ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΑΣΙΑΣ

 

Η περίεργη επικαιρότητα του βιβλίου του F.Ossendowski

Θεοί, Άνθρωποι και Κτήνη είναι ο περιεκτικός όσο και υπαινικτικός τίτλος του βιβλίου του Πολωνού Φερδινάνδου Οσσεντόφσκι (έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις Άγνωστο), όπου ο συγγραφέας του περιγράφει την περιπέτεια της διαφυγής του από τη Σιβηρία τον καιρό που ξέσπασε στη Ρωσία η «τρέλα της επανάστασης», όπως την ονομάζει (δεν είναι εύκολο να φανταστούμε τον αντίκτυπο που είχε το γεγονός την εποχή εκείνη). Υπό την απειλή των διώξεων από τους Μπολσεβίκους, ο συγγραφέας θα αναγκαστεί να περιπλανηθεί στην Κεντρική Ασία αναζητώντας έναν υδάτινο δρόμο επιστροφής στην Ευρώπη. Η παραμονή του στη Μογγολία θα τον φέρει αντιμέτωπο με τις μυστικές δοξασίες της «βασανισμένης καρδιάς της Ασίας», με τον κόσμο των νομάδων και τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής τους καθώς και με τις άγνωστες ψυχικές δυνάμεις τους (ένας Βουδιστής Λάμα θα κάνει μπροστά του μια επίδειξη της τέχνης δημιουργίας ψευδαισθήσεων που θα τον εντυπωσιάσει και θα τον προβληματίσει έντονα).

Αλλά ο κύριος λόγος που έγραψε το βιβλίο του ήταν για να αφηγηθεί όσα άκουσε και όσα ανακάλυψε σχετικά με αυτό που ονομάζει «Μυστήριο των Μυστηρίων»: το υπόγειο βασίλειο της «Agarthi» ή «Agarti», που μέσα από ένα δίκτυο στοών εκτείνεται σε ολόκληρο τον πλανήτη, και όπου έχει την έδρα του ο Βασιλιάς του Κόσμου. «...Άρχισα», γράφει, «να καταλαβαίνω πως μέσα σ’αυτόν το θρύλο, είτε πρόκειται για ύπνωση ή για ένα μαζικό όραμα [και το λέει αυτό γιατί γνώρισε από πρώτο χέρι τη δυνατότητα ορισμένων λάμα να προκαλούν στους άλλους τέτοια οράματα], είναι κρυμμένο όχι μονάχα μυστήριο αλλά και μια ρεαλιστική και ισχυρή δύναμη ικανή να επηρεάσει τη ροή της πολιτικής ζωής της Ασίας. Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να κάνω έρευνες...» 

Η διαδρομή του Οσσεντόφσκι (από τη γαλλική έκδοση του 1924)

Αλλά πέρα από τις έρευνες, ο Οσσεντόφσκι έζησε ο ίδιος ένα περιστατικό που του έκανε ακόμα πιο απτή την παρουσία του μυστηρίου. Ανεξήγητο και δύσκολο να περιγραφεί, αναφέρεται σε μια κατάσταση γενικής έκστασης ή καλύτερα δέους των ανθρώπων, της φύσης και των ζώων τη στιγμή κατά την οποία, σύμφωνα με τους ντόπιους, τελούνται οι υπόγειες τελετές της Αγκάρθα, κάτι που, σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, μπορεί να παρομοιαστεί με το «πανικόν δείμα», τον «πανικό» που προέρχεται από τον θεό Πάνα, για τον οποίο μιλούσαν στην αρχαία Ελλάδα ( κάτι ανάλογο περιγράφει και ο Σαιντ-Υβ ντ’Αλβέντρ στο Mission de l’Inde –άλλωστε τα αρκετά κοινά σημεία που υπάρχουν ανάμεσα στα δύο βιβλία οδήγησαν ορισμένους να θεωρήσουν ότι εκεί βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό ο Οσσεντόφσκι ).

Ωστόσο, αν θέλει κάποιος να εντοπίσει τον προβληματισμό που διατρέχει υπόγεια το βιβλίο, πρέπει να σταθεί λίγο στην αινιγματική φιγούρα του Βαρόνου Ούγκερν φον Στέρνμπεργκ, ενός αντι-μπολσεβίκου που ενώ στην αρχή συντάχθηκε στο πλευρό των Λευκών εναντίον των Κόκκινων Ρώσων επαναστατών, στη συνέχεια αυτονομήθηκε με τον δικό του στρατό και, καταλήγοντας στη Μογγολία το 1921, κατάφερε να διώξει τους Κινέζους και να ανακηρύχθεί μονάρχης, θεωρώντας τον εαυτό του μετενσάρκωση του Τζένγκις Χαν (ένα σχεδόν «μυθιστορηματικό» πρόσωπο από κάθε άποψη).

Στους διαλόγους του με τον Οσσεντόφσκι, ο Τρελός Βαρόνος, όπως έμεινε γνωστός, ξεδιπλώνει την πρόθεση ενός Πανασιατικού Σχεδίου: μια ένωση ασιατικών λαών και φυλών (Μογγόλοι, Θιβετιανοί, Αφγανοί, Τάταροι κ.α.) σε ένα κράτος υπό την εποπτεία της Κίνας, με άμεσο στόχο τον πόλεμο ενάντια στην «άγνωστη Κατάρα» που με όπλο της την επανάσταση κυριαρχεί στη Ρωσία και είναι έτοιμη να βυθίσει τον κόσμο στο χάος. «Εμφανίστηκε, γύρισε τον τροχό της προόδου προς τα πίσω και έκλεισε το δρόμο μας προς την Θειότητα» λέει χαρακτηριστικά σε ένα σημείο. Θα μπορούσε κάποιος να συμπεράνει ότι ο φον Στέρνμπεργκ εκφράζει απλώς τη φοβία ενός συντηρητικού απέναντι στον μοντέρνο κόσμο, ιδιαίτερα αν πάρει υπ’όψιν του ότι ήταν απογόνος Σταυροφόρων και Τευτόνων Ιπποτών. Είναι γεγονός, πάντως, ότι από τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης και έπειτα, έχει εκφραστεί από διάφορες πλευρές και με διαφορους τρόπους η άποψη ότι οι αλλαγές της εποχής είναι τόσο απρόβλεπτες και απότομες που μπορούν να εξηγηθούν μόνο με την υπόθεση ότι υπάρχει μια «δύναμη» (όχι ανθρώπινη) που τους δίνει ώθηση από τα παρασκήνια –αυτό που ο βαρόνος ονομάζει «η άγνωστη Κατάρα» που θα οδηγήσει τελικά, αν δεν εμποδιστεί, στη «σκοτεινή, τρελή καταστροφή της ανθρωπότητας».

Αλλά και ο ίδιος ο Οσσεντόφσκι, σε ένα από τα πιο ωραία σημεία της αφήγησης της περιπλάνησής του στο βιβλίο του, εκφράζει μια «προφητική» διάθεση :

«Πού είμαι; Σε ποιά εποχή ζω; Δεν γνώριζα, αλλά ένιωθα ανεπαίσθητα το αόρατο άγγιγμα μιας μεγάλης ιδέας, ενός πελώριου σχεδίου, μιας απερίγραπτης ανθρώπινης δυστυχίας»

Δ.Τ.

Από το άρθρο μου Οι Ονειρευτές της Αγκάρθα (Strange 102)

 

πηγή: http://diploslogos.blogspot.com/ 

Ο Τσάρος, ταινία του Pavel Lunghin

 

Μεταφορτώθηκε από το χρήστη enoriaAZ την 16 Μάρ 2011

"Ο Τσάρος"
Συγκλονιστική η νέα ταινία του σκηνοθέτη της ταινίας Ostrov (το Νησί), Pavel Lunghin.
Ο τίτλος της είναι "Ο Τσάρος".
Θέμα της είναι η σύγκρουση του Ιβάν του τρομερού με τον Άγιο Φίλιππο μητροπολίτη Μόσχας, ο οποίος τον ήλεγχε για την σκληρότητά του, με αποτέλεσμα ο τσάρος να διατάξει τη δολοφονία του. Διαβάστε μια συνέντευξη του σκηνοθέτη Pavel Lungin και
δείτε ΟΛΗ την ταινία με ελληνικούς υπότιτλους:
Απ'όλη την περίοδο της ηγεμονίας του Ιβάν του Τρομερού,επικεντρώνεστε σ'ένα μόνο επεισόδιο:τη σύγκρουσή του με τον μητροπολίτη Μόσχας Φίλιππο...

-Αυτή η σύγκρουση είναι εμβληματική για τον Ιβάν .Στην προσπάθειά του να περιβάλλει την εξουσία του με θρησκευτική χροιά,αυτός ο ιεράρχης στέκονταν εμπόδιο.Ζούσε ένα αποκαλυπτικό όνειρο πεπεισμένος ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου,ενώ ο Φίλιππος ενσάρκωνε την απόλυτη αλήθεια,μια θρησκευτική αλήθεια η οποία τον έπνιγε και συναγωνιζόνταν την αλήθεια που αυτός ήθελε να επιβάλλει.Πίστευε ότι η δύναμή του έρχονταν από το Θεό και ότι δε χρειαζόνταν να υπογράψει κάποιο συμβόλαιο με τους υπηκόους του.Αυτό που ήθελε ήταν η λατρεία. Αν η σοδειά ήταν φτωχή ή αν χανόνταν κάποιος πόλεμος,πάντα θεωρούσε υπεύθυνο τον λαό επειδή δεν αγαπούσε αρκετά τον ηγεμόνα του.
Και αυτή η έλλειψη αγάπης έφερνε την τιμωρία.Για τον τσάρο όλοι ήταν ενοχοι,όλοι ήταν προδότες και λίγο τον ένοιαζε να τιμωρηθούν οι αληθινοί ένοχοι. Συγκεκριμένα μπορούσε να βασανίσει ή αποκεφαλίσει τον πρώτο τυχόντα.Ο μητροπολίτης Φίλιππος αντιτάχθηκε σ'αυτή την ιδέα της τυφλής λατρείας στην εξουσία και από εκείνη τη στιγμή έπρεπε να εξαφανιστεί πάση θυσιά.Ο Φίλιππος ενσαρκώνει εκείνες τις υπάρξεις ,που στις πιο δύσκολες εποχές ειναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους.Είναι ένας άνθρωπος της Αναγέννησης..Ανακάλυψα ότι δεν ήταν μόνο μηχανικός αλλά εφευρέτης και αρχιτέκτονας.

Ο Ιβάν ο Τρομερός έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του ένας άνθρωπος του Μεσαίωνα,ο οποίος αρνιόνταν κάθε πολιτική,πολιτιστική και αισθητική αλλαγή...Εξαιτίας του η Ρωσία έχασε την Αναγέννηση
Ο τσάρος που περιγράφετε εμφανίζεται ταυτόχρονα ως ένας ειδωλολάτρης βασιλιάς και ένας χριστιανός ηγεμόνας.
Για εμένα ήταν ένας αιρετικός.Είχε απομακρυνθεί από την ορθόδοξη πίστη.Τα μέλη της προσωπικής του φρουράς ήταν ντυμένα με μοναχικά ενδύματα.Είχε φτιάξει μια παράξενη εκκλησία στο παλάτι του και λειτουργούσε από τις 12 το βράδυ έως στις 5 το πρωί,έχοντας γύρω του την φρουρά του
πηγή: www.antifono.gr

OCTPOB ΤΟ ΝΗΣΙ η ταινία

Μεταφορτώθηκε από το χρήστη enoriaAZ την 14 Φεβ 2011

Ολόκληρη η ταινία Ostrov (Russia, 2006)
Πρωταγωνιστούν:
Dmitriy Dyuzhev, Petr Mamonov
Η ταινία είναι Ρωσσικής παραγωγής, με τίτλο OCTPOB δηλαδή Το Νησί. Τον Νοέμβριο του 2006 κυκλοφόρησε στην Ρωσία με μεγάλη επιτυχία η ταινία του ρώσου σκηνοθέτη Παύλου Λούγγιν ΤΟ ΝΗΣΙ.Η ταινία μας παρουσιάζει ένα επεισόδιο του β Παγκοσμίου πολέμου σε νησί στην λευκή θάλασσα όπου αρχίζει η τραγωδία ενός νεαρού ρώσου ναύτη που τον εξαναγκάζουν οι Γερμανοί να εκτελέσει τον αξιωματικό του για να του χαρίσουν την ζωή.

Στην συνέχεια η ταινία μας μεταφέρει στο έτος του 1974 σε ένα μοναστήρι της ιδίας περιοχής όπου ο νεαρός ναύτης ως μοναχός Ανατόλιος τώρα προσπαθεί να ξεπεράσει με την προσευχή της καρδιάς το βαθύ τραύμα της ενοχής για το αμάρτημα του φόνου.Ο σεναριογράφος Δ. Σόμπολεβ, στο ερώτημα σε ποιους απευθύνεται η ταινία σχολιάζει. Κατά την άποψη μου η ταινία απευθύνεται στους ανθρώπους για τους οποίους τα αισθήματα ενοχής έχουν κάποια σημασία, διότι η ύπαρξη αυτού του αισθήματος όπως και της συνειδήσεως επιτρέπουν στον κόσμο να βρίσκουν την ισορροπία τους.Ο σκηνοθέτης Πάβελ Λογγίν που για πρώτη φορά ασχολήθηκε με εκκλησιαστικό θέμα παρατηρεί:Ο θεατής αυτής της ταινίας είναι ο βασανισμένος άνθρωπος που δεν έχασε την ελπίδα να βρει το νόημα της ζωής.
Ακόμη μια δυνατή ταινία από τον μοσχοβίτη αρχιμάστορα Pavel Lounguine [Taxi blues, Luna park].

Το Νησί [Ostrov, 2006, 112'] επαναπροσδιορίζει την πίστη ως ιδανικό, απομονώνοντάς την σ' ένα ερημίτικο υποβλητικό και υγρό περιβάλλον. Μακριά από δόγματα και θέσφατα. Γυμνή απέναντι στις ενοχές, τις προσωπικές αμαρτίες και τα σφάλματα προς τον συνάνθρωπο. Ο Ταρκόφσκι κι ο Ρουμπλιώφ, ο Κανιέφσκι και η Μια Ανεξάρτητη Ζωή του, ο 41ος Παράλληλος και η υπερβολή, μπολιάζουν το κάδρο. Ανορθόδοξες οπτικές, τακτικές και ιδέες που αποικοδομούν το μακρινό παρελθόν και σταλάζουν γαλήνη στην ψυχή, λυτρώνοντάς την από τα δεσμά και τις ενοχές

Ερντογάν: Η Κύπρος δεν υπάρχει!, Γιώργος Δελαστίκ

Τίναξε τα πάντα στον αέρα ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με τις εμπρηστικές δηλώσεις του για το Κυπριακό. Πρώτα πρώτα δεν άφησε απολύτως κανένα περιθώριο ανεκτής λύσης στο Κυπριακό. Για την ακρίβεια δεν επιδιώκει καν ο Ερντογάν οποιουδήποτε περιεχομένου λύση πέρα από την αναγνώριση των τετελεσμένων της τουρκικής εισβολής και κατοχής.

"Δεν υπάρχει ανεξάρτητο κράτος με το όνομα Κύπρος!" ισχυρίστηκε. "Στον βορρά υπάρχει το τουρκικό κράτος και στον νότο εκείνοι. Υπάρχει μια Κύπρος που έχει χωριστεί στα δύο" πρόσθεσε, διευκρινίζοντας ότι η μόνη λύση που γίνεται αποδεκτή από την Αγκυρα είναι μια "ομοσπονδιακή δομή ισότιμων πλευρών βασισμένη στην αρχή των δύο ιδρυτικών κρατών". Τελεία και παύλα.
Ξεκαθάρισε επίσης ότι δεν προτίθεται να κάνει οποιαδήποτε παραχώρηση στο εδαφικό, ούτε καν εκείνες που εμφανιζόταν να κάνει προ επταετίας τότε που συζητιόταν το σχέδιο Ανάν. Οι δηλώσεις του ήταν σαφέστατες:
"Θα είμαι πρωθυπουργός για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Για μένα δεν υπάρχει πλέον θέμα Μόρφου. Δεν προσεγγίζω το θέμα όπως το σχέδιο Ανάν. Η Μόρφου ανήκει στη Βόρεια Κύπρο. Δεν μπορεί να γίνει η παραμικρή κίνηση και στο Ριζοκάρπασο. Εάν θέλουν να έλθουν για τις λειτουργίες, ας έλθουν. Εχουν αλλάξει οι συνθήκες που ίσχυαν στο σχέδιο Ανάν. Η στάση μας στο τραπέζι θα είναι διαφορετική" υπογράμμισε.
Είναι προφανές ότι οι συνομιλίες για το Κυπριακό αντικειμενικά δεν έχουν πλέον κανένα νόημα, ασχέτως αν οι δύο πλευρές υποκριθούν ότι τις συνεχίζουν για λόγους πολιτικού σόου.

