Όταν η Γερμανία αλληθωρίζει γεωπολιτικά, Λάμπρος Βαίου

Η ομφαλοσκόπιση και η ενασχόληση με τα εγχώρια είναι απόλυτα δικαιολογημένες από την τραγική επικαιρότητα. Ωστόσο η απαίτηση μιας "αυτογνωσίας" εξυπακούει και το άπλωμα του βλέμματός μας πέρα από τον μικρόκοσμο της Ελλάδος. Γιατί τελικά τα πεπρωμένα μας εξαρτώνται και από τα γεωπολιτικά τεκταινόμενα στον Κόσμο. Γνωρίζουμε πλέον (και μάλιστα καλά, χάρις στο Γιάννη Βαρουφάκη στο protagon.gr) οτι η οριστική Χρεοκοπία ή όχι της Χώρας εξαρτάται από τις αποφάσεις της Ευρώπης. Γιατί άραγε η Ευρώπη κωλυσιεργεί; Και μάλιστα όταν εμφανώς διακυβεύεται ολόκληρη η Ε.Ε.;;

Η απάντησή μας στο ερώτημα αυτό είναι γεωπολιτικής φύσεως & όχι οικονομικής. Η Ευρώπη κωλυσιεργεί γιατί η Γερμανία έχει πρόβλημα γεωπολιτικής "απόφασης". Χωρίς καλλωπισμούς: όλη αυτή η δυστοκία στην Ευρωπαϊκή Κρίση Χρέους προέρχεται από το γεωπολιτικό αλληθώρισμα της Γερμανίας, όπου το ένα μάτι βλέπει προς την Ευρωπαϊκή Ένωση & το άλλο προς την αχανή Ευρασία. Η Γερμανία δεν έχει αποφασίσει, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, αν τελικά θα παραμείνει στην Ενωμένη Ευρώπη ή αν θα αποχωρήσει για  να πλεύσει σε άλλες “θάλασσες”.

Πρόκειται για ένα γεωστρατηγικό δίλλημα που άρχισε να τίθεται στη Γερμανία την επαύριο της επανένωσής της . Σήμερα τίθεται οξύτερα, με αφορμή το πρόβλημα της διάσωσης των υπερχρεωμένων Χωρών της Ευρώπης και τις αποφάσεις που συνεπάγεται. Η Γερμανία γνωρίζει οτι τελικά η διάσωση του Ευρώ και της Ε.Ε. είναι εφικτή μόνον με την έκδοση Ευρωομολόγων. Αλλά αυτό σημαίνει πρακτικά την συγχώνευση των προϋπολογισμών των Κρατών-μελών και, με την σειρά του, συνεπάγεται την αμετάκλητη πρόσδεση της Γερμανίας στην Ε.Ε. Από την άλλη μεριά, η ισχύς της Γερμανικής οικονομίας, η κατάρρευση της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας και η προβλεπτή γεωπολιτική & οικονομική αδυναμία της Ρωσίας, δελεάζουν. Δελεάζουν δηλαδή προς την κατεύθυνση μιας αυτονόμισης της Γερμανίας από την ΕΕ και το άνοιγμά της προς τον μεγάλο Ρωσικό-Ευρασιατικό Χώρο. Δέν πρόκειται για τις άγονες στέπες αλλά κυρίως το πλούσιο υπέδαφος

Το δίλημμα της Γερμανίας έχει την "θετική", εσωτερική γεωπολιτική λογική του.

Την σχηματοποιούμε ως εξής:

(α) Η οριστική πρόσδεση της Γερμανίας στην Ε.Ε. συνεπάγεται μια διαρκή αναδιανομή των πλεονασμάτων της με τις Χώρες του “Νότου”.
(β) Η ηγεμονία της Γερμανίας εντός Ε.Ε θα αμφισβητείται διαρκώς από Γαλλία και τις ad hoc συμμαχίες της. 

(γ) Η οικονομική εξασθένηση των ΗΠΑ θα τις περιορίσει σταδιακά στο γεωστρατηγικό χώρο του Ειρηνικού.Έτσι ο χώρος της Ευρασίας, με προβλεπτή μια αδύναμη Ρωσία, μένει ανοικτός σε μια νέα ηγεμονία. Δεν πρόκειται απλώς για ηγεμονία του γοήτρου αλλά των εκεί ανεξάντλητων πλουτοπαραγωγικών πηγών, πρώτων υλών και ενέργειας (πετρέλαιο).

