Γιατί χάθηκε ο αγωγός,του Γιώργου Λακόπουλου

Το ξέρουν και οι πέτρες. Οι Αμερικανοί βυσσοδομούσαν κάθε φορά που η Ελλάδα προωθούσε την ιδέα για τον αγωγό μεταφοράς πετρελαίου Μπουργκάς –Αλεξανδρούπολη. Όπως βυσσοδομούσαν όταν αναβαθμιζόταν η ελληνορωσσική συνεργασία  γενικότερα. Ή όταν αγοράζαμε όπλα από τους Ρώσους και όχι από αυτούς. Την περίοδο μετά το 2004 που ο Κώστας Καραμανλής αναβάθμισε περισσότερο τον άξονα Αθήνας-Μόσχας, οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις μπήκαν σε φάση ανομολόγητης κρίσης.

Ο Καραμανλής όμως επέμενε. Πήγε δυο φορές στη Μόσχα και θεμελίωσε τη συνεργασία των δυο χωρών ακόμη περισσότερο. Η πολιτική του δεν είχε μόνο οικονομικές επιδιώξεις, το είδος των οποίων και το ύψος τους  μπορεί να καταλάβει ο καθένας. Εάν η Ελλάδα μεταβάλλονταν σε κέντρο διέλευσης δικτύων που μεταφέρουν ενέργεια από την Κεντρική Ασία στη Δυτική Ευρώπη, θα αποκτούσε ισχύ και πλούτο. Υπήρχαν και πολιτικές  επιδιώξεις που αφορούν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η  συνεργασία με τη Ρωσία ήταν ένα ισχυρό αντιστάθμισμα στις τουρκικές  επιδιώξεις. Για τις όποιες άλλωστε από την πλευρά τους οι αμερικανοί δεν εξεδήλωσαν ποτέ δυσφορία  κατά των Τούρκων.

Η Μόσχα λοιπόν ήταν εν εξελίξει στρατηγικός εταίρος της Ελλάδος και μάλιστα σε βάση ισοτιμίας και αμοιβαίας  αξιοπιστίας. Το ήξεραν άλλωστε από νωρίς ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου που επένδυσαν  σ’ αυτό. Όπως το ήξερε και ο Κώστας Σημίτης, που συνέχισε τις προσπάθειες  για τον αγωγό  Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολη.

Επί νεώτερου Καραμανλή με την συμμέτοχη της Ελλάδας και  στον αγωγό μεταφοράς φυσικού αερίου, αναδείχθηκε θεαματικά η αξία αναβάθμισης της σχέσης Ελλάδας- Ρωσίας.  Αλλά αυτό προφανώς είχε  γεωπολιτικές συνέπειες. Και ακόμη πιο προφανώς, οι αμερικανοί δεν το ήθελαν. Γι’ αυτό, μετά το 2007 που ο Καραμανλής επέκτεινε περισσότερο τις ελληνορωσσικές συμφωνίες, έφταναν στο σημείο να κάνουν ως και παρασκηνιακά διαβήματα προς την ελληνική κυβέρνηση. Και αφού δεν τους ενθουσίαζε αυτή η πολιτική, φυσικά δεν χρειάζονταν να μελετήσει κανείς ιδιαίτερα τα πράγματα για να καταλάβει ότι δεν τους ενθουσίαζε ούτε η παρουσία του Καραμανλή στην πρωθυπουργία.  Προφανώς όταν την έχασε  δεν φόρεσαν μαύρα. Άλλωστε μετά το «βέτο» της Ελλάδας στο Βουκουρέστι για τα Σκόπια, τον αντιμετώπισαν σαν αντίπαλο. Αν έβαλαν με κάποιο τρόπο και το χέρι τους στις δυσκολίες που αντιμετώπισε εν συνεχεία, όπως πολλοί πιστεύουν στο περιβάλλον του Καραμανλή, είναι ένα θέμα που θα το εξακριβώσουμε πολύ αργότερα.

Προς το παρόν διαπιστώνουμε ότι ο αγωγός που θα ενίσχυε την ελληνική οικονομία και την ελληνική διπλωματία, δηλαδή τη θέση της χώρας γενικότερα, πήγε άκλαυτος. Η καινούργια κυβέρνηση της Βουλγαρίας τον υπονόμευε συστηματικά. Η καινούργια κυβέρνηση της Ελλάδας δεν ήταν και πολύ φανατική. Και η καινούργια θεώρηση των πραγμάτων από τους Ρώσους οδήγησε  στο τέλος. Έναςμεγάλο έργο που οραματίστηκαν πολλές ελληνικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δεν θα υπάρξει ποτέ. Το θέμα τώρα είναι αν θα μάθουμε ποτέ τα διπλωματικά παρασκήνια αυτής της υπόθεσης.  Και αυτό είναι στο χέρι όσων έπαιξαν ρόλο μέχρι σήμερα.

πηγή: http://www.protagon.gr/