυνά της στα μέτρα των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων του ευρύτερου γεωστρατηγικού περιβάλλοντος και της πάγιας προοπτικής μιας από κοινού δράσης με τον αμερικανικό παράγοντα στον τομέα της πανευρωπαϊκής ασφάλειας. Επίλογος Η έμμεση σύγκρουση της Ρωσίας και των ΗΠΑ στον «εγγύς» ευρασιατικό χώρο μέλλει να συνεχιστεί αμείωτη μέσα από μια πολιτικο-στρατιωτική διαλεκτική στο τακτικό και στρατηγικό πεδίο. Δεν πρόκειται απλώς για μια οικονομική σύγκρουση στη βάση των κανόνων της ελεύθερης αγοράς∙ πρόκειται για μια καθολική σύγκρουση με έντονο το γεωστρατηγικό στοιχείο και τελικό σκοπό την κυριαρχική επικράτηση των ΗΠΑ μέσα στο διανοιγόμενο ενεργειακό «δρόμο του μεταξιού», για μια ανεξάρτητη (εκτός ρωσικού χώρου) ενεργειακή επικοινωνία με το ευρωπαϊκό, αμερικανικό και ασιατικό χώρο, σε πλαίσιο πολιτικής χειραγώγησης του ευρασιατικού ισλαμικού χώρου. <br />
<br />
Στο πλαίσιο αυτής της διαλεκτικής το κυριαρχικό status της Κριμαίας δυνατόν να τεθεί επί τάπητος. Ο κίνδυνος μιας άμεσης αντιπαράθεσης Ρωσίας και ΗΠΑ είναι εκ των πραγμάτων αδιανόητος. Πρόκειται για τις δύο συγκροτημένες στρατιωτικές δυνάμεις του διατλαντικού χώρου, (με την Ευρωπαϊκή Ένωση εκπροσωπούμενη στο Νατοϊκό πλαίσιο), απέναντι στις εγγενείς απειλές του μείζονος ευρασιατικού χώρου∙ γεγονός που σημαίνει πρακτικά την οριστική «συνάντηση» σε ένα modus vivendi της διατλαντικής Ευρώπης με τον ευρασιατικό παράγοντα της Ρωσίας. Μιας Ρωσίας που δεν χωράει πολιτικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε και αποκλίνει στην ασιατική πλευρά. Που εξελίσσεται σε μια διακριτή ευρασιατική δύναμη, με διακριτή πολιτική και αμυντική άποψη, τελικά σε ένα συνδετικό κρίκο μεταξύ της διατλαντικής Ευρώπης και της Κίνας∙ - της επερχόμενης ασιατικής δύναμης. <br />
<br />
πηγή: <a href="http://www.seetha.gr/">http://www.seetha.gr/</a> </div>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-34434499824615403622011-06-22T07:06:00.000-07:002011-06-22T07:06:56.913-07:00Η Ανατολή και η βραδεία Δύση της Αμερικής, Βασιλείου Μαρκεζίνη, Ακαδημαϊκού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
Στα μαθήματά μου Ιστορίας του Δικαίου στις ΗΠΑ, πάντοτε λέω στους φοιτητές μου ότι η εξέλειξη του Δικαίου ακολούθησε την πορεία του Ήλιου –από την Ανατολή προς τη Δύση–, ιχνηλατώντας τη διαδρομή των πολιτισμών: Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι, Φοίνικες, Έλληνες, Ρωμαίοι, Δυτικοευρωπαίοι, Άγγλοι – μέχρι τη στιγμή που οι Αμερικανοί κατέστησαν τη χώρα τους επίκεντρο της παγκόσμιας επιχειρηματικής και χρηματοοικονομικής δραστηριότητας. <br />
<br />
Το Δίκαιο, λοιπόν, ακολουθεί το χρήμα, το χρήμα ενθαρρύνει την εφευρετικότητα, η τεχνολογική πρόοδος ενισχύει τη δύναμη, και η τελευταία, με την σείρα της, στηρίζει την καλλιτεχνική δημιουργία. Εντούτοις, είναι γεγονός ότι η μεσημβρία σηματοδοτεί επίσης την απαρχή της δύσης∙ και η δύση της Αμερικής επισπεύδεται σήμερα τόσο από το διαρκώς διογκούμενο δημόσιο χρέος της (για το οποίο δεν λαμβάνει ακόμη τα δέοντα μέτρα) όσο και από τις πολλαπλές προκλήσεις που αντιμετωπίζει από την Ανατολή. Με άλλα λόγια, και για να επεκτείνω τη μεταφορά μου, μια νέα ημέρα έχει αρχίσει να χαράζει, και, όπως είναι εύλογο, αυτό συμβαίνει στην Ανατολή. <br />
<br />
Οι μεσανατολικές και απωανατολικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Αμερική πολλαπλασιάζονται ταχύτατα. Η διάλυση του δικτύου των αυταρχικών συμμάχων στη Βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή προκλήθηκε από διάφορους παράγοντες, για πολλούς από τους οποίους ευθύνεται άμεσα η Αμερική. Και εξηγούμαι. <br />
<br />
Πρώτον: Η φαρισαϊκή στάση της Αμερικής απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα την έκανε να παραβλέπει τις κατάφωρες παραβιάσεις που διέπρατταν κάποιοι από τους «δορυφόρους» και τους συμμάχους της, αλλά την ενοχλούσαν εντονότατα όταν διαπράττονταν από αντιπάλους της. <br />
<br />
Δεύτερον: Είναι πλέον διαβόητες οι αποτυχίες των πολλαπλών και εσωτερικά διχασμένων μυστικών υπηρεσιών της. Ειδικότερα, καμία από αυτές τις υπηρεσίες δεν μπόρεσε να προβλέψει την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, την εισβολή στο Κουβέιτ, την 11η Σεπτεμβρίου και, πολύ πρόσφατα, την πτώση του αιγυπτιακού καθεστώτος, έναν μόλις μήνα έπειτα από μία ακόμη απρόβλεπτη κατάρρευση του καθεστώτος της Τυνησίας. <br />
<br />
Τρίτον: Όταν η Αμερική αποφάσισε εντέλει να αντιδράσει στην πρόσφατη κρίση, την είδαμε απλώς να υιοθετεί την στάση της μια στάση διγλωσσίας και αμφισημίας. Ας το σκεφτούμε: η Αμερική πήρε άραγε το μέρος του λαού ή το μέρος των αυταρχικών ηγετών; Σε γενικές γραμμές, έχω την αίσθηση ότι η Αμερική επαναλαμβάνει αναφορικά με την Αίγυπτο τα λάθη που είχε κάνει παλαιότερα με τον Σάχη: την εποχή εκείνη, υιοθετώντας αμφίσημη στάση απέναντι σε όλους, το μόνο που κατάφερε ήταν να δει το κύρος της να μειώνεται στα μάτια όλων: φίλων και εχθρών. <br />
<br />
Τέταρτον: Η σταδιακή υποβάθμιση του ρόλου της Αμερικής δεν επήλθε μόνον ως αποτέλεσμα της ανοχής που αυτή επέδειξε σε σειρά διεφθαρμένων καθεστώτων∙ συνδέεται επίσης άμεσα με την απροθυμία της να ασκήσει πιέσεις στο Ισραήλ προκειμένου να επιλύσει, προς κοινό συμφέρον, το Παλαιστινιακό Ζήτημα. Ποιος όμως θα τολμούσε έστω και να προειδοποιήσει τις δύο αυτές χώρες ότι, χωρίς άμεσο συμβιβασμό, θα πληγούν και οι δύο από έναν αναπόφευκτο σεισμό; Κατά κανόνα, οι άνθρωποι που προειδοποιούν είναι προφήτες. Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι οι προφήτες ποτέ δεν εισακούονται. Και εξυπακούεται, ασφαλώς, ότι το μένος των επιθέσεων εναντίον των ανθρώπων που προειδοποιητικά συνιστούσαν την επίτευξη ενός συμβιβασμού προτού να είναι πάρα πολύ αργά για όλους αποκορυφώθηκε στα κείμενα και στις ομιλίες των διανοουμένων λακέδων της Αμερικής! <br />
<br />
Πέμπτον: Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν θέλησε να αντλήσει κανένα δίδαγμα από τα αυτοκρατορικά μοντέλα της Ρώμης, του Βυζαντίου ή της Βρετανίας. Πράγματι, οι αυτοκρατορίες αυτές σπανίως παρενέβεναν στρατιωτικά για να διατηρήσουν τον έλεγχό τους στις επαρχίες τους, αλλά τις εξουσίαζαν μέσω μιας σειράς από τοπικούς διακανονισμούς χάρις στους οποίους τα κράτη (ή η περιφέριες) κρατούσαν την ισορροπία. Τα τελευταία χρόνια, τρεις πυλώνες τέτοιας Αμερικανικής εξισορρόπησης – Ισραήλ/Άραβες∙ Ιράκ/Ιράν∙ Πακιστάν/Ινδία – διαλύθηκαν εν πολλοίς λόγω του απροσχεδίαστου και παρορμητικού μιλιταρισμού της Αμερικής, ο οποίος, με διάφορους τρόπους, οδήγησε στη μείωση της κατά τόπους επιρροής και του γοήτρου της. <br />
<br />
Έκτον: Ακόμη και στο ελληνοτουρκικό πλαίσιο, κάποιοι εφήμεροι –και, όπως πλέον αποδεικνύεται, «ημαρτημένοι»– υπολογισμοί ώθησαν την Αμερική να ρίξει όλο της το βάρος στην Τουρκία, υποσκάπτοντας έτσι τις σχέσεις της με την Ελλάδα και αντιμετωπίζοντας τώρα και έναν νέο εφιάλτη: την εύλογη αντιπαλότητα και καχυποψία μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ. <br />
<br />
Τέλος, η πιο σοβαρή αστοχία της Αμερικής αφορά τη ραγδαία άνοδο της Κίνας και της τεράστιας οικονομικής δύναμης της Νοτιοανατολικής Ασίας. Στο εξελισσόμενο αυτό πλαίσιο, η Αμερική επέδειξε τη συνήθη αλαζονεία της, συνδυάζοντάς τη με την προθυμία της να αρχίσει διενέξεις για μάχες που είχαν οριστικά χαθεί, όπως στην περίπτωση του Θιβέτ, ή να πιέσει τον αναδυόμενο γίγαντα στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προκειμένου να ικανοποιήσει μικρή ομάδα φιλελεύθερων ακτιβιστών της. Στην πραγματικότητα, όμως, αδυνατούσε πλήρως να πείσει την Κίνα να ανατιμήσει το νόμισμά της, να επιβραδύνει την τεχνολογική πρόοδο της, γενικά να τη φέρει σε δύσκολη θέση μια και η χώρα αυτή είναι πλέον η βασική δανείστριά της αλλά και είναι και απαραίτητη για να κρατήσει τη Βόρεια Κορέα έστω και υπό υποτυπώδη «έλεγχο». <br />
<br />
Καθένα από αυτά τα θέματα θα απαιτούσε μια ξεχωριστή, διεξοδική ανάλυση. Στην παραμικρή απόπειρα, όμως, να πείσει κανείς τους Έλληνες ότι εσφαλμένα εμπιστεύονται μόνο τις ΗΠΑ η Αμερικανική Πρεσβεία και εν Ελλάδι «φίλοι» θα σπεύσουν αμέσως να κατακλύσουν τα ΜΜΕ με την πλέον παρωχημένη προπαγάνδα. <br />
<br />
Το 1977, ο Ανδρέας Παπανδρέου ορθότατα ισχυρίστηκε ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική πρέπει να ασκείται μόνον από τους Έλληνες, υπέρ των Ελλήνων, και χάρη ελληνικών συμφερόντων. Και αν ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος επέμενε το 1977 ότι η χώρα μας ανήκει στη Δύση το επιχείρημά του, εκείνη την εποχή, ήταν αρκετά πειστικό, έστω και αν έδειχνε έλλειψη διορατικότητας ως προς την αναφαινόμενη παγκόσμια σκηνή. Εντούτοις, διαβάζοντας τους σημερινούς «ατλαντιστές» να νεκρανασταίνουν αυτό το επιχείρημα μέσα από άρθρα στην αγαπημένη εφημερίδα τους, δεν μπορεί κανείς παρά να διαπιστώσει πόσο παρωχημένη και εξωπραγματική είναι σήμερα αυτή η σχολή σκέψης. <br />
<br />
Διότι πώς μπορεί, σήμερα, ο οποιοσδήποτε σκεπτόμενος άνθρωπος να προβάλει παρόμοιες απόψεις, τη στιγμή που από τη Μέση Ανατολή λαμβάνουμε αδιάσειστες αποδείξεις ότι η Αμερική ούτε να σώσει μπορεί ούτε να προστατεύσει τους «συμμάχους» της και ότι, αντιθέτως, θα τους εγκαταλείψει όταν δει ότι οι πολίτες των κρατών τους τούς έχουν απορρίψει και έχουν μάλιστα εξεγερθεί εναντίον τους οπλισμένοι μόνο ... με κινητά τηλέφωνα; Πόσο σημαντική, λοιπόν, είναι η αξία της περίφημης αμερικανικής στρατιωτικής τεχνολογίας, η οποία, ενώ κοστίζει πανάκριβα στον Αμερικανό φορολογούμενο, αδυνατεί να προστατεύσει τους εκδιωκόμενους αυταρχικούς πρίγκιπες; <br />
<br />
Η Ελλάδα πρέπει να αναλογιστεί πολύ σοβαρά τα όσα συμβαίνουν γύρω της, να σταματήσει επιτέλους να στρουθοκαμηλίζει διατεινόμενη ότι οι αναταραχές αυτές δεν την αγγίζουν – αμέσως ή εμμέσως - να αναζητήσει την βοήθεια πολλαπλών συμμαχιών έναντι του πλέον απαιτητικού γείτονα και να αναπροσανατολίσει την πολιτική της στην Ανατολική Μεσόγειο, αξιοποιώντας τη στήριξη των νεοαποκτηθέντων συμμάχων, που η ιστορία τους –την οποία, αντίθετα με εμάς, οι ίδιοι ουδέποτε απαρνήθηκαν– τους έχει διδάξει ότι, στην κρίσιμη στιγμή, ο μόνος τρόπος για να επιβιώνουν είναι να παραμένουν διατεθειμένοι να πεθάνουν για την πατρίδα τους.<br />
<br />
πηγή: http://www.antibaro.gr <br />
<br />
<br />
</div>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-64933717107830768552011-06-20T16:03:00.000-07:002011-06-20T16:03:37.393-07:00Υπήρξε ποτέ «Τρίτη Ρώμη»; Παρατηρήσεις για τη βυζαντινή κληρονομιά στη Ρωσία , John Meyendorff<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><em>Η βυζαντινή παράδοση μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, </em>εκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας, <br />