(δ) Η αυριανή κραταιά Κίνα, διψασμένη για πρώτες ύλες και ενέργεια, θα αρχίσει να έχει διεκδικητικές βλέψεις στούς πόρους της Ρωσίας-Ευρασίας. Έτσι, εύκολα η Ρωσία θα συρθεί σε μιά ετεροβαρή σχέση με την Γερμανία και, με αντάλλαγμα π.χ. ένα μίνι σχέδιο Μάρσαλ, θα της εκχωρίσει την “ηγεμόνευση” των πλουτοπαραγωγικών πηγών της.

(ε) Μια αποχώρηση της Γερμανίας (και προβλεπτών συμμάχων, π.χ. Ολλανδία) από την ΕΕ, θα ανάγκαζε τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες σε Σχέση Εξάρτησης με τον (νέο) Γερμανικό Άξονα.

'Ολα αυτά συνιστούν την μιά πτυχή του διλήμματος, τη "θετική". Η "αρνητική" άποψη, εξίσου ισχυρή στη Γερμανία, συνοψίζεται ως εξής: 

(α) Ο φόβος ότι μια τέτοια ανατροπή των συσχετισμών ισχύος στον Ευρωπαϊκό Χώρο θα έθετε αυτόματα σε ενέργεια συσπειρώσεις Ευρωπαϊκών Κρατών και άμεσες επιθετικές απαντήσεις. Τέτοια συσπείρωση-προειδοποίηση ήταν και η ανοιξιάτικη αναγγελία Στρατηγικής Σύμπραξης για τα Πυρηνικά Όπλα μεταξύ Γαλλίας-Αγγλίας.
(β) Ο παράγοντας ΗΠΑ δεν έχει πεί ακόμα την λέξη της παραίτησης από την Παγκόσμια Ηγεμονία, έστω και με παραχωρήσεις σε μικρότερες Δυνάμεις. Παράδειγμα η πρόσφατη "παραχώρηση" της Λυβίης στον Αγγλο-Γαλλικό συνασπισμό.
(γ) Το κόστος ενός τέτοιου γεωστρατηγικού εγχειρήματος μπορεί τελικά να αποδειχθεί δυσβάστακτο, πέραν των προβλέψεων, από την τεθλασμένη της Ιστορίας, δηλαδή τους απρόβλεπτους παράγοντες, όπως διδάσκει και ο μέγας Θουκυδίδης.
(δ) Αν πρόκειται μόνον για τη διασφάλιση των πλουτοπαραγωγικών πόρων της Ευρασίας, μια "διασωσμένη" Ε.Ε. θα μπορούσε αύριο, να προσεται ρισθεί τη Ρωσία και μαζί της να εξασφαλίσει την αχανή Ευρασία απέναντι στην Κινεζική διεκδίκηση.

Οι Ελίτ της Γερμανίας, βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε κατάσταση γεωπολιτικού διχασμού.

Θα προτιμούσαν να είχαν περισσότερο χρόνο και ευνοϊκότερες συνθήκες για να αποφασίσουν την Έξοδο από την Ε.Ε. Γι΄αυτό και σχεδίασαν το Ευρώ και την Ε.Ε. με τρόπο που να επιτρέπει την εύκολη & ανά πάσα στιγμή, έξοδο της Γερμανίας - δηλαδή μια Ε.Ε. χωρίς ενιαία οικονομική πολιτική και ενιαίο προϋπολογισμό.

 Ωστόσο τους πρόλαβε η Παγκόσμια Οικονομική Κρίση και Ευρωπαϊκή Κρίση Χρέους. Και προσπαθούν να αναβάλλουν την οριστική λύση γι' αργότερα. Ωστόσο οι ΗΠΑ (με τους Οίκους Αξιολόγησης να υποβαθμίζουν διαρκώς Ευρωπαϊκές Χώρες) πιέζουνμεθοδικά προς μια οριστική Λύση - λύση, που όπως είπαμε, θα δεσμεύσει οριστικά τη Γερμανία στη Ε.Ε. Και η Καγκελάριος Μέρκελ, πρόσφατα στην Ουάσιγκτον, άκουσε προφανώς σκληρά λόγια για τον υποπτευόμενο (νέο) Γερμανικό Άξονα. Αλλά η κα Μέρκελ δεν δεσμεύθηκε κατηγορηματικά. Γιατί στη Γερμανία οι Ελίτ ακόμα αλληθωρίζουν - και έτσι δεν βλέπουν τίποτα σωστά και ολοκληρωμένα. Το ίδιο όπως και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο...

(Ο Λάμπρος Βάϊου "τρέχει", από το 2008, το BLOG "ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ".)

πηγή: http://www.protagon.gr/