Προκλητικός και συνάμα διασκεδαστικός ήταν ο τρόπος με τον οποίο έθεσε το ζήτημα των σχέσεων ΕΕ - Τουρκίας κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2012, καθώς τότε την προεδρία της ΕΕ την αναλαμβάνει η Κύπρος.

"Σε περίπτωση που δώσουν στη Νότια Κύπρο την προεδρία της ΕΕ, εμείς δεν τους αναγνωρίζουμε. Ποτέ δεν πρόκειται να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι μαζί τους" είπε ο Ερντογάν μεταξύ άλλων. "Κατά την προεδρία της Νότιας Κύπρου στην ΕΕ δεν πρόκειται να συνομιλήσουμε. Κατά την περίοδο αυτή οι σχέσεις με την ΕΕ θα παγώσουν. Επί έξι μήνες δεν θα υπάρχουν σχέσεις Τουρκίας - ΕΕ Δεν μας ενδιαφέρει τι θα σκεφτεί η ΕΕ. Ας το σκεφτόταν όταν δεχόταν ως μέλος την ελληνοκυπριακή διοίκηση... Δεν συνομιλούμε με χώρα που δεν αναγνωρίζουμε. Θεωρούμε ντροπή για μας ακόμη και το ότι βρισκόμαστε στο ίδιο τραπέζι μαζί τους στον ΟΗΕ!" υπογράμμισε ο Τούρκος πρωθυπουργός.

Είναι προφανές ότι καταρρέουν όλες οι αφελείς πολιτικές εκτιμήσεις κατά καιρούς ελληνικών κυβερνήσεων που επέτρεψαν να δοθεί στην Τουρκία ακόμη και το καθεστώς χώρας υποψήφιας προς ένταξη στην ΕΕ - πόσω μάλλον να αρχίσουν και να συνεχίζονται έστω και καρκινοβατώντας οι ενταξιακές συνομιλίες Αγκυρας - Βρυξελλών. Η αφέλεια της στάσης της Αθήνας συνίσταται στο ότι νόμιζαν οι Ελληνες κυβερνώντες πως η Τουρκία θα... "εξευρωπαϊζόταν" κατά τη διάρκεια των ενταξιακών συνομιλιών και έτσι θα λυνόταν το Κυπριακό!

Η απαράδεκτη, αναποτελεσματική και πολιτικά αφελής, όπως αποδεικνύεται, υποχωρητικότητα των κατά καιρούς κυβερνήσεων της Αθήνας και της Λευκωσίας στο θέμα της έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων ΕΕ - Τουρκίας χωρίς προηγούμενη αναγνώριση εκ μέρους της Αγυρας της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποθράσυνε πέραν παντός ορίου την Τουρκία, όπως απέδειξαν οι δηλώσεις Ερντογάν.
Παρόλο που έχουμε πολύ ισχυρές αμφιβολίες, ας ελπίσουμε ότι στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών έχουν αρχίσει να "ψυχανεμίζονται" ότι αυτή η σκληρή στάση της Αγκυρας δεν θα περιοριστεί αποκλειστικά στο Κυπριακό, αλλά θα επεκταθεί σίγουρα και σε όσες πτυχές των ελληνοτουρκικών σχέσεων το κρίνει σκόπιμο ο Ερντογάν.

Αναφορικά με το ενεργειακό ζήτημα, πάντως, ο Τούρκος πρωθυπουργός προειδοποίησε ήδη από τα κατεχόμενα από τον "Αττίλα" εδάφη της Κύπρου ότι "κάποιες πλευρές (σ.σ. εννοεί Αθήνα και Λευκωσία) έχουν συγκεκριμένες προσδοκίες στο ενεργειακό θέμα, αλλά οι προσδοκίες αυτές δεν θα υλοποιηθούν στην Ανατολική Μεσόγειο παραβλέποντας την παρουσία της Τουρκίας"!

Ανάγκη
Μπλόκο τώρα στην τουρκική ένταξη

ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ άραγε τα υπουργεία Εξωτερικών Ελλάδας και Κύπρου μετά τις δηλώσεις Ερντογάν ότι πρέπει να προετοιμαστούν για το άμεσο και πλήρες μπλοκάρισμα των ενταξιακών συζητήσεων Τουρκίας - ΕΕ, αν η Αγκυρα υλοποιήσει του χρόνου τη γραμμή έναντι της Λευκωσίας που περιέγραψε ο Ερντογάν - δηλαδή ότι δεν θα αναγνωρίσει ποτέ την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας; Είναι σίγουρα δικαίωμα της Αγκυρας να επιλέξει αυτή τη στάση. Μόνο που η άσκηση αυτού του δικαιώματος έχει ένα τίμημα: την άσκηση του δικαιώματος βέτο εκ μέρους δύο μελών του κλαμπ της ΕΕ, της Ελλάδας και της Κύπρου, σε κάθε ενταξιακή διαπραγμάτευση με αυτό το υποψήφιο μέλος. Είναι τόσο απλό, αλλά θέλει πολιτικό θάρρος.

πηγή: http://www.ethnos.gr/ 

Ο Ορισμός της Γεωπολιτικής Επιστήμης, Ιωάννης Σκολαρίκης

1. Η ΠΡΩΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΉΜΗΣ (1897 - 1945)
1.1. Εισαγωγή

Η σχέσις του ανθρώπου με την δομή και την χρήση του χώρου είναι αρχαία όσο και η ανθρωπότης. Ο χάρτης είναι το μέσον δια του οποίου εκφράζεται και υλοποιείται η σχέσις αυτή. Οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν οι πρώτοι οι οποίοι υπερέβησαν τα προϊστορικά γραφήματα και παρουσίασαν μία ολοκληρωμένη μορφή του τότε γνωστού κόσμου υπό την μορφή ενός χάρτου. Η παρουσίαση αυτή μάλιστα εσυνοδεύετο υπό σοβαρών μαθηματικών γνώσεων, αστρονομικών παρατηρήσεων και γεωδαιτικών εφαρμογών. Ο γεωγράφος Κλαύδιος Πτολεμαίος (Claudius Ptolemaeus) εις το έργο του Γεωγραφία (Geographia) παρουσιάζει όλη την Γεωγραφική γνώση του Αρχαίου κόσμου και εμφανίζει μεταξύ των άλλων ένα χάρτη του τότε γνωστού κατοικημένου κόσμου, της οικουμένης (oikoumene). Εις το επίκεντρο του χάρτου αυτού ευρίσκετο η Μεσόγειος θάλασσα (Mediterranean Sea). Ο παγκόσμιος χάρτης του Πτολεμαίου όχι μόνον ήτο το μοναδικό βοήθημα την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αλλά ήτο και εν χρήσει εις την Ευρώπη έως τον 15ο αιώνα.

Την εποχή των μεγάλων ανακαλύψεων τα όρια του αρχαίου κόσμου επεξετάθησαν ώστε να καλύψουν ολόκληρη την υδρόγειο. Οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις (Ισπανία, Πορτογαλία, Αγγλία) είχαν απόλυτο ανάγκη χαρτών για να βοηθηθούν εις την χάραξη της πολιτικής των. Οι ναυτικοί χάρτες ήσαν τελείως απαραίτητοι για την πλοήγηση εις τους ωκεανούς.
Η μαγνητική πυξίδα, το τηλεσκόπιο και ο εξάντας ήσαν τα όργανα τα οποία έδωσαν την δυνατότητα κατασκευής νέων, προηγμένης τεχνολογίας, χαρτών. Ήτο μία χρονική περίοδος όπου η χαρτογραφία εγνώρισε μεγάλη άνθηση και η κατασκευή των χαρτών έγινε μία πολύ σοβαρή υπόθεσις. Έλειπε όμως η κατασκευή ενός χάρτου της υδρογείου σφαίρας (ακριβέστερα του γεωειδούς) απεικονιζόμενης με αξιοπιστία επί ενός επιπέδου.

Η παράδοσις των Γερμανών εις την χαρτογραφία άρχισε από τον 16ο αιώνα με τον Gerardus Mercator. Αυτός με την χρησιμοποίηση της περίφημου χαρτογραφικής προβολής του κατασκεύασε ένα χάρτη της υδρογείου απεικονιζόμενης εις το επίπεδο. Η κατασκευή αυτή του Mercator εκάλυψε το κενό εις την χαρτογραφία. Είχε δε τόση επιτυχία και αξιοπιστία η μέθοδός του ώστε να χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα.
Η κατασκευή και χρήση των στρατιωτικών χαρτών αποτελούσε ένα πεδίο μεγάλου ενδιαφέροντος και ιδιαιτέρας φροντίδος από τις κυβερνήσεις της Μεγάλης Βρεταννίας και της Γαλλίας από τα μέσα του 18ου αιώνα. Οι στρατιωτικοί χάρτες εχρησιμοποιούντο για τον σχεδιασμό εκστρατειών και την εκτέλεση πολεμικών επιχειρήσεων. Σύντομα όμως έγινε αντιληπτό ότι οι χάρτες ήταν ισχυρότατα και εντελώς απαραίτητα όπλα εάν εφοδιάζοντο όχι με στρατιωτικές πληροφορίες αλλά με οικονομικές, βιομηχανικές και ενεργειακές. Η ακριβής μετάφραση και κατανόηση των πληρoφοριών των παρεχομένων από τους χάρτες έγινε απαραίτητη για τον σχεδιασμό επί κρατικού επιπέδου.

1.2. Friedrich Ratzel και Rudolf Kjellen
Η μελέτη και η ανάλυσις των παρεχομένων από τους χάρτες στοιχείων μαζί με την δημιουργία αυτοκρατοριών εις την Ευρώπη και των αποικιών των ανά τον κόσμο, έδωσαν την αναγκαία ώθηση για την από κοινού μελέτη του “χώρου” και του “κράτους”.
Το έτος 1897ο Γερμανός γεωγράφος Friedrich Ratzel (1844 - 1904) εξέδωσε το έργο “Πολιτική Γεωγραφία” (Politische Geographic). Ο όρος “Πολιτική Γεωγραφία” εισάγεται από τον Ratzel εις το έργο αυτό και ο νεοεισαχθής επιστημονικός όρος δίδει και τον τίτλο του βιβλίου. Η Πολιτική Γεωγραφία είναι ο κλάδος της Ανθρωπογεωγραφίας ο οποίος σχετίζεται με την Πολιτική. Εις το έργο αυτό γίνεται για πρώτη φορά μία συστηματική προσέγγισις προς αυτόν τον νεοεισαχθέντα επιστημονικό κλάδο, δηλ. την Πολιτική Γεωγραφία. Η ιδέα του ζωτικού χώρου ενός κράτους καθώς και η ιδέα της δυναμικής επεκτάσεως του κράτους οφείλονται εις τον Ratzel. Κατ’ αυτόν το κράτος είναι μία συνεχώς επεκτεινόμενη οντότης, τα γεωγραφικά σύνορα είναι παροδικοί σταθμοί κατά την εξέλιξη αυτής της επεκτατικής διαδικασίας. Μάλιστα υπεστήριζε ότι η επέκτασις των συνόρων είναι δείγμα “υγείας” του κράτους.

Ο Σουηδός Rudolf Kjellen είναι ο πρώτος που εχρησιμοποίησε την λέξη “Γεωπολιτική” (Geopolitics) και όρισε την Γεωπολιτική επιστήμη ως εξής: «Γεωπολιτική είναι η Επιστήμη η οποία ασχολείται με την θεωρία του κράτους ως γεωγραφικού οργανισμού ή ως χωρικού φαινομένου» {Σ1}1.
0 Rudolf Kjellen, ο οποίος ήτο και μαθητής του Friedrich Ratzel, ασχολήθηκε συστηματικά με την θεωρία του κράτους. Μάλιστα ως ένα προϊόν αυτής της ενασχολήσεως προέκυψε και ο ορισμός της Γεωπολιτικής. Το βιβλίο του “Το κράτος ως ένας ζωντανός οργανισμός” (“State as a living Form”, 1916) θεωρείται ως το κατ’ εξοχήν γεωπολιτικό έργο του. Οι απόψεις του συνοψίζονται εις τις λέξεις “Reich”, “Volk”, “Haushalt”, “Gesellschaft”, “Regierung”, “Topopolitik”, “Physiopolitik”, “Morphopolitik” {Σ2}.

0 Friedrich Ratzel και ο Rudolf Kjellen είναι οι δύο πρώτοι θεμελιώσαντες την Γερμανική Γεωπολιτική σχολή, την Geopolitik.
1.3. Sir Halford John Mackinder
Εις την Αγγλία παρουσιάζεται ο Sir Halford John Mackinder’ {Bl} 2.
To 1904 εξέδωσε μία μελέτη του με τίτλο “Ο γεωγραφικός μοχλός της Ιστορίας” (The Geographical pivot of History) εις την Βασιλική Γεωγραφική Εταιρεία(Royal Geographic Society) της Μεγάλης Βρεταννίας.
Η εργασία αυτή θεωρείται ως η απαρχή της Γεωπολιτικής επιστήμης.
Σε αυτή προτείνεται για πρώτη φορά ένα γεωπολιτικό σενάριο σε παγκόσμια κλίμακα με σκοπό να εξηγήσει την λειτουργία του κόσμου. Το σενάριο αυτό επονομάζεται η θεωρία της Κεντρικής Γης (“Heartland theory” ) {Σ3}. Σύμφωνα με αυτή ο κόσμος χωρίζεται σε δύο τμήματα: την “Παγκόσμια Νήσο” (World Island) και την “Περιφέρεια” (Periphery). Η Παγκόσμια Νήσος αποτελείτο από την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική. Ο “Μοχλός” (Pivot) ήτο το ενδότερο και απρόσβλητο από θαλάσσης τμήμα της Παγκόσμιας Νήσου. Από γεωγραφικής πλευράς αποτελείτο από εκείνες τις αχανείς εκτάσεις της Ασίας με τεράστιους φυσικούς πόρους οι οποίες διασχίζονται από ποταμούς με εσωτερικές ή Αρκτικές λεκάνες απορροής.

Ο Mackinder τροποποίησε και επέκτεινε τον όρο “Μοχλός” εις τον όρο “Κεντρική Γη” το 1919. Η Κεντρική Γη περιελάμβανε την τότε άγνωστη “καρδιά” της Ασίας (της Σιβηρίας συμπεριλαμβανομένης) και επεκτεινόταν προς την πλευρά της Ευρώπης ώστε να περιλαμβάνονται η Βαλτική θάλασσα, η Ουκρανία, η Κεντρική Ευρώπη (Mitteleuropa) και η Μαύρη θάλασσα. Η Περιφέρεια αποτελείτο από τις Βρεταννικές Νήσους, την Αμερικανική Ήπειρο και την Αυστραλία.
Κατά τον Mackinder οι περιφερειακές δυνάμεις υπελείποντο ενεργειακώς και τεχνολογικώς της Κεντρικής Γης και επιπλέον απαιτούσαν θαλάσσιες οδούς για την λειτουργία τους. Η Κεντρική Γη βρίσκεται σε μία συνεχή αντιπαράθεση με τις περιφερειακές δυνάμεις. Ήταν μια αντιπαράθεση σύμφωνη με τις απόψεις του Mackinder περί της συγκρούσεως μεταξύ των θαλασσίων και χερσαίων δυνάμεων ως διαμορφούσης την παγκόσμια Ιστορία. Αυτή ήτο και η βασική Γεωπολιτική πρόταση του Mackinder. Πρέπει να σημειωθή ότι τόσον ο Ratzel όσον και ο Mackinder πίστευαν απόλυτα ότι οι ναυτικές δυνάμεις ήσαν οι γεφυροποιοί αλλά συγχρόνως και οι κατακτήτριες δυνάμεις του χώρου. Αντιθέτως οι χερσαίες δυνάμεις εθεωρούντο ως δέσμιες του χώρου.

Για την εποχή του Mackinder (δηλ. προ, κατά, και αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο) η θεωρία της Κεντρικής Γης είχε μεγάλη επιτυχία μεταξύ των σχεδιαστών της Παγκοσμίου πολιτικής. Όμως, η εφαρμογή της ήταν τραγική για την ανθρωπότητα διότι η πάλη μεταξύ της Γερμανίας και της Ρωσσίας για τον έλεγχο της “Κεντρικής Γης” έφερε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο! Γενικότερα ο Mackinder επίστευε ότι ο κόσμος ήταν ένα λειτουργικό σύνολο καί προσπάθησε να το τοποθετήσει και να το ερμηνεύσει με βάση την λογική. Κατά τον Mackinder αλλά και την σχολή της Geopolitik, το κράτος ήταν η θεμελιώδης δομική μονάδα. Όλοι οι Γεωπολιτικοί συλλογισμοί ήταν αποκλειστικά και μόνο συνδυασμοί της Γεωγραφίας και του Κράτους” {Σ4}. Ο άνθρωπος εθεωρείτο ότι λειτουργεί εντός του κράτους και για το κράτος. Η έννοια “άνθρωπος” για την Geopolitik αποτελούσε έναν τελείως δευτερεύοντα παράγοντα.