Αθήνα 1994, σελ. 69-77, μτφρ. Στεφ. Ευθυμιάδης<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkkfeBsPsL0SyVGbPu4V_EzPHAQk1GL9oh76nv6BYCxjA1jIttKNwsg1tnZ2JZorTz0cpTj6OfwjWl8z_gv4Eyb-ToAKNLd4Rjr1RS2Oi4T4oSB-1Bq7pIljcX_l4NF78L1d7zfJA-OZUZ/s1600/Three_Romes.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" i$="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkkfeBsPsL0SyVGbPu4V_EzPHAQk1GL9oh76nv6BYCxjA1jIttKNwsg1tnZ2JZorTz0cpTj6OfwjWl8z_gv4Eyb-ToAKNLd4Rjr1RS2Oi4T4oSB-1Bq7pIljcX_l4NF78L1d7zfJA-OZUZ/s320/Three_Romes.jpg" width="320" /></a></div>Δεν είναι λίγες οι ευρωπαϊκές χώρες που υιοθέτησαν την Ορθοδοξία από το Βυζάντιο και δέχτηκαν έτσι ως θεμέλιο της φιλολογικής και πνευμα- τικής τους πολιτιστικής παράδοσης ολόκληρη τη βυζαντινή λειτουργία μετα- φρασμένη στα σλαβικά, καθώς και την ιδέα μιας οικουμενικής Αυτοκρατορί- ας που μερίμνα για την ενότητα της Χριστιανοσύνης. Απ' όλες αυτές τις χώρες, μόνο η Ρωσία έμεινε απρόσβλητη από την τουρκική κατάκτηση. Από την ιστορική σκοπιά, επομένως, το πρόβλημα του «Βυζαντίου μετά το Βυζάντιο» είναι διαφορετικό για τη Ρωσία σε σχέση με τα άλλα βαλκανικά κράτη (1). <br />
<br />
Ο εκχριστιανισμός της πριγκίπισσας Όλγας (957), και αργότερα του εγγονού της Βλαδίμηρου (988-989), στάθηκε η απαρχή ώστε η «γη των Ρως », που εκτεινόταν από τα Καρπάθια όρη μέχρι τον Βόλγα και από το Νόβγκοροντ μέχρι τις στέπες που κατοικούνταν από τους Χαζάρους και τους Πετσενέγους, να γίνει μέρος της «Βυζαντινής Κοινοπολιτείας», χωρίς όμως και να καταστεί ποτέ τμήμα της Αυτοκρατορίας. Οι Ρώσοι πρίγκιπες αναγνώριζαν την οικουμενική και ηθική υπεροχή του Ρωμαίου Αυτοκράτορα της Ανατολής, όχι όμως και την πολιτική του ανωτερότητα. <br />
<br />
<div align="justify">Παρ' όλα αυτά, η Εκκλησία της Ρωσίας ήταν διοικητικά εξαρτημένη από το Βυζάντιο για αιώνες, από το 988 μέχρι το 1448. Ο μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ρωσίας ήταν κατά κανόνα Έλληνας και διοριζόταν πάντοτε από την Κωνσταντινούπολη. Μόνο κατά την ύστερη περίοδο -δηλαδή τον 13ο και 14ο αιώνα- υπήρξε ομαλή εναλλαγή Ελλήνων και Ρώσων στην κεφαλή της Εκκλησίας· οι Ρώσοι υποψήφιοι όμως έπρεπε να ταξιδέψουν μέχρι την Κωνσταντινούπολη για να ενθρονιστούν μητροπολίτες (2). Η Εκκλησία είχε μεγάλη αίγλη και επιρροή, επειδή αντιπροσώπευε το μόνο διοικητικό οικοδόμημα που υπερέβαινε τα όρια της χώρας. Πράγματι, η Ρωσία του Κιέβου ήταν διαμελισμένη σε εμπόλεμες ηγεμονίες. Αργότερα, μετά την ολέθρια κατάκτηση των Μογγόλων (1237-1240), οι νοτιοανατολικές ηγεμονίες έγιναν τμήμα της Μογγολικής Αυτοκρατορίας με κέντρο το Πεκίνο, ενώ τα τμήματα που έγιναν αργότερα γνωστά ως Ουκρανία και Λευκορωσία περιήλθαν υπό λιθουανική και πολωνική κατοχή. </div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">Η Σύνοδος της Φλωρεντίας και η άλωση του Βυζαντίου: Ο απόηχός τους στη Ρωσία </div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">Η ισχνή Βυζαντινή Αυτοκρατορία των Παλαιολόγων (1261-1453) δεν ήταν από μόνη της ικανή να επηρεάσει τις εξελίξεις στη Ρωσία, αλλά ασκούσε έμμεση επιρροή μέσω των διπλωματικών δεσμών που είχε με τους Μογγόλους χαγάνους (που ήταν εχθροί των Τούρκων) και μέσω της συμμαχίας της με τους Γενουάτες, που ήλεγχαν το εμπόριο με την ʼπω Ανατολή δια μέσου του Ευξείνου Πόντου. Ο «άξονας» Μογγόλων -Γενουατών-Βυζαντινών εξηγεί, τουλάχιστον εν μέρει, τα διπλωματικά προνόμια που μέσω της Εκκλησίας παραχώρησε το Βυζάντιο στη μεγάλη ηγεμονία της Μόσχας, η οποία ξεκίνησε την πολιτική της άνοδο ως σύμμαχος των Μογγόλων. Οι θρησκευτικοί παράγοντες ωστόσο έπαιξαν κι αυτοί κάποιο ρόλο: οι δυτικές ηγεμονίες, που βρίσκονταν υπό πολωνική και λιθουανική κατοχή, ήταν περισσότερο επιρρεπείς στην πνευματική σαγήνη της λατινικής Χριστιανοσύνης. Γεγονός είναι ότι το 1386 Πολωνία και Λιθουανία, με τον πολυάριθμο ορθόδοξο πληθυσμό τους, ενώθηκαν υπό το στέμμα ενός ρωμαιοκαθολικού βασιλιά. Νωρίτερα όμως κι από αυτή τη χρονολογία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο είχε θεωρήσει πως η Ορθοδοξία ήταν πιο ασφαλής υπό την εξουσία των Μογγόλων και είχε υποστηρίξει τη μεταφορά της μητροπολιτικής έδρας από το Κίεβο στη Μόσχα. </div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">Κατά παράδοξο τρόπο, ενώ η Αυτοκρατορία συρρικνωνόταν ολοένα και περισσότερο, οι δεσμοί μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Ρωσικού Μητροπολιτικού Θρόνου γίνονταν πιο στενοί. Αυτό οφειλόταν στη δραστηριότητα δυναμικών μητροπολιτών, όπως ο Κυπριανός (1375-1406), που ήταν Βούλγαρος και στενός φίλος και μαθητής του ησυχαστή πατριάρχη Φιλόθεου Κόκκινου, και ο Φώτιος (1408-1431), που ήταν Έλληνας από τη Μονεμβασία. Ο περίφημος κεντητός <em>σάκκος </em><em></em>του τελευταίου, μια επισκοπική δαλματική η οποία έφερε περίοπτες τις εικόνες του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ιωάννη Η' και του Μεγάλου Πρίγκιπα Βασιλείου Α' της Μόσχας με τις συζύγους τους, αντιπροσωπεύει σαφώς το πολιτικό και θρησκευτικό πρόγραμμα το όποιο είχε αποστολή να εκπληρώσει ως μητροπολίτης: να εξασφαλίσει τη συνεχή παρουσία της Ρωσίας ως μέλους της Βυζαντινής Κοινοπολιτείας (3).</div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify"> Η αποστολή αυτή αποσαφηνίζεται αρκετά καθαρά στη συχνά μνημονευόμενη επιστολή του πατριάρχη Αντωνίου στον Βασίλειο Α', που γράφτηκε το 1393, λίγα χρόνια πριν από το διορισμό του Φωτίου: ο Βυζαντινός αυτοκράτορας είναι αυτοκράτορας «των Ρωμαίων, δηλαδή όλων των χριστιανών, γιατί για τους χριστιανούς δεν είναι δυνατό να έχουν Εκκλησία και να μην έχουν αυτοκράτορα». Αλλά όπως πρόσθεσε ο πατριάρχης: «Οι χριστιανοί απορρίπτουν μόνο τους αιρετικούς αυτοκράτορες, αυτούς που μαίνονταν κατά της Εκκλησίας και εισήγαν δόγματα διεφθαρμένα και ξένα προς τη διδασκαλία των Αποστόλων και των Πατέρων» (4). </div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">Όταν πέθανε ο μητροπολίτης Φώτιος (1431), οι βυζαντινές αρχές ήταν σοβαρά απασχολημένες με την ετοιμασία μιας ενωτικής Συνόδου, που είχε σκοπό να εξασφαλίσει άμεση δυτική βοήθεια για την αντιμετώπιση της τουρκικής προέλασης. Για να εξασφαλίσει τη ρωσική υποστήριξη και δέσμευση, ένας καλά εκπαιδευμένος διπλωμάτης, ο Ισίδωρος, διορίστηκε μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ρωσίας, ενώ ο υποψήφιος του Μεγάλου Πρίγκιπα, ο επίσκοπος Ιωνάς του Ρυαζάν -που είχε κιόλας έρθει στην Κωνσταντινούπολη για να παραλάβει το διορισμό του- απορρίφθηκε μάλλον ταπεινωτικά (1437-1438). Η νομιμοφροσύνη της Ρωσίας απέναντι στο Βυζάντιο δεν κλονίστηκε. Ο Ισίδωρος πήρε χρήματα, καθώς και μια μεγάλη ακολουθία από τον Μεγάλο Πρίγκιπα Βασίλειο Β', τον «Τυφλό», και ταξίδεψε μέχρι τη Φλωρεντία για τη Σύνοδο, ως εκπρόσωπος του Ρωσικού Μητροπολιτικού Θρόνου. </div><div align="justify">Διαβάζοντας κάποιους σύγχρονους Ιστορικούς της περιόδου, αποκομίζει κανείς την εντύπωση ότι ο Μοσχοβίτης Μέγας Πρίγκιπας περίμενε πως και πως την ευκαιρία να υποσκελίσει το Βυζάντιο και να αναλάβει τη θέση του αυτοκράτορα μιας «Τρίτης Ρώμης».</div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify"> Τα γεγονότα που αναφέραμε παραπάνω δεν συνηγορούν καθόλου υπέρ αυτής της άποψης. Η μεγάλη ηγεμονία βρισκόταν πάντοτε υπό μογγολική κυριαρχία. Είχε μόλις ξεπεράσει μια μακρά και αιματηρή δυναστική διαμάχη, κατά τη διάρκεια της όποιας ο Βασίλειος Β' τυφλώθηκε από έναν ανταγωνιστή του προτού να αναλάβει εκ νέου το θρόνο του. Η εθνική -και σχεδόν «μεσσιανική»- αυτοεπιβεβαίωση της Ρωσίας ήρθε αργότερα. Προέκυψε ως αντίδραση στη Φλωρεντία και στην ʼλωση της Κωνσταντινούπολης που επακολούθησε, και μάλιστα επήλθε με αργό ρυθμό, χωρίς να λάβει ποτέ τη μορφή μιας επίσημης translatio imperii από την Κωνσταντινούπολη στη Μόσχα. </div><div align="justify">Ο Ισίδωρος επέστρεψε στη Μόσχα από τη Φλωρεντία το 1441, ως καρδινάλιος της Ρωμαϊκής Εκκλησίας, αφού ταξίδεψε μέσο Ιταλίας, Ουγγαρίας και Πολωνίας. Οι Ρώσοι είχαν πληροφορηθεί και από τους αντιπροσώπους τους στη Φλωρεντία και από κύκλους της Κωνσταντινούπολης τα σχετικά με την αντίσταση του Μάρκου του Ευγενικού στις συνοδικές αποφάσεις και την αποκήρυξη μιας πλειοψηφίας Ελλήνων συμμετασχόντων που επακολούθησε.</div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify"> Η απόφαση του Μεγάλου Πρίγκιπα να απορρίψει τον Ισίδωρο δεν εσήμαινε εξέγερση εναντίον του Βυζαντίου· βασιζόταν μάλλον στην προσμονή μιας ορθόδοξης ανασυγκρότησης στο Βυζάντιο. Σε μια επιστολή ενδεικτική του μεγάλου σεβασμού του προς τον πρόσφατα εκλεγμένο πατριάρχη Μητροφάνη -που υποστήριξε κατ' αρχήν τη Φλωρεντία, αλλά δεν ήταν σε θέση να διακηρύξει επίσημα την Ένωση των Εκκλησιών- ο Μέγας Πρίγκιπας ζήτησε την άδεια να εκλέξει μητροπολίτη σε ρωσικό έδαφος: «Ικετεύουμε την πανιερότατη μακαριότητα σας να εξετάσει τους ιερούς και θείους κανόνες της Ελληνικής Εκκλησίας [...] και να εγκρίνει ώστε να πραγματοποιηθεί ορισμός μητροπολίτη στην ίδια του τη χώρα» (5).</div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify"> Καμία απάντηση δεν ήρθε, και οι Ρώσοι περίμεναν επτά χρόνια προτού να προβούν, το 1448, στον ανεξάρτητο διορισμό του Ιωνά του Ρυαζάν ως μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ρωσίας, δηλαδή του υποψηφίου που είχε προηγουμένως απορριφθεί. Μέσα από μια επίσημη απονομή του τίτλου στον Ιωνά από το βασιλιά Κάζιμιρ Δ', ο διορισμός αναγνωρίστηκε ως νόμιμος όχι μόνο από τη Μοσχοβία αλλά και από τις επισκοπές που βρίσκονταν στην πολωνολιθουανική επικράτεια. Σε μια άλλη επιστολή που απευθύνεται το 1451 στον νέο αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνο (δεν υπήρχε πατριάρχης τη χρονιά εκείνη στην Κωνσταντινούπολη, αφού ο Ουνίτης κάτοχος του τίτλου, Γρηγόριος Μάμμας, είχε καταφύγει στη Ρώμη), ο Μέγας Πρίγκιπας υποσχέθηκε ότι, από τη στιγμή που θα υπάρξει ορθόδοξος πατριάρχης, «θα είναι καθήκον μας να του γράψουμε [...] και να του ζητήσουμε την ευλογία του σε όλα τα ζητήματα» (6). Τα γεγονότα της Κωνσταντινούπολης που ακολούθησαν είναι πολύ γνωστά: η Ένωση κηρύχθηκε επίσημα στην Αγία Σοφία τον Δεκέμβριο του 1452 και η πόλη έπεσε τον Μάιο του 1453. </div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">Απόρριψη της Φλωρεντίας, όπως και λεπτότητα και επιφυλακτικότητα απέναντι στις απελπισμένες και κλονιζόμενες αρχές της Κωνσταντινούπολης, υπήρξαν συνεπώς τα χαρακτηριστικά της επίσημης στάσης των Ρώσων για τα έτη 1439-1453. Οι ανεπίσημες ωστόσο αντιδράσεις έπαιρναν συχνά διαφορετική τροπή. Προέρχονταν κυρίως από τους Ρώσους κληρικούς που είχαν συνοδέψει τον Ισίδωρο στην Ιταλία και είχαν ακολουθήσει τον αρχηγό τους στην αναγνώριση της Ένωσης. Ο Ρώσος επίσκοπος Αβραάμιος του Σούζνταλ είχε πράγματι υπογράψει την απόφαση. Οι Έλληνες, που είχαν επίσης υπογράψει, αλλά τελικά είχαν υπαναχωρήσει, επικαλέστηκαν τις ψυχολογικές και υλικές πιέσεις που δέχτηκαν από τους Λατίνους.