Όταν δεν έμεινε κανένας... Αλεξάντρ Ντούγκιν

Η ιστορική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε αλλάζει πολύ γρήγορα. Ολόκληρες εποχές περνούν μέσα σε λίγα έτη, προσελκύοντας κατά συνέπεια έναν επιταχυνόμενο ρυθμό ιδεολογικών μετασχηματισμών. Αυτό συμβαίνει με τη φιλοσοφία, την ιδεολογία, την πολιτική, και τη θρησκευτική ιστορία. Αυτό μας οδηγεί σε μια παράδοξη κατάσταση – οι πιο θεμελιώδεις αλλαγές, οι εκρήξεις και οι μεταλλάξεις είναι πιο αδιάφορες στον κοινωνικό προβληματισμό. Μεγάλες αυτοκρατορίες και ιδεολογίες καταρρέουν, οι κοινωνικοί κύκλοι και οι εποχές της πολιτικής ιστορίας έχουν έρθει στο τέλος τους, αλλά αυτό δεν προκαλεί κανέναν ενθουσιασμό μεταξύ των διανοούμενων - απλά χασμουρητό. Οι ιστορικές και φιλοσοφικές αντανακλάσεις της εποχής μας, τα αξιώματά της και οι διαδικασίες της, είναι απλά γελοία. Ο κοινός παρανομαστής της τρέχουσας γραμμής της σκέψης είναι η κενότητα. Οι διάφορε απαγορεύσεις και αναστολές έχουν εξαφανιστεί, οι γκρίζες ζώνες έγιναν πολύχρωμες, τα χαμένα στοιχεία έχουν ανακτηθεί, αλλά ο μάρτυρας που θα μπορούσε να εξάγει συμπεράσματα από όλη αυτή την πολυτέλεια που έχει αποκαλυφθεί, λείπει.

Το πιο ενδιαφέρον μέρος του δράματος πρόκειται να παιχτεί πριν από μια άδεια αίθουσα. 

Από τον ιστορικό πλουραλισμό των ιδεών και των ανθρώπων, θεωριών και θρησκειών, γεωπολιτικών μπλοκ και τεχνικών επιλογών, κάτι το εντελώς νέο παίρνει μορφή ακριβώς μπροστά στα ίδια μας τα μάτια. Ένας κόσμος, μια ανθρωπότητα, μια λογική της ιστορίας. 

Υπάρχουν δύο επικρατέστερες απόψεις για την εν λόγω πραγματικότητα – η συγκρατημένη αισιοδοξία και η αδιαφορία. Αυτή είναι η ουσία του όλου εφιάλτη. Εκείνοι, οι οποίοι έχουν (ή θεωρούν τους εαυτούς τους) ιστορικά θέματα, συναντούν το δικό τους τέλος με συγκρατημένη αισιοδοξία και αδιαφορία. Η μηχανική και η δυναμική των δύο τρόπων, οι επαναπροσδιορισμοί τους και οι υπερθέσεις τους δημιουργούν διαφανείς λαβύρινθους του σημερινού προβληματισμού, χωρίς δραστηριότητα ή νέες ιδέες, χωρίς δράση.

Φαίνεται ότι όλες οι πλευρές της ιστορικής διαδικασίας - της παγκόσμιας σύγκρουσης - έχουν δηλώσει την απώλεια τους. Το γεγονός ότι η απώλεια, η απομυθοποίηση και η «παραίτηση», όπως προκύπτει από όλες τις πλευρές, παίζει την αμυδρή εσχατολογική μελωδία του αιώνιου τέλους της ανθρωπότητας.

Κενό, κώμα, η χλωμή διαφάνεια του εμφανώς τεχνητού σκότους ... Δεν υπάρχει ζωή, αλλά δεν υπάρχει ούτε θάνατος. Ένας Κόσμος είναι το παράδειγμα της προθανάτιας λιποθυμίας, η οποία προσποιείται ότι θα διαρκέσει για πάντα. Η νίκη επί του φόβου του θανάτου έχει επιτευχθεί από την ακραία οικονομική εξάντλησης της ζωής. Η ύπαρξη της ανυπαρξίας. Υποχρεωτικές δόσεις «πτώσης» διανέμονται εξίσου και ολόψυχα.. Μόνο κάποιοι από τους αγριότερους ​​ζητούν αυστηρότερο τρόπο.