1.4. Ο παράγων “θάλασσα”
Η θάλασσα ως παράγων εις την πορεία της Ιστορίας ήτο γνωστός και σημαντικώτατος από την αρχαιότητα. Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος μεταξύ της πόλεως-κράτους των Αθηνών και των συμμάχων της πόλεων εναντίον της πόλεως-κράτους της Σπάρτης είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Εις αυτό τον πόλεμο παρατηρείται για πρώτη φορά εις την παγκόσμιο Ιστορία ο τρόπος διαξαγωγής πολεμικών επιχειρήσεων από μία κεντρική δύναμη προς την περιφέρεια με παρεμβολή της θαλάσσης (η Αθήνα και οι αποικίες της εις την Σικελία). Το έργο του Θουκυδίδη (Thucydides, 460 - 400 BC) είναι μία εξαιρετική και αντικειμενική παράθεσις γεγονότων και απόψεων αλλά και μία πλήρης μελέτη η οποία επισημαίνει την σημασία της θαλάσσης (Γεωγραφικός παράγων) εις την πάλη μεταξύ θαλασσίων (Αθήνα) και χερσαίων δυνάμεων (Σπάρτη).

Επιπλέον, από την αρχή έγινε αντιληπτή η σημασία του ελέγχου των θαλασσών ως παράγοντα και πολλαπλασιαστού ισχύος ενός κράτους. Ο Ναύαρχος Νελσων (Admiral Nelson) διέλυσε τον Γαλλικό στόλο εις την ναυμαχία του Τραφάλγκαρ (Battle of Trafalgar, 21/10/1805) και αφ’ ενός μεν εξανέμησε δια παντός τα όνειρα του Μ. Ναπολέοντος για εισβολή εις στις Βρεταννικές νήσους αφ’ ετέρου επέβαλε την Αγγλία ως θαλασσοκράτειρα.
Αρχιτέκτων της κλασσικής Γεωπολιτικής των θαλασσών είναι ο Αμερικανός Ναύαρχος Μαχέν (Admiral Alfred Thayer Mahan, 1840 -1914)’ {B2}, {B3}. Κεντρικό συμπέρασμα εις τα βιβλία του είναι το γεγονός ότι ο έλεγχος της θαλάσσης, μέσω της ναυτικής ισχύος, αποτελεί το βασικότερο στοιχείο για την τελική έκβαση ενός πολέμου. Μέσω αυτής της υπεροχής ο έλεγχος του εμπορίου και της ροής των πρώτων υλών είναι απόλυτος για τον νικητή. Οι απόψεις του Mahan επί του Ναυτικού πολέμου σε μία διεθνή κλίμακα έτυχαν μεγάλης προσοχής την εποχή του. Αγγλία και Γερμανία τις μελέτησαν λεπτομερώς και αναλόγως ενέτειναν τους ναυτικούς εξοπλισμούς των κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι ναυμαχίες της Γιουτλάνδης (Jutland), της Τσουσίμα (Tsushima) και το ναυτικό μέρος του Ισπανοαμερικανικού πολέμου (Spanish-American war) ήσαν παράγωγα της ναυτικής σκέψεως του Ναυάρχου Mahan και των απόψεων του περί θαλάσσιας ισχύος και θαλασσίων δυνάμεων (Sea Powers).
Συνοπτικά, η Geopolitik εγεννήθη το 1897 από τις ιδέες του Friedrich Ratzel, ανεπτύχθη εις το Μόναχο από τον Karl Haushofer, υλοποιήθη κατά την επιχείρηση “Barbarossa”, κατέρευσε και διελύθη στο Βερολίνο την 30η Απριλίου 1945 {Σ5}.

1.5. Κριτική επί της Γεωπολιτικής της περιόδου 1897- 1945
Εις την φάση αυτή της Γεωπολιτικής πρέπει να παρατηρηθούν ορισμένα σημεία:
1. Ο συνολικός πληθυσμός της Γης κατά το 1900 ήταν 1,650,000,000 κάτοικοι’ {Σ6 }, {Σ7}.
Ο συνολικός αριθμός των κατοίκων της Γης, εν συνδυασμώ με την έκτασή της, έδιδε εις τον μελετητή μία τεράστια άνεση χειρισμών.
2. Δεν υπήρχε απολύτως κανένα πρόβλημα νερού, ούτε καν είχαν προταθή, έστω θεωρητικώς, μελέτες ή τεχνικές διαχειρίσεως τον αποθεμάτων του.
3. Δεν υπήρχε ενεργειακό πρόβλημα.
Έως το 1920 το πετρέλαιο ήτο άγνωστο. Η Βιομηχανική ισχύς επροσμετράτο κυρίως με την εξόρυξη εκατομμυρίων τόννων άνθρακος και την παραγωγή εκατομμυρίων τόννων χάλυβος. Έμοιαζε μία περίοδος της Ιστορίας όπου ο σίδηρος είχε βάλει την υπογραφή του παντού.
4. Το κράτος και η ανάπτυξή του ήταν το κύριο μέλημα της Geopolitik. Εις την κλασσική Γεωπολιτική του Ratzel ο άνθρωπος έπεται της Γεωγραφίας!

Επιπλέον,
5. Ως ξηρά εννοούντο κυρίως αι ήπειροι της Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής. Η Αμερική, η Αυστραλία και η Ανταρκτική δεν ελαμβάνοντο σοβαρά υπ’ όψιν. Από την υπολογιζόμενη ξηρά, τεράστιες περιοχές (π.χ. η Σιβηρία, το βόρειο τμήμα της Κίνας, η Μογγολία, το εσωτερικό της Αφρικής) ήσαν σχεδόν άγνωστες ή παντελώς ανεξερεύνητες περιοχές.
Η ξηρά σήμερα είναι τελείως διαφορετική και εκείνο το οποίο ήτο άγνωστο ή ανεξερεύνητο τότε, είναι το σημαντικό έως πολύτιμο σήμερα, π.χ. αι HΠΑ ως ο τεχνολογικός κολασσός της ανθρωπότητος, η Σιβηρία και η Αλάσκα ως οι δύο πρώτες περιοχές με τεράστια αποθέματα ορυκτών πρώτων υλών και ενεργείας, η Ανταρκτική με το 90% του παγκόσμιου δυναμικού σε “γλυκό νερό” (fresh water)’ {Σ8}.

6. Δεν υπήρχε ο ηλεκτρονικός υπολογιστής και ο κυβερνοχώρος (cyberspace).
7. Το Διάστημα και οι εφαρμογές της διαστημικής τεχνολογίας, π.χ. οι τεχνητοί δορυφόροι, ήσαν ανύπαρκτες.
8. Η Πυρηνική τεχνολογία και οι εφαρμογές της ήσαν εντελώς άγνωστες.
9. Σήμερα η Κεντρική Γη του Mackinder επισκοπείται, διασκοπείται και προσβάλλεται από αέρος και διαστήματος, δεν είναι πλέον μία άγνωστη, απρόσβατη και απρόσβλητη περιοχή.
Επιπλέον η ιδία αυτή Κεντρική Γη έχει διαμοιρασθή σε πλήθος κρατών. Μερικά από αυτά είναι σημαντικά, π.χ. η Ουκρανία και το Καζακστάν.
Η Geopolitik ήτο μία Γεωπολιτική κυρίως μεταξύ της Αγγλίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ρωσσίας. Επιπλέον ελαμβάνοντο υπ’ όψιν η Σκανδιναυία, τα Βαλκάνια, η Παλαιστίνη, οι χώρες του δρόμου της μετάξης, η Νότιος Κίνα, η Ινδία (ως τμήμα της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας) και η Ιαπωνία.

Αι Ηνωμέναι Πολιτείαι εθεωρούντο ως δευτερεύουσα παρουσία.
Από τις θάλασσες εμελετώντο κυρίως τα πλησίον της Ευρώπης τμήματα του Ατλαντικού Ωκεανού, του Αρκτικού Ωκεανού, η Μεσόγειος θάλασσα, η Μαύρη θάλασσα και ο Ινδικός Ωκεανός.
Αποτέλεσμα αυτής της Γεωπολιτικής αναλύσεως των θαλασσών ήταν η αντίστοιχη Ναυτική Στρατηγική για τις Ευρωπαϊκές Μεγάλες Δυνάμεις.
Ήταν η εποχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και των “Dreadnought”’ {Σ9}.
Δέσμια αυτής της Γεωπολιτικής σκέψεως η Γερμανία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ουδέποτε εναυπήγησε αεροπλανοφόρα.
Αλλά οι πόλεμοι δεν κερδίζονται με “πειρατικά” θωρηκτά της τσέπης και υποβρύχια. Όταν αντελήφθη το μέγα λάθος της ήτο πολύ αργά.
Ως ένα τελικό σχόλιο επί της Γεωπολιτικής της περιόδου 1897 -1945 αναφέρεται ότι όλα ανεξαιρέτως τα στοιχεία της ήσαν αρνητικά εν σχέσει με την πραγματικότητα και τις ανάγκες οι οποίες παρουσιάζονται από τον 21ο αιώνα και μετά. Στοιχεία τα οποία ήσαν τελείως άγνωστα εκείνη την περίοδο, είναι τα θεμελιώδη και τελείως απαραίτητα σήμερα.

2. Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ (1945 - 2006)
2.1. Η περίοδος του “Ψυχρού πολέμου”, 1945- 1991
Την περίοδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Γεωπολιτική απαξιούται τελείως διότι θεωρείται ως η αιτία των μυρίων κακών τα οποία αντιμετώπισε η ανθρωπότης μεταξύ των ετών 1939- 1945. Άποψις κατά βάσιν λανθασμένη διότι η Γεωπολιτική ήτο και είναι επιστήμη και οι επιστήμες δεν απαξιούνται. Αυτό το οποίο έφερε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήτο η διαστρέβλωσις της Γεωπολιτικής επιστήμης από την ναζιστική Γερμανία. Επί της ουσίας, πρώτον, η χιτλερική Γερμανία έθεσε την Geopolitik εις την υπηρεσία του κράτους και δεύτερον, εχρησιμοποίησε τα πορίσματα της Γεωπολιτικής επιστήμης για την έναρξη και την συντήρηση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου {Σ10}.

Κατά την περίοδο 1945 -1991 δύο υπερδυνάμεις αναδύονται:
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (HΠΑ) και η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (Ε.Σ.Σ.Δ.). Η Ε.Σ.ΣΔ. προσπαθεί να επιβληθή των Η.Π Α και να δημιουργήσει μία νέα Γεωπολιτική κατάσταση εις την υδρόγειο με επικάλυψη ένα πολιτικοοικονομικό σύστημα (κομμουνισμός).
Προς τούτο αφ’ ενός μεν αναπτύσσει “κλώνους” (Κούβα, Λιβύη, Β. Κορέα) και αφ’ ετέρου μέσω των στόλων της προσπαθεί να ελέγξει τις θάλασσες και τους ωκεανούς. Το θέμα καθίσταται πλέον πολύπλοκο καθόσον εμφανίζονται εις την διεθνή σκηνή επτά τελείως νέοι παράγοντες, οι εξής:
1. Η τεράστια αύξησις του παγκοσμίου πληθυσμού’ {Σ6}, {Σ11}.
2. Το πρόβλημα του νερού.
3. Το Πετρέλαιο (ενεργειακός παράγων).
4. 0 Ισλαμικός φονταμενταλισμός (θρησκευτικός παράγων).
5.0 Ηλεκτρονικός Υπολογιστής και οι εφαρμογές του.
6. Η Διαστημική Τεχνολογία και οι εφαρμογές της.
7. Τα Πυρηνικά και τα θερμοπυρηνικά όπλα.

Ο κάθε ένας από αυτούς τους παράγοντες είχε, έχει και θα έχει τεράστια βαρύτητα για την ανθρωπότητα. Το ειδικό «Γεωπολιτικό» τους βάρος είναι κολοσσιαίο!
Εις την προσπάθειά της για τον έλεγχο των θαλασσίων οδών η ΕΣΣΔ απέτυχε τελείως (Σ12}. Το λάθος της ήταν ότι προκάλεσε τις HΠΑ εις τους ωκεανούς, ενώ όπως απεδείχθη μετά, δεν γνώριζε να ναυπηγεί αεροπλανοφόρα.
Έριψε λοιπόν το βάρος της εις τα υποβρύχια όπως ακριβώς και η Γερμανία προ 25 περίπου χρόνων.
Όμως, το διαφορετικό σημείο ήταν ότι την νέα αυτή εποχή τα υποβρύχια ήσαν πυρηνοκίνητα. Άρα τα κόστη κατασκευής, ασφαλείας, συντηρήσεως και ανεφοδιασμού σε πυρηνικό καύσιμο ήσαν τεράστια και η ΕΣΣΔ δεν άντεχε να τα αντιμετωπίσει σε βάθος χρόνου.
Επεχείρησε επί σειρά ετών να προκαλεί και να αντιμάχεται τις HΠΑ εις τον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό χωρίς ούτε ένα αεροπλανοφόρο και χωρίς ναυτικές βάσεις εις την Ισλανδία. Είχε στηρίξει όλες τις ελπίδες της εις τα υποβρύχια.
Ανεκπλήρωτες ελπίδες. Ο “πόλεμος” του Βορείου Ατλαντικού εχάθη.
Ο ναυτικός πόλεμος εχάθη για την ΕΣΣΔ και εις την Μεσόγειο θάλασσα. Ο απόλυτος ναυτικός έλεγχος της Ανατολικής Μεσογείου ήτο κεφαλαιώδους σημασίας για τον έλεγχο του Σουέζ και της Παλαιστίνης και η ΕΣΣΔ έκαμε τα πάντα για να εκδιώξει τον Αμερικανικό στόλο αλλά και του Βρεταννούς.

Πρέπει να τονισθή ότι ένας άλλος βασικός λόγος της αδυναμίας της Σοβιετικής Ενώσεως να αντιπαραταχθή τις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν και η αδυναμία της να εκμεταλλευθή από πλευράς ενεργείας και πρώτων υλών την Σιβηρία. Πρώτον, διότι δεν διέθετε τον απαιτούμενο αριθμό μηχανικών διαφόρων ειδικοτήτων, δεύτερον, διότι δεν διέθετε την απαιτουμένη και άκρως εξειδικευμένη τεχνολογία και τρίτον λόγω της μη υπάρξεως υποδομής συγκοινωνιακών έργων. Το μόνο σοβαρό και αξιόλογο έργο ήτο ο υπερσιβηρικός σιδηρόδρομος (η κατασκευή του άρχισε το 1891 και η βασική γραμμή του επερατώθη το 1916). Το δυναμικό του έργου όμως δεν ήτο επαρκές για να υποστηρίξει από μόνο του την βιομηχανική και αγροτική ανάπτυξη ολοκλήρου της Σιβηρίας.
Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου ενέργεια και κρίσεις αρχίζουν να παρουσιάζονται και το Ισλάμ αλλάζει από θρησκεία εις ένα σύνθετο θρησκευτικό-εθνικιστικό-πολιτικό παγκόσμιο κίνημα με σκοπό την καθολική αλλαγή της εικόνος του πλανήτη.

Η Γεωπολιτική άρχισε να αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη σημασία και άρχισε να εξειδικεύεται (π.χ. Γεωπολιτική των υδάτων, Γεωπολιτική του πετρελαίου, Γεωστρατηγική σημασία της Πολωνίας).
Το έτος 1972 συμβαίνει ένα αξιομνημόνευτο γεγονός. Η επίσημη επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον (Richard Nixon) εις την Κίνα (China) όπου εσυναντήθη με τον πρόεδρο Μάο (Mao). Η κίνησις αυτή δεν ήτο τυχαία εκ μέρους των Αμερικανών. Η κυβέρνησις Νίξον απεφάσισε μία στροφή και θεαματική βελτίωση των Αμερικανοκινεζικών σχέσεων με σκοπό να κερδίσει ένα σημαντικό στρατηγικό πλεονέκτημα επί της Σοβιετικής Ενώσεως εις τα πλαίσια της συγκρούσεως των. Εις την όλη προσπάθεια σημαντική ήτο η συμμετοχή του Χένρυ Κίσσιντζερ (Henry Kissinger). Ο τελευταίος, ως υπουργός εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, εβοήθησε σημαντικά εις την ανάπτυξη νέων πολιτικών και επανέφερε εν ισχύ την Γεωπολιτική εις την διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.Έδωσε μάλιστα και μία επεξήγηση όταν εδήλωσε ότι: “με τον όρο γεωπολιτικός, εννοώ ένα τρόπο ο οποίος να εστιάζεται προς την (γεωπολιτική) ισορροπία” (“by geopolitical, I mean an approach that pays attention to the requirements of equilibrium”).

Εις την Ευρώπη η επιστροφή της Γεωπολιτικής σηματοδοτείται με την έκδοση του περιοδικού “Herodote” από τον Yves Lacoste το 1976. Ο Yves Lacoste (όπως και η σχολή των Γάλλων γεωγράφων) παρ’ ότι ανεγνώριζε το έργο του Friedrich Ratzel εδήλωνε απερίφραστα ότι η Γεωπολιτική την οποία υπεστήριζε το περιοδικό του δεν είχε σχέση με την χιτλερική σημασία (concept hitlerien) της Γεωπολιτικής. Αποστολή του περιοδικού ήτο η χρήσις της Γεωπολιτικής ως εργαλείου για την διερεύνηση και αντιμετώπιση διεθνών θεμάτων.
Η αναγεννηθείσα Γεωπολιτική επονομάζεται από την Γαλλική “Geopolitique”

Επιγραμματικά,
Ο Ψυχρός Πόλεμος (1945 - 1991) ήτο ένας Παγκόσμιος Γεωπολιτικός Πόλεμος (Global Geopolitical Warfare) ιιεταξύ των δύο υπερδυνάμεων με έπαθλο την κυριαρχία της υδρογείου. Η Ε.ΣΔ.Δ. ηττήθη και διελύθη το 1991. Η επικράτησις των Ηνωμένων Πολιτειών είναι πλέον το οριστικό γεγονός.