</div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify"> Οι Ρώσοι απέδωσαν τις αιτιάσεις στα «πλάγια μέσα» του Ισιδώρου και στην «προδοσία» των Ελλήνων. Ήδη το 1393 ο πατριάρχης Αντώνιος είχε καλέσει τους Ρώσους να επιδείξουν νομιμοφροσύνη απέναντι στο ορθόδοξο Βυζάντιο, αλλά είχε εξίσου αναγνωρίσει την ανάγκη να «απορριφθούν οι αιρετικοί αυτοκράτορες» (7). Το επιχείρημα αυτό φαινόταν τώρα να βρίσκει την πλήρη έκφραση του στην κατάσταση μετά το 1439: «Ω μεγάλε κυρίαρχε αυτοκράτορα», έγραφε ένας πολέμιος της Ένωσης, απευθυνόμενος στον Ιωάννη Η' Παλαιολόγο που την είχε υπογράψει, «γιατί πήγες μαζί τους; [...] Αντάλλαξες φως με σκοτάδι· αντί για Θείο Νόμο, δέχτηκες την πίστη των Λατίνων [...]. Εσύ που πριν ήσουν ο εκφραστής της ευσέβειας, τώρα γίνεσαι σπορέας των σπόρων του κακού» (8). Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν υπήρχε άλλος εκτός από τον Μεγάλο Πρίγκιπα της Μόσχας για να θεωρηθεί αναγκαστικά ως ο «νέος Κωνσταντίνος», ο σωτήρας της Ορθοδοξίας (9). Το ίδιο όμως επιχείρημα χρησιμοποιήθηκε για να εξυψώσει όχι μόνο τη Μόσχα αλλά και άλλα ρωσικά κέντρα, όπως το Τβερ για παράδειγμα- εκεί ο πρίγκιπας Μπόρις είχε επίσης στείλει αντιπρόσωπο στη Σύνοδο, και τώρα, μετά την απόρριψη της πίστης των Λατίνων, είχε θεωρηθεί από έναν πολέμιο της Ένωσης άξιος του αυτοκρατορικού διαδήματος (10).</div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify"> Κοντά σ' αυτά, στα χρόνια του αρχιεπισκόπου Γενναδίου (1484-1509), εμφανίστηκε στο Νόβγκοροντ μια περίεργη ρωσική παραλλαγή της Δωρεάς του Κωνσταντίνου, ο θρύλος του λευκού επικαλύμμαυκου. Σύμφωνα με αυτόν το θρύλο, ένα λευκό επικαλύμμαυκο (ρωσ. <em>κλομπούκ </em><em>) </em>είχε δωρηθεί από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο στον πάπα Σύλβεστρο, ύστερα από το βάπτισμα του. Ο τελευταίος ορθόδοξος πάπας, προβλέποντας την πτώση της Ρώμης στην αίρεση, έστειλε το επικαλύμμαυκο για ασφαλή φύλαξη στον πατριάρχη Φιλόθεο Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος τελικά (προβλέποντας με τη σειρά του την προδοσία της Φλωρεντίας) έστειλε το πολύτιμο κειμήλιο στον αρχιεπίσκοπο του Νόβγκοροντ (11). Έτσι, όχι μόνο η Μόσχα, αλλά και το Τβερ και το Νόβγκοροντ διεκδικούσαν σε ένα βαθμό το δικαίωμα να είναι κληρονόμοι της «Ρώμης» και κέντρα της αληθινής χριστιανικής πίστης. </div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">Αλλά, ασφαλώς, η μοίρα της αυτοκρατορικής πρωτεύουσας ανήκε στη Μόσχα. ʼλλωστε, ο μοναχός Φιλόθεος του Πσκοφ (γύρω στα 1510-1540) απηύθυνε την περίφημη επιστολή του στον Μεγάλο Πρίγκιπα: «Όλα τα χριστιανικά βασίλεια θα φτάσουν μια ήμερα σε ένα τέλος και θα ενωθούν στο ένα και μοναδικό βασίλειο του δικού μας ηγεμόνα, δηλαδή το ρωσικό βασίλειο, σύμφωνα με τα βιβλία των προφητών. Και η μία και η άλλη Ρώμη έπεσαν, η τρίτη κρατάει ακόμη, και μια τέταρτη δεν θα υπάρξει» (12). Αλλά όπως έδειξαν ο Γεώργιος Φλορόφσκι και άλλοι, η θεωρία της Μόσχας ως «Τρίτης Ρώμης» διαμορφώθηκε μέσα σε ένα αποκαλυπτικό πλαίσιο: για τον Φιλόθεο η Μόσχα δεν ήταν μόνο η «τρίτη» αλλά, πιο σημαντική, η «έσχατη» Ρώμη, και καλούσε τον Μεγάλο Πρίγκιπα σε μετάνοια και χριστιανική αρετή, προβάλλοντας για κίνητρο των εκκλήσεων του την επικείμενη έλευση της Δευτέρας Παρουσίας. Από πολιτική σκοπιά, οι εκκλήσεις του βρήκαν στην πράξη μικρή ανταπόκριση. Οι Μοσχοβίτες ηγεμόνες είχαν μπει στη διαδικασία της οικοδόμησης μιας εθνικής Αυτοκρατορίας, διαπνεόμενοι ευρύτατα από πρότυπα και ιδέες της Δυτικής Αναγέννησης και μη δίνοντας μεγάλη προσοχή στις αποκαλυπτικές θεωρίες. Η θεωρία της «Τρίτης Ρώμης», ή εκείνη της translatio imperii από την Κωνσταντινούπολη στη Μόσχα, δεν είχε γίνει ποτέ αποδεκτή ως επίσημη κρατική θεωρία. </div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">Το 1472 ο Ιβάν Γ' νυμφεύθηκε την ανιψιά του τελευταίου αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης, που είχε ζήσει στην Ιταλία και είχε γίνει μέτοχος της δυτικής παιδείας. Παρόλο που ο γάμος αναμφίβολα ενίσχυσε την αίγλη του, δεν εσήμανε παράλληλα και την ανάληψη του αυτοκρατορικού τίτλου (13). Το πρακτικό αποτέλεσμα του γάμου αφορούσε την ουσιαστική αύξηση της ιταλικής επίδρασης στη Μοσχοβία. Το Κρεμλίνο ξανακτίσθηκε τότε more italico από Ιταλούς αρχιτέκτονες. Το 1547 ο Ιβάν Δ', εγγονός του Ιβάν Γ', στέφθηκε τσάρος (το σλαβικό αντίστοιχο του «καίσαρα»), σύμφωνα με ένα παραλλαγμένο βυζαντινό τελετουργικό, αλλά δεν έλαβε τον τίτλο του «αυτοκράτορα των Ρωμαίων», όπως θα το απαιτούσαν μια translatio imperii και η θεωρία της «Τρίτης Ρώμης», αλλά τον τίτλο του «τσάρου πάντων των Ρώσων». Επιπλέον, ζήτησε την επίσημη αναγνώριση του τίτλου του από τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, στέλνοντας πλούσια δώρα στον Οικουμενικό θρόνο.</div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify"> Η απάντηση ήρθε με τη μορφή δύο επιστολών του πατριάρχη Ιωάσαφ (1555-1565). Στην πρώτη, ο πατριάρχης εξέφραζε τις επιφυλάξεις του: μόνο ο πάπας της Ρώμης και ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, έγραφε, έχουν το δικαίωμα να στέφουν νόμιμα αυτοκράτορες· γι' αυτό και ο τσάρος θα έπρεπε να στεφθεί εκ νέου από τον εκπρόσωπο του πατριάρχη, το μητροπολίτη Ευρίπου και κομιστή της επιστολής. Το δεύτερο έγγραφο είχε τη μορφή συνοδικής πράξης που θα επικύρωνε τη στέψη, από τη στιγμή της τέλεσης της, και θα πρότεινε τη χάραξη ενός πρωτότυπου διαγράμματος που θα αποδείκνυε τη νομιμότητα του Ιβάν : δεν ήταν παρά απόγονος της πριγκίπισσας ʼννας, συζύγου του αγίου Βλαδίμηρου και αδελφής του Βυζαντινού αυτοκράτορα Βασιλείου Β' (14). </div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">Η δεύτερη στέψη του Ιβάν δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ· το επεισόδιο όμως αυτό αποτυπώνει τον διαρκή σεβασμό των αρχών της Μόσχας απέναντι στους παραδοσιακούς δεσμούς που, σε πείσμα της οδυνηρής ρήξης του 1448-1453, υπήρχαν ανάμεσα στη Ρωσία και τη μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης. Η ίδια νομιμότητα θα επιδειχθεί στις διαδικασίες που σχετίζονται με την ίδρυση του πατριαρχείου της Μόσχας το 1589. </div><div align="justify">Μπροστά στην απελπιστική ανάγκη υλικής υποστήριξης, ο οικουμενικός πατριάρχης Ιερεμίας Β' ταξίδεψε το 1588 μέχρι τη Μόσχα. Για τις ρωσικές αρχές αυτή ήταν μια απρόσμενη ευκαιρία για να εξετάσουν την πιθανότητα να διακηρύξουν την εγκαθίδρυση μιας «Τρίτης Ρώμης». Πράγματι, πρόσφεραν στον Ιερεμία μόνιμη εγκατάσταση στη Ρωσία, με έδρα την αρχαία πόλη του Βλαντιμίρ, η οποία κατ' αυτό τον τρόπο θα γινόταν το κέντρο του ορθόδοξου κόσμου.</div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify"> Η απόρριψη αυτής της προσφοράς από τον Ιερεμία οδήγησε στην εύρεση μιας εναλλακτικής λύσης: την ίδρυση ενός νέου πατριαρχείου στη Μόσχα. Η πράξη υπογράφηκε από τον Ιερεμία και επικυρώθηκε αργότερα από Συνόδους του 1590 και 1593, όπου έλαβαν μέρος και οι άλλοι πατριάρχες, ιδιαίτερα ο ευφυής και δυναμικός Μελέτιος Πηγάς Αλεξανδρείας (15). Το γράμμα αυτών των κειμένων προϋποθέτει σαφώς την παλινόρθωση μιας «πενταρχίας» πατριαρχών, η όποια είχε μειωθεί σε «τετραρχία», λόγω της αποστασίας του επισκόπου της Ρώμης. Το νέο πατριαρχείο της Μόσχας δεν προοριζόταν να γίνει κάτι αντίστοιχο του μακρινού πατριαρχείου της Γεωργίας ή του Πετς ή της Οχρίδας, ή ακόμη της αρχιεπισκοπής Κύπρου (Εκκλησιών που στο σύνολο τους, τουλάχιστον κατ' όνομα, ήταν πάντα υπαρκτές, αλλά που ωστόσο ούτε η γνώμη τους ζητιόταν ούτε μνημονεύονταν στα πρακτικά). Μαζί με την Κωνσταντινούπολη, την Αλεξάνδρεια, την Αντιόχεια και την Ιερουσαλήμ, η Μόσχα επρόκειτο να γίνει μία από τις πέντε έδρες, που στη νομοθεσία του Ιουστινιανού είχαν αναγνωρισθεί ως οι «πέντε αισθήσεις» της παγκόσμιας Ορθοδοξίας.</div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify"> Ο πατριάρχης Ιώβ, με τον τίτλο του «πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών και των υπερβορείων μερών», έμελλε να γίνει ο «πέμπτος πατριάρχης», «συναριθμούμενος» με τους άλλους τέσσερις και κρατώντας μερίδιο από την άξια τους. Έμελλε να αναγνωρίσει «και κεφαλήν και πρώτον έχειν και νομίζειν τον αποστολικόν θρόνον Κωνσταντινουπόλεως, ως και οι λοιποί έχουσι πατριάρχαι ». Διακηρύχθηκε επίσης ότι η Κωνσταντινούπολη και τα άλλα πατριαρχεία είχαν τις τάξεις και τα δικαιώματα όπως αυτά ορίζονταν από Συνόδους «ουδέ [...] δι ' άλλον τινά λόγον [...], ειμή προς τα των βασιλειών αξιώματα» (16). Αφετηρία για την υποστήριξη των δικαιωμάτων της Μόσχας στάθηκε, συνεπώς, η ύπαρξη της Ρωσικής «Αυτοκρατορίας», έτσι που το όνομα του «ευσεβέστατου βασιλέως Μοσκόβου και αυτοκράτορος πάσης Ρωσίας και των υπερβορείων μερών» επρόκειτο τώρα να περιληφθεί στις καθιερωμένες περιπτώσεις δεήσεων υπέρ αυτοκρατόρων στα απανταχού λειτουργικά βιβλία (17). </div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">Δεν υπάρχει, συνεπώς, αμφιβολία ότι η ίδρυση του πατριαρχείου της Μόσχας ήταν, αυτή καθεαυτή, μια σοβαρότατη επαναβεβαίωση των βυζαντινών παραδόσεων. Το βυζαντινό «πνεύμα» παρέμενε ζωντανό ακόμη και στο γεγονός ότι στο νέο πατριαρχείο είχε εκχωρηθεί η πέμπτη και όχι η πρώτη θέση μεταξύ των πατριαρχείων. Δεν ήταν η ίδια αίσθηση μιας καθιερωμένης παράδοσης και ενός εθίμου που διατηρήθηκε από τότε που η Κωνσταντινούπολη, η «Νέα Ρώμη», απέφυγε (μέχρι το Σχίσμα) να διεκδικήσει την πρώτη θέση πάνω από την «πρεσβυτέρα αυτοκρατορική Ρώμη»; Έτσι, η «Τρίτη Ρώμη» δεν ξεπέρασε τη «δεύτερη». Ωστόσο, υπήρχε ακόμη μια εξωπραγματική ατμόσφαιρα γύρω από τα γεγονότα του 1589, όχι επειδή οι Ρώσοι ή οι Έλληνες δεν ήθελαν να διατηρήσουν τη βυζαντινή παράδοση στη Ρωσία, αλλά επειδή, στα τέλη του 16ου αιώνα, είχαν προκύψει τόσες πολλές ιστορικές και πολιτιστικές μεταβολές, ώστε οι πολιτικές και νομικές πτυχές αυτής της παράδοσης να έχουν ευρύτατα υπερκερασθεί από τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις. </div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">Ανέφερα προηγουμένως ότι, ήδη από τον 15ο αιώνα, η μεγάλη ηγεμονία της Μόσχας είχε αρχίσει να οικοδομεί μια εθνική Αυτοκρατορία. Ο τσάρος Ιβάν Δ' ο Τρομερός (1533-1584) -η λαϊκή του ονομασία, <em>Γκρόζνυ </em><em>, </em>μεταφράζεται καλύτερα «δεινός» (αυτός που εμπνέει δέος)- ήταν ένας αχόρταγος αναγνώστης του Μακιαβέλλι. Εστία των πολιτιστικών και πολιτικών του ενδιαφερόντων ήταν η Ευρώπη, όχι το Βυζάντιο. Τον 17ο αιώνα, με τις πολωνικές και σουηδικές εισβολές κατά τη διάρκεια της λεγόμενης «περιόδου των αναταραχών» (1598-1613), και επιπλέον μια ολοένα αυξανόμενη πολιτιστική και ιδεολογική επιρροή που ερχόταν από τη Δύση, η «Ευρώπη» συνέβαλε βαθμιαία στη διαμόρφωση της μοσχοβίτικης εθνικοπολιτιστικής συνείδησης. Όλα αυτά προκάλεσαν μια πραγματική κρίση βυζαντινισμού στη Ρωσία, η οποία μπορεί να προέκυψε τον 17ο αιώνα, βρισκόταν όμως σε εκκόλαψη ήδη πολύ νωρίτερα. </div><div align="justify"></div><hr size="1" /><br />