Υπάρχει μια μικρή δυνατότητα (σχεδόν αδύνατο) μιας τρίτης ματιάς για να το «Τέλος της Ιστορίας» που είναι πλέον γεγονός.

Αυτοί οι ανυπάκουοι άρρωστοι κρατούνται στη σιωπή ενός πλανητικού σανατόριου από εγκληματικές διαστροφές.

Υπάρχουν μερικοί που εξαγριώνουν κόσμο ​​με τις ιδέες τους σχετικά με το τέλος του χρόνου, αλλά αυτοί θα απευθυνθούν δύσκολα σε ευρύτερο κοινωνικό ενδιαφέρον. Οι άνθρωποι έχουν κρατήσει την ιδέα τους έναν ηλιόλουστο κόσμο στην υπόγεια αυτοκρατορία του σκότους. Κλειστές ελεγχόμενες κοινωνίες, όπου όλη η πραγματικότητα διαλύεται στο σκοτάδι. Η φυλακή Σαρτρ χωρίς τοίχους: έχει τελικά κατασκευαστεί και δοθεί σε δημόσια χρήση.

Αλλά ...

Κάνουμε όλοι μας διάγνωση σχετικά με την παρούσα στιγμή. Την  κρίνουμε από τους εαυτούς μας. Αναδεικνύουμε τη νέα στρατηγική.

 

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς σήμερα κάποιος ότι θα μπορούσε η αντίσταση να εξαρτάται σοβαρά από το εσωτερικό εναντίον του Συστήματος. Εάν προκύψει μια τέτοια δυνατότητα, θα πρέπει να την αρπάξουμε χωρίς δισταγμό. Ακόμα και αν ένας αγώνας είναι προφανής, θα είναι μάταιος και απελπισμένος για να δεχτεί τον μοιραίο πυροβολισμό. Η εξέγερση έχει αυτοσκοπό. Αλλά το Σύστημα θα μας παραχωρήσει έστω και ελάχιστο χώρο για εξέγερση; Δεν πρέπει, γιατί αυτό θα σήμαινε ξύπνημα σε ένα εικονικό σενάριο ταινίας. Το Σύστημα είναι τόσο ενεργοποιημένο, ώστε να μη χρειάζεται να διεισδύσουν προβοκάτορες σε ετερόδοξες κινήσεις. Έχει μάθει να δημιουργεί τις δικές του "επαναστατικές" καταστάσεις, σκιές αντικομφορμισμού, ψευδή άκρα. 

Η εννοιολογική σημασία της γενικής θεωρίας της «εξέγερσης από μέσα», εξαιρετικά επίκαιρη από μόνη της, εκφράζεται στη θεωρία του Εθνικο-μπολσεβικισμού. Είναι η ουσία της στρατηγικής μας. Είναι όλα τόσο πραγματικά όσο επιθυμητά και επίκαιρα.

 

Δεν υπάρχουν νέες καταστάσεις που μπορούν να ταρακουνήσουν την πεποίθησή μας για την αλήθεια και την ιδεολογική τελειότητα που εμπεριέχονται στο δικό μας παράδειγμα. Αλλά το κύριο αντικείμενο έχει ήδη ειπωθεί σχετικά με αυτό. Ας επιστρέψουμε τώρα στην πραγματικότητα, όπου η εξωτερική δραστηριότητα και κατά μέτωπο συγκρούσεις - ακόμη και στην περίπτωση των κομματικών συγκρούσεων - δεν υπάρχουν πια. Σε κάθε μια τέτοια κατάσταση, χρειαζόμαστε μια νέα στρατηγική, νέα οντολογία, και νέα ιστοριοσοφία σχετικά με την αντικείμενο της Επανάστασης.