2.2. Η Γεωπολιτική μετά το 1991
Εν συνδυασμώ με τους ανωτέρω μνημονευθέντες επτά νέους παράγοντες η Γεωπολιτική προσπαθεί να ισορροπήσει, να προσαρμοσθή και να διδάξει μέσα εις τον 21ο αιώνα. Δίδονται ποικίλοι ορισμοί αυτής της επιστήμης και δημιουργούνται διάφορες Γεωπολιτικές σχολές.
Παρατίθενται κατωτέρω μερικοί ορισμοί της Γεωπολιτικής επιστήμης.
Οι διατυπώσαντες τον ορισμό Γεωπολιτικοί επιστήμονες ανήκουν, είτε εις την Geopolitik, είτε εις την Geopolitique:
– Γεωπολιτική είναι μία συνδυαστική μελέτη της ανθρωπογεωγραφίας και της εφηρμοσμένης πολιτικής επιστήμης (Ε A.Walsh)
- Η Γεωπολιτική μπορεί να θεωρηθή ως μία συντετμημένη ονομασία της Πολιτικής Γεωγραφίας (G.T.Renner)

- Γεωπολιτική είναι η μελέτη της πολιτικής δραστηριότητος εις τον φυσικό χώρο” η Πολιτική Γεωγραφία είναι η μελέτη της κατανομής των κρατών εις την επιφάνεια της Γης καθώς και των συνθηκών μέσα στις οποίες λειτουργούν (General Karl Haushofer)
- Γεωπολιτική είναι η μελέτη των διεθνών σχέσεων από μία γεωγραφική οπτική (Geoffrey Parker)
- Γεωπολιτική είναι η μελέτη των βασικώτερων χαρακτηριστικών της κατάστασης και των πόρων μιας χώρας με σκοπό τον καθορισμό της θέσης της στην Παγκόσμια Πολιτική (Griffith Taylor).

Εμφανίζονται ως κλάδοι της Γεωπολιτικής η Τυπική Γεωπολιτική (Formal Geopolitics), η Εκλαϊκευμένη Γεωπολιτική (Popular Geopolitics) και η Κριτική Γεωπολιτική (Critical Geopolitics). Ως επιστημονικός κλάδος η Κριτική Γεωπολιτική προσπαθεί να παίξει τον ρόλο του γεφυροποιού μεταξύ της Γεωγραφίας και των Διεθνών Σχέσεων. Ριζικά αντίθετος της Κλασσικής Γεωπολιτικής η Κριτική Γεωπολιτική διδάσκει ότι η Γεωπολιτική είναι μία πολύπλοκος σύνθεσις από αντιπαραθέσεις και προβληματικές πρακτικές παρά μία συμπαγής και ουδέτερη επιστήμη.

2.3. Η αναγκαιότης ενός νέου ορισμού και οι απαιτήσεις του
Από την προηγηθείσα ιστορική αναδρομή και ανάλυση προκύπτουν τα εξής:
1. Η Γεωπολιτική Επιστήμη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την έννοια του κράτους, της λειτουργίας του και της εννοίας της εδαφοκυριαρχίας του (territoriality).
2. Όλες οι παλαιές Γεωπολιτικές σχολές δεν μπόρεσαν να δώσουν έναν σαφή ορισμό της Γεωπολιτικής αλλά υπάρχει μία ποικιλία ορισμών και μία ποικιλία επεξηγηματικών φράσεων. Επιπλέον παρατηρείται ότι υπάρχει και μία ισχυρά εξάρτησις, σχεδόν ταύτησις, της Γεωπολιτικής από άλλους επιστημονικούς κλάδους (Πολιτική Γεωγραφία, Πολιτική επιστήμη, Διεθνείς σχέσεις, κ.ά.). Ενίοτε η εξάρτησις είναι τόσον ισχυρά ώστε οι κλάδοι αυτοί χρησιμοποιούνται, είτε για να ορίσουν, είτε για να προσδιορίσουν την Γεωπολιτική επιστήμη.
3. Οι δοθέντες κατά καιρούς ορισμοί και οι δημοσιευθείσες αναλύσεις σε πολλές περιπτώσεις αλληλοσυγκρούονται.
Σκοπός είναι να δοθή ένας σαφής και απλός ορισμός της Γεωπολιτικής επιστήμης υπό την ρητή προϋπόθεση ότι δεν θα εξαρτάται ο ορισμός αυτός από άλλες επιστήμες. Απαιτείται, δηλαδή, η Γεωπολιτική επιστήμη να ορίζεται ανεξαρτήτως από οποιονδήποτε άλλο επιστημονικό κλάδο.
Η έννοια της “δομικής λίθου” επί της οποίας θα εδράζεται ο όλος ορισμός πρέπει προσεκτικά να τοποθετηθή καθόσον η έννοια του κράτους ως “δομικής λίθου” είναι πεπαλαιωμένη.
Τα αμέσως προλεχθέντα τίθενται υπό την μορφή τριών απαιτήσεων οι οποίες πρέπει να εκπληρούνται από τον νέο ορισμό της Γεωπολιτικής.
Απαίτησις 1η
Τόσον εις την Geopolitik όσον και εις την Geopolitique η έννοια του κράτους είναι θεμελιώδης. Όμως, τα κράτη είναι τεχνητά κατασκευάσματα των ανθρώπων. Απαιτείται συνεπώς ο ορισμός καί η εφαρμογή μιας νέας Γεωπολιτικής η οποία δεν θα είναι συνδεδεμένη με την τεχνητή κατασκευή και τα βραχύχρονα συμφέροντα των κρατών. Χρειαζόμαστε μία Γεωπολιτική θεμελιωμένη σε μία δομική μονάδα την οποία η ιδία η Φύσις υπαγορεύει και όχι τα μικροσυμφέροντα και οι σχεδιασμοί των ανθρώπων. Χρειαζόμαστε μία Γεωπολιτική θεμελιωμένη σε βράχο και όχι στην άμμο!

Απαίτησις 2η
Η δομική μονάδα επί της οποίας θα θεμελιούται η Γεωπολιτική θα πρέπει οπωσδήποτε να προνοεί για την αντιμετώπιση των δύο θεμελιωδών αναγκών του ανθρώπου και του πολιτισμού, δηλαδή του νερού και της ενεργείας. Χρειαζόμαστε το νερό! Για τον απρόσκοπτο εφοδιασμό των ανθρώπων σε νερό απαιτείται η στενή συνεργασία τριών παραγόντων:
1. Γεωλογική έρευνα.
2. Μαθηματική διαχείρησις και βελτιστοποίησις της χρήσεως των αποθεμάτων νερού ανά τον πλανήτη, είτε αυτό είναι ως υπόγεια ύδατα, είτε ως αιώνιοι πάγοι της Ανταρκτικής.

3. Κεντρική εξουσία για την εφαρμογή ορθής πολιτικής και εκμεταλλεύσεως. Το κράτος δεν είναι επαρκές ως έννοια και ως πρακτική για την αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος. Αυτό διότι, είτε τα όρια των υπογείων αποθεμάτων νερού δεν συμπίπτουν με τα όρια των κρατών, είτε διότι η λεκάνη απορροής ενός ποταμού δεν ανήκει μόνο εις ένα κράτος αλλά διασχίζει τα σύνορα μεταξύ δύο κρατών ή διασχίζει τα σύνορα πολλών κρατών (π.χ. ο Νείλος Ποταμός, ο Τίγρης Ποταμός, ο Ευφράτης Ποταμός). Η Ανταρκτική με το μέγιστο μέρος των παγκοσμίων αποθεμάτων γλυκού νερού είναι υπό διεθνή επιτήρηση έως το έτος 2048!
Απαιτείται ενέργεια! Φθηνή και επαρκής. Το θέμα της επάρκειας ενεργείας ως προς τον χρόνο (χρονικό βάθος) δεν θίγεται πουθενά εις την Γεωπολιτική βιβλιογραφία. Όλοι οι αναλυτές λαμβάνουν ως δεδομένο ότι η ενέργεια θα υπάρχει όπως και σήμερα και αυτό παρά τις πετρελαιϊκές κρίσεις. Όμως, οι γεωλόγοι και οι μηχανικοί πετρελαίου μας προειδοποιούν σαφώς ότι τα παρόντα αποθέματα επαρκούν για τα 40 περίπου προσεχή έτη {Β4}.

Το πρόβλημα της ενεργειακής αυτοδυναμίας για ένα σοβαρό βάθος χρόνου είναι δυνατόν να επιλυθή μέσω της χρήσεως των ταχέων πυρηνικών αντιδραστήρων (fast breeder reactors) και της ηλιακής ενεργείας (solar energy) όπου και όταν η χρησιμοποίησις της είναι δυνατή {Β4}.
Απαίτησις 3η
Το γνωστικό αντικείμενο με το οποίο ασχολείται η Γεωπολιτική πρέπει να ορίζεται επακριβώς ούτως ώστε να δίδεται η ευχέρεια να ορισθή η Γεωπολιτική ως επιστήμη.
3. Ο ΝΕΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ
3.1. Ορισμός.
ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ είναι η επιστήμη η οποία μελετά σχέσεις ή διεργασίες μεταξύ των Γεωπολιτικών Πλακών.
Παρατήρησις 1η. Ο ορισμός προϋποθέτει μόνο και μόνο ως γνωστό τον ορισμό της Γεωπολιτικής Πλάκας. Ο ορισμός αυτός παρατίθεται αμέσως κατωτέρω:
Μία Γεωπολιτική Πλάκα είναι μία γεωγραφική έκταση αυτάρκης και αυτόνομη σε νερό και ενέργεια {Β5}.

Παρατήρησις 2η. Ως εκ των απαιτήσεων του και της κατασκευής του ο δοθείς ορισμός της Γεωπολιτικής είναι τελείως νέος και διαφορετικός από κάθε προηγούμενο. Η νέα Γεωπολιτική η οποία ορίζεται δι’ αυτού ονομάζεται “Γεωπολιτική 21”. Η Γεωπολιτική 21 είναι η Γεωπολιτική των Γεωπολιτικών Πλακών.
Παρατήρησις 3η. Είναι δυνατόν να λεχθή ότι όταν μελετόνται οι σχέσεις μεταξύ δύο ή περισσοτέρων γεωπολιτικών πλακών τότε έχομε Στατική Γεωπολιτική’ ενώ όταν μελετόνται διεργασίες ομιλούμε για Δυναμική Γεωπολιτική.
Παρατήρησις 4η. Η Γεωπολιτική 21 εδράζεται επί της εννοίας της Γεωπολιτικής Πλάκας και έχει ως γνωστικό αντικείμενο την μελέτη των σχέσεων ή των διεργασιών μεταξύ των.
Εκπληρούται η απαίτησις 2. Αυτό διότι ως εκ της κατασκευής της η Γεωπολιτική Πλάκα είναι αυτάρκης και αυτόνομος σε νερό και ενέργεια.

Εκπληρούται η απαίτησις 3. Διότι η Γεωπολιτική Πλάκα ορίζεται επακριβώς και είναι η δομική λίθος της όλης αναλύσεως. Αι σχέσεις και αι διεργασίαι μεταξύ των Γεωπολιτικών Πλακών είναι το γνωστικό αντικείμενο της Γεωπολιτικής 21.
Παρατήρησις 5η Η Γεωπολιτική 21 (Geopolitics 21) ορίζεται ως μία επιστήμη μελέτης σχέσεων και διεργασιών. Η Κυβερνητική (Cybernetics) είναι η επιστήμη η οποία έχει ως αντικείμενο την μελέτη των σχέσεων μεταξύ των διαφόρων στοιχείων ενός δεδομένου συστήματος (και όχι αυτών καθ’ εαυτών των στοιχείων του) (Β6). Οι σχέσεις αυτές περιλαμβάνουν αφ’ ενός μεν μεταφορά πληροφοριών μεταξύ των στοιχείων του συστήματος και αφ’ ετέρου επανατροφοδότηση (feedback). Τα ερωτήματα λοιπόν είναι δύο:
1. Ποία η σχέσις μεταξύ Γεωπολιτικής 21 και Κυβερνητικής;
2. Μαθηματικοποιείται η Γεωπολιτική 21;
3.2. Σχόλια επί του ορισμού

Σχόλιο 1. Σήμερα, το έτος 2006, υπάρχουν εις την υδρόγειο ακριβώς 267 διοικητικές κοινότητες. Ως “διοικητική κοινότης” νοείται ένα ολόκληρο κράτος, μία κτήσις ή μία αυτόνομος επαρχία. Εις την ουσία δηλαδή έχουμε σήμερα ένα “παγκόσμιο μωσαϊκό” κρατών, κτήσεων και αυτονόμων επαρχιών.
Η Γη είναι πολύ μικρή για να αντέχει ένα τόσο μεγάλο αριθμό κρατών.
Από αυτό προκύπτουν τα συνοριακά προβλήματα μεταξύ δύο κρατών, η έλλειψις ενεργείας από ένα κράτος, η έλλειψις πρώτων υλών από ένα άλλο, ο τεράστιος αναλφαβητισμός μεταξύ των πληθυσμών, η προστασία του περιβάλλοντος, κ.τ.λ.
Εκ διαμέτρου, είναι πολύ μεγάλη και τελείως ανομοιόμορφη για να θεωρηθή μία και μόνη Παγκόσμιος Κυβέρνησις.

Η Γεωπολιτική Πλάκα έρχεται ως έννοια και ως πρακτική να επιλύσει το πρόβλημα αυτό. Η επιφάνεια του πλανήτη διαιρείται σε ένα μικρό σχετικά αριθμό Γεωπολιτικών Πλακών τα όρια των οποίων σαφώς καθορίζονται από την Φύση. Φυσικοί σχηματισμοί (ωκεανοί, θάλασσες, μεγάλοι ποταμοί, οροσειρές) και αποθέματα ύδατος αποτελούν τα κριτήρια για την οριοθέτηση {Σ13}, {Σ14}, {Σ15};
Άρα τα όρια μεταξύ των Γεωπολιτικών Πλακών τα έχει θέσει η ιδία η Φύσις μέσω των από εκατομμυρίων ετών γεωμορφολογικών διεργασιών της και είναι σαφέστατα {Β7}.
Η απαιτουμένη ενέργεια εξασφαλίζεται μέσω των ταχέων πυρηνικών αντιδραστήρων (fast breeder reactors) και της ηλιακής ενεργείας (solar energy).
Η Γεωπολιτική 21 είναι το αναπόφευκτο παιχνίδι το οποίο παίζεται μεταξύ των Γεωπολιτικών Πλακών {Σ 16}.
Εκπληρούται η απαίτησις 1
Τούτο διότι η ιδία η Φύσις έχει θέσει τα όρια μεταξύ των Γεωπολιτικών Πλακών. Αφού τεθούν τα όρια αυτά η Γεωγραφία των κρατών δεν έχει πλέον κανένα λόγο. Τα όρια είναι δεδομένα για να παραμείνουν εκεί.

Σχόλιο 2. Εις την Κλασσική Γεωπολιτική τα όρια μεταξύ των κρατών είναι μεταβλητά και πρόσκαιρα. Τα όρια αυτά είναι ανθρώπινα και υποκειμενικά. Είναι όρια τα οποία έχει απαιτήσει η κατά καιρούς σκοπιμότης, τα κατά καιρούς συμφέροντα ή ένα σωρό άλλοι παράγοντες. Επί παραδείγματι αναφέρονται η τέως Γιουγκοσλαυία και ο διαμελισμός της σε 6 (!) ανεξάρτητα κράτη και 2 (!) αυτόνομες περιοχές, ο διαχωρισμός Πακιστάν (Pakistan) και Μπανγκλαντές (Bangladesh) και η χάραξη των συνόρων μεταξύ Κίνας (China) και Ινδίας (India). Γενικότερα, η Γεωγραφία. Η χάραξη των συνόρων επηρέασαν και επηρεάζουν αποφασιστικά τις σχέσεις μεταξύ των κρατών.
Επί τη βάσει των Γεωπολιτικών Πλακών ο χωρισμός της Γης σε ανεξάρτητες οντότητες γίνεται αντικειμενικός. Τα όρια μεταξύ αυτών είναι μόνιμα.
Η Γεωγραφία βεβαίως εξακολουθεί να υπάρχει και να επηρεάζει. Όμως, λόγω της εκτάσεως μιας γεωπολιτικής πλάκας αποτελεί παράγοντα που επηρεάζει την εσωτερική πολιτική της μιας συγκεκριμένης πλάκας, παρά τις σχέσεις μεταξύ πλακών. Ο ρόλος της Γεωγραφίας πλέον είναι “εσωτερικός” και αφορά την κάθε πλάκα ξεχωριστά (Σ17).
Αι σήμερον ταλανίζουσαι την διεθνή πολιτική γεωγραφικές διαφορές των κρατών παύουν να υπάρχουν και μεταπίπτουν εις το ζήτημα της εκμεταλλεύσεως του ανάγλυφου επ’ ωφελεία της Οικονομίας.