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ <br />
<div align="justify">1. βλ. τις σχετικές επισημάνσεις του Αντωνίου- Αιμιλίου Ταχιάου στο «Byzantium after Byzantium » επιμ. J. Meyendorff κ. ά., The Legacy of St. Vladimir (Crestwood N.Y. : St. Vladimir's Seminary Press, 1990). </div><div align="justify">2. Γι' αυτήν την περίοδο, βλ. John Meyendorff, <em>Byzantium </em><em>and the Rise of </em><em>Russia </em><em>: A study of Byzantino - Russian Relations in the Fourteenth Century </em>(Cambridge: Cambridge Univ. Press, 1981). </div><div align="justify">3. Για τις σχετικές παραστάσεις του <em>σάκκου </em><em></em>βλ. Alice Bank, <em>Byzantine Art in the Collections of Soviet Museums, </em>αγγλ. Μτφρ. Lepina Sorokina (Aurora Art Publishers, 1985), εικ. 300-304. </div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">4. Franz Ritter von Miklosich, Josef Müller, <em>Acta </em><em>et diplomata GRaeca Medii Aevi sacra et profana collecta, </em>v. II, <em>Acta </em><em>patriarchatus Constantinopolitani </em>(Βιέννη 1862), σ. 188-192 · τα σχετικά αποσπάσματα μεταφράζονται στα αγγλικά στο John W. Barker, <em>Manuel II Palaeologus (1391- 1425): A study in Late Byzantine States- manship (</em>New Brunswick, N. J.: Rutgers Univ. Press, 1969 <em>), </em>σ. 106-109 <em>. </em></div><div align="justify">5. <em>Russkaia </em><em>istoricheskaia biblioteka </em>, v. I- XXIX (Πετρούπολη 1872-1927) (εφεξής <em>RIB </em>), τομ. VI, εκδ. Aleksei Stepanovich Pavlov (1880), 525- 536. </div><div align="justify">6. <em>RIB </em>6: 583- 586. </div><div align="justify">7. Βλ. παραπάνω, σημ. 4. </div><div align="justify">8. "Slovo izbrano", Andrei Nikolaevich Popov, I <em>storiko </em><em>- literaturnyi obzor drevnerrusskikh polemicheskikh sochinenii protiv Latinian, </em>(Μόσχα 1875), σ. 372-373. </div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">9. Το επειχέιρημα αυτό κάνει την εμφάνισή του στις επιστολές του μητροπολίτη Ιωνά το 1451 (<em>RIB </em><em></em>6: στ. 559-560) και σε άλλα έγγραφα· για μια επισκόπηση των κειμένων αυτών, βλ. Michael Cherniavsky, "The Reception of the Council of Florence in Moscow ", <em>Church History </em>24 (1955) 347- 359. </div><div align="justify">10. Μοναχού Θωμά, «<em>Slovo </em><em>pokhval 'noe o blagovernom velikom Kniaze Borise Aleksandroviche </em>» («Έπος του ευλαβούς Μεγάλου Πρίγκηπα Μπόρις Αλεξάντροβιτς [ του Τβερ ]»), εκδ. N. Likhachev, <em>Pamiatniki </em><em>drevnei pis ' mennosti I iskusstva, </em>168 (Μόσχα 1908), σ. 1-5. </div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">11. Για το θρύλο αυτό, βλ. N. N. Rozof, "Povest ' o Novgorodskom belom klobuke kak pamiatnik obshcherusskoi publitsistiki XV veka", <em>Trudy </em><em></em><em>otdela </em><em></em><em>drevnerusskoi </em><em></em><em>literatury </em><em></em>9 (Μόσχα- Λένινγκραντ : Izdatel ' stvo Akademii Nauk SSSR, 1953), σς. 178-219· για μια αγγλική μετάφραση κάποιων αποσπασμάτων, βλ. Serge A. Zenkovsky (εκδ. και μτφρ.), <em>Medieval Russian Epics, Chronicles and Tales, </em>εκδ. Αναθεωρημένη και βελτιωμένη (Νέα Υόρκη: E. P. Dutton, 1974), σ. 326-332. Μετά την προσάρτηση του Νόβγκοροντ από τη Μοσχοβία, το λευκό επικαλύμμαυκο αποτέλεσε διακριτικό των μητροπολιτών (αργότερα των πατριαρχών) της Μόσχας. Ο Μέγας Πέτρος, μετά την κατάργηση του πατριαρχείου, εκχώρησε το δικαίωμα να φέρουν λευκό επικαλύμμαυκο όλοι οι μητροπολίτες της Ρωσικής Εκκλησίας- κάτι περίπου υποτιμητικό μιας αρχικά παπικής διάκρισης! </div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">12. Το κείμενο στο Vasillii Nikolaevich Malinin, <em>Starets </em><em></em><em>Eleazarova </em><em></em><em>Monastyria </em><em></em><em>Filofei </em><em></em><em>I </em><em></em><em>ego </em><em></em><em>poslaniia</em>: Istoriko - literaturnoe izsliedovanie (Κίεβο 1901), παράρτημα σ. 45. Ανάμεσα στις ιστορικές μελέτες που αφορούν τη θεωρία του Φιλοθέου, η καλύτερη είναι ίσως εικείνη της Hildegard Schaeder, <em>Moskau </em><em></em><em>das </em><em></em><em>dritte </em><em></em><em>Rom </em><em>: </em><em>Studien </em><em></em><em>zur </em><em></em><em>Geschichte </em><em></em><em>der </em><em></em><em>politische </em><em></em><em>Theorien </em><em></em><em>in </em><em></em><em>der </em><em></em><em>slawischen </em><em></em><em>Welt </em>, β΄ ἐκδ. (Darmstadt : H. Gentner, 1957), σ. 82-117. </div><div align="justify">13. Είναι ενδιαφέρον ότι μια translation imperii είχε προταθεί στον Ιβάν όχι από τους Ρώσους αλλά από την ενετική σύγκλητο: «Quando stirps mascula deeset imperatoria ad Vestram Illustrissimam Dominationem jure vestri faustissimi conjugii pertineret» (η παραπομπή του Aleksei Iakovlevich Shpakov, <em>Gosudarstvo </em><em></em><em>I </em><em></em><em>tserkov </em><em>' </em><em>v </em><em></em><em>ikh </em><em></em><em>vzaimnykh </em><em></em><em>otnosheniiakh </em><em></em><em>v </em><em></em><em>Moskovskom </em><em></em><em>gosudarstve </em><em></em>[Κίεβο 1904], τομ. Ι, σ. 43-48). </div><div align="justify">14. Το κείμενο ανατυπώθηκε πρόσφατα και σχολιάστηκε από τον Αντώνιο-Αιμίλιο Ταχιάου, <em>Πηγές Εκκλησιαστικής Ιστορίας των Ορθοδόξων Σλάβων </em>, τευχ. Ι (Θεσσαλονίκη: εκδ. Αφών Κυριακίδη, 1984) σ. 161-164. Όπως έδειξε ο Vasilii Eduardovich Regel (Analecta byzantino - russica [ Πετρούπολη 1891-1898], LI - XCVIII ), οι υπογραφές των μητροπολιτών κάτω από την πράξη ήταν πλαστογραφημένες. Το έγγραφο συνεπώς είναι ένα προσωπικό συμπίλημα του πατριάρχη Ιωάσαφ και στερείται συνοδικής επιδοκιμασίας. Τελικά, ο Ιωάσαφ καθαιρέθηκε, επειδή υπερέβη τις δικαιοδοσίες του. </div><div align="justify">15. Τα κείμενα ανατυπώθηκαν πρόσφατα στο Ταχιάου, Πηγές, σ. 210-220, μαζί με τις σημαντικές από ιδεολογική άποψη επιστολές του Μελετίου Πηγά προς τον νέο πατριάρχη Μόσχας Ιώβ και τον τσάρο. </div><div align="justify">16. Βλ. τόμο του 1593, στο Ταχιάου, <em>Πηγές </em>σ. 218· και για την προηγούμενη παραπομπή, σ. 211. </div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">17. Ταχιάος, <em>Πηγές, </em>σ. 219. Δεν υπάρχει ειδική μελέτη στα αγγλικά σχετική με τα γεγονότα και τις συνθήκες ίδρυσης του ρωσικού πατριαρχείου. Η πλέον έγκυρη ρωσική μελέτη είναι από τον Aleksei Iakovlevich Shpakov, <em>Gosudarstvo </em><em></em><em>I </em><em></em><em>tserkov </em><em>' </em><em>v </em><em></em><em>ikh </em><em></em><em>vzaimnykh </em><em></em><em>otnosheniakh </em><em></em><em>v </em><em></em><em>Moskovkom </em><em></em><em>gosudartsve </em><em>: </em><em>Tsarstvovanie </em><em></em><em>Fedeora </em><em></em><em>Ivanovicha </em><em>: </em><em>Uchrezhdenie </em><em></em><em>patriarshestva </em><em></em><em>v </em><em></em><em>Rossii </em><em></em>(Οδησσός 1912)· βλ. ακόμη μια παρουσίαση από τον Anton V. Kartashev, Ocherki po istorii russkoi tserkvi, I - II (Παρίσι: YMCA - Press, 1959), τομ. Η΄, σ. 10-47. Η πρωτότυπη έμμετρη αξιολόγηση των γεγονότων από τον Έλληνα αρχιεπίσκοπο Ελασσώνος Αρσένιο, που συνόδευσε τον πατριάρχη Ιερεμία στο ταξίδι του στη Ρωσία, ανατυπώθηκε στο Ταχιάου, <em>Πηγές </em>, σ. 168- 209. </div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">πηγή: <a href="http://www.apostoliki-diakonia.gr/">http://www.apostoliki-diakonia.gr/</a> </div></div>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-29473488991572950122011-06-20T15:27:00.000-07:002011-06-20T15:27:05.588-07:00Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ , Γιώργος Καραμπελιάς<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZueT5pSnKaECL3HAEX4zJal-7DMjFTYmuDaHR9h_TS5q8Gu2SEcCviDfAHizWKirSep8E_AZSlBzG6czmvI_QwSJJQwldGvQCWvw9DWJ5BeopcZhYPDJHTL9-kw849IGInU9vJmkRPvJo/s1600/East-West%252520Corridor%252520Map%252520%25282009%2529-SMALL.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="214" i$="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZueT5pSnKaECL3HAEX4zJal-7DMjFTYmuDaHR9h_TS5q8Gu2SEcCviDfAHizWKirSep8E_AZSlBzG6czmvI_QwSJJQwldGvQCWvw9DWJ5BeopcZhYPDJHTL9-kw849IGInU9vJmkRPvJo/s320/East-West%252520Corridor%252520Map%252520%25282009%2529-SMALL.gif" width="320" /></a></div><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: medium;"><strong><em><span style="color: #073763;">Αναρίθμητες φορές έχουμε τονίσει πως, αν θέλουμε να ορίσουμε ένα όραμα και μια στρατηγική για τη σημερινή Ελλάδα, θα πρέπει κυριολεκτικώς να τετραγωνίσουμε τον κύκλο, δοκιμάζοντας να απαντήσουμε στις πολλαπλές προκλήσεις που αντιμετωπίζει μία χώρα και ένας λαός που βρίσκεται στη δυσκολότερη στιγμή της ιστορίας του.</span></em> </strong></span></span><br />
<br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: medium;"><strong>Γεωπολιτικές προκλήσεις, εθνικά προβλήματα, οικονομική κρίση, αθρόα μετανάστευση, δημογραφική καθίζηση, πολιτισμική και πνευματική παρακμή, αλλοίωση της ίδιας της ιδιοπροσωπίας μας.</strong></span></span><span style="color: black;"><span style="font-size: medium;"> </span></span><span style="color: black;"><span style="font-size: medium;"><strong>Σε μια σειρά κειμένων θα επιχειρήσουμε να διερευνήσουμε έναν προς έναν αυτούς τους παράγοντες, αρχίζοντας από τον γεωπολιτικό.</strong></span></span><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: medium;"><a href="" name="more"></a></span></span><br />
<span style="color: #20124d;"><span style="color: black;"><strong><span style="font-size: medium;">Οι γεωπολιτικές προκλήσεις είναι προφανείς και τεράστιες. Η Δύση, στην οποία είχαμε προσδεθεί ως μια παρασιτική της απόφυση, υποχωρεί σε παγκόσμια κλίμακα. Η Ανατολή, σε όλες τις μορφές της, ενισχύεται. Από την Κίνα έως το Ισλάμ. Και αυτή η υποχώρηση της Δύσης προσλαμβάνει γεωπολιτικές και εδαφικές διαστάσεις. Η Δύση, με επί κεφαλής τους Γερμανούς και τους Αμερικανούς, αποσυνέθεσε τα Βαλκάνια, μεταβάλλοντάς τα σε ανίσχυρα προτεκτοράτα, για να τα παραδώσει -εν μέρει τουλάχιστον- στον τουρκικό νεο-οθωμανισμό. </span></strong></span></span><br />
<br />
<span style="color: #20124d;"><span style="color: black;"><strong><span style="font-size: medium;">Και σήμερα ετοιμάζεται να ολοκληρώσει το έργο της, μέσα από την αποσύνθεση της Ελλάδας, με αφορμή την οικονομική κρίση. Ο αναβρασμός που επικρατεί στον αραβικό κόσμο, ως απάντηση στην πρόσκληση της Δύσης με τις εισβολές στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, και τον ρόλο του Ισραήλ, κινδυνεύει να προκαλέσει τεράστια παλιρροϊκά κύματα μεταναστών, που θα κατακλύσουν, πρώτη από όλους, την Ελλάδα. </span></strong></span></span><br />
<br />