Ο Εθνικο-μπολσεβικισμός στέκεται μπροστά στην προοπτική της τελικής μεταμόρφωσης. Το σημείο αναφοράς του έγκειται στην επίλυση του προβλήματος «πώς να επιτεθούμε στον εχθρός», όχι στην περίπτωση που αυτός θα νικάει, αλλά στην περίπτωση που θα έχει ήδη κερδίσει. - Ποιος θα είναι εκεί για να επιτεθεί, όταν δεν θα μείνει κανείς ούτε από την πλευρά μας ούτε από τις δικές τους;

Όσο απομακρυνόμαστε από αυτή την αδιαφορία και δεν δείχνουμε την παραμικρή αισιοδοξία για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, παίρνουμε μια απόφαση γι’ αυτόν τον κόσμο, που είναι απολύτως βέβαιο ότι σύντομα θα καταρρεύσει. Η διαδικασία αυτή φαίνεται αιώνια, αλλά αυτό θα συμβεί σε μια στιγμή.

 

Το πρόβλημα είναι, μπορούμε να επιταχύνουμε τη διαδικασία αυτή; Δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα σχετικά με αυτό.

 

Αλλά θα έρθει μόνη της. Και ο όχλος των τραπεζιτών, των διαχειριστών, των επιχειρηματιών, των γρήγορων ανδρών, των διπλωματών, των δημοσιογράφων, των αναλυτών, των προγραμματιστών, καθώς και των αστέρων του κινηματογράφου, θα σβηστεί από το πρόσωπο της γης σε μια στιγμή. Πόσο βάναυσο, μονολιθικό και δραστικό τέλος. Το τέλος ενός Κόσμου.

 

Το σύστημα έχει μάθει να δημιουργεί εναλλακτικές λύσεις πολύ έξυπνα και αποτελεσματικά. Έχει δημιουργήσει ολογράμματα ψευτο -επαναστάσεων. Απομακρύνει τα μέλη της κάθε αντιπολίτευσης, για να συνεχίσει  τα βασανιστήρια. Όλα αυτά μόνο και μόνο για να συνεχίσει τη διεστραμμένη διασκέδασή του.

 

Η νέα στρατηγική έγκειται στη συνολική άρνηση. Είναι το εραλδικό μήνυμα από το τέλος.

Όλα αυτά είναι απλά εικασίες. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Πραγματικά. Δεν θα σταθούν νέας έρευνας. Αποτελούνε δημιουργίες αυταπατών και εφιαλτών ακονισμένων εντός ενός τρελού ονείρου. Όλα απαριθμούνται, μετρώνται και υπολογίζονται.

 

Το τέλος του χρόνου θα είναι τελεσίδικο. Ένας βράχος να πέσει από την κορυφή, χωρίς καμία βοήθεια από ανθρώπινο χέρι, και θα θέσει τέλος στον τρομερό κολοσσό της ιστορίας τους.

Η ιστορία μας είναι διαφορετική. Δεν έχει αρχή και τέλος. Στο όνομά της θα αντικρίσουμε την τελική υπόδειξη - δεν θα ξεφύγετε χωρίς πρώτα να πληρώσετε το τίμημα.

 

Μολύβδινα σύννεφα καλυμμένα με γκρίζο αίμα. Η οργή ​​του Κυρίου το έχει καταστήσει σαφές - πρέπει να πάρετε τα υλικά μέσα κυριολεκτικά, με την φυσική τους υπόσταση. Ένας Κόσμος, ο κόσμος του μεταμοντερνισμού, θα συντριβεί από τη γιγαντιαία μυλόπετρα.

 

Και κανένας μυς δεν θα συσπάσει στο πρόσωπο ενός ενδιαφερόμενου θεατή. Έχετε διάλεξει αυτή τη μεριά από μόνοι σας. Έχετε ψηφίσει. Έχετε κερδίσει. Τώρα κατηγορείτε τον εαυτό σας. Δεν είστε καλοί ακόμα και για τους εχθρούς σας - εμάς.

πηγή: http://eurasiagr.blogspot.com