Επί παραδείγματι, εάν θεωρήσουμε την Ευρωπαϊκή Γεωπολιτική Πλάκα παρατηρείται ότι οι διαφορές οι οποίες υπάρχουν μεταξύ των Ευρωπαϊκών κρατών αυτομάτως εξαλείφονται καθόσον όλα ανεξαιρέτως ανήκουν εις την αυτή Γεωπολιτική Πλάκα.
Μία λίαν πρώιμη μορφή της Ευρωπαϊκής Γεωπολιτικής Πλάκας αποτελεί η Ευρωπαϊκή Ένωσις (με την πρόσθετη παρατήρηση ότι χώρες Ανατολικά του Αιγαίου Πελάγους ανήκουν εις την Γεωπολιτική Πλάκα της Μέσης Ανατο λής).
Σχόλιο 3. Εις την Κλασσική Γεωπολιτική η Γεωγραφία επιβάλλει τις αρχές της και καθοδηγεί τον άνθρωπο’. Η Πολιτική Γεωγραφία “θεοποιείται”. Η χρήσις των Γεωπολιτικών Πλακών δεν καθιστά τον ΑΝΘΡΩΠΟ ακόλουθο της Γεωγραφίας του κράτους και πειθήνιο όργανο της όπως τον ήθελε ο Ratzel.
Εις την Γεωπολιτική 21, ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ και η ευημερία του είναι εις το επίκεντρο κάθε δραστηριότητος. Η Γεωγραφία είναι εις την υπηρεσία του!
Σχόλιο 4. Εις την παρούσα μελέτη δεν αναφέρεται καθόλου η έννοια “έθνος”.
Αυτό γίνεται διότι η έννοια “έθνος” είναι μία πολιτιστική και εθνική οντότητα.
Αντιθέτως, ο όρος “κράτος” είναι αποκλειστικά μία γεωπολιτική οντότητα.
Εν κατακλείδι
Ο όρος κράτος αντικαθίσταται από τον όρο Γεωπολιτική Πλάκα 3.
Η Γεωπολιτική 21 είναι η επιστήμη η οποία ασχολείται με την αρμονική λειτουργία των Γεωπολιτικών πλακών.
Είναι μία αυθύπαρκτη και αυτονομουμένη επιστήμη.
Ο χαρακτήρας της είναι παγκόσμιος και περιεκτικός, όχι τοπικός.
Η Γεωπολιτική 21 έχει ως μοναδικό καθήκον της να υπηρετεί τον ΑΝΘΡΩΠΟ!

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
{Σ1} Ο όρος “Γεωπολιτική” έχει Ελληνικές ρίζες. Συντίθεται από την λέξη “Γαία” (Γη) και την λέξη “Πόλις” (Πόλη).
Η λέξη “Γαία” σημαίνει την αρχαιότατη κατοικία των ανθρώπων.
Η λέξη “Πόλις” σήμαιινε την “πόλη-κράτος” της Ελληνικής αρχαιότητος.
Εκφράζει λοιπόν την εξουσία, τον έλεγχο και την τάξη την οποία ο άνθρωπος επιβάλλει εις την κατοικία του.
Οδηγούμεθα λοιπόν εις την από κοινού μελέτη του Χώρου (Γεωγραφία) και του Κράτους (= Εξουσία + Έλεγχος + Τάξις).

{Σ2} Όροι χρησιμοποιηθέντες από τον Rudolf Kjellen:
Reich = Κράτος. Χρησιμοποιείται ως η επαλληλία των εννοιών του ζωτικού χώρου και της στρατηγικής μορφής του κράτους.
Volk = Λαός’ αλλά από τον Kjellen χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει την φυλετική διάσταση του κράτους.
Haushalt, εκφράζει μία απαίτηση για αυτάρκεια και ανεξαρτησία του πολίτου βασισμένη εις την κτηματική περιουσία, ως μία αντίδραση κατά των βίαιων μεταβολών εις τα διεθνή χρηματιστήρια.
Gesellschaft, αποδίδει την πολιτικοκοινωνική πλευρά της οργανώσεως του κράτους.
Regiemng, ο όρος αυτός εννοεί την μορφή αυτή της διακυβερνήσεως μιας χώρας της οποίας οι κρατικές υπηρεσίες και οι ένοπλες δυνάμεις συμβάλλουν εις την ομαλή διαβίωση και συμβίωση των πολιτών.
Topopolitik, ο όρος αυτός αναφέρεται εις τον τρόπο με τον οποίο η εδαφική επικράτεια ενός κράτους διαμορφώνει την συμπεριφορά του.
Physiopolitik, ο όρος αυτός χρησιμοποιείται για να δηλώσει την πολιτική εν σχέσει με την θέση ενός κράτους.
Morphopolitik, με τον όρο αυτό εννοείται ο τρόπος με τον οποίο η μορφή ενός κράτους επηρεάζει την συμπεριφορά του.

{Σ3} Αμέσως μετά την λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ο ίδιος ο Mackinder ετροποποίησε τον “Μοχλό” προσθέτοντας μερικές περιοχές (κυρίως προς την πλευρά της Ευρώπης) και τον μετονόμασε σε “Κεντρική Γη” (Heartland). Επεκράτησε η ονομασία η μετά την αλλαγή.

{Σ4} Η Ιστορία διδάσκει ότι η επιστήμη της Γεωγραφίας διεδραμάτισε και διαδραματίζει θεμελιώδη και αποφασιστικό ρόλο, είτε για την διαμόρφωση αντιλήψεων, είτε για την χάραξη εθνικών και κρατικών πολιτικών.
Ο εξέχων Γεωγράφος και Μαθηματικός της αρχαιότητος Ερατοσθένης υπεστήριζε ότι η Ελλάς ήτο εις το κέντρο της οικουμένης (η λέξις οικουμένη εις την αρχαία Ελληνική γλώσσα εννοούσε ολόκληρο την τότε γνωστή Γη την κατοικουμένη από ανθρώπους) διότι ήτο το σημείο εις το οποίο συναντώνται τρεις ήπειροι. Με τον τρόπο αυτό εχρησιμοποιούσε γεωγραφικές γνώσεις για να επιχειρηματολογεί και για να εξηγήσει την πρωτοκαθεδρία της Ελλάδος στον αρχαίο κόσμο.
Ο Άγγλος γεωγράφος και διπλωμάτης Sir Halford John Mackinder δια της χρήσεως γεωγραφικών στοιχείων και χαρτών υπεστήριζε ότι οι Βρεταννικές νήσοι ήσαν εις το κέντρο του (χερσαίου) ημισφαιρίου του κόσμου. Υποστηρίζοντας έτσι, ως διπλωμάτης που ήταν, την πρωτοκαθεδρία της Βραταννικής Αυτοκρατορίας.
Ο Γερμανός Στρατηγός Karl Haushofer βασιζόμενος σε γεωγραφικά στοιχεία εκατασκεύασε ένα χάρτη εις τον οποίο η Μεγάλη Βρεταννία απεικονίζεται σαν ένα τεράστιο χταπόδι το οποίο έχει αγκαλιάσει θανάσιμα όλη την υδρόγειο. Ο χάρτης αυτός εχρησιμοποιήθη ποικιλοτρόπως για την μεθόδευση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου από την ναζιστική προπαγάνδα.
Ο μεσιμβρινός κύκλος ο διερχόμενος από το αστεροσκοπείο Greenwhich ορίσθη ως ο μεσημβρινός κύκλος 0° 0’ 0” το έτος 1884. Η Βρεταννική Αυτοκρατορία ήταν την περίοδο εκείνη εις το μέγιστο της ισχύος της και η παγκόσμιος ναυτιλία εξηρτάτο από την επιλογή αυτή.

{Σ5} Karl Haushofer, Γερμανός Στρατηγός, διπλωμάτης και διευθυντής του περιωνύμου Ινστιτούτου εις το Μόναχο. Ήταν ο γεωπολιτικός νους ο μεθοδεύσας τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Barbarossa, κωδική ονομασία της επιθέσεως της ναζιστικής Γερμανίας εναντίον της κομμουνιστικής Ρωσσίας.

{Σ6} Ολική Επιφάνεια της Γης = 510,065,600 km2
Ολική Επιφάνεια της ξηράς =148,939,100 km2 (29.2% του ολικού)
Πληθυσμός της Γης το έτος 1900 = 1,650,000,000 κάτοικοι
Πληθυσμός της Γης το έτος 2006 = 6,500,000,000 κάτοικοι
Πληθυσμός της Γης το έτος 2013 = 7,000,000,000 κάτοικοι (εκτίμησις)
Πληθυσμός της Γης το έτος 2050 = 9,100,000,000 κάτοικοι (εκτίμησις)
Κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο ξηράς το 1900 = 11.08
Κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο ξηράς το 2006 = 43.64
Κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο ξηράς το 2013 = 46.99
Κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο ξηράς το 2050 = 61.09
43.64=3.94x11.08 46.99 = 4.24x11.08 61.09=5.51x11.08
Απλή παρατήρησις δείχνει ότι ο πληθυσμός της Γης έχει σχεδόν τετραπλασιασθή εντός ενός αιώνος. Η τάσις είναι αύξουσα. αναμένεται επομένως μία συνεχής αύξηση του παγκοσμίου πληθυσμού. Υπάρχει αντίστοιχος αύξησις της ανάγκης τροφής και πρώτων υλών. Οι ανάγκες σε νερό και ενέργεια είναι πολύ μεγαλύτεραι. {Β4}

{Σ7} Το 1919 η Βραταννική Αυτοκρατορία είχε την μεγίστη της έκταση και ισχύ, ήταν η μεγαλύτερη αυτοκρατορία η οποία υπήρξε ποτέ επί της υδρογείου.
Το ίδιο έτος ο Mackinder προσδιόρισε και επεξεργάσθη τον όρο “Κεντρική Γη” (Heartland).
Ο πληθυσμός της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας ήτο 275 εκατομμύρια κάτοικοι.
Η έκτασίς της ήτο 13.7 Χ 106 mi2, δηλαδή 35.469 Χ106 km2.
Η πυκνότης του πληθυσμού ήτο 7.75 κάτοικοι ανά km2. {B4}

{Σ8} Το γλυκό νερό (fresh water) ορίζεται ως το καθαρό νερό με περιεκτικότητα ολιγώτερον του 0.5 μέρη τοις χιλίοις σε διαλελυμένα άλατα.

{Σ9} Dreadnought. Κλάση Βρεταννικών πολεμικών πλοίων του πρώτου της σειράς, ονομαζόμενου “Dreadnought”, καθελκυσθέντοςτο 1906. Τα πλοία είχαν εκτόπισμα 20,000 τόννων και ήταν εξοπλισμένα με 10 πυροβόλα των 12” {Β8}

 {Σ10} Τυπικό παράδειγμα συντηρήσεως του πολέμου ήταν η επιχείρησις “Zitadelle”.
Αντικειμενικός σκοπός των ναζί ήταν η κατάκτησις της Ουκρανίας, δηλαδή του Ευρωπαϊκού τμήματος της Κεντρικής Γης του Mackinder. Ο πόλεμος ήτο η επιχείρησις “Barbarossa”’. Η συντήρηση του πολέμου ήτο η επιχείρησις “Zitadelle”.

{Σ11} Το έτος 1900 ο πληθυσμός των Η. ΠΑ ήτο περίπου 51,000,000 κάτοικοι.
Το έτος 2006 ο πληθυσμός είναι 300,000,000 κάτοικοι. {Β9}

{Σ12} Ο αγώνας της Ε.Σ.Σ.Δ., για την κυριαρχία των ωκεανών ήτο μία προσπάθεια οι ρίζες της οποίας αναζητούνται εις την Γεωπολιτική του Πέτρου Ι της Ρωσσίας. Ο πίνακας του Αλεξάνδρου Μπενουά “Ο Μέγας Πέτρος σκεπτόμενος την ιδέα της οικοδομήσεως της Αγίας Πετρουπόλεως εις την ακτή της Βαλτικής” (Alexandre Benois, Peter the Great Maditating the Idea of Building St. Petersburg at the shore of the Baltic Sea) απεικονίζει μέσω του προβληματισμού του Μεγάλου Πέτρου όλη την σκέψη της ΕΣΣΛ. για την κατάκτηση των ωκεανών.

{Σ13} Ο εκτιμώμενος αριθμός των Γεωπολιτικών Πλακών είναι 14 {Β4}.
Η Ανταρκτική (Antarctica) καταμετρείται ως μία ανεξάρτητη Γεωπολιτική Πλάκα.
Ο αριθμός των κυρίων Τεκτονικών Πλακών (Tectonic Plates) είναι 15.

{Σ14} Η Ευρωπαϊκή Γεωπολιτική Πλάκα (European Geopolitical Plate) ορίζεται ως η κολοσσιαία έκτασις η οποία περικλείεται:
Βορείως, από τον Ατλαντικό Ωκεανό (Atlantic Ocean) και τον Αρκτικό Ωκεανό (Arctic Ocean).
Νοτίως, από την Μεσόγειο θάλασσα (Mediterranean Sea), την Τουρκία (Turkey), την Κασπία θάλασσα (Caspian Sea), το Τουρκμενιστάν (Turkmenistan), το Ουζμπεκιστάν (Uzbekistan) και το Κιρκιστάν (Kyrgyzstan).
Ανατολικώς, από τον ποταμό Ομπ (Ρωσσικά 06b) και την Κίνα (China).
Δυτικώς από τον Ατλαντικό Ωκεανό.
Το Γιβραλτάρ (Gibraltar), η Μάλτα (Malta), η Κρήτη (Crete), το Αιγαίο Πέλαγος (Aegean Sea), τα Δαρδανέλλια (Dardanelles) και η Μαύρη θάλασσα (Black Sea) ανήκουν εις αυτή. {Β4}

{Σ15} Η Γεωπολιτική Πλάκα της Μέσης Ανατολής (Middle Eastern Geopolitical Plate) ορίζεται ως η αχανής έκτασις η οποία: Βορείως, βρέχεται από την Μαύρη θάλασσα (Black Sea), την Κασπία θάλασσα (Caspian Sea) και συνορεύει με το Καζακστάν (Kazakhstan). Νοτίως, βρέχεται από τον Ινδικό Ωκεανό (Indian Ocean). Ανατολικώς, συνορεύει με τον Ινδό Ποταμό (Indus River) και την Κίνα (China).
Δυτικώς, βρέχεται από το Αιγαίο Πέλαγος (Aegean Sea), την Μεσόγειο θάλασσα (Mediterranean Sea) και την Ερυθρά θάλασσα (Red Sea). {B4}

{Σ16} Ο Μ. Ναπολέων έδωσε ένα αφορισμό σύμφωνα με τον οποίο: “Η πολιτική των κρατών εξαρτάται από την Γεωγραφία τους”.
Εάν ο όρος “πολιτική” ορίζεται να αντιστοιχεί εις τον όρο “Γεωπολιτική”, εάν ο όρος “κράτος” ορίζεται να αντιστοιχεί εις τον όρο “Γεωπολιτική Πλάκα”, εάν ο όρος “Γεωγραφία” ορίζεται να αντιστοιχεί εις το άθροισμα των όρων “γεωγραφική θέσις+αποθέματα νερού + παραγόμενη ενέργεια + πρώτες ύλες”, τότε ο αφορισμός επαναδιατυπούται ως εξής:
Η Γεωπολιτική των Γεωπολιτικών Πλακών εξαρτάται από την Γεωγραφία τους. (ως “Γεωγραφία” νοείται το πρότερον ορισθέν άθροισμα όρων).