<span style="color: #20124d;"><span style="color: black;"><strong><span style="font-size: medium;">Το Ισραήλ, καταδικασμένο μεσοπρόθεσμα σε εξαφάνιση εάν συνεχίσει την ίδια πορεία, δεν θα μπορεί πλέον να αποτελεί προκεχωρημένο φυλάκιο αλλά θα μεταβάλλεται σε παγίδα. Έχει αρχίσει η μεγάλη αμπώτιδα της Δύσης στον ισλαμικό και αραβικό κόσμο. </span><br />
<span style="font-size: medium;">Αυτές οι γεωπολιτικές ανατροπές έχουν ήδη αρχίσει να επηρεάζουν τον ελληνισμό. Στην Κύπρο, ήδη, μέσω του εποικισμού της βόρειας κατεχόμενης Κύπρου, το συνολικό πληθυσμιακό ισοζύγιο καθίσταται όλο και πιο δυσμενές για τους Έλληνες στην Ελλάδα, το μεταναστευτικό κύμα των μουσουλμανικών πληθυσμών, στον βαθμό που θα «συναντηθεί» με τους μειονοτικούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς, θα καταστεί τα επόμενα χρόνια ίσως το ισχυρότερο όπλο της νεο-οθωμανικής στρατηγικής. </span><br />
<span style="font-size: medium;"></span></strong></span></span><br />
<span style="color: #20124d;"><span style="color: black;"><strong><span style="font-size: medium;">Η Ελλάδα αποτελεί το σύνορο των δύο κόσμων, της Δύσης και του Ισλάμ. Όσο τα σύνορα παρέμεναν σταθερά, όπως συνέβαινε για πενήντα χρόνια, από το 1922 έως το 1974, οι γεωπολιτικές προκλήσεις είχαν διαφορετική κατεύθυνση, από τον Βορρά προς τον Νότο. Είτε αφορούσαν τη μάχη για την κατάκτηση της Ευρώπης και της Ελλάδας, από την πλευρά του 3ου Ράιχ και των Ιταλο-βουλγάρων συμμάχων τους, είτε εντάχθηκαν στην ιδεολογική σύγκρουση δυτικού καπιταλισμού και «σοσιαλιστικού στρατοπέδου», από το τέλος του πολέμου έως το 1974. </span></strong><br />
<strong><span style="font-size: medium;"></span></strong></span></span><br />
<span style="color: #20124d;"><span style="color: black;"><strong><span style="font-size: medium;">Ο άξονας της αντιπαράθεσης μετατοπίζεται</span></strong></span></span><strong><span style="color: #20124d;"> <span style="font-size: medium;">Σήμερα, η κύρια αντίθεση μετατοπίζεται στον μεγάλο άξονα Ανατολή-Δύση, παρόλο που εξακολουθεί να λειτουργεί και η σύγκρουση στον άξονα Βορρά-Νότου, με τα Σκόπια, π.χ, αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα. Και πάντα έτσι συνέβαινε. Ο μεγάλος άξονας της αντιπαράθεσης ήταν ο άξονας Ανατολή-Δύση, Πέρσες και Ρωμαίοι, Άραβες και Σταυροφόροι, Τούρκοι και δυτική αποικιοκρατία. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, και ιδιαίτερα μετά την 11 Σεπτεμβρίου 2001, αυτός ο άξονας καθίσταται και πάλι ο αποφασιστικός </span><br />
<span style="font-size: medium;"></span></span></strong><br />
<strong><span style="color: #20124d;"><span style="font-size: medium;">Κατά την πρώιμη μεταπολίτευση, στα πλαίσια της κυρίαρχης αντίθεσης μεταξύ σοσιαλιστικής Ανατολής και καπιταλιστικής Δύσης, καθώς και εξ αιτίας της ενίσχυσης του τουρκικού επεκτατισμού από τους Αμερικανούς, η Αριστερά, αλλά και ένα μεγάλο μέρος του ΠΑΣΟΚ, υποτιμούσαν συστηματικά την αντίθεση με τον τουρκικό επεκτατισμό και πρόβαλλαν ως αποκλειστική σχεδόν αντίθεση της Ελλάδας την αντίθεση με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος που το ΚΚΕ, ακόμα και σήμερα, εξακολουθεί να αναφέρεται στον τουρκικό επεκτατισμό, ως παρακολούθημα και παράγωγο της αμερικανικής στρατηγικής έτσι, υπεύθυνοι για τις παραβιάσεις στο Αιγαίο δεν είναι οι… Τούρκοι αλλά κατ’ εξοχήν το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί ! </span><br />
<span style="font-size: medium;"></span></span></strong><br />
<strong><span style="color: #20124d;"><span style="font-size: medium;">Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν μεταβληθεί άρδην. Η Τουρκία δεν είναι ένας απλός πελάτης των ΗΠΑ, αλλά τείνει να μεταβληθεί σε αυτόνομο περιφερειακό πόλο ισχύος και δυνητικό ηγέτη του μουσουλμανικού κόσμου. Επομένως, αυτό που χωρίστηκε στα 1923-1924, με την κατάργηση του καλιφάτου, επιχειρείται σήμερα να επανενωθεί. Οι μουσουλμανικές χώρες, και πρώτη απ’ όλες η Τουρκία, μεταβάλλονται, λιγότερο ή περισσότερο, σε ισλαμικές. Το ισλάμ μεταβάλλεται και πάλι σε μια ενοποιητική πολιτικοκοινωνική και θρησκευτική ιδεολογία. Από τον Χομεϊνί και τον Μπιν Λάντεν, στον Ερντογάν και τον Νταβούτογλου, το γεωπολιτικό κέντρο βάρους του πολιτικού ισλάμ τείνει, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, να μετατεθεί προς την Τουρκία.</span><br />
<span style="font-size: medium;"></span></span></strong><br />
<strong><span style="color: #20124d;"><span style="font-size: medium;">Η τελευταία, στη νεο-οθωμανική στρατηγική της, χρησιμοποιεί, παράλληλα με τον κεμαλισμό, και το όπλο του ισλάμ. Έτσι όμως αλλάζουν δραματικά τα γεωπολιτικά δεδομένα για την Ελλάδα. Στο παρελθόν, οι Ιρανοί και οι Άραβες βρίσκονταν σε αντιπαράθεση με την Τουρκία, που αποτελούσε τον χωροφύλακα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην περιοχή. Η Συρία και το Ιράκ ήταν ορκισμένοι εχθροί της Τουρκίας. Από τη στιγμή όμως που κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση, έμειναν χωρίς κάποια μεγάλη δύναμη που να τους προστατεύει, ενώ η στροφή της Τουρκίας, ιδιαίτερα μετά τον τελευταίο πόλεμο του Ιράκ, τους επέτρεψε να στραφούν προς αυτή. Και το ίδιο σε ένα βαθμό συνέβη με το Ιράν. </span></span></strong><br />
<br />
<strong><span style="color: #20124d;"><span style="font-size: medium;">Επί πλέον, το επεισόδιο του στολίσκου της Γάζας οδήγησε σε επιδείνωση των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ και σε σύσφιγξη των σχέσεων με τους Παλαιστινίους.</span><br />
<span style="font-size: medium;">Εάν σε αυτά προστεθεί η ανεξέλεγκτη μετανάστευση μουσουλμάνων ασιατικής και αφρικανικής καταγωγής στην Ελλάδα, το τοπίο τείνει να μεταβληθεί δραματικά. Δηλαδή, τη στιγμή που οι σχέσεις μας με τη Δύση βρίσκονται στο ναδίρ, εξ αιτίας της οικονομικής επίθεσης των δυτικών τραπεζιτών ενάντια στη χώρα μας, κινδυνεύουν να επιδεινωθούν και οι σχέσεις μας με το ισλάμ, στον βαθμό που αυτό μεταβάλλεται -έστω εν μέρει- σε όπλο στα χέρια της Τουρκίας. </span><br />
<span style="font-size: medium;"></span></span></strong><br />
<strong><span style="color: #20124d;"><span style="font-size: medium;">Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε μπροστά στον κίνδυνο μιας εχθρικής ή οιονεί εχθρικής Ανατολικής Μεσογείου, κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί στην πρόσφατη ιστορία μας. Κινδυνεύουμε, δηλαδή, στη σύγκρουση Ανατολής και Δύσης, να καταχωρισθούμε ως ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης, το οποίο όμως οι Δυτικοί δεν είναι διατεθειμένοι να υπερασπίσουν αντίθετα, μπορεί να το προσφέρουν ως αντάλλαγμα για να κατευνάσουν τον νεο-οθωμανικό επεκτατισμό.</span></span></strong><br />
<strong><span style="color: #20124d;"><span style="font-size: medium;"></span><br />
<span style="font-size: medium;">Ένα ιστορικό προηγούμενο </span><br />
<span style="font-size: medium;"></span><br />
<span style="font-size: medium;">Η κατάσταση, από πολλές απόψεις, θυμίζει την περίοδο 1204-1453 από κάποιες πλευρές, επί τα χείρω -διότι, σήμερα, οι συνολικές δυνάμεις μας είναι πολύ μικρότερες- και από κάποιες άλλες επί τα βελτίω, διότι οι αντίπαλοί μας δεν είναι τόσο ισχυροί. </span><br />
<span style="font-size: medium;">Ο φίλος Νίκος Μπινιάρης, στο βιβλίο του <em>Το Κάλεσμα της Ερήμου</em>, παραλληλίζει τη σημερινή εποχή με εκείνη του Βυζαντίου, την εποχή του αυτοκράτορα Ηρακλείου, όταν οι δυνάμεις των Αράβων κατέλαβαν, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, την Αίγυπτο, την Παλαιστίνη και τη Συρία και ανάγκασαν το Βυζάντιο να συμπτυχθεί στη Μικρά Ασία. Κατ’ αναλογίαν βλέπει, σήμερα, την αντίστοιχη αυτοκρατορία της Αμερικής να αντιμετωπίζει μια νέα έφοδο της ερήμου, δηλαδή του ισλάμ. Τότε, ο Ηράκλειος εγκατέλειψε τη Συρία και την Παλαιστίνη στην τύχη τους και, σήμερα, το ίδιο κινδυνεύει να συμβεί με την Ελλάδα και την Κύπρο. Θα μπορούσε άραγε μια ταύτιση της Ελλάδας με τη Δύση και τις ΗΠΑ να της επιτρέψει να αποφύγει τον κίνδυνο; </span><br />
<span style="font-size: medium;"></span><br />
<span style="font-size: medium;">Ο συγγραφέας φαίνεται να το πιστεύει προς στιγμήν, αλλά ταυτόχρονα είναι μάλλον απαισιόδοξος για την έκβαση της σύγκρουσης. Όπως το 1453, η Δύση δεν έσπευσε να σώσει το Βυζάντιο, έτσι και σήμερα, το πιθανότερο είναι πως θα αδιαφορήσει μάλλον για την τύχη της Ελλάδας, αν το αντίτιμο είναι ο εξευμενισμός της Τουρκίας και του ισλάμ. Εξ άλλου, τι άλλο ήταν το σχέδιο Ανάν; Δύο είναι οι σημαντικές διαφορές που περιπλέκουν εν μέρει το ζήτημα: η ύπαρξη του Ισραήλ, που όχι απλώς αποτελεί οργανικό στοιχείο της Δύσης μέσα στην Ανατολή αλλά ένα κομμάτι της συνδεδεμένο με τους βασικούς μηχανισμούς αποφάσεων της Δύσης, και βέβαια, πάντα, η ύπαρξη του πετρελαίου.</span><br />
<span style="font-size: medium;"></span><br />
<span style="font-size: medium;">Στην περίοδο πριν το 1453, και για την ακρίβεια στα χρόνια 1330-1453, στο ελληνικό Βυζάντιο, δηλαδή το δεσποτάτο του Μορέως, τη Μακεδονία την περικυκλωμένη Κωνσταντινούπολη και την Τραπεζούντα, διεξήχθη μια έντονη ιδεολογική διαμάχη για την κατεύθυνση που όφειλε να πάρει ο ελληνισμός ώστε να διασωθεί. Ο πολεμιστής, αυτοκράτορας και μοναχός, Ιωάννης Καντακουζηνός εκπροσωπεί μια μεταιχμιακή μορφή αυτής της σύγκρουσης. Για πάνω από τριάντα χρόνια, πολέμησε ενάντια στους Φράγκους, τους Βούλγαρους, τους Σέρβους και εν τέλει τους Τούρκους. Όταν, το 1354, αυτοί πέρασαν την Καλλίπολη και βρέθηκαν στην Ευρώπη, πείστηκε εν τέλει πως δεν υπάρχει σωτηρία για την κρατική υπόσταση του ελληνισμού και έγινε μοναχός, προσχωρώντας στον ησυχασμό. Ακολουθώντας τον Γρηγόριο Παλαμά και τον Ιωάννη Καβάσιλα, επέλεξε την κατάδυση στον σκληρό πυρήνα της ορθόδοξης ταυτότητας, έτσι ώστε ο ελληνισμός, ως ορθοδοξία, ν’ αντέξει τις μαύρες μέρες της μακραίωνης Κατοχής που επρόκειτο να ακολουθήσει. </span><br />
<br />
<span style="font-size: medium;">Άλλοι, ανάμεσά τους οι περισσότεροι αυτοκράτορες της τελευταίας περιόδου, όπως ο Ιωάννης Παλαιολόγος, ακόμα και ο Κωνσταντίνος, προσέφυγαν στις δυτικές δυνάμεις και τον Πάπα, ασπαζόμενοι ακόμα και τον καθολικισμό, για να επιτύχουν την επέμβασή τους εναντίον των Τούρκων, και απατήθηκαν οικτρά, διότι οι Δυτικοί, τουλάχιστον εκείνη την περίοδο, μισούσαν και φοβόντουσαν περισσότερο τους Έλληνες παρά τους Τούρκους. Να τι γράφει ο πολύς Μοντεσκιέ, γύρω στα 1720:</span><br />