{Σ17} Η Κυβερνητική Γεωγραφία ορίζεται ως η Γεωγραφία εκείνη η οποία παρέχει εις την κεντρική κυβέρνηση κάθε γεωγραφικής φύσεως πληροφορία σχετική με την υπ’ όψιν Γεωπολιτική Πλάκα.
Κατά μία άλλη διατύπωση: Η Κυβερνητική Γεωγραφία περιλαμβάνει όλη εκείνη την γεωγραφική γνώση η οποία είναι από χρήσιμη έως απαραίτητη για την διακυβέρνηση μίας Γεωπολιτικής Πλάκας. Ο όρος “Γεωγραφία” δεν περιγράφει και αναλύει μόνο τα στοιχεία επί της επιφανείας της Γης. Επεκτείνεται και περιλαμβάνει το αντίστοιχο τμήμα του εσωτερικού της Γήινης σφαίρας ούτως ώστε να συμπεριλαμβάνονται τα υπόγεια αποθέματα νερού, το υπόγειο ενεργειακό δυναμικό και τα κοιτάσματα πρώτων υλών.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

{B1} O’ Loughlin, John. Dictionary of Geopolitics Greenwood Publishing Company.
{B2} Mahan, Alfred Thayer. The Influence of Sea Power upon History. 1660-1783 Little, Brown, and Company, in 1890. Dover Publications, Inc.
{B3} Mahan, Alfred Thayer. The Influence of Sea Power upon the French Revolution and Empire. 1793 -1812 Little, Brown, and Company, in 1892.
{B4} Προσωπικαί σημειώσεις του συγγραφέως.
{Β5} Σκολαρίκης, Ιωάννης. Ο ορισμός της Γεωπολιτικής Πλακός, Εθνικαί Επάλξεις, #63, Αύγουστος- Οκτώβριος 2004.
{Β6} Wiener, Norbert. Cybernetics, or Control and Communication in the Animal and the Μachine MIT Press, in 1948.
{B7} Σ.Σ. Αυγουστίδη, ΓΕΩΜΟΡΦΟΛΟΓΙΑ
(B8) Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό «ΗΛΙΟΥ»
{Β9} U.S. Census Bureau
Παραπομπές
1 Το σύμβολο {Σ1} παραπέμπει εις την σημείωση υπ’ αριθμόν 1. Γενικότερα, το σύμβολο {Σ...} παραπέμπει εις τις σημειώσεις.
2 Το σύμβολο {Β...} παραπέμπει εις την Βιβλιογραφία.
3 Γεωπολιτική Πλάκα Η έντονη πλάγια γραφή με υπογράμμιση σημαίνει λέξη-κλειδί (key word).

πηγή: http://www.seetha.gr/

Οικονομικισμός, Αλέξαντρ Ντούγκιν

1. Σε ποιο σύστημα συντεταγμένων μπορούμε να εξετάσουμε το φαινόμενο του «οικονομικισμού».

Ο οικονομικός καπιταλισμός εκπροσωπεί μόνον μία τυχαία παραλλαγή της κοινής ουσίας της αναπτύξεως του καπιταλιστικού συστήματος; Ή μήπως είναι η σαφής ενσάρκωση της όλης λογικής του, ο θρίαμβός του;

Η απάντηση στην ερώτηση αυτήν δεν μπορεί να βρεθεί στου κλασικούς της θεωρίας της οικονομίας, με τον ορίζοντα τους περιορισμένο στην βιομηχανική φάση της ανάπτυξης – το γενικό εμπόριο και την πλήρη οικονομική σημασία του οποίου (και πάνω από όλους οι Μαρξιστές) μελέτησαν πλήρως και ορθώς. Η μεταβιομηχανική κοινωνία είναι κατά πολλούς τρόπους μία σκοτεινή πραγματικότητα. Στην ανάλυσή της δεν υπάρχουν αναγνωρισμένοι κλασικοί, μολονότι πολλοί συγγραφείς έχουν επιχειρήσει μία βαθιά ματιά στο φαινόμενο αυτό. Το καθήκον της κατανόησης του «οικονομικισμού» ανήκει σε εμάς, είτε μας αρέσει είτε όχι.

Προκειμένου ακόμη και να κάνουμε τα πρώτα βήματα προς την κατεύθυνση μίας συνεπούς
επισκόπησης επί του θέματος αυτού, οφείλουμε να αναλογισθούμε την όλη ιστορία του οικονομικού παραδείγματος και να εξατομικεύσουμε εκεί την θέση του «οικονομικισμού» - όχι μόνον υπό το πρίσμα μίας ποσοτικής χρονολογήσεως, αλλά από την οπτική γωνία της ποιοτικής σχέσεως του φαινομένου αυτού στην γενική ανάπτυξη των οικονομικών μοντέλων.
Και όμως, ακόμη και εδώ, στο μηδενικό σημείο σχηματισμού του προβλήματος, συναντάμε ένα στοιχείο αβεβαιότητας, η οποία υπονομεύει την δομή της αναλύσεως. Υπάρχει πράγματι μία και μόνον ιστορία της οικονομίας; Τέτοια ιστορία όντως υπήρξε, αλλά σε δύο (ή τρείς;) εναλλακτικές εκδοχές. Υπάρχει μία αναγνωρισμένη ιστορία της οικονομίας από την Φιλελεύθερη πλευρά (ο καπιταλισμός ως έκφραση του σύγχρονου και πιο προοδευτικού παραδείγματος στην οικονομία), όπως επίσης από την Μαρξιστική πλευρά (ο σοσιαλισμός και η υπέρβαση του καπιταλισμού ως έκφραση του σύγχρονου και πιο προοδευτικού παραδείγματος στην οικονομία). Και περαιτέρω, υπήρξε και μία Τρίτη πηγή (π.χ οικονομική «ετεροδοξία»), η οποία απέτυχε απολύτως να αξιολογήσει το οικονομικό παράδειγμα στα πλαίσια αυτής της σκληρής φόρμουλας (προοδευτικό- μη προοδευτικό), όπως συνήθιζαν να κάνουν οι κλασικοί οικονομολόγοι. Αυτή, όμως, η «τρίτου δρόμου» οικονομική σχολή παρέμεινε περιθωριακή., παρά την παρουσία στις τάξεις της πρώτης τάξεως οικονομολόγων και φιλοσόφων.


2. Η προβληματική αξιολόγηση του οικονομικισμού στην Μαρξιστική θεωρία.


Τα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας έχουν δείξει μία ξεκάθαρη επιτυχία της ιστορικής τάσεως της Φιλελεύθερης οικονομίας. Και ακριβώς στην ενότητα της Φιλελεύθερης οικονομικής και φιλοσοφικής σκέψεως γεννηθήκαν οι πρώτες θεωρητικολογίες στην μεταβιομηχανική κοινωνία. Η σοσιαλιστική σκέψη παρέμεινε, αντιθέτως, εντελώς εντός των πλαισίων του βιομηχανικού παραδείγματος και η δραματική πτώση του Σοβιετικού συστήματος εισάγει αλάνθαστους τονισμούς στην ιστορία αυτής της λόγιας διενέξεως.

Το Φιλελεύθερο σύστημα ήταν ικανό να:

διαφύγει των σοσιαλιστικών επαναστάσεων

να διαλύσει το προλεταριάτο

να το αποτρέψει από το να ενοποιηθεί σε ένα επαναστατικό κόμμα, δρώντας σε παγκόσμιο επίπεδο

να κερδίσει τον ιδεολογικό πόλεμο εναντίον του σοσιαλιστικού στρατοπέδου.


Από όλες αυτές τις απόψεις το Φιλελεύθερο πρότυπο επιτυχώς νίκησε την Μαρξιστική απειλή.

Εκτός από την θέση του τακτικού πλεονεκτήματος βρισκόμαστε εδώ αντιμέτωποι με ένα πιο σχετικό θεμελιώδες συμπέρασμα. Μπορώ να κατανοήσω ότι οι άνθρωποι που μοιράζονται συγκεκριμένες ομάδες weltanschauungen (ΣτΜ: «κοσμοθεωρίες») δύσκολα θα αποδεχτούν αυτό το συμπέρασμα – και ακόμη και η σκέψη μίας τέτοιας γενικεύσεως μπορεί να είναι ενοχλητική για κάποιους. Το δίχως άλλο, ένας μεγάλος αριθμός παραγόντων μας οδηγεί να στην σκέψη ότι το Φιλελεύθερο παράδειγμα – ειδικότερα, δηλαδή, ο σύγχρονος Καπιταλισμός – είναι μόνον το οικονομικό παράδειγμα, το οποίο ενσαρκώνει στον εαυτό του το πραγματικό πνεύμα του σύγχρονου κόσμου. Ο Φιλελεύθερος καπιταλισμός απεδείχθη το πιο ενημερωμένο οικονομικό σύστημα, περισσότερο από τον σοσιαλισμό (και από τα οικονομικά πρότυπα του «τρίτου δρόμου»).

Ούτως εχούσης της καταστάσεως, θα ήταν λάθος να αποκρυπτογραφήσουμε εκ των υστέρων τα Σοσιαλιστικά συστήματα ως αποδεικνυόμενα λιγότερο επαρκή, ενώ είναι προσκολλημένα στο σύγχρονο οικονομικό παράδειγμα. Όλα είναι περισσότερο σύνθετα: η αντικαπιταλιστική προέλευση και η φιλοσοφικός συλλογισμός, που βρίσκονται στις ρίζες του σοσιαλιστικού οικονομικού προτύπου, εμφανίζονται ως είδη αντιμοντέρνων τάσεων συγγενών με την οικονομία – μόνον, όμως, συγγενείς με αυτήν. Δεν αποτελεί αδιέξοδο, αλλά την τελευταία μάχη (μολονότι καλυμμένη και εξωτερικά στυλιζαρισμένη σύμφωνα με την εμφάνιση του «μοντερνισμού») του αντιμοντερνικού παραδείγματος μίας weltanschauung (ΣτΜ: «κοσμοθεωρίας») , που βρίσκει έκφραση στην οικονομική θεωρία και πράξη.

Στην εποχή μας η σοσιαλιστική θέση δεν έχει καμία αξία: όχι μόνον οι προβλέψεις του Μάρξ περί της μετατροπής της βιομηχανοποιημένης Δύσεως σε σοσιαλισμό απεδείχθησαν αληθείς μόνον στον Ανατολική αγροτικό-ασιατικό τρόπο παραγωγής. Ακόμη και το τελευταίο μαρξιστικό επιχείρημα κατερρίφθη – το γεγονός της υπάρξεως του Μαρξισμού (του νικητή, πραγματοποιημένου Μαρξισμού – μολονότι με έναν βολουνταριστικό, μπλανκιστικό-λενινιστικό τρόπο) σε πολλές περιοχές του κόσμου.

Πώς να καταλήξουμε – από αυτό το σημείο εκκίνησης – ότι ο ίδιος ο σοσιαλισμός εκπροσωπεί ένα πιο «προοδευτικό» φαινόμενο; Πώς να δηλώσουμε ότι η πραγματική πορεία της παγκόσμιας ιστορίας (η κακόφημη ιστορική αναγκαιότητα) ακολουθεί ακριβώς αυτήν την
κατεύθυνση; Είναι αδύνατον. Προκύπτει ένα γεγονός όλο και πιο καθαρά: ότι ο σοσιαλισμός
υπήρξε το αποτέλεσμα μίας αποφασιστικής γενικής προσπάθειας – όχι ένα προϊόν της αντικειμενικής πορείας της ιστορίας, αλλά ακριβώς της ανταρσίας εναντίον αυτής της αντικειμενικής πορείας – η συνέπεια μίας ηρωικής εξεγέρσεως και μίας ηθικής πράξεως ηρωισμού, στην οποία η μεγιστοποίηση της εντάσεως έδεσε μεταξύ τους την επαναστατική ελίτ και την εθνική μάζα. Σε αυτό το πλαίσιο η γεωγραφική και πολιτιστική ιδιαιτερότητα των χωρών όπου ο σοσιαλισμός πέτυχε δεν εμφανίζεται πλέον ως ένα συχνό στοιχείο, αλλά ως ένας σημαντικός, όχι, όμως, αποφασιστικός παράγοντας.

Ο σοσιαλισμός κέρδισε στις χώρες της Ανατολής ως εχθρός – πολιτιστικός, ιστορικός, εθνικός και θρησκευτικός – Ανατολικών προελεύσεων και προτεραιοτήτων. Ο ρωσικός ευρασιατικός (και ορθόδοξα Εβραίος) εσχατολογικός μεσσιανισμός των μπολσεβίκων κομμισσαρίων απεδείχθη επιχείρημα με μεγαλύτερο βάρος από σε σχέση με τις εκλεπτυσμένες αφαιρέσεις της πολιτικής οικονομίας. Ο Μαρξιστικός ουνιβερσαλισμός δεν απεδείχθη συγκριτικά έγκυρος. Και ως μία θεμελιώδης κοινή γλώσσα ο Μαρξισμός θρυμματίστηκε μαζί με την Ρωσική – Σοβιετική Αυτοκρατορία. Οι σύγχρονες απόπειρες να αποκρυπτογραφηθεί το φαινόμενο του «οικονομικισμού» υπό ένα Μαρξιστικό ορθόδοξο πρίσμα είναι καταδικασμένες να αποτύχουν από την στιγμή που η ίδια η ορθοδοξία κατεστράφη. Η ορθοδοξία έρχεται αντιμέτωπη – πρώτα απ’ όλα – με την πλέον σοβαρή πρόκληση να προσφέρει μια μη αντιφατική ερμηνεία των παραδόξων του 20ου αιώνος – και πάνω από όλα τα τραγικής μοίρας του σοσιαλισμού στην τελευταία του δεκαετία. Μόνον αφότου καταφέρει αυτό, θα ήταν δυνατόν να προχωρήσει παρακάτω. Έχοντας, όμως, καταφέρει κάτι τέτοιο, θα ήταν ο ορθόδοξος Μαρξισμός ο ίδιος όπως πρίν; Αυτό είναι δύσκολο να το πιστεύσουμε.

Με τον τρόπο αυτόν ο Φιλελευθερισμός έχει τις ποιότητες να αναλύσει τον «οικονομικισμό» σύμφωνα με την δική του ιδιαίτερη οπτική. Το κίνημα προς μία καθαρά οικονομικίστικη οικονομία θα είναι υπό την άποψη αυτήν το κίνημα προς ένα περισσότερο σύγχρονο και «προοδευτικό» επίπεδο. Από την στιγμή που ο καπιταλισμός θεωρείται ως σύγχρονος και «προοδευτικός», τόσο σύγχρονος και «προοδευτικός» θα είναι και ο οικονομικισμός.




3. «Η πραγματική κυριαρχία του Κεφαλαίου»


Ο Φιλελευθερισμός αφομοίωσε από τον σοσιαλιστική (ακόμα και την Μαρξιστική) weltan
shauung ό,τι από ένα παραδειγματικό πρίσμα δεν μπορούσε να αντιπαρατεθεί στα θεμέλια της καπιταλιστικής λογικής και κατέστρεψε όλες τις εναπομείνασες μορφές - τις πραγματικά εναλλακτικές - στο τέλος ενός ιδεολογικού, οικονομικού και γεωπολιτικού πολέμου.
Το μεταβιομηχανικό επίπεδο της αναπτύξεως του καπιταλισμού - κατά την διάρκεια της οποίας έλαβε χώρα η μεταβολή του σε ένα καθαρά οικονομικίστικο επίπεδο της οικονομίας – συνέπεσε με την παγκοσμιοποίηση και ολοκληρωτικοποίηση του φιλελεύθερου προτύπου. Ο οικονομικισμός είναι ένας δείκτης αναπτύξεως του καπιταλιστικού παραδείγματος. Πέραν τούτων, είναι ένα δείκτης που συνδέεται με την μεταμόρφωση αυτού του παραδείγματος σε κάτι που δεν έχει εναλλακτική. Ο οικονομικισμός είναι ένα λογικό όριο από το οποίο έλκεται η επαρκέστερη ανάπτυξη του Καπιταλισμού.

Στο ανέκδοτο Έκτο Βιβλίο του «Κεφαλαίου», ο Μάρξ προσέφερε μία περιγραφή του επιπέδου αυτού ως τον τελικό κύκλο της «πραγματικής κυριαρχίας του κεφαλαίου», η οποία θα σημάνει ότι το εναλλακτικό, επαναστατικό προλεταριακό υποκείμενο θα έχει χάσει την μάχη στο προηγούμενο επίπεδο της «κυριαρχίας των μορφών». Αυτό το Μαρξιστικό θέμα της μη προκαθορισμένης μορφής του τελικού αποτελέσματος της παγκόσμιας διαμάχης μεταξύ Εργασίας και Κεφαλαίου είναι κάτι που ο ορθόδοξος Μαρξισμός πάντοτε φοβόταν, ακριβώς όπως κάθε έμβιο ον φοβάται την φωτιά.

Όθεν και η πρόταση να τοποθετηθεί ο «οικονομικισμός» στην εσχατολογική ζώνη της οικονομικής ιστορίας της καπιταλιστικής αναπτύξεως. Μία τέτοια προσέγγιση απολύτως ορθή από την πλευρά της κύριας τάσεως της καπιταλιστικής αναπτύξεως – την πρόοδο της αποξενώσεως. Πρώτα η αποξένωση του προϊόντος της εργασίας από τους παραγωγούς, έπειτα η αποξένωση της όλης σφαίρας της παραγωγής μέσα στο σύστημα της τραπεζικής πιστώσεως και τέλος η μετάφραση της όλης οικονομίας στην μορφή της εικονικής οικονομικής κερδοσκοπίας.


4. Ο Φιλελευθερισμός ως αποξένωση, η «πρόοδος» ως παρακμή.


Ο οικονομικισμός αποτελεί την κορωνίδα της καπιταλιστικής λογικής και αντιπροσωπεύει το τελευταίο, υψηλότερο επίπεδο αποξενώσεως.

Σε αυτήν την διαδικασία της ολικής αποξενώσεως η φυσική πορεία της ιστορικής αναπτύξεως φαίνεται ξεκάθαρα από την πλευρά της παραδοσιακής κοινωνίας. Στην παράδοση,
όμως, εμφανίζεται ένα μόνιμο θέμα – αυτό των Ηρώων, των Προφητών και των Σωτήρων, οι οποίοι αντιστέκονται στην ιστορική εντροπία, ενάντια στην βαρυτική δύναμη της Υπάρξεως. (ο Μάρξ και το Μαρξιστικό δόγμα μπορούν να μετρηθούν άνετα ως ανάλογα με αυτήν την «προ - εσχατολογική» ανταρσία) Αργά ή γρήγορα, όμως, αυτή η κατηγορία επίσης καταρρέει κάτω από τον ογκόλιθο της μοίρας και οι συνθήκες αποκαλύψεως γίνονται χειρότερες.Η παραδοσιακή αυτή άποψη θεωρεί την «πρόοδο», «την φυσική πορεία της ιστορίας», τον «μοντερνισμό» ως πεπρωμένο και κάτι κακό, ως την αδρανή πτώση μίας βαρύνουσας μάζας, ως την συνεπαγόμενη ψυχρότητα του Είναι. Η ιστορία είναι αποξένωση σύμφωνα με τους παραδοσιαστές.

Η ιστορία του πολιτισμού αντιμετωπίζεται ως αποξένωση από τον Ρουσσώ (ο «ευγενής άγριος» που χαραμίζεται από την κοινωνία), τον Χέγκελ («αποξένωση της Απόλυτης Ιδέας») και τον Μάρξ («αποκοπή από τον πρωταρχικό κομμουνισμό»). Η ευτυχής στροφή («ορθή δημοκρατία» για τον Ρουσσώ, «Πρωσσικό Κράτος» για τον Χέγκελ, «Παγκόσμια Επανάσταση» για τον Μάρξ) συμβαίνει παρά την αδράνεια της ιστορίας.Το «τέλος του κόσμου», έτσι, (αυτό το οντολογικά θετικό γεγονός κατά τους Χριστιανούς) ακολουθεί την περίοδο του Αντίχριστου. Και η έλευση του Αντίχριστου ανιχνεύεται ως το αλάνθαστο σημάδι της προσέγγισης στην Δευτέρα Παρουσία. Αυτό δεν σημαίνει, βεβαίως, ότι η συγκεκριμένη αναγγελία της προσεγγίσεως στην Δευτέρα Παρουσία μπορεί, επίσης, να αγγίξει και τον «πρίγκιπα του κόσμου». Μόνον ένα καλό υπάρχει στην κλίμακα της αποξενώσεως – μόλις η θανάσιμη αυτή διαδικασία φθάσει στα όρια της, θα ξεριζωθεί από την τιμωρητική δεξιά χείρα της υπερβατικής αρχής.



5. Οικονομία και διαλεκτική του κακού.


Ο Φιλελευθερισμός αποτελεί την φυσική τάση της αναπτύξεως της «φιλοσοφίας της οικονομίας», αυτονομημένη, αποκομμένη από όλες τις υπόλοιπες κοινωνικές δομές της αξίας στην ποιοτική της σύγχρονης ενσαρκώσεως. Αυτή είναι η σταθερότητα του «status-quo».
Ένα διαφορετικό θέμα είναι ο τρόπος που εκτιμούμε τον «οικονομικισμό» και εν γένει το «φιλελεύθερο-καπιταλιστικό» μονοπάτι της οικονομικής αναπτύξεως. Εάν δούμε τον «οικονομικισμό» («η πραγματική κυριαρχία του κεφαλαίου») με σκοτεινά χρώματα τότε – είτε συνειδητά είτε όχι – βρίσκουμε τους εαυτούς μας στην απέναντι πλευρά από αυτήν του μοντερνισμού. Αυτό δεν δύναται να καλυφθεί πίσω από την μάσκα της συζήτησης περί «προόδου». Η φυσική πορεία της ιστορίας (επίσης ιστορία της οικονομίας) δεν μας ταιριάζει. Θεωρούμε την οικονομική εντροπία ως ανήθικη και επιθυμούμε να τεθούμε εναντίον της. Στην περίπτωση αυτήν πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας - με έναν βολουνταριστικό, λενινιστικό τρόπο - όχι μόνον στα εφόδια των μη «οικονομικίστικων» απόψεων περί της οικονομίας, και , επίσης, σε όλα τα οικονομικά μοντέλα που είναι μη μοντέρνα, αντι- μοντέρνα και τα οποία βασίζονται σε μία «ηρωική» (σύμφωνα με τον ορισμό του Werner Sombart) παρόρμηση για υπέρβαση της κακής πορείας του παροδικού κόσμου.
Ο «οικονομικισμός» δεν είναι ένα ερώτημα της μηχανικής παρακάμψεως από το οικονομικό παράδειγμα του καπιταλισμού. Αποτελεί ένα κανονικό στάδιο της αναπτύξεώς του – το στάδιο του παγκόσμιου θριάμβου του.

Είναι ανόητο και ανεύθυνο να παραπονούμεθα για το γεγονός ότι η μάζα της οικονομικής κερδοσκοπίας στα χρηματιστήρια ανά τον κόσμο υπερβαίνει κατά πολύ τους προϋπολογισμούς των αναπτυγμένων χωρών ή ότι πλασματικές μεταφορές κεφαλαίων μέσω δικτύων υπολογιστών υπονομεύουν την ανάπτυξη των υλικών παραγωγικών τομέων, μεταβάλλοντας επενδύσεις στην σφαίρα μίας εικονικής οικονομίας. Η αποξένωση της οικονομίας από την παραγωγική σφαίρα, η εικονικοποίηση της οικονομικής ουσίας είναι το κανονικό τελικό στάδιο της καπιταλιστικής αναπτύξεως.


6. Η αναπόδεικτη επιτακτικότητα της επαναστάσεως


Μπορούμε να συμφωνήσουμε εντελώς με όλες τις ακραία καταστροφικές προγνώσεις, οι οποίες γίνονται από αμερόληπτους αναλυτές σχετικά με τις ηθική σημασία αυτών των τάσεων. Είναι γεγονός ότι η αύξηση της εικονικής οικονομίας εις βάρος των πραγματικών τομέων παραγωγής οδηγεί αναπόφευκτα στην οικονομική καταστροφή. Το πληροφοριακό στοιχείο στις μεταμοντέρνες κοινωνίες σκοπεύει στην τελειωτικά υποκατάστατη πραγματικότητα με το να την αντικαθιστά με το ψευδαισθησιακό αλλά ακόμη ισχυρό λειτουργικό του σύστημα. Σε ένα συγκεκριμένο σημείο αυτό θα αποδειχθεί θανάσιμο.
Και όμως – σύμφωνα με τις παραδοσιακές απόψεις για την κοινωνία (και σε άλλα μη φιλελεύθερα ή ανελεύθερα δόγματα)- αυτό είναι η απόλυτη λογική κάθε ενυπάρχουσας διαδικασίας, στην οποία μία υπερβατική αρχή είτε δεν παρεμβαίνει είτε δεν δύναται να παρέμβει, εάν δεν το επιθυμεί. Το κεφάλαιο (ως η υπέρτατη αποξένωση, ως ο συνολικός περιορισμός στην υλιστική ποιοτική αρχή) παλεύει για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα να καταστεί το ένα και μοναδικό υποκείμενο της ανθρώπινης ιστορίας. Και το κατάφερε με τον «οικονομικισμό». Ως μία εκπροσώπηση (ΣτΜ: εννοεί την κοινοβουλευτική δημοκρατία), κατάφερε μία πολύ ευκολότερη νίκη απ’ ό,τι στην πρωταρχική του μορφή. Η εικονική, πλασματική οικονομία τοποθετούν την ίδια την αρχή της πραγματικότητας υπό εκμετάλλευση – ακριβώς όπως θέτει υπό εκμετάλλευση την πραγματικότητα της οικονομίας και την οντολογία της (μολονότι η οντολογία αυτή δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη, αναγκαία stems από την πιο γενική υπέρ-οικονομική μεταφυσική και κοινωνική μορφή.)
Η (έστω θεωρητική) αντίθεση στον «οικονομικισμό» μπορούσε να εμφανισθεί στα προηγούμενα στάδια της καπιταλιστικής αναπτύξεως.

Τα οικονομικά δεν είναι άλλο από μία γλώσσα, με την οποία μπορεί να σχηματισθεί οποιοδήποτε μήνυμα. Το φιλελεύθερο μοντέλο της οικονομίας είναι το μήνυμα της θριαμβεύουσας αποξενώσεως και εντροπίας, της εξατομικεύσεως του κοινωνικού, πολιτικού, πολιτιστικού και ιστορικού όλου. Τέτοιο είναι το μήνυμα του «σύγχρονου πνεύματος», το μήνυμα του Διαφωτισμού. «Αριστεριστές» (ριζοσπάστες δημοκράτες, ο Ρουσσώ, σοσιαλιστές, κομμουνιστές) και δεξιοί (φονταμενταλιστές, παραδοσιαστές, ολοκληρωτιστές) ερμήνευσαν εδώ και πολύ καιρό το φιλελεύθερο ευαγγέλιο (σε φιλοσόφους όπως οι Τζών Λόκ, Ιερεμίας Μπένθαμ, Τζών Μίλλ και σε οικονομολόγους όπως ο Άνταμ Σμίθ και ο Ντέιβιντ Ρικάρντο) ως την ενσάρκωση του κακού σε αυτόν τον κόσμο, ως την αποσύνθεση κάθε οργανικής ουσίας.
Αυτή είναι η θανάσιμη, μηδενιστική πνευματικότητα του μοντερνισμού, βασισμένη στην «εξορία των Θεών» (Μ. Χάιντεγγερ), τον «θάνατο και την δολοφονία του Θεού» (Φ.Νίτσε) και την «εκμετάλλευση» (Κ.Μάρξ)


Ο «οικονομικισμός» δεν είναι απολύτως τίποτα το νέο, είναι ο Φιλελευθερισμός-Καπιταλισμός στην αγνότερη μορφή του. Είναι «μοντερνισμός», που έχει ξεπεράσει την αντίθεσή του. Για τον λόγο αυτόν η διαμαρτυρία εναντίον του «οικονομικισμού» σε εθνικό ή σε διεθνές επίπεδο είναι αδύνατη δίχως μία παγκόσμια επανάσταση συνειδήσεων, δίχως μία εξαιρετική επαναξιολόγηση κάθε αντιφιλελεύθερης ιδεολογίας, δίχως την έκφραση μίας νέας ολοκληρωτικής Εναλλακτικής – και παραπάνω, μία Εναλλακτική όχι μόνον εναντίον του αποτελέσματος (του ίδιου του «οικονομικισμού»), αλλά εναντίον και στην αιτία του («καπιταλισμός», «φιλελευθερισμός», «σύγχρονο πνεύμα»).Η αναζήτηση μίας τέτοιας Εναλλακτικής εντός της περιορισμένης σφαίρας της οικονομίας είναι αδιανόητη. Μία τέτοια Εναλλακτική θα πρέπει να μεταμορφώσει το όλο σύνολο των σύγχρονων κηρυγμάτων, την όλη «γλώσσα του μοντερνισμού». Μόνον έπειτα από αυτό, όταν δηλαδή θα έχει σφυρηλατηθεί το παγκόσμιο φιλοσοφικό παράδειγμα της Τελικής Επαναστάσεως, η εναλλακτική αυτή θα αποκτήσει μία οικονομική μορφή - ως ο πραγματιστικός δρόμος επαγωγικά αναπόδεικτος και εμπειρικά ανέκδηλος.

Αυτός είναι ο ρόλος των «νέων προφητών», των «νέων σωτήρων», των «νέων ηρώων».
Ο αντιοικονομικισμός δεν είναι άλλο από την πιο εξωτερικευμένο επίπεδο του βαθύτερου και ριζοσπαστικότερου αγώνα εναντίον του καπιταλισμού και του φιλελευθερισμού, η αναγκαιότητα του οποίου δεν πηγάζει από πραγματιστικά συμφέροντα, αλλά από το βάθος της αξιοπρέπειας του ανθρωπίνου υποκειμένου ως είδος – ένα υποκείμενο, το οποίο ακόμη και στην άβυσσο της εγκατάλειψης από τον Θεό απορρίπτει κάθε συμβιβασμό με τον αιματοβαμμένο κόσμο και μάχεται για μία ανώτερη οντολογία, για μία νέα ιερότητα, για δικαιοσύνη και αδελφότητα, για ελευθερία και ισότητα.




Μετάφραση-επιμέλεια κειμένου: Λόεγκριν.

Το άρθρο του κ. Α. Ντούγκιν δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο πρώτο τεύχος του περιοδικού ανεξάρτητης σκέψης " Έρημη Χώρα " τον Απρίλιο του 2007.

πηγή: http://eurasiagr.blogspot.com 

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ; του ΠΕΡΙΚΛΗ ΝΕΑΡΧΟΥ Πρέσβυ ε.τ.

Η ακολουθούμενη πολιτική για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσεως και του εξωτερικού χρέους της χώρας δεν είναι μόνο ατελέσφορη και αδιέξοδη.
Απογυμνώνει επίσης το κράτος από πολύτιμη εθνική περιουσία, στρατηγικές επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, δυνατότητες ασκήσεως εθνικών πολιτικών και αυτονόητα δικαιώματα δημοσίου συμφέροντος και ελέγχου.

Καταφέρει, με τον τρόπο αυτόν, ευθύ πλήγμα στην εθνική κυριαρχία και την ανεξαρτησία της χώρας, φαλκιδεύει τον στρατηγικό και γεωπολιτικό της ρόλο και δημιουργεί κίνδυνο για την ίδια την εθνική υπόσταση του ελληνικού κράτους, καθώς και για τη συνοχή και το εθνικό μέλλον του ελληνικού λαού.

Η πρόσφατη δήλωση του προέδρου του Eurogroup Γιούνκερ ότι «η κυριαρχία της Ελλάδος θα περιορισθεί πάρα πολύ» δεν αποτελεί από την άποψη αυτή έκπληξη αλλά επιβεβαίωση.

Η ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ

Οι εκπτώσεις στην εθνική κυριαρχία άρχισαν με το Μνημόνιο και τη συνοδευτική δανειακή σύμβαση. Η τελευταία κατέγραψε ρητά αμετάκλητες παραιτήσεις του ελληνικού Δημοσίου από την εθνική του κυριαρχία πάνω σε δημόσια περιουσία. Αυτήν που η κυβέρνηση έσπευσε να υποθηκεύσει στους διεθνείς δανειστές της χώρας ως εμπράγματη εγγύηση, με αντάλλαγμα το πρώτο δάνειο. Η νέα δανειακή σύμβαση για το Μεσοπρόθεσμο, που θα ψηφισθεί τον Σεπτέμβριο, θα είναι η ίδια και χειρότερη, λαμβανομένου υπ' όψιν του Μεσοπρόθεσμου και ειδικότερα του σχεδίου νόμου για το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων.

Η πλήρης απουσία οποιασδήποτε αναπτυξιακής πτυχής από το πρώτο Μνημόνιο δεν ήταν τυχαία. Εξέφραζε την ιδεολογία και την πολιτική της πλήρους απαξιώσεως του κράτους και των γενικευμένων ιδιωτικοποιήσεων. Η προβολή μιας αναπτυξιακής πτυχής, παράλληλης προς τη δημοσιονομική εξυγίανση, θα μπορούσε να επιβεβαιώσει και να νομιμοποιήσει έναν αναπτυξιακό ρόλο του κράτους και να λειτουργήσει ανασταλτικά για τις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και την πλήρη κατεδάφιση του δημόσιου τομέα.

Η ανάπτυξη, σύμφωνα με την κρατούσα νεοφιλελεύθερη αντίληψη, δεν θα προέλθει από την άσκηση οποιασδήποτε αναπτυξιακής πολιτικής σ' εθνικό επίπεδο. Θα προέλθει από τους ξένους κυρίως ιδιώτες και τις πολυεθνικές που θ' αγοράσουν τις δημόσιες επιχειρήσεις και την εθνική περιουσία, με την αποκρατικοποίηση.

Η ίδια λογική διέπει και το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Αυστηρή, δηλαδή, δημοσιονομική πολιτική λιτότητας. Καμία αναπτυξιακή διάσταση, την οποίαν θ' ανέμενε κάποιος ακούγοντας για Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Οι συνέπειες είναι προφανείς. Η ύφεση γίνεται βαθύτερη και η υστέρηση εσόδων μεγαλύτερη. Η δημοσιονομική, όμως, κρίση και η κρίση εξωτερικού χρέους, ανεξάρτητα από τη διασφάλιση των πιστωτών με εμπράγματες εγγυήσεις, αξιοποιούνται επίσης ως καταλύτες για την αλλαγή του οικονομικού και κοινωνικού καθεστώτος της χώρας, στο πνεύμα της πολιτικής της παγκοσμιοποίησης.

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΜΕ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ

Οι κυβερνήσεις που κυριάρχησαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ελλάδα μέχρι, τουλάχιστον, τη δεκαετία του '80, ήταν κατά κύριο λόγο συντηρητικές. Εάν στήριξαν τον δημόσιο τομέα και τις δημόσιες επενδύσεις, δεν το έκαναν για λόγους ιδεολογικούς. Αντιμετώπιζαν μια πολύ συγκεκριμένη πραγματικότητα: την καχεξία της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας και την ανεπάρκεια των ιδιωτικών επενδύσεων. Οι αναπτυξιακές δημόσιες επενδύσεις ήταν μια επιβεβλημένη πολιτική, η οποία βοήθησε στην ανασυγκρότηση της χώρας και στήριξε αρκετά υψηλούς ρυθμούς αναπτύξεως.