<blockquote><h3><span style="color: black;"><span style="color: #b45f06; font-size: medium;">Έτσι, τα σχέδια κατά του Τούρκου, όπως αυτά που μπήκαν σε εφαρμογή από τον Πάπα Λέοντα Χ΄, σύμφωνα με τα οποία ο Αυτοκράτορας θα εξεστράτευε μέσω της Βοσνίας στην Κωνσταντινούπολη, ο βασιλιάς της Γαλλίας, μέσω της Αλβανίας και της Ελλάδας, και άλλοι ηγεμόνες θα ξεκινούσαν από τα λιμάνια τους, αυτά τα σχέδια, το επαναλαμβάνω, δεν ήταν σοβαρά, ή έγιναν από ανθρώπους που δεν έβλεπαν το συμφέρον της Ευρώπης.</span></span></h3></blockquote><h3><span style="font-size: medium;"><span style="color: black;">Τέλος, ένα τρίτο «κόμμα», το μικρότερο, εκείνο του <strong>Πλήθωνα-Γεμιστού</strong>, προσπάθησε να χαράξει έναν τρίτο αυτόνομο δρόμο. Εκείνον της πολιτειακής <strong>Αναγέννησης</strong> του ελληνισμού μέσω μιας ριζικής κοινωνικής και ιδεολογικής μεταρρύθμισης, έτσι ώστε οι .Έλληνες να αποφύγουν και τη δυτική τιάρα και το τουρκικό σαρίκι. Γι’ αυτό πρότεινε την επιστροφή της γης στους καλλιεργητές της, τη δημιουργία ενός νέου στρατεύματος και εν τέλει την εγκατάλειψη της φθαρμένης εκκλησίας και την επιστροφή στην αρχαία θρησκεία. </span></span></h3><h3><span style="font-size: medium;"><span style="color: black;">Ενώ η πρόταση του, για στήριξη του ελληνισμού στις δικές του δυνάμεις, ήταν θεωρητικά ορθή, δεν διέθετε τις κοινωνικές βάσεις για να γίνει πράξη. Οι δεσπότες του Μορέως και οι αυτοκράτορες, στους οποίους υπέβαλε τα σχέδιά του, τον αγνόησαν, ενώ η εγκατάλειψη της ορθοδοξίας τον αποξένωσε από τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Έτσι, ο δρόμος των ησυχαστών, της πνευματικής επιβίωσης, απεδείχθη εν τέλει ο <strong>προσφορότερος</strong>. </span></span><span style="color: black;"><strong><br />
<span style="color: #4c1130; font-size: medium;"></span></strong></span></h3><h3><span style="color: black;"><strong><span style="color: #4c1130; font-size: medium;">Υπάρχει διέξοδος;</span></strong></span><span style="color: black;"><span style="font-size: medium;">Σήμερα, οι <strong>αναλογίες</strong> είναι οφθαλμοφανείς, μια και πάλι βρισκόμαστε σε μια φάση επανεπιβεβαίωσης του ισλάμ, μετά την πρόκληση της Δύσης εναντίον του, που κρατάει ήδη σχεδόν εκατό χρόνια, όπως είχε συμβεί τότε με τους Σταυροφόρους. Αλλά και οι διαφορές στο εσωτερικό ιδεολογικό τοπίο είναι σημαντικές. Οι οπαδοί της με κάθε τρόπο υποταγής στη Δύση μάς οδήγησαν<strong> και στη χρεοκοπία </strong>και ταυτόχρονα στην<strong> υποταγή</strong> στην Τουρκία. Πρόκειται για το ίδιο «κόμμα» -σε αντίθεση με τον βαθύ διχασμό της βυζαντινής περιόδου- το οποίο, έτσι, απονομιμοποιεί ταυτόχρονα και τις δύο αυτές επιλογές στα μάτια του ελληνικού λαού, που απεχθάνεται εξ ίσου τη<strong> Μέρκελ </strong>και τον <strong>Ερντογάν</strong>. Η άκριτη <strong>υπαγωγή</strong> στη Δύση σήμανε εν τέλει και την υποταγή στην Τουρκία, μια και η Τουρκία ήταν, ή και είναι ακόμα, το αγαπημένο παιδί της Δύσης, όπως ακριβώς συνέβαινε για τα διακόσια χρόνια του «Ανατολικού Ζητήματος». </span></span><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: medium;"></span></span></h3><h3><span style="color: black;"><span style="font-size: medium;">Είναι χαρακτηριστικό πως όσοι επιθυμούν να επαναλάβουν δήθεν την επιλογή του «ησυχασμού», μέσα από τη διαστροφή της νεο-ορθοδοξίας και μέσα από μια δήθεν ορθόδοξη οικουμενικότητα, δεν προτείνουν τίποτε περισσότερο από την επιλογή της υποταγής μας στον νεο-οθωμανισμό, με το <strong>έωλο</strong>, σήμερα, <strong>επιχείρημα</strong> πως, μια και χάνουμε τον ελληνισμό, ας επιβιώσει η ορθοδοξία ξεχνούν, όμως, πως, σε μια εποχή εκκοσμίκευσης και παγκοσμιοποίησης, η ορθοδοξία, χωρίς στήριγμα σε κάποια κρατική υπόσταση, δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πολιτική ανεξαρτησία, όπως έκανε μετά το 1453. Γι’ αυτό, αναπόφευκτα, μια νεο-ορθοδοξία που μισεί το ελληνικό κράτος όχι μόνο θα καταλήξει υποχρεωτικά στην αγκαλιά του νεο-οθωμανισμού αλλά και θα συμβάλει στην υποχώρηση και της ορθόδοξης ταυτότητας. </span></span></h3><h3><span style="color: black;"><span style="font-size: medium;">Η ορθοδοξία, ως πνευματικότητα και παράδοση, μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει, στον τόπο μας, μόνο συνδεδεμένη σφικτά με τα απειλούμενα ελληνικά κράτη, την Ελλάδα και την Κύπρο.</span></span><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: medium;">Κατά συνέπεια, δεν μας μένει παρά η <strong>επιλογή του Πλήθωνα</strong>, η οποία δεν είναι τόσο ανέφικτη και εξωπραγματική όπως στο δύον Βυζάντιο. Έχουμε ακόμα τη δυνατότητα να αποπειραθούμε μια καθολική <strong>μεταρρύθμιση</strong> της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής. Ίσως όχι για πολύ ακόμα, πάντως αξίζει να προσπαθήσουμε. Και η ιδεολογική μας αναφορά δεν χρειάζεται να ταξιδέψει σε ανέφικτες κατευθύνσεις, όπως είχε κάνει ο Πλήθωνας. Όπως λέει και ο ποιητής, στο πνευματικό μας οπλοστάσιο, διαθέτουμε και τις<strong> αρχαιότητες </strong>και την <strong>ορθοδοξία</strong> και τις <strong>κοινότητες </strong>των Ελλήνων. Αρκεί να καταπολεμήσουμε τον κυρίαρχο εθνομηδενισμό.</span></span><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: medium;"></span></span></h3><h3><span style="color: black;"><span style="font-size: medium;">Βεβαίως, μπορούμε και πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τις διεθνείς αντιθέσεις και συγκυρίες, δηλαδή τη διάρρηξη της<strong> συμμαχίας</strong> Ισραήλ-Τουρκίας, ή την ανάδειξη του κουρδικού ως του μεγάλου εσωτερικού ζητήματος της Τουρκίας, ή, τέλος, την αρχόμενη μετατόπιση της Τουρκίας στον άξονα του ισλάμ, που δημιουργεί περιπλοκές στη σχέση της με τη Δύση. Όμως όλα αυτά δεν πρόκειται να μας σώσουν, ούτε είναι σωστό μια χώρα των συνόρων να ταχθεί <strong>αυτοκτονικά</strong> με το ένα από τα δύο στρατόπεδα, όσο δεν απειλούνται τα ζωτικά της συμφέροντα. </span></span></h3><h3><span style="color: black;"><span style="font-size: medium;">Η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει να αποτελεί μια <strong>γέφυρα πολιτισμών</strong>, και να επιχειρεί μία ειρηνική επίλυση της σύγκρουσης Δύσης-Ισλάμ, με μία προϋπόθεση όμως, ότι <strong>το ισλάμ δεν θα ενισχύεται στο ίδιο το εσωτερικό μας</strong>. Μόνο έτσι θα μπορούμε να παίζουμε έναν ρόλο γέφυρας, διαφορετικά μεταβαλλόμαστε σε <strong>μέρος του παιγνιδιού</strong>. Μια επίλυση αυτής της σύγκρουσης και, επομένως, η υποχρέωση του Ισραήλ σε μια συνδιαλλαγή με τους Παλαιστινίους και τους Άραβες, είναι προς το συμφέρον μας διότι παύει να τροφοδοτεί τον πόλεμο των πολιτισμών και δεν επιτρέπει στην Τουρκία, που υπήρξε ο ολετήρας των Αράβων, να εμφανίζεται ως ο προστάτης τους και, επομένως, θα οδηγήσει και σε αποτυχία την προσπάθειά της να εμφανιστεί ως το «ξίφος του Ισλάμ». </span></span></h3><span style="color: black;"><span style="font-size: medium;"></span></span><h3><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: medium;">Όλα αυτά όμως έχουν μία προϋπόθεση, ότι <strong>ενισχύεται το εσωτερικό μέτωπο</strong>, ότι, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, κοιτάζουμε μέσα στη χώρα μας και μέσα μας -στην ιστορία μας και την πνευματική μας παράδοση- για <strong>λύσεις</strong>. Όλα αυτά έχουν ως προϋπόθεση μιαν αυτόκεντρη πορεία, ότι η <strong>Ελλάδα </strong>και η<strong> Κύπρος</strong> μεταβάλλονται σε <strong>ακρόπολη</strong> του ελληνισμού, ότι παύουμε πλέον να αρδεύουμε ξένους τόπους, ξένες ιδέες, ξένες βιομηχανίες, ξένες ιδεολογίες. Ενσωματώνουμε δημιουργικά το ξένο και το κάνουμε δικό μας.</span></span></h3><h3><span style="color: black;"><span style="font-size: medium;"></span></span><br />
πηγή: <a href="http://greeknation.blogspot.com/"><span style="font-size: large;">http://greeknation.blogspot.com</span></a> </h3></span></strong><span style="font-size: medium;"></span></div>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-21070131907828642762011-06-17T15:59:00.000-07:002011-06-17T15:59:20.314-07:00Γιατί χάθηκε ο αγωγός,του Γιώργου Λακόπουλου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div id="article_body_text"><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjX9ZCwog3eooS4X92TPLtSxfr8QlRDlG0VyibypR5L5rqttB9frfzXNLOAOy1RQUIY9EnlvbwuyL6WGuoBcIwY-3vpD4FVpp31mOTG1Ru4iup7fVgo-qNLvQO3EawMIpuvhJDz1haDn1Fh/s1600/i-ameriki-anisychouse-gia-ti-schesi-karamanli-poutin.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" i$="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjX9ZCwog3eooS4X92TPLtSxfr8QlRDlG0VyibypR5L5rqttB9frfzXNLOAOy1RQUIY9EnlvbwuyL6WGuoBcIwY-3vpD4FVpp31mOTG1Ru4iup7fVgo-qNLvQO3EawMIpuvhJDz1haDn1Fh/s1600/i-ameriki-anisychouse-gia-ti-schesi-karamanli-poutin.jpg" /></a></div>Το ξέρουν και οι πέτρες. Οι Αμερικανοί βυσσοδομούσαν κάθε φορά που η Ελλάδα προωθούσε την ιδέα για τον αγωγό μεταφοράς πετρελαίου Μπουργκάς –Αλεξανδρούπολη. Όπως βυσσοδομούσαν όταν αναβαθμιζόταν η ελληνορωσσική συνεργασία γενικότερα. Ή όταν αγοράζαμε όπλα από τους Ρώσους και όχι από αυτούς. Την περίοδο μετά το 2004 που ο Κώστας Καραμανλής αναβάθμισε περισσότερο τον άξονα Αθήνας-Μόσχας, οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις μπήκαν σε φάση ανομολόγητης κρίσης.<br />
<br />
Ο Καραμανλής όμως επέμενε. Πήγε δυο φορές στη Μόσχα και θεμελίωσε τη συνεργασία των δυο χωρών ακόμη περισσότερο. Η πολιτική του δεν είχε μόνο οικονομικές επιδιώξεις, το είδος των οποίων και το ύψος τους μπορεί να καταλάβει ο καθένας. Εάν η Ελλάδα μεταβάλλονταν σε κέντρο διέλευσης δικτύων που μεταφέρουν ενέργεια από την Κεντρική Ασία στη Δυτική Ευρώπη, θα αποκτούσε ισχύ και πλούτο. Υπήρχαν και πολιτικές επιδιώξεις που αφορούν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η συνεργασία με τη Ρωσία ήταν ένα ισχυρό αντιστάθμισμα στις τουρκικές επιδιώξεις. Για τις όποιες άλλωστε από την πλευρά τους οι αμερικανοί δεν εξεδήλωσαν ποτέ δυσφορία κατά των Τούρκων.<br />
<br />
Η Μόσχα λοιπόν ήταν εν εξελίξει στρατηγικός εταίρος της Ελλάδος και μάλιστα σε βάση ισοτιμίας και αμοιβαίας αξιοπιστίας. Το ήξεραν άλλωστε από νωρίς ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου που επένδυσαν σ’ αυτό. Όπως το ήξερε και ο Κώστας Σημίτης, που συνέχισε τις προσπάθειες για τον αγωγό Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολη.<br />
<br />
Επί νεώτερου Καραμανλή με την συμμέτοχη της Ελλάδας και στον αγωγό μεταφοράς φυσικού αερίου, αναδείχθηκε θεαματικά η αξία αναβάθμισης της σχέσης Ελλάδας- Ρωσίας. Αλλά αυτό προφανώς είχε γεωπολιτικές συνέπειες. Και ακόμη πιο προφανώς, οι αμερικανοί δεν το ήθελαν. Γι’ αυτό, μετά το 2007 που ο Καραμανλής επέκτεινε περισσότερο τις ελληνορωσσικές συμφωνίες, έφταναν στο σημείο να κάνουν ως και παρασκηνιακά διαβήματα προς την ελληνική κυβέρνηση. Και αφού δεν τους ενθουσίαζε αυτή η πολιτική, φυσικά δεν χρειάζονταν να μελετήσει κανείς ιδιαίτερα τα πράγματα για να καταλάβει ότι δεν τους ενθουσίαζε ούτε η παρουσία του Καραμανλή στην πρωθυπουργία. Προφανώς όταν την έχασε δεν φόρεσαν μαύρα. Άλλωστε μετά το «βέτο» της Ελλάδας στο Βουκουρέστι για τα Σκόπια, τον αντιμετώπισαν σαν αντίπαλο. Αν έβαλαν με κάποιο τρόπο και το χέρι τους στις δυσκολίες που αντιμετώπισε εν συνεχεία, όπως πολλοί πιστεύουν στο περιβάλλον του Καραμανλή, είναι ένα θέμα που θα το εξακριβώσουμε πολύ αργότερα.<br />
<br />
Προς το παρόν διαπιστώνουμε ότι ο αγωγός που θα ενίσχυε την ελληνική οικονομία και την ελληνική διπλωματία, δηλαδή τη θέση της χώρας γενικότερα, πήγε άκλαυτος. Η καινούργια κυβέρνηση της Βουλγαρίας τον υπονόμευε συστηματικά. Η καινούργια κυβέρνηση της Ελλάδας δεν ήταν και πολύ φανατική. Και η καινούργια θεώρηση των πραγμάτων από τους Ρώσους οδήγησε στο τέλος. Έναςμεγάλο έργο που οραματίστηκαν πολλές ελληνικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δεν θα υπάρξει ποτέ. Το θέμα τώρα είναι αν θα μάθουμε ποτέ τα διπλωματικά παρασκήνια αυτής της υπόθεσης. Και αυτό είναι στο χέρι όσων έπαιξαν ρόλο μέχρι σήμερα.<br />
<br />
πηγή: <a href="http://www.protagon.gr/">http://www.protagon.gr/</a> </div></div>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5597092691614548886.post-45328396436523683162011-06-14T16:59:00.000-07:002011-06-14T16:59:51.753-07:00Ο Πλήθων-Γεμιστός και ο «τρίτος δρόμος» του ελληνισμού , Γ.Καραμπελιάς<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="BodyText21"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSbJg-KM2uzMij9T4hbB0qKcofJF_vPtDV7tiwf1HiLAQbTh8QEf4WaRBd9pB-jPxRy8Okp3izZpLAcaTkXSijxtBdOEDmn0CfNURnfqVArVSl7dv2v-3tbxzn8zzE_BaH8hCMERFdQ3N5/s1600/PLETHON1570FLORENCE.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSbJg-KM2uzMij9T4hbB0qKcofJF_vPtDV7tiwf1HiLAQbTh8QEf4WaRBd9pB-jPxRy8Okp3izZpLAcaTkXSijxtBdOEDmn0CfNURnfqVArVSl7dv2v-3tbxzn8zzE_BaH8hCMERFdQ3N5/s320/PLETHON1570FLORENCE.jpg" t8="true" width="244" /></a></div><br />
</div><div class="BodyText21"><span style="font-size: 10pt;">Τα τελευταία 50 χρόνια της ετοιμοθάνατης βυζαντινής αυτοκρατορίας θα αποτελέσουν μια στιγμή σπάνιας πνευματικής έντασης. <i>Άραγε οι Βυζαντινοί διανοούμενοι, βλέποντας το τέλος να έρχεται, έκαναν μια <b>έσχατη απόπειρα</b> να συμβάλουν στη σωτηρία της, ή μήπως προδιέγραφαν μια πιθανή <b>ανάταση;</b></i> Πάντως δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτό το κύκνειο άσμα ακούστηκε στον Μυστρά και όχι πλέον στη γερασμένη βασιλεύουσα. </span></div><div class="BodyText21"><br />
</div><div class="BodyText21" style="text-indent: 14.2pt;"><span style="font-size: 10pt;">Γύρω από την εμβληματική νεο-πλατωνική «ελληνοκεντρική» φιγούρα του <b><i>Πλήθωνα Γεμιστού</i></b> θα συγκεντρωθούν για ένα διάστημα οι κυριότερες πνευματικές δυνάμεις του γένους. Σ’ αυτόν θα μαθητεύσουν ο <b><i>Βησσαρίων</i></b>, ο μετέπειτα καρδινάλιος και «δυτικός Πατριάρχης» Κωνσταντινουπόλεως, ο <b><i>Γεώργιος Σχολάριος</i></b> και o <b><i>Γεώργιος Τραπεζούντιος</i></b><a href="http://www.ardin.gr/node/1975#_ftn1"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10pt;">[1]</span></span></span></a>, ο <i>Μάρκος</i> και ο <i>Ιωάννης Ευγενικός, </i>ακόμα και ο τραπεζούντιος αποστάτης <b><i>Αμιρούτζης</i></b><a href="http://www.ardin.gr/node/1975#_ftn2"><span class="MsoFootnoteReference"><i><span class="MsoFootnoteReference"><b><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10pt;">[2]</span></b></span></i></span></a>, όπως και ο «μεγάλος καιροσκόπος» <b><i>Μιχαήλ Αποστόλης</i></b>. Εδώ, στον <i>Μυστρά,</i> στην αρχαία Σπάρτη και Νέα Αθήνα του «αναγεννώμενου ελληνισμού», που την είχαν αποσπάσει οι Βυζαντινοί από τους Φράγκους, ο Πλήθωνας θα κηρύξει στους δυτικούς (όταν βρέθηκε στην Ιταλία με την ευκαιρία της Συνόδου της Φερράρας-Φλωρεντίας<a href="http://www.ardin.gr/node/1975#_ftn3"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10pt;">[3]</span></span></span></a>), την επιστροφή στον Πλάτωνα, γράφοντας το <i>Περί ων Αριστοτέλης προς Πλάτωνα διαφέρεται</i>, και θα επιβεβαιώσει την επανεμφάνιση των Ελλήνων: «Έλληνες εσμέν το γένος ως ή τε πάτριος φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί». </span></div><div class="BodyText21" style="text-indent: 14.2pt;"><br />
</div><div class="BodyText21" style="text-indent: 14.2pt;"><span style="font-size: 10pt;">Ο Πλήθων, «ο σημαντικότερος Έλληνας φιλόσοφος μετά τον Πλάτωνα», όπως τον χαρακτηρίζει ο Βησσαρίων<a href="http://www.ardin.gr/node/1975#_ftn4"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10pt;">[4]</span></span></span></a>, συνέχισε τη μεγάλη πλατωνική και νεο-πλατωνική παράδοση του Βυζαντίου, ως κληρονόμος του Ψευδο-Διονυσίου του Αρεοπαγίτου και κυρίως του <i>Μιχαήλ Ψελλού </i></span><span style="font-size: 10pt;">(1018-1081)˙ </span><span style="font-size: 10pt;">παράδοση που είχαν συνεχίσει ο <b><i>Θεόδωρος Μετοχίτης</i></b> και ο <b><i>Νικηφόρος Γρηγοράς</i></b> (1295-1360) απορρίπτοντας τον αριστοτελισμό του δυτικού σχολαστικισμού και τη νοησιαρχία του Θωμά του Ακινάτη. Ο Πλήθων και, ίσως, πριν από αυτόν ο <i>Μανουήλ Χρυσολωράς,</i> θα εισαγάγουν στη Δύση τον πλατωνισμό και τον νεοπλατωνισμό. Θα ακολουθήσουν ο Βησσαρίων, ο <b><i>Ιωάννης Αργυρόπουλος</i></b> και άλλοι, ενώ το κίνημα θα κορυφωθεί με τη δημιουργία της Πλατωνικής Ακαδημίας από τον <b><i>Μαρσίλιο Φιτσίνο</i></b> (Marci</span><span lang="EN-US" style="font-size: 10pt;">g</span><span style="font-size: 10pt;">lio Ficino) στη Φλωρεντία των Μεδίκων το 1459. </span></div><div class="BodyText21" style="text-indent: 14.2pt;"><br />
</div><div class="BodyText21" style="text-indent: 14.2pt;"><span style="font-size: 10pt;">Στα μάτια του Πλήθωνα, η διαμάχη μεταξύ ορθοδόξων και καθολικών φαντάζει εντελώς αντιπαραγωγική, παρόλο που ο ίδιος θα συνταχθεί με τους ανθενωτικούς στη διάρκεια της διάσκεψης και μάλιστα, στα 1448, θα γράψει το έργο <i>Περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος</i> όπου απορρίπτει τις απόψεις των Λατίνων και υποστηρίζει την ορθοδοξία<a href="http://www.ardin.gr/node/1975#_ftn5"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10pt;">[5]</span></span></span></a>. </span></div><div class="BodyText21" style="text-indent: 14.2pt;"><span style="font-size: 10pt;">Στο μεγάλο του έργο όμως, <i>Νόμων Ξυγγραφή</i>, που αργότερα παραδόθηκε στην πυρά από τον Γεννάδιο, η σωτηρία για τους Έλληνες θα αναζητηθεί στην προσφυγή στον νεοπλατωνικό συγκρητισμό, τον Ιάμβλιχο και τον Πρόκλο, την αναβάθμιση της αρχαιοελληνικής θρησκείας και την εισαγωγή ανατολικών μυστικιστικών στοιχείων από τον ζωροαστρισμό. Στο έργο του πραγματοποιεί μια ευθεία επίθεση στον δυτικό σχολαστικισμό, που έχει ως εμπνευστή της τον Αβερρόη,<a href="http://www.ardin.gr/node/1975#_ftn6"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10pt;">[6]</span></span></span></a> ο οποίος θεωρεί την ψυχή θνητή. Για τον Πλήθωνα, η απαγωγική αντίληψη του Πλάτωνος, από το όλον στο μέρος, είναι ορθή έναντι της επαγωγικής αντίληψης του Αριστοτέλη που καταλήγει σε μια λογική κατασκευή του συνόλου. Η απαγωγική αντίληψη του Πλάτωνα στηρίζεται στις ιδέες και εν τέλει εισάγει τη θεότητα που κινεί το ανώτερο μέρος της ψυχής. Αντίθετα, ο Αριστοτέλης, διακηρύσσοντας την αιωνιότητα του σύμπαντος (πιστός στις διαχρονικές αντιλήψεις της ελληνικής σκέψης για τον Κόσμο), στην πραγματικότητα είναι υλιστής. Ο Πλήθων, μέσα απόν Πλατωνισμό του, που τον συνδέει με τις Ανατολικές θρησκείες της αρχαιότητας, στην πραγματικότητα μέσα από τις έντονες νεοπλατωνικές επιδράσεις που δέχεται, οδηγείται σε έναν γενικευμένο θεϊσμό. </span></div><div class="BodyText21" style="text-indent: 14.2pt;"><br />
</div><div class="BodyText21" style="text-indent: 14.2pt;"><span style="font-size: 10pt;">Ο Πλήθων δεν προσέγγισε τον Πλατωνισμό και τον Ζωροαστρισμό μέσα από μια αναζήτηση αμιγώς ή κυρίως φιλοσοφική. Οι φιλοσοφικές και θεολογικές του αναζητήσεις έχουν κίνητρα κατ’ εξοχήν <b>πολιτικά</b>. <i>Ο ελληνισμός μπορούσε να ξεφύγει από το τέλος που προδιαγραφόταν αμείλικτο μόνο μέσα από μια γενικευμένη αναθεώρηση</i>. Θεωρώντας την εκκλησία συνδεδεμένη με την <b>παρακμή</b>, οικονομική, κοινωνική και πολιτική, του ύστερου Βυζαντίου και τη <b>λογοκρατούμενη</b> και ντετερμινιστική αντίληψη του <b>αριστοτελισμού</b> ανίκανη να απαντήσει στη θανάσιμη αγωνία του βυζαντινού ελληνισμού, θα καταφύγει σε μια φαντασιώδη <b>θρησκευτική </b>σύλληψη, μια βουλησιαρχική και ιδεοκρατική <b>φιλοσοφική</b> επιλογή αλλά και σε μια ριζική <b><i>πολιτικο-οικονομική</i></b><i> επανάσταση</i>. Τα φιλοσοφικά και θεολογικά του έργα είναι πολύ μεταγενέστερα των πολιτικο-κοινωνικών ενώ η αγάπη του για τον Πλάτωνα θα ξεκινήσει από το πολιτικό του έργο.<i> </i></span></div><div class="BodyText21" style="text-indent: 14.2pt;"><span style="font-size: 10pt;">Με πρότυπο τις πλατωνικές αντιλήψεις για την ιδεώδη πολιτεία, θα προτείνει στον αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγο μια ριζική κοινωνική ανασύνθεση των υπολειμμάτων της αυτοκρατορίας: η κοινωνία θα έπρεπε να χωριστεί σε τρεις <b>τάξεις</b><a href="http://www.ardin.gr/node/1975#_ftn7"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10pt;">[7]</span></span></span></a>, τους διοικούντες, τους «άρχοντες», οι οποίοι όμως δεν θα κατέχουν καθόλου γη, τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους που θα έπρεπε να είναι κύριοι της γης τους, «την γην άπασαν ώσπερ ίσως έχει κατά φύσιν κοινή, άπασι τοις ενοικούσιν είναι», και τους εμπόρους, χειροτέχνες, μικροπωλητές κ.λπ. Έπρεπε να αναμορφωθεί το<b> φορολογικό</b> σύστημα, να δημιουργηθεί εγχώρια <b>βιομηχανία</b> και, κατά συνέπεια, να επιβληθούν προστατευτικοί δασμοί. Τέλος, θα έπρεπε να δημιουργηθεί <b>εγχώριος στρατός</b> από πολίτες που απαλλάσσονται από τη φορολογία, ούτως ώστε να πάψει η χρήση μισθοφορικών στρατών. </span></div><div class="BodyText21" style="text-indent: 14.2pt;"><span style="font-size: 10pt;">Έτσι προσπαθούσε ο Γεμιστός να απαντήσει στις προκλήσεις της εποχής, που ανεδείκνυαν τον Μυστρά στο νέο κέντρο του ελληνισμού. Ωστόσο, αυτό το ευρύ μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, το οποίο είχε ήδη υποβάλει ως υπόμνημα στον αυτοκράτορα <i>Μανουήλ Παλαιολόγο</i> τριάντα εφτά χρόνια πριν την Άλωση, το 1416, (<i>Λόγος προς τον βασιλέα Εμανουήλον περί των εν Πελοποννήσω πραγμάτων</i>), και το ανάλογο που θα υποβάλει το 1431 στον γιο του, τον δεσπότη του Μορέως, <i>Θεόδωρο Παλαιολόγο</i>, θα μείνει κυριολεκτικά στα χαρτιά, παρ’ όλο που ο Γεμιστός έχαιρε μεγάλης εκτίμησης στην αυτοκρατορική οικογένεια<a href="http://www.ardin.gr/node/1975#_ftn8"><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10pt;">[8]</span></span></span></a>. </span></div><div class="BodyText21" style="text-indent: 14.2pt;"><br />