Οι θεωρίες περί ιδιωτικού και δημόσιου τομέα που δεν λαμβάνουν υπ' όψιν την πραγματική κατάσταση σε κάθε χώρα, είναι ανεδαφικές. Μια χώρα, π.χ., που είναι βιομηχανικά αναπτυγμένη και έχει υψηλή διεθνή ανταγωνιστικότητα δεν έχει τόση ανάγκη από δημόσιο τομέα και δημόσιες επενδύσεις. Ακόμη όμως κι αυτή προσφεύγει σε δημόσιες επενδύσεις και χρηματοδοτήσεις για τη στήριξη της έρευνας, της παραγωγής ορισμένων νέων προϊόντων αιχμής ή την κατάληψη ανταγωνιστικής θέσεως σ' ένα νέο κρίσιμο πεδίο δραστηριοτήτων.

Μια χώρα, όμως, η οποία έχει σημαντική ιστορική καθυστέρηση στην ανάπτυξή της, βρίσκεται σε πολύ διαφορετική θέση. Ο ρόλος του κράτους είναι καταλυτικός. Μόνο με τη δική του παρέμβαση και βοήθεια, στη βάση ενός στρατηγικού σχεδιασμού, μπορεί η χώρα αυτή να στηρίξει και να επιταχύνει την ανάπτυξή της, εκμεταλλευόμενη τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα.

Ακόμη και μεγάλες χώρες, με μεγάλη βιομηχανική και τεχνολογική υποδομή, όπως η Ρωσία και η Κίνα, βασίσθηκαν και βασίζονται, σε πολύ μεγάλο βαθμό, στην κρατική υποστήριξη και σε εθνικές στρατηγικές για την ανάπτυξή τους. Τα νεοφιλελεύθερα πειράματα της ανοικτής αγοράς στη Ρωσία, επί προεδρίας Γιέλτσιν, μείωσαν, μέσα σε 10 χρόνια, κατά 50% το εθνικό εισόδημα της χώρας, δημιούργησαν τους ολιγάρχες και έφεραν τη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Χρειάσθηκε η επανορθωτική παρέμβαση Πούτιν για να ξαναβρεί η Ρωσία σταθερή ανάπτυξη και πρόοδο, στο πλαίσιο μιας μεικτής οικονομίας και μιας εθνικής στρατηγικής.

Η Κίνα δεν είχε τα νεοφιλελεύθερα πειράματα Γιέλτσιν. Άνοιξε την αγορά της, αλλά διατήρησε τον πολιτικό έλεγχο του κόμματος, προτάσσοντας την οικονομική από τήν πολιτική αλλαγή. Στο πλαίσιο αυτό, διατήρησε τον έλεγχο της κινήσεως κεφαλαίων και τη μη μετατρεψιμότητα του νομίσματός της. Αυτό της επέτρεψε να επωφεληθεί από το άνοιγμα των αγορών της παγκοσμιοποίησης, διατηρώντας ταυτόχρονα τον εθνικό έλεγχο. Έφερε, με τον τρόπο αυτό, την παγκοσμιοποίηση στα μέτρα της και βγήκε ιδιαίτερα κερδισμένη.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΗ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΕΘΝΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΓΙΑΤΙ Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΔΕΝ ΕΞΕΛΙΧΘΗΚΕ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΟΠΩΣ ΑΝΑΜΕΝΟΤΑΝ

Η Ελλάδα έχει, προφανώς, ιστορική καθυστέρηση σε σχέση με τις βόρειες, κυρίως, χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ήταν ήδη προβληματική η ένταξή της, από απόψεως ανταγωνιστικότητας, στην Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά. Υπερίσχυσε όμως η εκτίμηση ότι η ένταξη θα της παρείχε ένα πολύ σημαντικό γεωπολιτικό πλεονέκτημα έναντι της Τουρκίας. Εκτιμήθηκε επίσης ότι η Ελλάδα θα αναγκαζόταν να προσαρμοσθεί στις προηγμένες προδιαγραφές της Κοινής Αγοράς και ότι θα επωφελείτο επίσης από ευρωπαϊκές ενισχύσεις, ιδιαίτερα στον αγροτικό τομέα.

Είναι γεγονός ότι χάθηκε πολύτιμος χρόνος, χωρίς η Ελλάδα να κατορθώσει να προσαρμοσθεί, να επωφεληθεί δηλαδή, όσο το δυνατόν περισσότερο, από την ένταξή της και να προετοιμασθεί ταυτοχρόνως για την αντιμετώπιση των προκλήσεων που έθετε η Ευρωπαϊκή Ένωση μαζί με τις ευκαιρίες που παρείχε. Αντιθέτως, η επικράτηση μιας κομματοκρατικής πολιτικής κατέστησε τα πράγματα πολύ χειρότερα. Σε μια περίοδο, μάλιστα, που η Ευρωπαϊκή Ένωση προχωρούσε σε νέες κατευθύνσεις, οι οποίες θα καθιστούσαν τη θέση της Ελλάδος πολύ δυσκολότερη ακόμη.

Δεν έγινε εκσυγχρονισμός του κράτους. Ο δημόσιος τομέας αντιμετωπίσθηκε ως λάφυρο της κομματοκρατίας και δυσφημίσθηκε ποικιλοτρόπως. Η ανάπτυξη αποτελματώθηκε και η δημοσιονομική απόκλιση έγινε μόνιμο καθεστώς. Εν τω μεταξύ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, ήδη από τη δεκαετία του '80, και υπό την κάλυψη της μεγάλης ευρωπαϊκής ιδέας, εγκολπώθηκε τον νεοφιλελευθερισμό ως καθεστωτική πολιτική, υπό τις πιέσεις της Μάργκαρετ Θάτσερ και του Ρόναλντ Ρήγκαν. Η πολιτική αυτή εξελίχθηκε, στην επόμενη δεκαετία, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενώσεως και την αλλαγή του διεθνούς σκηνικού, σε πλήρη ταύτιση με την παγκοσμιοποίηση.

Τα νέα βήματα στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση, όπως η εισαγωγή του ευρώ και η δημιουργία της Ευρωζώνης, έγιναν, κατά τρόπο πρωθύστερο προς την επιζητούμενη πολιτική ενοποίηση και, επιπλέον, μέσα στο νέο πλαίσιο της ταυτίσεως της Ευρώπης με την παγκοσμιοποίηση. Η εξέλιξη αυτή, όπως αποδείχθηκε αργότερα, δεν ήταν καθόλου θετική για την Ελλάδα. Άλλαξε, ουσιαστικά, τη βάση πάνω στην οποία είχε αρχικά σχεδιασθεί η Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά, με αναφορά την ισότιμη συμμετοχή των κρατών.

Η παγκοσμιοποίηση δημιούργησε νέους όρους στην υποτιθέμενη Κοινή Αγορά. Ποια έννοια έχει η Κοινή Αγορά, όταν συγχέεται με τα ανοικτά σύνορα και την παγκόσμια αγορά; Πώς μπορεί, υπό τους όρους αυτούς, να διαφυλαχθεί η ισότιμη συμμετοχή, η αλληλεγγύη μεταξύ των μελών, η σύγκλιση των επιπέδων ζωής και η εσωτερική συνοχή της Ευρωπαϊκής Ενώσεως;

Η εισαγωγή του ευρώ, χωρίς την προηγούμενη διασφάλιση κοινών πολιτικών, δημοσιονομικής εναρμονίσεως και αλληλεγγύης έναντι του κοινού νομίσματος, είχε σε σπέρμα τις αντιφάσεις που απορρέουν από τις ελλείψεις αυτές, σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση και την απορρύθμιση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Η ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

Η ένταξη της Ελλάδος στην Ευρωζώνη, υπό τις γνωστές συνθήκες, από την κυβέρνηση Σημίτη, συνοδεύθηκε με ψευδαισθήσεις για ασφάλεια, που δεν ανταποκρίνονταν, σε καμιά περίπτωση, στην πραγματικότητα. Το πλεονέκτημα των χαμηλών επιτοκίων δεν αξιοποιήθηκε για την προώθηση μιας αναπτυξιακής πολιτικής. Οι πολιτικοί ιθύνοντες υπεστήριζαν από τότε ως προοπτική την παγκοσμιοποίηση και τις ξένες επενδύσεις. Όχι οποιαδήποτε εθνική αναπτυξιακή στρατηγική. Εμποτισμένοι μάλιστα με το πνεύμα αυτό, που ήταν κυρίαρχο και στην Ευρώπη, ανήγαγαν σε θεωρία την άποψη ότι δεν χρειαζόμαστε τώρα οποιαδήποτε βιομηχανική πολιτική. Το μέλλον ανήκει στη λεγόμενη «νέα οικονομία», τη χρηματιστική, δηλαδή, οικονομία και τις υπηρεσίες. Με τη λογική αυτή, τα χαμηλά επιτόκια και η ψευδαίσθηση της ασφάλειας του ευρώ αξιοποιήθηκαν για την κατανάλωση και τα χρηματιστηριακά παιχνίδια, με τα γνωστά αποτελέσματα. Από την πικρή, όμως, αυτή εμπειρία δεν αντλήθηκε κανένα μάθημα. Συνεχίσθηκε και συνεχίζεται ακόμη η ίδια πολιτική, όταν έχει γίνει καταφανές ότι η πολιτική αυτή οδηγεί ουσιαστικά στο ξήλωμα της Ελλάδος ως εθνικού κράτους και εθνικής κοινωνίας, και σε δραματική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού.

ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ

Εάν διαβάσει κανείς τα επιμέρους άρθρα του σχεδίου νόμου για το λεγόμενο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, μένει άναυδος για το πού οδηγείται η χώρα με την ακολουθούμενη πολιτική και για το πού πάει η εθνική κυριαρχία.

Αντιλαμβάνεται επίσης πόσο εκτός πραγματικότητας και παραπλανητικός είναι ο ισχυρισμός ότι δεν παρέχονται δήθεν εμπράγματες εγγυήσεις για το συζητούμενο νέο δάνειο προς την Ελλάδα. Ποιες άλλες εμπράγματες εγγυήσεις χρειάζονται όταν η εθνική περιουσία που καταγράφηκε σε κεφάλαια στο Μεσοπρόθεσμο προς «αξιοποίηση» χάνεται αμετακλήτως για το Δημόσιο, μόλις περιέλθει στο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου;

Στο Ταμείο περιλαμβάνονται, άλλωστε, όχι μόνο δημόσιες επιχειρήσεις, με όλο το ενεργητικό τους, αλλά και δημοτικές επιχειρήσεις, «περιουσιακής φύσεως δικαιώματα, δικαιώματα διαχείρισης και εκμετάλλευσης, κεκτημένα οικονομικά συμφέροντα, άυλα δικαιώματα και δικαιώματα λειτουργίας, συντήρησης και εκμετάλλευσης υποδομών». Περιλαμβάνονται επίσης «κινητές αξίες εταιρειών, κατά πλήρη κυριότητα, νομή και κατοχή ακίνητα». Επισημαίνεται ειδικότερα ότι «το Δημόσιο απεκδύεται κάθε δικαιώματός του επί αυτών από τη δημοσίευση της απόφασης της Δ.Ε.Α.Α. στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως».

Επισημαίνεται επίσης στην παράγραφο 6 του άρθρου 1 ότι: «Το πράγμα ή δικαίωμα που μεταβιβάσθηκε ή παραχωρήθηκε στο Ταμείο, σύμφωνα με την παράγραφο 5 του παρόντος άρθρου, δεν μπορεί να αναμεταβιβασθεί στον προηγούμενο κύριο ή δικαιούχο καθ' οιονδήποτε τρόπο».

Στην παράγραφο 8 του ιδίου άρθρου καθορίζεται ότι «Εμπράγματα δικαιώματα τρίτων μπορεί να κηρύσσονται αναγκαστικώς απαλλοτριωτέα, με απόφαση του υπουργού Οικονομικών, για λόγους μείζονος σημασίας δημοσίου συμφέροντος».

Με απλά λόγια, το κράτος αναλαμβάνει όχι μόνο να παραιτηθεί αμετακλήτως από την περιουσία του και την «αξιοποίησή» της, αλλά να απαλλοτριώσει, με δική του επιβάρυνση, οποιαδήποτε δικαιώματα τρίτων. Αναλαμβάνει επίσης να εξασφαλίσει την προνομιακή αξιοποίηση της περιουσίας αυτής με προκλητικούς όρους αποκλίσεως από τα ισχύοντα, όπως είναι η επιφάνεια καλύψεως ενός οικοπέδου με συντελεστή 5 ή 6 φορές υψηλότερο απ' ό,τι ισχύει για τους άλλους σε εκτός σχεδίου πόλεως κατασκευές. Με δικαίωμα επίσης καταλήψεως του αιγιαλού και πολλά άλλα σκανδαλώδη δικαιώματα αποκλίσεως και προνομιακής μεταχειρίσεως.

Με τη μεταβίβαση της προς «αξιοποίηση» περιουσίας του στο Ταμείο, το κράτος έχει μόνο το δικαίωμα του υπηρέτη και του επικούρου. Δεν έχει το δικαίωμα να έχει ουσιαστικά λόγο και άποψη για το είδος της «αξιοποιήσεως», η οποία επιφυλάσσεται στην περιουσία του.

Υποτίθεται ότι ασκεί εμμέσως μια επιρροή, μέσω των υπηρεσιακών υπευθύνων που συμμετέχουν στο Ταμείο. Καταλυτικό, όμως, ρόλο σ' αυτό παίζει το λεγόμενο Συμβούλιο των Εμπερογνωμόνων, το οποίο ουσιαστικά ελέγχεται από την «τρόικα», παρά την επίφαση 4 Ελλήνων και 3 ξένων εμπειρογνωμώνων στη σύνθεσή του. Όπως καθορίζεται στο σχέδιο νόμου, οποιαδήποτε απόφαση του Ταμείου, χωρίς προηγούμενη γνωμοδότηση του Συμβουλίου Εμπειρογνωμόνων, είναι άκυρη.

Η ΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΕΝΑ ΕΘΝΙΚΟ Σ' ΕΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ;

Οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις και η πώληση της εθνικής περιουσίας, με την επίφαση της «αξιοποιήσεως», οδηγούν σε ριζική αλλαγή από ένα εθνικό σ' ένα παγκοσμιοποιημένο μοντέλο παραγωγής, ελεγχόμενο κατά κύριο λόγο από ξένα συμφέροντα.

Το Δημόσιο και οι δημόσιες επιχειρήσεις ήταν μέχρι τώρα ο μεγαλύτερος εργοδότης. Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στους έλληνες εργαζομένους από την αλλαγή αυτή, σε συνδυασμό με την ακολουθούμενη μέχρι τώρα πολιτική ανοχής απέναντι στη μαζική λαθρομετανάστευση και τον μεγάλο αριθμό λαθρομεταναστών, που βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα;

Είναι γνωστό ότι οι πολυεθνικές εταιρείες αναζητούν συστηματικά φθηνό εργατικό δυναμικό, τουλάχιστον για τις εργασίες εκείνες στις οποίες δεν απαιτείται εξειδίκευση. Είναι βέβαιο ότι ο έλληνας εργαζόμενος θα βρεθεί σε συναγωνισμό για τριτοκοσμικά μεροκάματα ή μπροστά στο δίλημμα να μεταναστεύσει.

Είναι μια άλλη διάσταση και συνέπεια της ακολουθούμενης πολιτικής, που οδηγεί στην αλλοτρίωση και την εθνική αποδόμηση της Ελλάδος. Δεν φαίνεται να είναι, άλλωστε, τυχαία, σε σχέση με την πολιτική και την αντίληψη αυτή, η παράδοξη πολιτική που ακολουθείται, εδώ και μια δεκαπενταετία, τουλάχιστον, απέναντι στη λαθρομετανάστευση και η συνακόλουθη προπαγάνδα για «πολυπολιτισμική κοινωνία» και «πολυπολιτισμική παιδεία».

Ο ελληνικός λαός διαβλέπει τα όσα τεκταίνονται πίσω από τα ωραία λόγια για τη «σωτηρία» της χώρας. Γνωρίζει ότι πρέπει να κάνει πολλές θυσίες για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο, αρκεί όμως να βλέπει σε προοπτική το φως μιας συγκεκριμένης ελπίδας.

Όχι αδιέξοδο και όχι απειλή για την ίδια την ύπαρξη της πατρίδας του. Η αναπτυξιακή πολιτική, η περικοπή του χρέους, η μείωση του επιτοκίου και η μακροπρόθεσμη αντιμετώπιση, σε κλίμακα τριακονταετίας, είναι οι τέσσερις άξονες πολιτικής, γύρω από τους οποίους πρέπει να αναζητηθεί μια λύση, σε σκληρές διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας.

πηγή: http://epikoinonia-arg.gr/