</div><div class="BodyText21" style="text-indent: 14.2pt;"><span style="font-size: 10pt;">Ο Πλήθων θα προσπαθήσει να αντισταθεί τόσο στην παπική-φραγκική Δύση όσο και στην Ανατολή, που εκείνη την περίοδο εμφανίζεται με το τουρκικό σαρίκι, και να θεμελιώσει έναν<b> ιδιαίτερο</b> «ελληνικό» δρόμο. Γι’ αυτό και θα συνταχθεί με τους ανθενωτικούς στη διάσκεψη της Φερράρας-Φλωρεντίας: αρνούμενος τόσο την αποδοχή της Δυτικής πρωτοκαθεδρίας όσο και τον ησυχασμό ή την αποδοχή του τουρκικού σαρικίου. Στη διάσκεψη της Φερράρας-Φλωρεντίας, <b>μαζί</b> με τον… Μάρκο Ευγενικό, θα είναι εκείνοι που θα αντισταθούν στην ένωση των εκκλησιών, δηλαδή την υποταγή της ορθοδοξίας στον παπισμό. Αντίθετα, ο ίδιος ο <i>Σχολάριος</i> μάλλον θα ταλαντευθεί ως προς την αναγκαιότητα της ένωσης, για να την αποκηρύξει στη συνέχεια κάτω από την επίδραση του Μάρκου Ευγενικού. Οι μαθητές του Πλήθωνα θα σκορπιστούν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Οι «ενωτικοί» <i>Χρυσολωράς</i>, <i>Γεώργιος Τραπεζούντιος</i> και <i>Βησσαρίων</i>, που θα μείνουν πιστοί, εν μέρει, στις πλατωνικές αντιλήψεις του δασκάλου αλλά όχι και στο ανθενωτικό του πνεύμα, σύντομα θα επιστρέψουν στην Ιταλία. Ο Γεώργιος Σχολάριος θα κάψει τα βιβλία του Πλήθωνα ως αιρετικά, όταν γίνει ο πρώτος Πατριάρχης μετά την Άλωση, παρόλο που ο Πλήθων ήταν αντίπαλος της ένωσης των εκκλησιών. Όσο τέλος για τις οικονομικο-κοινωνικές του απόψεις, δεν βρήκε προφανώς καμία ιδιαίτερη απήχηση στην πελοποννησιακή ή και την κωνσταντινουπολίτικη κοινωνία της εποχής του. </span></div><div class="BodyText21" style="text-indent: 14.2pt;"><br />
</div><div class="MsoBodyText" style="text-indent: 14.2pt;"><span style="font-size: 10pt;">Το <b>αδιέξοδο</b> της απόπειρας του Πλήθωνα, εκτός από το πολιτικό και το οικονομικό πεδίο, θα εκφραστεί σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια με τις απόψεις του για την επιστροφή στον παγανισμό, που θα ενισχυθούν στο τέλος της ζωής του, όταν πλέον δεν βλέπει καμία άμεση πολιτική διέξοδο. Σε ένα πνευματικό περιβάλλον και μια εποχή εντελώς απρόσφορη για παρόμοια εγχειρήματα, μια τέτοια επιστροφή εικονογραφεί ίσως με τα εντονότερα χρώματα το<b> αδιέξοδο</b> του ελληνισμού συνολικά και ιδιαίτερα ενός αυτόνομου ελληνοκεντρικού δρόμου.</span></div><div class="MsoBodyText" style="text-indent: 14.2pt;"><br />
</div><div class="MsoBodyText" style="text-indent: 14.2pt;"><span style="font-size: 10pt;"> Η αναγέννηση, την οποία οραματιζόταν ο Πλήθων, δεν στηριζόταν <b>ούτε</b> στην ορθοδοξία, ή έστω σε κάποια εκδοχή μεταρρύθμισής της, <b>ούτε</b> στη Δύση, γι’ αυτό και παρέμενε ανθενωτικός, αλλά ήθελε να στηριχτεί στην αρχαία δόξα των Ελλήνων και στην αρχαία θρησκεία. Το εγχείρημα του Γεμιστού παρέμενε έτσι εντελώς ανεδαφικό γιατί κανείς (ή σχεδόν κανείς, εκτός από τον Μιχαήλ Αποστόλη) στην εποχή του δεν ήταν διατεθειμένος να δεχθεί μια ιδεολογική μεταρρύθμιση στραμμένη σε ένα απώτερο παρελθόν χωρίς καμία συνάφεια με το παρόν. Οι <b>ζωντανές </b>δυνάμεις του ελληνισμού ήταν εξαιρετικά <b>ασθενείς</b> για να αποπειραθούν κάποια βιώσιμη μεταρρύθμιση και αναγέννηση. Οι δύο «λεωφόροι» που έμεναν ανοικτοί για τον θνήσκοντα βυζαντινό ελληνισμό ήταν εκείνοι των δύο μαθητών του, του καρδινάλιου και καθολικού «Πατριάρχη» Κωνσταντινουπόλεως Βησσαρίωνα και του ορθόδοξου πατριάρχη Σχολάριου. Το κακοτράχαλο «<b>μονοπάτι</b>» του Πλήθωνα χάθηκε μέσα στα γυρίσματα της ιστορίας, όπως και εκείνο του πρώην αυθέντου του Μυστρά Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Παρέμεινε όμως ένα δυνητικό άνοιγμα που μας καλεί αδιάκοπα να επιχειρήσουμε την εκχέρσωσή του. </span></div><div class="MsoBodyText" style="text-indent: 14.2pt;"><br />
</div><div class="MsoBodyText" style="text-indent: 14.2pt;"><span style="font-size: 10pt;">Η συνεχιζόμενη παρακμή του όψιμου βυζαντινού ελληνισμού σταδιακά θα περιορίσει τη φιλοσοφική και θεολογική συζήτηση σχεδόν αποκλειστικά στο έδαφος <b>της «επιλογής» κυριάρχου. Η ησυχαστική έρις θα περάσει σε δεύτερο πλάνο. Το φλέγον</b> ερώτημα είχε μετατεθεί: θα έπρεπε οι Έλληνες να δεχτούν την προσχώρησή τους στον καθολικισμό, με αντάλλαγμα μια πιθανή δυτική βοήθεια για να αντισταθούν στους Οθωμανούς, οι οποίοι είχαν ήδη καταλάβει την <b>Αδριανούπολη </b>(1361)<span style="color: red;"> </span>και την ανατολική Θράκη και είχαν περικυκλώσει την ερημούμενη και κατερειπούμενη βασιλεύουσα; Ή θα έπρεπε, με τίμημα έστω την απώλεια της πολιτικής και εθνικής ανεξαρτησίας έναντι των Τούρκων, να επιμείνουν στη θρησκευτική και πνευματική τους αυτοτέλεια; Το δίλημμα υπήρξε κυριολεκτικά τραγικό και η «τρίτη πρόταση», την οποία δοκίμασε να διατυπώσει ο Πλήθων-Γεμιστός, μιας ελληνικής και ελληνοκεντρικής Αναγέννησης, ουτοπία.</span> </div><div class="MsoBodyText" style="text-indent: 14.2pt;"><span style="font-size: 10pt;">Στην περίοδο που προηγείται ή ακολουθεί την Άλωση, η <b>πλειοψηφία</b> των Ελλήνων <b>λογίων</b> θα στραφεί προς τη Δύση<b> </b>ενώ, αντίστροφα και συμμετρικά, ο λαός, στη συντριπτική του πλειοψηφία, έστω και σκλαβωμένος, θα καλλιεργήσει την ιδιοπροσωπία του συσπειρωμένος γύρω από την Εκκλησία η οποία θα υποκαταστήσει εν μέρει και τη χαμένη πολιτική εξουσία του υστεροβυζαντινού ελληνισμού.</span> </div><div class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt;"> </span> </div><div><br />
<hr align="left" size="1" width="33%" /><div><div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;"><a href="http://www.ardin.gr/node/1975#_ftnref1"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt; text-decoration: none;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt;">[1]</span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt; text-decoration: none;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt; text-decoration: none;">Βλ. </span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt; text-decoration: none;">Β.Ν Τατάκης, <i>Η βυζαντινή Φιλοσοφία</i>, Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, Σχολή Μωραΐτη, Αθήνα 1977</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt; text-decoration: none;">, σελ. 261-284. </span></div></div><div><div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;"><a href="http://www.ardin.gr/node/1975#_ftnref2"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt; text-decoration: none;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt;">[2]</span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt; text-decoration: none;"> Ο Αμιρούτζης, αυτός που μετέπειτα συνέτρωγε με τον Μωάμεθ, έγραφε ερωτικά ποιήματα προς τέρψιν του και έκανε τον γιο του μουσουλμάνο.</span> </div></div><div><div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;"><a href="http://www.ardin.gr/node/1975#_ftnref3"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt; text-decoration: none;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt;">[3]</span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt; text-decoration: none;"> Η Σύνοδος αυτή, η οποία διήρκεσε περίπου δύο χρόνια (1438-39), είχε ως αντικείμενο την άρση των δογματικών διαφωνιών ανατολικής και δυτικής χριστιανοσύνης και την επανένωση των εκκλησιών. Επρόκειτο για την ύστατη απόπειρα των Παλαιολόγων να εξασφαλίσουν την υποστήριξη του Πάπα και των δυτικών έναντι του τουρκικού κινδύνου. Στην ελληνική αντιπροσωπεία, υπό τον αυτοκράτορα Ιωάννη Παλαιολόγο, συμμετείχαν οι διαπρεπέστεροι θεολόγοι και λόγιοι του Βυζαντίου˙ ανάμεσά τους ο Πλήθων, ο Μάρκος Ευγενικός, ο Βησσαρίων, ο Γεώργιος Σχολάριος. Επρόκειτο για μία ιστορική συνάντηση όχι μόνο εξ αιτίας του περιεχομένου των συζητήσεων της Συνόδου, αλλά και γιατί δόθηκε, για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση, η δυνατότητα συνάντησης των Ανατολικών με τους Δυτικούς λογίους. Στο «περιθώριο» της Συνόδου, ο Πλήθων θα καταπλήξει τους Δυτικούς με τις διαλέξεις του. </span></div></div><div><div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;"><a href="http://www.ardin.gr/node/1975#_ftnref4"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt; text-decoration: none;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt;">[4]</span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt; text-decoration: none;"> «Ού μετά Πλάτωνα, (εξηρήσθω δε λόγου ο <i>Αριστοτέλης) σοφώτερον ου έφυσεν η Ελλάς</i>»<i>. </i>Παναγιώτης Κανελλόπουλος<i>, Γεννήθηκα στο χίλια τετρακόσια δύο</i>, τόμ. Ι, σελ 409, Εστία , Αθήνα 1996 (1<sup>η</sup> έκδοση 1957).</span> </div></div><div><div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;"><a href="http://www.ardin.gr/node/1975#_ftnref5"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt; text-decoration: none;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt;">[5]</span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt; text-decoration: none;"> Β.Ν Τατάκης, <i>Η βυζαντινή Φιλοσοφία</i>, <i>ό.π</i>.</span> </div></div><div><div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;"><a href="http://www.ardin.gr/node/1975#_ftnref6"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt; text-decoration: none;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt;">[6]</span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt; text-decoration: none;"> Β.Ν.Τατάκης, σ. 271, <i>Πλήθωνος Νόμων Ξυγγραφή</i>, εκδ. C. Alexandre, Παρίσι 1858, (ανατυπ. 1966), σ. 281.</span> </div></div><div><div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;"><a href="http://www.ardin.gr/node/1975#_ftnref7"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt; text-decoration: none;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt;">[7]</span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt; text-decoration: none;"> Βλέπε Σάββα Σπέντζα, <i>Αι δημοσιονομικαί απόψεις του Πλήθωνος, </i>Αθήνα 1964.</span> </div></div><div><div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;"><a href="http://www.ardin.gr/node/1975#_ftnref8"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt; text-decoration: none;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt;">[8]</span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 9pt; text-decoration: none;"> Βλέπε Παναγιώτης Κανελλόπουλος<i>, Ιστορία του Ευρωπαϊκού πνεύματος</i>, Εκδόσεις Γιαλλελής, Αθήνα 1976,<i> </i>τόμος 2, κεφ. 27, σελ, 27-59, καθώς και το <i>Γεννήθηκα στο Χίλια τετρακόσια δύο</i>, <i>ό. π</i>., τ. Ι , σελ. 202-208 και 402-470. Βλέπε επίσης Δημοσθένης Δανιηλίδης, <i>Η νεοελληνική οικονομία και κοινωνία</i>, Νέα Σύνορα, Αθήνα 1985, σελ. 78-103, Β.Ν. Τατάκης, <i>ό. π</i>., σελ. 263-264.</span> </div><div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;">πηγή: <a href="http://www.ardin.gr/">http://www.ardin.gr/</a> </div></div></div></div>Jungerhttp://www.blogger.com/profile/07833009827794359155noreply@blogger.com0